Op vrijdag 13 december en zaterdag 14 december vormt Theater Flint wederom het decor voor het indoor blues festival ‘Flirting With The Blues’. Voor het vijfde jaar op rij heeft de organisatie weer een aansprekende line-up voor de liefhebbers van de blues in al zijn facetten. Dit jaar is er, net als vorig jaar, ook een vrijdagavond programma. Theater Flint is omgetoverd tot een gezellig plein, waar verschillende stands staan met een gevarieerd aanbod aan cd’s & platen, T-shirts en waar ook een goede hap geserveerd wordt!
Line up vrijdag: Matt Schofield Trio en Coco Montoya & Band.
Lees hier het verslag van zaterdag!
Tekst: Nineke Loedeman/ Foto’s: Marco van Rooijen en Nineke Loedeman. Alle foto’s van het festival staan in het album Flirting With The Blues 2019. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Theater Flint is lekker volgestroomd deze vrijdagavond en stipt om 19.30 uur loopt organisator Hans van Horck het podium op en heet het publiek van harte welkom. Het festival wordt geopend met de Britse gitaarvirtuoos en ‘Blues Hall-of-Famer’ Matt Schofield met zijn trio.
Schofield wordt algemeen beschouwd als een van de meest vernieuwende gitaristen sinds vele jaren en mag zich met namen als Eric Clapton en Peter Green rekenen tot de top tien van de beste Britse bluesgitaristen ooit! Met wereldwijd vele succesvolle optredens op grote festivals, hebben zijn vurige gitaarwerk en gepassioneerde live optredens hem tot een van de meest gewilde moderne bluesgitaristen gemaakt.
Matt Schofield, geboren in Manchester, woont alweer jaren aan de overkant van de oceaan, en wel in the Sunshine State Florida! Op de jonge leeftijd van 12 jaar begon hij met gitaar spelen en niet veel later besloot hij voor het vak van bluesgitarist te kiezen, in plaats van de universitaire studie die zijn ouders voor ogen stond. In 2005 bracht Matt zijn studiodebuut ‘Siftin’ Thru Ashes’ uit. Nadien volgden er nog drie releases voor het Britse Nugene Records, waarna hij in 2014 overstapte naar Mascot/Provogue waar ‘Far As I Can See’ werd uitgebracht. Hoogste tijd om nieuw werk van deze meester te horen! Het nieuwe album is al in een vergevorderd stadium en staat gepland voor ‘ergens’ in 2020.
Schofield komt dit jaar in het gezelschap van zijn trio op het podium hier in Flint. Altijd blij zijn we om Hammond-tovenaar Jonny Henderson te zien en achter de drumkit zit de onnavolgbare Evan Jenkins!
De set wordt begonnen met het swingende What I Wanna Hear, van het prachtige album ‘Heads, Tails & Aces’, een album uit 2009 wat mij altijd enorm heeft weten te bekoren. Ook het volgende nummer Live Wire is daarvan afkomstig. Lekkere openers! Pure en indringende slowblues horen we met See Me Through, waarin we getrakteerd worden op een van de allermooiste gitaarsolo’s die er maar zijn en waarin ook een hoofdrol is weggelegd voor Jonny Henderson die weer eens laat zien dat hij tot de top van toetsentovenaars behoort. Naast zijn gitaarkwaliteiten heeft Matt heeft ook nog eens een geweldige stem en het publiek hangt aan zijn lippen.
Tijdens Siftin’ Thru Ashes horen we het krachtige drumwerk van Evan goed terug in zijn powervolle solo, terwijl Jonny met zijn toetsenspel hier wederom een fantastische basis voor legt. Matt’s melodische, vloeiende stijl van gitaarspelen hebben hem tot één van de meeste populaire bluesgitaristen gemaakt. En niet één, niet twee maar drie magistrale muzikanten staan hier, een genot om naar te luisteren.
Niet veel later kondigt Matt zijn levensgezellin zangeres Christine Tambakis aan en zij gaat bij enkele nummers de zang voor haar rekening nemen. Hip gekleed danst ze over het podium, zingt enkele nummers waaronder het swingende Mama He Treats Your Daughter Mean.
Christine heeft een frisse, vrolijke uitstraling en haar toevoeging is een behoorlijke afwisseling ten opzichte van het veelal instrumentale geluid van de band.
Christine verdwijnt na enkele songs even uit beeld maar na het schitterend gespeelde funky Hindsight, komen zowel Christine als de Amerikaanse gitarist/zanger Scott Sharrard het podium op voor een gezamenlijk nummer, tot groot plezier van het publiek! Scott Sharrard is 10 jaar lang de musical director voor Gregg Allman geweest en hij en Matt kennen elkaar al jaren en hebben er zichtbaar veel plezier in om weer eens samen te spelen. Een explosief samenspel en de passie spat er af! Scott gaan we zaterdag weer terugzien tijdens de 4G sessie.
Het optreden eindigt met Troublemaker en zo komt een einde aan een magistraal optreden van het Matt Schofield Trio. Na een korte ombouw is het tijd geworden voor de Coco Montoya Band.
De inmiddels 68jarige Henry “Coco” Montoya, ooit begonnen in de jaren 70 als drummer bij Albert Collins & The Icebreakers en via leadgitarist in John Mayall’s Bluesbreakers begin jarig 80, is verworden tot een top gitarist/muzikant in de bluesrockscene. In 1993 lanceerde Montoya zijn solocarrière en heeft sindsdien tien soloalbums uitgebracht van blues, rock en soul.
De ondersteboven linkshandig spelende Coco, het is volgens mij alweer vijf jaar geleden dat deze man voet op Nederlandse bodem heeft gezet, staat hier in Theater Flint met zijn band, bestaande uit Jeff Paris op toetsen, Nathan Brown aan de basgitaar en Rena Beavers op drums. Coco staat bekend om zijn krachtige, gepassioneerde zang die bijzonder goed matcht met zijn verschroeiende, bijtende gitaartechniek. Dat horen we vanavond ook zeker terug!
Het optreden begint heel erg lekker met zowel keiharde als soulvolle bluesrock die lang blijft hangen, heerlijk en verfrissend. Wat is dit toch een uiterst smaakvolle muzikant, met een band die swingt tot en met. Goede, soulvolle zang gecompleteerd met genadeloos gitaarwerk in groovende songs als Hey Signorita en The Moon is Full..
Heerlijke klanken zoals het swingende Stop Runnin’ Away From My Love, geschreven door toetsenist Jeff Paris en te vinden op Coco’s laatste album ‘Coming In Hot’. Ook zijn aan voormalig werkgever en Master of Telecaster Albert Collins opgedragen song Love Jail gaat erin als zoete koek! Wat een zalige muzikant is deze Coco, die scherp spelend zijn optreden vervolgt.
Niet veel later slaat het noodlot toe en krijgt Coco kramp in zijn vingers. Eerst in zijn linkerhand, daarna doet ook zijn rechterhand mee. De band, vooral Jeff Paris neemt de solo’s over en Coco doet nog verwoede pogingen de kramp te herstellen maar moet na nauwelijks een uur spelen toch tot de conclusie komen dat het zo niet meer gaat. Hij voelt zich gedwongen om het optreden te staken, tot groot verdriet van het publiek, dat gelukkig wel uitermate begripvol is.
Onder luid applaus verlaat een zichtbaar aangeslagen Coco het podium. Ik denk maar één ding: wat ontzettend rot voor hem! Toch was het een genoegen om deze grootheid aan het werk te mogen zien. Laten we hopen dat het maar een tijdelijk iets is geweest.
Na nog even rustig napraten verlaat Blues Magazine theater Flint om zaterdag terug te komen voor nog meer gave blues optredens! Binnenkort staat ook het verslag van dag 2 online!
Prima verwoord