Cajun Waterboys en Barrelhouse
Cultureel Centrum, Voorschoten
16 december 2017
Zaterdag 16 december 2017 stond het uitgaansleven van Voorschoten in het kader van de blues. De bluesavond werd georganiseerd door Leidenaar en ervaren drummer Art Bausch (Living Blues, Blue Planet, Johnny Feel Good). Zelf trad hij op met de voor deze gelegenheid samengestelde formatie Cajun Waterboys en Barrelhouse gold als hoofdact.
Ingestuurd verslag, tekst en video’s: Mark Harmsma
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het Cultureel Centrum ziet er precies uit zoals je van een cultureel centrum verwacht, met veel vriendelijke vrijwilligers en betaalbare snacks, op ruim 10 minuten wandelen van het station. Geen enkele reden dus om met de auto te gaan, de aansluiting naar Leiden was prima. De grote zaal heeft achterin een heuse tribune met fijne zitplaatsen, waar m’n maat en ik in de pauze gretig gebruik van hebben gemaakt. Wel ziet een hobby bluesmuzikant als ondergetekende direct dat een geluidsman de zaal zou rubriceren als ‘galmbak’.
De bezoekers varieerden van echte Blues liefhebbers die zelfs uit provincies Gelderland en Brabant kwamen gereden, tot lokale bezoekers die op de fiets kwamen en het net aan konden verdragen dat er een band door hun gesprek stond heen te spelen.
De Cajun Waterboys bestond uit Thomas Toussaint, Little Steve, Art Bausch en de broers Ronnie en Vinnie Guerin. Toussaint en Little Steve namen, elkaar afwisselend, de vocalen voor hun rekening. Met elkaar brachten ze een energieke set. Gedurende enkele nummers was er wat communicatie nodig om de nummers in juiste banen te leiden, maar dat is prima voor een gelegenheidsformatie. Andere nummers zaten vanaf de eerste noot geramd en stelde de muzikanten helemaal in staat hun bijdrage te leveren. De staande bas geeft altijd een lekkere authentieke sound die in medium en uptempo nummers voor een ouderwetse jump-feel zorgt, waardoor de gedachten af en toe afdwaalden naar het oude Chesswerk en West Coast stuff zoals de Hollywood Fats Band.
Hoewel het volume vanaf het begin al pittig was, zette de bassist halverwege de set zijn bas iets harder. Dat bracht het geluid goed in balans, hoewel de hele set de mondharmonica iets te zacht stond. En dat was best jammer want wat is die Thomas Toussaint fijn gaan blazen zeg! Ik had hem misschien al 2 jaar niet zien spelen, maar de in de tussentijd afgelegde kilometers uitten zich in uitstekend mondharmonicawerk. Vooral zijn neiging om niet makkelijk naar de 2e positie te grijpen (de positie waarin meeste mondharmonica spelers beginnen) maar vooral 3e en 1e positie te spelen, zorgden voor inventief en origineel spel.
Na de pauze, waarin de bands werden omgebouwd, begon Barrelhouse uiterst gedecideerd en beheerst aan de show die uiteindelijk 7 kwartier zou duren. Het is voor een band heel verleidelijk er direct stevig in te knallen en het publiek op een paar harde gitaarsolo’s te trakteren, maar daarmee ga je niet 7 kwartier de aandacht vasthouden. En hier herkenden we de routiniers: zonder bas, met Jan Willem op de mondharmonica, begonnen ze de set. Vervolgens switchte ook hij naar de staande bas, hetgeen voor een heerlijke en spannende laidback set opening zorgde. Barrelhouse zorgde voor een mooie afwisseling tussen mooie ballads, slowblues, shuffles en een meer funky groove zoals Beware. Ik hoorde later dat ze alleen van de eerste paar nummers de volgorde afspreken (maar wel bepalen welke nummers ze spelen) en de interactie met de zaal de uiteindelijke volgorde laten bepalen. Kijk, dat is muziek maken van de bovenste plank!
En ook al ben je geïntroduceerd in de Nederlandse Blues Hall of Fame, ook al heb je een Edison in je achterzak, ook al doe je je ‘kunstje’ al bijna 43 jaar, ondertussen moet je de mensen op een zaterdagavond in Voorschoten maar voor je weten te winnen.
En of dat gelukt is! Het knappe, en fascinerende, is dat vooral het collectief het verschil maakt. Elkaar beter maken, de som der delen misschien nog wel groter dan de individuele kwaliteiten. Het ene nummer wordt pianist Han van Dam gelanceerd en spelen de gitaren een bijrol. Dan weer krijgt Johnny LaPorte alle ruimte voor één van zijn topsolo’s, of een nummer later laat Guus LaPorte zien dat slide gitaar spelen een vak apart is – een vak dat hij verstaat. Ondertussen grooven Bob Dros en Jan Willem Sligting gestaag door en steelt Tineke nog steeds de show met haar karakteristieke vocalen, maar allen doen op gezette tijd een stap opzij in groepsbelang. John speelt eens een schemaatje helemaal niets, en Tineke staat aan de zijkant te swingen en genieten als een van de solisten eens goed uitpakt.
Datzelfde gold voor het publiek, dat aanvankelijk vrij luid door de muziek stond heen te kletsen. Maar Barrelhouse heeft geen fans nodig met T-shirts ‘Keep quite, the band is playing’. Nee, de geoliede machine lost dat heel anders op: in een lang uitgesponnen gitaarsolo van Guus brengen ze het geluidsniveau steeds verder terug, totdat gebruikers elkaar een “Sssssttt” toebijten omdat ze van de muziek willen genieten.
Volgens de portier gingen enkele bezoekers op tijd naar huis, wellicht zijn deze bezoekers bijgepraat met oude kennissen, maar zij missen wel de finale die de trouwe Blues liefhebbers wel hebben meegekregen. Want als de show het uur voorbij is, gaat de band langzaam een tandje bij zetten. In een swingende boogie laat Han van Dam zien dat het geen toeval is dat hij, met zijn kenmerkende sound en unieke vingerzetting, al meer dan een halve eeuw op internationale podia te bewonderen is. In de euforie wurm ik me tussen de mensen door naar voren om er een glimp van op te vangen, en eigenlijk ben ik ook routinier. Als ‘fan’ dan wel, want ik besef me dat ik al meer dan 30 jaar met regelmaat naar voren storm om niets van dat moois te missen. En gelukkig ben ik niet de enige long time fan die z’n bewondering niet onder stoelen of banken steekt. Als even later de gebroeders LaPorte richting de grand finale een heus gitaarduet uitvechten, zie ik Onno Wink van de Dutch Blues Foundation zó dicht op het podium staan dat ik bang ben dat zijn snorharen tussen de snaren van Johnny verstrikt zullen raken. En dat zegt veel, want Onno reist de hele wereld over om blues concerten te bezoeken, maar in Voorschoten heeft hij het duidelijk naar z’n zin. En Johnny? Och, als je snorharen op z’n Les Paul zou binden, dan haalde hij er nog blues uit. Kortom, het zit wel snor met Neerlans blues trots Barrelhouse.
Barrelhouse still going strong!
Art Bausch doet VoorschotenBlues echt niet alleen, met 3 vrienden hebben we dit bekokstoofd .Rinus Bije,Nico Fennes en Willem Burwick zijn de krachten die je niet ziet maar er wel degelijk zijn.
Goede aanvulling Art, dank!