Verslag: Holland International Blues Festival – Grolloo 14 & 15 Juni 2019 – Dag 2

Verslag: Holland International Blues Festival – Grolloo 14 & 15 juni 2019

Zaterdag 15 juni 2019 met Lynyrd Skynyrd, Gary Clark Jr., St. Paul and The Broken Bones, Eric Gales, Delgres.

Lees hier het verslag van dag 1!

Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen / Video’s: Edwin Birkhoff. Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Holland International Blues Festival 2019. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Het is deze zaterdagmiddag iets bewolkt en er hangt een wat broeierige atmosfeer terwijl er zich alweer dikke rijen vormen voor de ingang, waar de twee gitaren van Blues Village Grolloo ons verwelkomen. We zijn keurig op tijd voor de tweede dag ‘Grolloo’.

De Franse gitarist Pascal Danaë speelde in Londen en werkte al tijden met artiesten als Morcheeba, Youssou N’Dour en Peter Gabriel, vóór hij de blues ontdekte. Acht jaar later bracht de band DELGRES die hij formeerde om die nieuwe muziek te kunnen spelen, haar eerste album ‘Mo Jodi’ uit. Dat album verscheen afgelopen augustus en brengt een opvallende, unieke versie van blues vermengd met Caribische roots. Voor hun muziek halen ze overal invloeden vandaan: een creoolse vibe gemengd met Caribische geluiden, dance beats, glamrockgitaar en zelfs soms wat rockabilly. Naast Pascal zien we Baptiste Brondy op drums en Rafgee op een niet alledaags instrument: de sousafoon.

Het trio speelt titelsong Mo Jodi, opgedragen aan vrijheidsstrijder Delgres, naar wie de band ook vernoemd is. Pascal pakt zijn slide erbij voor het indrukwekkende nummer The President, waarin een aanklacht tegen alle machthebbers ter wereld te horen is.

 

Pascal, wiens roots in Guadeloupe liggen, is door de jaren heen teruggegaan in het zingen in het Guadeloupe Créools in plaats van in het Engels en dat geeft de muziek een bijzonder fijn randje. Zijn stem is geweldig, net als de vette blueslicks die hij uit zijn gitaar tovert. Het donkere ritme van de sousafoon is een uitstekende vervanger voor de reguliere basgitaar.

Alles klopt aan deze band, we horen een opzwepend en intrigerend concert waarin Delta blues met invloeden uit de Afrikaanse en Caribische muziek, vol hypnotiserende klanken, opzwepende beats en sidderende grooves te horen zijn. Delgres is voor velen dé verrassing van dit festival, en het publiek geniet!

ERIC GALES is niet zomaar een goede gitarist: hij wordt bejubeld als een held op zes snaren door mensen die het kunnen weten, zoals Joe Bonamassa en Carlos Santana. Hij ontwikkelde zijn eigen, bluesy, stijl en vormde de Eric Gales Band in 1991, met daarin zijn broer Eugene op bas. Gales bracht zijn laatste album ‘The Bookends’ uit in 2019.

We zien Eric Gales zelf van alles regelen op het podium vóór het optreden. Lurkend aan een sigaret zorgt hij voor ruimte en positioneert het keyboard voor Byron Carter die ook de basgitaar speelt, het drumstel voor Nick Hayes en de percussie-set voor vrouwlief LaDonna achter op het podium. Die ruimte zal hij straks volop benutten blijkt later.

Opener Somebody / Smokestack Lightning kent een rustig intro maar ontwikkelt zich al snel tot een vulkaanuitbarsting! Wat een power! Eric komt op, begint rustig maar het tempo loopt al snel op en hij racet daarna minutenlang over het podium, zichzelf oppompend, zo lijkt het.

 

Snarentovenaar Eric Gales is ontzettend geliefd in Nederland, en hij weet het. Hij is er ook dankbaar voor, zoals vertelt hij ons. Zelfs zó dankbaar dat hij belooft om na afloop van zijn show met alle 14.000 aanwezigen op de foto te gaan. “You’re The Best”!

Dan draagt hij zijn volgende nummer op aan de artiest van later op de dag, Gary Clark Jr., een man die hij hevig respecteert. “There might be a surprise later”…zo laat hij weten, vóór hij de tonen van Southpaw Serenade inzet.

 

Wat een enorme klasbak is deze Gales! Hij geeft zich, zoals altijd, voor de volle 100 %. Zijn energie slaat over op het publiek en de tent ontploft bijna. Zijn spel is virtuoos en hij schakelt moeiteloos in stijl en tempo.

Met een explosieve Voodoo Child / Slight Return trekt hij nogmaals álle registers open, gebruikt zelfs een blikje RedBull als slide, geeft een emotionele speech en sluit hiermee zijn meer dan fantastische optreden af. Gales’ optreden is voor velen hét hoogtepunt van dit festival….

 

ST PAUL AND THE BROKEN BONES heeft maar liefst acht bandleden en werd opgericht in Birmingham, Alabama in 2012. De band heeft sindsdien hard gewerkt om te bewijzen dat ze niet zomaar de zoveelste retro-soulband is. Ze werden gevraagd als voorprogramma van The Rolling Stones, traden op in veel Amerikaanse talkshows op tv en hebben inmiddels over een groot deel van de wereld getoerd.

Heel eerlijk gezegd: hier moest ik na het bluesrock geweld van Gales wel even inkomen en aandachtig luisteren. Dat duurde even, misschien ligt dat dan ook aan de bijzondere uitdossing van zanger en oprichter van de band, Paul Janeway en zijn ietwat schelle stem.

Toch heeft deze prima band al snel de liefhebbers van deze ‘rock n roll soul groove’ op zijn hand. De fijne blazerssectie voegt veel toe om tot een authentiek soul gevoel te komen. Ook gitarist Browan Lollar moet genoemd worden, zijn virtuoze spel is een genot om naar te luisteren!

Hun derde album ‘Young Sick Camellia’ kwam uit in juli 2018 en daar horen we veel nummers van. Deze uitstekende band staat werkelijk als een huis maar het optreden doet soms wat eentonig aan en kan mij niet betoveren.

Wel horen we onder andere een prachtige soulvolle Make It Rain, gezongen vanuit zijn tenen en swingend tot en met! Ook Flow With It kan rekenen op veel bijval van het publiek.

 

Opwindend wordt het pas echt als Paul een tripje door het publiek gaat maken, en geloof me, dat is geen gemakkelijke klus in die volle tent! Het intens gezongen Broken Bones & Pocket Change klinkt hartverscheurend. Misschien is dit niet mijn meest favoriete band van het festival, het is voor heel veel mensen wel degelijk genieten met een grote G.

Tussen de optredens door weet Johan Derksen ons helemáál lekker te maken met het nieuws dat De Blizzards volgend jaar op het podium van de laatste editie van Holland International Blues Festival in Grolloo zullen staan. Originele Blizzards-leden én gastvocalisten. “En vergeet niet dat we dit festival zijn begonnen als eerbetoon aan Harry Muskee. Met Hotel Grolloo kunnen we nog een keer uitpakken met Cuby-songs” aldus Derksen.

Het werkt nooit slecht als bekende mensen zich uitspreken over je bijzondere talent. In het geval van GARY CLARK JR. kwamen de complimenten van niemand minder dan Barack Obama, The Rolling Stones en Eric Clapton, en dat is nog maar een samenvatting.

Clark staat bekend als een virtuoos gitarist, die zijn instrument oppakte toen hij twaalf was. Afkomstig uit Austin in Texas begon hij te spelen in een lokale club, Antone’s, en zag zijn carrière vervolgens omhoog schieten. Zagen we Clark Jr. in 2011 nog in een kleine zaal in het MC Theater te Amsterdam, de laatste jaren heeft hij samengewerkt met Eric Clapton en nog heel veel anderen, waaronder Alicia Keys, Foo Fighters, B.B. King en Buddy Guy en is zijn ster tot grote hoogten gerezen.

Gary opent zijn set met rocker Bright Lights van zijn eerste album ‘Blak And Blu’ uit 2012. Een album waarmee hij de eerste artiest werd die bij de Grammy’s werd genomineerd in de rock- én R&B-categorie. Van dat album horen we ook het ruige When My Train Pulls In.

 

Zijn vijfde studioalbum ‘This Land’ is in maart jl. uitgebracht en mocht op vele uitstekende kritieken rekenen. De reggae Feelin’ Like A Million komt van dit album, net als What About Us en het poppy When I’m Gone.

Nee, in tegenstelling tot een Gales of Janeway is Gary absoluut geen podiumpersoonlijkheid. Hij praat nauwelijks met zijn publiek en maakt een wat stoïcijnse indruk. Maar zijn fans malen daarom. Het gaat om zijn muziek, zijn vibe, zijn maatschappijgerelateerde songteksten, zijn gitaarskills. Veel aanwezigen lusten er wel pap van, anderen zijn minder gecharmeerd van deze stijl muziek.

Zijn band, al jaren aan zijn zijde, staat als een huis en vandaag horen we een mooie mix van soulvolle groove en snoeihard, authentiek gitaarwerk. Zijn eigentijdse stemgeluid neemt je in gedachten mee terug naar de jaren 70.

En zoals aangekondigd loopt Eric Gales vervolgens het podium op voor een fantastische uitsmijter. Samen spelen ze de rocksong Don’t Owe You A Thang, waarbij Gales een fantastische hoofdrol speelt, nee de show simpelweg steelt en dat klinkt zo:

 

Al met al was dit een te gek optreden van deze Austin artiest Gary Clark Jr.!

Ze zetten in de jaren zeventig zo’n beetje eigenhandig de Southern Rock op de kaart en zelfs na vele decennia gaat LYNYRD SKYNYRD nog steeds als de bliksem! De band werd wereldwijd bekend met klassiekers zoals Sweet Home Alabama en Free Bird. Dramatisch was het vliegtuigongeluk in 1977 waarbij drie bandleden de dood vonden.

Na tien jaar pakte de band zichzelf weer op en ging verder. Inmiddels is gitarist Gary Rossington nog de enige van die originele bezetting. Hij krijgt bijstand van onder meer Johnny van Zant, die in 1987 de vocalen overnam van zijn omgekomen broer Ronnie. Met ruim zestig albums op hun naam is deze rock ‘n’ roll legende momenteel bezig aan hun Last Of The Street Survivors Farewell Tour!

Het is VOL in de tent en Skynyrd fans zijn van heinde en ver gekomen voor dit concert en staan driedubbel gepakt voor het podium, om maar niets te hoeven missen. Dan klinken de tonen van AC/DC’s Thunderstruck en na enkele minuten loopt de band onder ovationeel applaus het podium op en trapt af met een daverende Workin’ For MCA.

 

Volle bak op het podium: drie gitaristen: Mark Matejka, Gary Rossington en Rickey Medlocke, bassist Keith Christopher, toetsenist Peter Keys, een drummer Michael Cartellone en twee achtergrond zangeressen Carol Chase & Dale Krantz en natuurlijk zanger Johnny van Zant. Het feest kan nu écht beginnen en Grolloo zal het weten. Na de Thunder Struck intro is het tijd voor Skynyrd Nation, gevolgd door What’s Your Name (little girl).

Holy Smoke, wat een power spat er van dat podium! Er gebeurt van alles, links en rechts krijgen we de ene na de andere gitaarlick om de oren gesmeten en het voelt heerlijk! Het is een wervelende show vol gitaargeweld en ook de lichtshow is ronduit indrukwekkend te noemen.

Er wordt gedanst, gesprongen en meegebruld. De Boogie I Know A Little word gevolgd door een prachtig Simple Man…Anderhalf uur Southern Rock van de bovenste plank!

Een heerlijk Call Me The Breeze van JJ Cale valt ons ook nog ten deel, het kan simpelweg niet op. Het tempo ligt hoog, er wordt veelvuldig met de Amerikaanse vlag gewapperd en plectrums het publiek ingegooid.

Southern Rock on its best! Wat een indrukwekkend optreden was dit, er zal vast nog heel lang over gesproken worden. Met toegift Free Bird krijgen emoties de overhand en wordt links en rechts een traan weggepinkt.

 

Meebrullen op Gloria, swingen op Sharp Dressed Man, in trance genieten van de Caribische bluesklanken van Delgres, uit je plaat gaan met Eric Gales en in extase raken van Sweet Home Alabama. Het mooie van muziek is dat het je kan raken, kan meevoeren en in extase kan brengen. Muziek heeft een helende werking en muziek verbroedert. Dat terwijl ieder muziek op eigen wijze ervaart. En zo moet het zijn.

Grolloo, je was weer geweldig! Je gastvrijheid, je organisatie en bovenal je muziek. Volgend jaar zijn we er alle drie de dagen graag bij, op 11, 12 en 13 juni 2020!

Tussen de optredens door weet Johan Derksen ons helemáál lekker te maken met het nieuws dat De Blizzards volgend jaar op het podium van de laatste editie van Holland International Blues Festival in Grolloo zullen staan. Originele Blizzards-leden én gastvocalisten. “En vergeet niet dat we dit festival zijn begonnen als eerbetoon aan Harry Muskee. Met Hotel Grolloo kunnen we nog een keer uitpakken met Cuby-songs” aldus Derksen.

Ook op Blues Magazine ...