Op vrijdag 13 december en zaterdag 14 december vormt Theater Flint wederom het decor voor het indoor blues festival ‘Flirting With The Blues’. Voor het vijfde jaar op rij heeft de organisatie weer een aansprekende line-up voor de liefhebbers van de blues in al zijn facetten.
Line-up zaterdag: Leif de Leeuw Band, Starlite Campbell Band, Thorbjørn Risager & The Black Tornado, 4G Session met Paul Nelson, Kid Ramos, Scott Sharrard, Stef Paglia en de King’s Rhythm Crew bestaande uit Ruud Weber, Govert van der Kolm en Marlon Pichel.
Lees hier óók het verslag van vrijdag!
Bij binnenkomst staat, net als vorig jaar, in de foyer de plaatselijke band RootzStock een heerlijke akoestisch mix van blues en country te spelen. Tussen de optredens in de grote zaal spelen zij met groot succes in de foyer met aangrenzend restaurant en dat geeft een heerlijke sfeer. Niet te hard waardoor men tijdens het nuttigen van een hapje en drankje een praatje kan maken. Goed idee.
Tekst: Andre Wittebroek / Foto’s: Marco van Rooijen en Nineke Loedeman. Alle foto’s van het festival staan in het album Flirting With The Blues 2019. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Vandaag opent Hans van Horck het festival om 16.30 uur met de aankondiging van de eerste act de Leif de Leeuw Band die hun Allman Brothers Band set spelen. Leif de Leeuw is grote fan van hen en eert ze door hun nummers te spelen en niet alleen de bekende songs, zoals hijzelf aankondigt. De band heeft net een live-cd uitgebracht met alleen ABB songs en die is zeer goed ontvangen. Vanmiddag horen we waarom!
Men opent de set met het redelijk onbekende End Line. Het is een stevige opener waarin meteen de bekende ABB-sound met dubbele gitaren door Leif en Sem Jansen en dubbele drums door Tim Koning en Joram Bemelmans tot uiting komt.
De door Leif als klassieker aangekondigde Come And Go Blues begint met een lekker piano-intro mooi en ondersteunt door prima baswerk. Met lang uitgesponnen songs en jams zoals men gewend is van de ABB gaat het verder met de shuffle Black Hearted met dubbel gitaarintro en zalige groove weer door bas en de dubbele drums.
Daarna volgt het Blue Sky waarin Sem het intro verzorgt en Leif een magistrale solo speelt. Zijn Gibson heeft een geweldig mooie warme klank en hij speelt zo melodisch, een feestje voor de oren!
Met piano-intro begint het bekende Jessica, gevolgd door Southbound waarin de twee drums een mooie synchrone solo spelen en de gitaren een passend swingend ritme spelen gevolgd door weer magistraal spel van Leif. Men eindigt de set met een prima uitvoering van Ramblin Man.
De Leif de Leeuw Band zet hier een geweldig optreden neer en het publiek is zeer enthousiast. Het is een waardig eerbetoon aan de ABB en Leif bedankt het publiek en de organisatie dat hij in zijn woonplaats hier op het podium mocht staan.
Na afloop vertelde manager Arja Stam dat hun nieuwe cd ‘Where We’re Heading’ in februari uitkomt en dat 28 februari de release is in de Boerderij in Zoetermeer!
Dan is het de beurt aan de Starlite Campbell Band. Deze bestaat uit bassist Suzy Starlite en gitarist Simon Campbell, aangevuld met drummer Steve Gibson en is voor deze gelegenheid aangevuld met de toetsenist van King’s Rhythm Crew, Govert van der Kolm.
Deze band is in 2016 opgericht en heeft toen de cd ‘Blueberry Pie’ uitgebracht en die kreeg zeer terecht geweldige kritieken. De cd werd zelfs genomineerd voor de European Blues Challenge.
Men speelt een mix van ‘Thirty Six’, ‘Blueberry Pie’ en de nieuwe cd ‘The Language Of Curiosity’ die in maart 2020 uitkomt. Het optreden kenmerkt zich door een dynamische podiumpresentatie, men beweegt veel en heeft er zichtbaar plezier in. Men opent met het stevige Brother, het gitaargeluid en de zang is aan de schelle kant op het balkon waar deze schrijver zich bevindt en doet afbreuk aan het geluid. Of het de afstemming van de gitaar of de P.A. is, geen idee.
Het basgeluid is mooi diep en de toetsen klinken ook prima. I like It Like That rockt ook en Simon tovert allerlei bijna psychedelische geluiden uit zijn instrument. De slowblues Cry Over You is prachtig met grommend, diep Hammondspel en snerpende solo van Simon. Said So van de nieuwe cd is weer stevig met prima drumwerk en komt goed aan bij publiek. Groovende drums zijn het begin van de goed gezongen ballade Lay It Out On Me. Na het mooie, rustige Guilty komt de afsluiter Misgivings en die is weer een stuk rockiger.
Het gevoel van het optreden is een beetje dubbel. De reacties van het publiek wisselen, voor bluesliefhebbers was het soms te rockig, met teveel ‘gitaartricks’ en voor de liefhebber van steviger werk was het goed. In het interview dat Blues Magazine met de band na de show had en binnenkort te lezen valt, vertelt gitarist Simon Campbell ook dat hij sterk beïnvloed is door de zestiger/zeventiger jaren bluesrock- en rockgitaristen. Dat liet hij vanavond ook zeker horen.
Tjorbjørn Risager And The Black Tornado is de volgende band. Voor Blues Magazine is de band zeker geen onbekende (lees hier het interview met hem in 2017). Na hun optreden bij het prestigieuze Rockpalast is het hard gegaan met de Deense band, er zijn veel optredens in Europa en vanavond is, wat Tjorbjørn zelf zegt op het podium, het enige optreden in Nederland dit jaar.
Hun muziek bestaat uit een mix van blues, soul, rock, rock and roll en funk, waarin de blazerssectie de funky touch geeft. Het zit vol mooie grooves en zijn stem is zeer karakteristiek. Ze spelen Never Giving In, Come On In en Last Train van hun nieuwste album ‘Come On In’ dat 31 januari aanstaande uitkomt.
De band start zoals verwacht swingend en strak met If You Wanna. In Maybe zingen de blazers Hans Nybo en Peter W. Kehl. Zij zijn een vrolijk stel met hun pasjes en bewegingen, dat ziet goed uit. Never Giving In krijgt een verrassend tintje door psychedelische geluiden van vooral gitarist Joachim Svensmark, de echo’s en heerlijke riffs. De blazers houden het bij triangel en tamboerijn.
De fantastische ballade I Used To met mooie slow groove wordt gevolgd door de boogie Straight een boogie met strak pianospel van Emil Balsgaard en een lange saxsolo van Hans. Bassist Søren Bøjgaard is degelijk en goed in elk nummer. Mooie breaks kenmerken Hold My Lover waarin Joachim excelleert op de gitaar.
De titelsong van het nieuwe album ‘Come On In’ wordt gezongen door saxofonist Hans Nybo. Een zalig retestrak nummer. Het swingt, funkt geweldig, heerlijke ritmes en top koorzang. Voor schrijver dezes het mooiste nummer van de show en het is al zo goed. All I Want met top toetsensolo swingt en rock and roll zit natuurlijk in het laatste nummer Rock and Roll.
Het publiek wordt aangespoord mee te zingen en doet dat uit volle borst. Hier is ruimte voor een trompet solo van Peter en als laatste hoogtepunt een meer dan fantastische gitaarsolo van Joachim Svensmark.
Thorbjørn Risager & The Black Tornado zetten een geweldig optreden neer en het publiek reageert idem en is zeer enthousiast. Klasse.
Dan de uitsmijter van de avond 4G and King’s Rhythm Crew.
In deze twee uur durende sessie spelen de vier gitaristen Paul Nelson, Kid Ramos, Scott Sharrard en Stef Paglia ieder een aparte set en spelen aan het einde een gezamenlijke jamsessie. Ze worden begeleid door King’s Rhythm Crew bestaande uit bassist/zanger Ruud Weber, toetsenist Govert van der Kolm en drummer Marlon Pichel die Fokke de Jong vervangt omdat deze op toer is met de Johan Derksen’s theatershow.
Als eerste speelt Stef Paglia. Hij speelt vier nummers van zijn laatste album ” Never Forget’. Hij begint met een heerlijke uitvoering van The Unknown, het heeft een fijne groove en de zang is prima. Zijn Engelse is uitspraak is veel beter dan bij zijn eerste optreden jaren geleden. Compliment.
Het volgende nummer Take Me Away heeft mooie breaks en een wat funky ritme en gaat over naar een lekker rockend eind. De openingssong van zijn album Watch Out is een rocker met prettig in het gehoor liggende riffs waarin King’s Rhythm Crew zijn fantastische kwaliteiten weer laat zien.
De set eindigt met de gevoelige slowblues Mystery Heaven, Stef’s ode aan zijn vader, met ingetogen gitaarspel en dito zang en werkend naar een geweldige climax op het eind met een spetterende gitaarsolo. Geweldig nummer. Stef Paglia laat zien dat hij erg gegroeid is en zet een uitstekend optreden neer.
Als tweede komt Kid Ramos het podium op. Hij is vooral bekend van The Fabulous Thunderbirds. Hij doet vijf songs in verschillende stijlen. Zijn speelstijl is puntig, vrolijk in Mexicaanse, Texaanse stijl.
De eerste Wes Side, een slowblues met keyboard solo van Govert, dan in Mexicaanse, rumba-latinstijl Los Chucos Suaves met zang (in Spaans?) van zijn zoon Johnny Ramos, de slowblues All Your Love in Stevie Ray Vaughan stijl, de ballade These Arms Of Mine die (te)lang duurt en waar het wat inkakt met pratend publiek maar bij de rock and roller Please Give Me Something swingt het en wordt er gedanst. Mooi einde.
Paul Nelson was jarenlang musical director bij Johnny Winter tot aan diens dood. Drummer Marlon Pichel neemt de zang voor zijn rekening in Further Up On The Road. Bassist Ruud Weber valt weer op door zijn prachtige soepele ritmische bewegingen, en een leuke speelstijl heeft hij altijd. Paul heeft een mooie toon en speelt een snelle solo. In het bekende Born Under A Bad Sign, met prima lange solo van Paul doet Ruud de zang.
Dan volgt het instrumentale The Rumble, een up-tempo en met schitterend gitaarwerk nummer en de King’s Rhythm Crew begeleidt hem superstrak. Bij Them Changes komt Scott Sharrard erbij op de Gibson en neemt de zangpartij voor zijn rekening, Paul neemt de Strat ter hand en speelt de solo’s. Paul Nelson overtuigt met prima gitaarspel en een mooi geluid.
Paul verlaat het podium en Scott Sharrard neemt het optreden over. Hij begint met Endless Road waarin zijn zang wat vlak klinkt, zijn gitaarspel komt niet goed over, net als bij het volgende A Nickel And A Nail. De gitaar lijkt in dienst van de zang te staan en is weinig spetterend, boeiend. Een meer pop- dan bluessong.
Words Can’t Say van zijn laatste album ‘Saving Grace’ is zo’n Amerikaanse ‘zoete’ ballade en mensen beginnen er doorheen te praten. Vanaf het balkon is te zien dat hij de aandacht van het publiek niet echt kan vasthouden. Het heeft wat meer pit nodig, er is veel zang en weinig dynamiek in zijn optreden. Ook bij het laatste nummer Bad News. Het viel mij een beetje tegen, hij moet veel beter kunnen.
Dan komt Paul Nelson erbij en spelen ze Love Like Kerosine dat door Scott geschreven is en onder andere op Gregg Allman’s laatste album staat. Ineens is het anders. Meer sfeer, dynamiek en uptempo. Men soleert om de beurt en dit klinkt lekker. Op drums speelt hier Rena Beavers van de Coco Montoya band. Misschien had Scott beter andere nummers kunnen spelen in zijn set, beter bij een festival passend.
Dan is het tijd voor Stef Paglia in Oh Pretty Woman. Hij soleert prima en krijgt de handen al snel op elkaar. Met Paul, Scott er weer bij vervolgen ze in The Sky Is Crying. Luister hieronder maar eens hoe dat klinkt!
Alle vier de gitaristen staan op het podium voor Look What You’ve Done, om de beurt wordt er gesoleerd en is goed te zien dat ze allen een andere stijl hebben. Scott komt nu veel beter uit de verf en de zang is in handen van Johnny Ramos.
Het laatste nummer is de funkblues Sugar Sweet gezongen door Ruud met zijn prachtige stem en Scott speelt een prima solo. Dan is het voorbij, maar er komt nog een afsluitende toegift: het overbekende prachtige Statesboro Blues en is het festival écht afgelopen na deze twee en een half durende jamsessie.
Blues Magazine bedankt de organisatie voor het plaatsen op de gastenlijst en de zeer prettige ontvangst van deze zeer geslaagde dag. We komen graag volgend jaar terug naar Amersfoort, het festival is dan op zaterdag 3 oktober! Tot dan!
2 mooie verslagen