Verslag: Arnhemse Bluesnight III – Luxor Live, Arnhem 28 Oktober 2016

Arnhemse Bluesnight III, met
The Heat – Leif De Leeuw Band – Henrik Freischlader Trio
Luxor Live, Arnhem
28 oktober 2016

Tekst: John Jansen/ Fotograaf: Rob Sneltjes

Onlangs hoorde ik iemand, nota bene uit Arnhem, zegen dat er in het “Ernemse” geen voedingsbodem voor de blues zou zijn. Op dat moment was ik nog niet bekend met de Bluesnights, die daar al twee keer eerder hadden plaatsgevonden, maar sinds afgelopen vrijdagavond weet ik wel beter.

Het festival moet even op gang komen, na de werkweek, maar uiteindelijk stroomt het toch lekker vol, welzeker de moeite waard. De avond start met de Arnhemse heavy bluesband The Heat; zij zijn invallers voor Guy Smeets, die verstek moest laten gaan. Een adequate vervanger: het publiek is meteen goed wakker: heavy blues-rock op Led Zeppelin geënte riffs en een oud-UK klinkende sound met een vleugje Peter Green en Groundhogs. Zij hadden ook al op de eerste editie van de Bluesnight gespeeld.

Deze band is al een paar jaar goed bezig en heeft laatstelijk nog een EP opgenomen in de studio van Pablo van der Poel (De Wolff). Dan verbaast me dat stevige geluid niets: Tony McPhee zou zich in zijn spreekwoordelijke graf omdraaien. Maar volgens mij leeft hij nog, dus dat valt dan weer mee.

Een kniesoor zou zeggen: “maar dit is toch helemaal geen blues”; blues is echter een gevoel en de muziek en performance moeten dat uitstralen. Dat zat er vanavond zeker wel in en na een (te) korte set sloot de band af om snel weer door te gaan, naar een volgend optreden die avond in Harderwijk.

Na een korte pauze treedt vervolgens Leif de Leeuw met zijn band in het voetlicht; dit jonge Nederlandse supertalent maakt snel naam in het Nederlandse bluescircuit, en terecht. Hij is nog maar 21 jaar. De invloed van Jimi Hendrix en Johnny Winter is duidelijk, maar die waart over bijna alle gitaristen, hij heeft ook al zeker wel een eigen stijl ontwikkeld. Over het repertoire kun je redetwisten en de tijd om een goede set neer te zetten is ook wat kort (half uur maar). Persoonlijk had ik nog wat meer bluesgerichte nummers gekozen, zoals ze onlangs ook in Gorssel bij Deventer, speelden. Nu was het meer een goud van oud o.a. Hokus Pokus van Focus, moet zeggen Leif doet niet veel onder voor Jan Akkerman in zijn beste dagen.

De set was een beetje rommelig, doordat de soundcheck eigenlijk ter plaatse en vooraf moest plaatsvinden en overging in de show. Moet kunnen zou je zeggen, toch is het volgens mij van belang, dat je als band van meet af aan een duidelijke strakke set neerzet. Is ook duidelijker voor het publiek: die gaat er dan meteen goed voor zitten (staan) en nu wist je eigenlijk niet of het optreden al begonnen was en de speeltijd is beperkt.

De performance is overigens meer dan prima: zangeres Britt Jansen heeft een dijk van een stem en speelt daarbij ook nog eens verdienstelijk (tweede) gitaar. Drummer Tim Koning speelt opvallend, in een mooie, jazzy-achtige stijl zoals Ed Cassidy (Spirit) ook klinkt. Alsof er twee drummers tegelijk slaan, erg fraai. Bassist Eibe Gerhartl begeleidt de band op een stuwende manier, zodat alles strak naar voren komt. En Leif, die al twee Sena-Awards en de Blues Challenge Trofee op zijn naam heeft, zingt en speelt meer dan verdienstelijk. Dit belooft nog veel voor de toekomst. Als slotnummer speelt de band een mooi Allman Brothers nummer, met dito Southern-jazz/blues-achtige sound. Heel mooi neergezet en een feest der herkenning voor de veelal oudere bezoeker.

Vervolgens weer even een korte pauze; geeft mij de gelegenheid om een luchtje te scheppen. En wie kom ik daar tegen: Henrik Freischlader, die even een peukje staat te roken achter het Luxor. Mooie gelegenheid om te vragen, wat zijn invloeden zijn. Die “drei K’s”zegt hij in onvervalst duits. Tja, dat heb je met Duitsers. De drie Kings dus, Albert, Freddie en B.B, we kunnen het slechter treffen en dat blijkt.

Wanneer de set even later begint, knalt hij er met zijn driemans-band vanaf het eerste begin in met een Albert King nummer,Oh, Pretty Woman (King/ Moore). Van meet af aan heel strak gespeeld en dat blijft de hele set zo. Wat is dit een hechte bluesformatie en toch ook met gevoel. Je zou kunnen opmerken dat het allemaal wat te klinisch is, maar de overall sound is geweldig. Opvallende cover is een nummer van Johnny Guitar Watson, niet uit zijn latere slappe funk periode, nee een track van eind jaren vijftig, waar Guitar Watson op zijn best is. Freischlader is nog niet zo bekend in ons land, maar dat moet wat mij betreft snel veranderen. Hij kan zich meten met de beste bluesbands uit ons land.

Na een set van ruim een uur, was het festival weer voorbij en ging iedereen tevreden zijn weg. Nog een opmerking in het algemeen: ik zou de speeltijd van de eerste twee bands iets langer maken (zeg maar 3 kwartier en de hoofdact bijvoorbeeld een uur). Nu waren de sets van de eerste bands wel erg kort en kwamen ze nauwelijks in hun ritme; het Freischlader Trio, hoe goed ook wordt dan toch wat meer van hetzelfde; daar moet je bij bluesmuziek erg voor oppassen. Tevens zou er wat mij betreft wel een grote(re) naam bij kunnen, maar dat zal een kwestie van geld zijn schat ik zo in.

Aldus een kritische bluesliefhebber met het hart op de juiste plaats.

Ook op Blues Magazine ...