Flirting with the Blues
Theater Flint, Amersfoort
Zaterdag 1 december 2018
Op vrijdag 30 november (lees HIER het verslag!) en zaterdag 1 december vormt Theater Flint wederom het decor voor het indoor blues festival ‘Flirting With The Blues’. Voor het vierde jaar op rij heeft de organisatie weer een aansprekende line-up voor de liefhebbers van de blues in al zijn facetten.
Line-up zaterdag: The Veldman Brothers, Phil Bee’s Freedom, The Delgado Brothers, Storybook Sessions en een 2 uur durende 4G-Session, waarbij de 4 lead gitaristen Jim Suhler, Alan Haynes, Danny Giles en Matt Schofield onder begeleiding The King’s Rhythm Crew gezamenlijk een bijzonder optreden verzorgen.
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen en Nineke Loedeman / Video’s: Edwin Birkhoff. Meer foto’s zijn te zien in het album Flirting With The Blues 2018 en op de website van Edwin Birkhoff.(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Zaterdagmiddag zijn we weer bijtijds in het gezellige Theater Flint voor nog eens een middag en avond vol binnen-en buitenlandse blues. In de foyer treffen we Storybook Sessions aan. Het gezelschap bestaat uit Peter Rip, Frank Stukker, Ramon Doornekamp, Peter Badenbroek en Herman Onnen.
Organisator Hans van Horck vertelt bij aanvang dat hij blij is dat hij de heren heeft kunnen bewegen vandaag hier hun eigen interpretatie te brengen van mooie nummers van Keb’ Mo’ en Anders Osborne. Dat resulteert in drie heel fijne luistersessies door deze akoestisch spelende muzikanten. “Weliswaar met minder volume, maar met zoveel meer inhoud.” Gedurende het gehele festival blijven veel bezoekers dan ook aandachtig te luisteren, onder het genot van een hapje en/of een drankje in het naastgelegen restaurant en steken hun waardering niet onder stoelen of banken!
Gerrit en Bennie Veldman vormen de spil van The Veldman Brothers. Bassist Fred van de Wende is nu al enige tijd onderdeel van de band en Mathieu van Uden wordt gepresenteerd als de nieuwe drummer voor The Veldman Brothers, hij speelt vanavond hier zijn eerste gig met de band. Een primeur voor de band én dus ook voor ons.
De altijd heerlijk spelende band opent hun set instrumentaal met het lekkere Brothers Groove, om vervolgens pittig door te stomen met een afwisselende set van nieuw en oud(er) werk. Na vijf albums te hebben uitgebracht is er een rijk oeuvre om uit te putten. Geniet van het swingende No Love Song van hun laatste schijf ‘Refuel‘:
Prachtig is ook de slowblues Another Day met schitterend soleerwerk van Gerrit, die zijn gitaar vanuit zijn tenen bespeelt. Bennie weet zowel vanachter zijn Hammond als blazend op zijn bluesharp de juiste vibe toe te voegen. We funken hard op Mojo Funky met heerlijk slide-gitaarwerk, en zwijmelen op het indrukwekkende Leaving, met wederom indrukwekkend toetsenspel. Wat een heerlijk nummer is dat toch!
Natuurlijk ontbreekt een boogie niet en dit dansbare nummer zorgt voor nóg meer enthousiasme bij het publiek dat zichtbaar geniet en waar al flink gedanst wordt! The Veldman Brothers brengt iedere zaal, waar ze ook zijn, altijd direct in de juiste sferen en zorgt simpelweg voor een flinke portie genieten met een grote G!
We gaan verder met een band die in 2016 het dak eraf speelde van Flint: The Delgado Brothers. Zij wonnen in 2016 de International Blues Challenge in Memphis, hier staat dus zeker niet de minste band.
Drie gebroeders Joey, Bobby en Steve Delgado plus toetsenist David B Kelley weten hoe ze een feestje moeten geven. Hun elektriserende set van Latijns Amerikaanse klanken doet de AFAS zaal veranderen in een zwoele dansclub. De uiterst vriendelijke band toert momenteel door Nederland. Na hun succes van voorgaande jaren heeft de band ook hier al een flinke fanschare opgebouwd. De zang wordt afwisselend door drummer Steve en virtuoos gitarist Joey voor rekening genomen.
De slowblues Talk To Me is een van de hoogtepunten, net als Two Trains, de titeltrack van hun zojuist uitgebrachte album (lees hier de recensie) en een schitterend gespeelde Fair Warning:
Vier albums zijn inmiddels verschenen van deze geoliede muziekmachine en hun wervelende mix van rhythm & blues, soul, funk en latin wordt gretig ingenomen door het publiek.
Voor menig gitaarbluesliefhebber staat dan een zeer interessant concert op de rol: de 4G Session. Een tijdens één van de vorige edities van FWTB ontstane special van 4 gerenommeerde en totaal verschillende gitaristen, die om beurten een (kort) optreden van 3 of 4 songs verzorgen en daarna natuurlijk gezamenlijk nog optreden.
Iedere gitarist zal spelen met dezelfde begeleidingsband en vandaag zal The King’s Rhythm Crew niemand minder dan de Texanen Alan Haynes en Jim Suhler, en de Britten Danny Giles en Matt Schofield onder hun hoede nemen. Dat gaat zeker zorgen voor vuurwerk!
Texas man Alan Haynes trapt het spits af. Zijn gezicht onder een leren pet en de ogen verscholen achter een donkere zonnebril, is Alan een echte veteraan hier. Hij speelde met de groten der aarde zoals SRV, Johnny Winter, Robert Cray en Bonnie Raitt om maar een paar te noemen, waarvan vooral de stijl van Stevie Ray Vaughan & Double Trouble goed terug te horen zijn in zijn spel.
Om zijn nek hangt een Fender Stratocaster, overigens niet zijn eigen gitaar maar voor deze gelegenheid mocht Alan de gitaar lenen van de zoon van bookings-agent(e) Esther Menke. Zijn gitaarspel is warm, vloeiend en energiek, zijn Texas sound is heel herkenbaar.
Het duurt even voor deze rustig ogende gitarist los komt maar dan gaat het ook helemaal los! Wat een heerlijke stijl van spelen heeft hij en zijn songs D-Blues, Good Friend en Help Me hebben een fantastische groove en zijn onmiskenbaar van een wereldse klasse.
De wissel gaat supervlot en dan is het de beurt aan de de tweede en jongste gitarist vanavond, de Britse gitaarbeul Danny Giles. Hij timmert al jaren aan de bluesrock weg en komt regelmatig in Nederland. Ik moet toegeven, het is alweer enkele jaren geleden dat ik de man zag spelen maar wat is hij gegroeid in zijn spel, zijn stem en zijn performance!
Zijn gitaarspel is ronduit vlammend en raakt je tot op het bot. Hij zet me hier toch een strakke set neer, met een bepaalde vloeiendheid en klasse, het is een genot om te zien.
Van zijn debuutalbum ‘More Is More’ uit 2016 horen we Shiver, Don’t Go Messin en Hold On, waarvan de laatste werkelijk van het podium afspat! Zo, ik denk dat Danny het hier vanavond wel even heeft waar gemaakt en veel nieuwe fans heeft gewonnen.
In no-time staat dan de uit Dallas, Texas afkomstige gitarist Jim Suhler op het podium en plugt zijn gitaar in. Jim is onder andere bekend van The Destroyers, de begeleidingsband van George Thorogood, maar hij speelt al jaren de hoofdrol in zijn eigen band Monkey Beat, met wie hij in 2016 nog het live album ‘Live At The Kessler’ heeft uitgebracht. Zijn legendarische album ‘Tijuana Bible’ stamt alweer uit 2009.
Deze veelzijdige gitarist komt veel te weinig naar Nederland, maar zien we o zo graag spelen. Vanavond zijn we in ieder geval reuze gelukkig met de heerlijke Texas Blues I Declare, een onovertroffen versie van Tijuana Bible, het instrumentale Mornin’ Prayer, en met een indrukwekkende partij slide gitaar in Scattergun.
Jim heeft er duidelijk zin in maar de set is veel te kort en het tijdschema is onverbiddelijk.
Met Matt Schofield heeft de organisatie één van de beste Britse gitaristen, en dus de vierde klasbak, binnengehaald. De man excelleert met zijn superswingende blues met jazzy tintjes. Het pittige What I Wanna Hear wordt ingezet, gevolgd door Live Wire van zijn geprezen 2009 album ‘Heads Tails and Aces’.
De prachtige slowblues See Me Through is van ongekende schoonheid en toont maar weer hoe Matt ook onwijs tekeer kan gaan op zijn Strat. Daarnaast is Matt een gepassioneerd zanger en zijn stem doet je bijna smelten.
Het is alweer veel te lang geleden dat Matt het album ‘Far As I Can See’ uitbracht, maar het goede nieuws is dat hij met zijn Trio nu volop bezig is met de voorbereidingen van een opvolger. Het nieuwe album zal begin 2019 gepresenteerd worden, ongetwijfeld tot grote vreugde van zijn vele fans over de gehele wereld. Hij speelde recent nog Culemborg Blues plat en toert trouwens momenteel kort door Nederland.
Er komt veel te snel een eind aan zijn set, maar het is voor een goed doel: de 4G Session vangt aan! Het past allemaal net op het podium en om beurten spelen de heren hun solo’s. Het zevental begint met Alan’s instrumentale Texas shuffle Say Howdy gevolgd door een werkelijk sublieme versie van de slowblues Three Hours Past Midnight, een Johnny Guitar Watson nummer, en met een hoofdrol voor Danny en Alan. Nekharen gaan overeind staan en ogen worden vochtig, wat een intense performance.
Ook het door Jim gebrachte Work Together is van grote klasse, gevolgd door Albert Collins’ Black Cat Bone, waarbij Matt het voortouw neemt en toetsenist Govert van der Kolm toch nog even zijn Hammond mag beklimmen!
De mannen worden steeds meer uitgelaten en hebben vooral heel veel plezier op dat podium! Ze dagen elkaar constant uit en weten op eigen wijze hun muzikale stempel te drukken op deze 4G Session. Wat een mooi spektakel om hierbij aanwezig te zijn.
Als toegift wordt Jimmie Reed’s Buy Me A Hounddog nog even gespeeld en zo komt een eind aan ruim 2 uur gitaarvirtuositeit en vooral muzikaliteit! Dit is Blues in haar allerbeste vorm, van hoog niveau en voor iedereen.
Tja, en dan heb je het alleen maar over die al geweldige gitaristen maar wat te denken van de perfecte basis van de werelds spelende The King’s Rhythm Crew? Een band die staat als een huis en die snapt waar het om draait. Zonder zo’n begeleidingsband is de gitarist namelijk ook nergens, simpel. Chapeau voor deze drie klasse gozers, Ruud Weber, Fokke de Jong en Govert van der Kolm, die iedere stijl tot in de puntjes beheersen en menig gitarist naar grote hoogte begeleiden.
De lang naar uitgekeken 4G Session is hiermee helaas voorbij, een spektakel van dit niveau gaan we waarschijnlijk niet nog eens zien. Maar voor wie er niet bij was, de organisatie zal ook volgend jaar vast hun uiterste best doen dit te evenaren.
Phil Bee’s Freedom sluit daarna deze vierde editie van Flirting With The Blues af. De uitgebreide band bestaat alweer sinds begin 2014 en bestaat uit Phil Bee, wie kent hem niet, de twee sterke gitaristen John F. Klaver en Berland Rours, bassist Wil Hermens, drummer Arie Verhaar, toetsenist Pascal Lanslots en de twee dames die de achtergrondzang verzorgen: Nicole Verouden en Tarah Ouwerkerk.
De band heeft de afgelopen jaren een uitstekende live-reputatie opgebouwd en heeft inmiddels grenzen verlegd en recent enkele succesvolle concerten gedaan in Frankrijk en Duitsland. Phil Bee’s Freedom brengt heerlijke blues met jazz-, soul- en popinvloeden. Phil is gezegend met een hele goede stem, heeft daarnaast een uitstekende stage performance en is bovenal een echte bandleider.
We horen bekende songs als Got To Get Better In A Little While en een super uitvoering van Down Don’t Bother Me (Mike Mattison), waarin John echt een heerlijk stukje slide gitaar weggeeft, maar ook het eigen Down The Line en ook worden we getrakteerd op enkele fonkelnieuwe nummers. De band heeft namelijk hard gewerkt aan de opvolger van tweede schijf ‘Memphis Moon’, een album waarmee de band vele lovende recensies binnensleepte. Het volgende album is getiteld ‘Home’ en zal op 20 januari 2019 met een concert in Cafe De Noot in Hoogland gepresenteerd worden.
Met deze fraaie afsluiting zit het er helaas weer op. Wederom een tiptop georganiseerd festival in een fijne omgeving en met de goede zorgen van een team van uitstekende vrijwilligers. Het was weer om te smullen en wij bedanken de organisatie voor hun gastvrijheid. Noteert u vast in uw agenda? Volgend jaar zal Flirting With The Blues plaatsvinden op 13 & 14 december 2019! Graag zijn ook wij weer van de partij.
wow dat is een mooi feest geweest zeg, top line up, prima recensie ook en dito foto’s
en video’s !
Mooii verslag
4g was te goed gewoon , daarna de afknapper met zojn zijden sjaaltje en de microfoon die van links naar rechts ging …uhh meer dries roelvink , bah