Festivalverslag: Sean Webster's Blues Allnighter 2024, de Meenthe Steenwijk

Tekst: Jos Verhagen | Foto’s (c) Nineke Loedeman // Alle foto’s staan in het fotoalbum Sean Webster’s Blues All Nighter

Sean Webster kan trots zijn: de stoute schoenen aantrekken om een blues festival te organiseren, en dan bij de eerste editie gelijk een uitverkocht huis. De Meenthe in Steenwijk was een perfecte locatie met een klassiek theater en een fijne zaal. Het Blues publiek is vaak wat ouder en dan is het fijn als je tijdens een festival afwisselend kunt zitten en de vloer op om te dansen en swingen. Het parkeren en de catering waren ook goed geregeld.

Spreekstalmeester, en goede vriend van Sean, Johan Derksen opende de middag en kondigde de bands aan, goed om zo’n blueskenner achter de hand te hebben. Sean betrad als eerste het podium zodat hij later op de dag de handen vrij had, want als organisator heb je het daar druk mee om alles in goede banen te leiden. Degene die Sean vaker gezien hebben weten wat je krijgt: blues die je in de ziel raakt en als geen ander weet hij met zijn stemgeluid en bluesballads de zaal in te pakken. Bij mij weet hij altijd een brok in de keel te krijgen, nummers als Hear Me Now en zijn opus magnum I’ll Rather Go Blind laten niemand in de zaal onberoerd.

Naast de ballad was er natuurlijk ook tijd om te rocken en dat deed hij met twee nummers, een voorproefje van zijn aanstaande nieuwe album Make It Through The Heart en Me And You, de eerste een rechtdoorzee stamper en de tweede uptempo, maar met een gevoelige tekst. Hoogtepunt voor mij Eyes On Me (Richard Marx cover), en met alleen piano ondersteuning zingt Sean zo gevoelig zoals alleen hij dat kan, zeker in een theater zaal waar het muisstil was komt het dubbel hard over.

Kai Strauss and The Electric Blues All Stars

Het programma was zo geprogrammeerd dat er tijd genoeg was om van het theater naar de zaal te komen om Kai Strauss Band te gaan bekijken. Kai Strauss is een Duitse bluesgitarist/zanger die langzaam aan steeds meer voet aan de grond krijgt in Nederland, zodanig dat zijn talent ook te bewonderen zal zijn bij het Holland International Blues Festival in Grollo. In stijl geheel anders dan Sean Webster speelt Kai Strauss toegankelijke WestCoast blues met een funky twist met veel en vermakelijke gitaar solo’s. Ondersteund door zijn nieuwe drummer Henri Jerratsch en de Nederlandse bassist Jasper Mortier en de Engelse toesenist Paul Jobson gaf Kai een goed blijk van zijn kunnen. Hij speelde hier met zijn band maar opereert desgewenst ook met een blazers sectie. Hier niet, hier was het genieten van uit ragfijne solo’s.

In het theater was het de beurt aan The Strikes, een dame naast mij had zoiets van het zal mij benieuwen, ik ken het niet, maar na afloop ging ze weg als fan. De kenners weten dat het met de Strikes altijd weer genieten is. Pieter ‘Big Pete’ vd Pluijm en Sjors Nederlof weten wel hoe zij een bluesfeestje moeten bouwen. Nadat de problemen met het gitaar geluid waren opgelost verbaasde Sjors ons weer met zijn weergaloze spel. Ik durf te stellen, je hebt drie gitaargrootmeester die lefthanded met een up sidedown gitaar spelen, Jimi Hendrix, Albert King en Eric Gales, nou voeg er maar een vierde aan toe Sjors Nederlof. Tel bij dit gitaargeweld de mondharmonica van Big Pete op en de blues wordt de echte blues, althans voor velen. Een knallend optreden van een Nederlandse top band.

Tijd om bij te komen was er nauwelijks want in de zaal stond Erwin Java met zijn Cuby’s Blues theater tour klaar om met het optreden op dit festival deze tour af te sluiten. De twee Erwin’s, Erwin Java op gitaar en Erwin Nijhoff zang maakten er een waar feest van. Het contrast tussen de twee kan haast niet groter Nijhoff als de gesjeesde rockster, en Java als een gedistingeerde heertje. De grootsheid van de Cuby nummers kregen een extra dimensie door de blazers en het geweldige toetsen spel van Bas Mulder. Of het nu rocken is, de grootste hits van Cuby, of het ingetogen ‘More Than I Could Ask For’, alles klopte aan deze show. Persoonlijk hoogtepunt was Gin House Blues, een geweldige performance van Erwin Nijhoff.

Na deze geweldige show was het kiezen ga ik naar King of the World of kies in voor het jonge Nederlandse gitaar talent Luca Holkenborg die onderdak heeft gevonden bij de band Uncle Rudi. Samen met zangeres Saartje Doumen hebben de geroutineerde muzikanten van Uncle Rudi met Luca goud in handen. Twee jaar geleden was hij nog schuchter toen hij mee mocht spelen bij Toby Lee bij Bluesrock Tegelen, nu is hij volwassen in zijn spel, ingetogen waar nodig om Saartje de ruimte te geven, dan weer het podium voor zich opeisend zoals in de machtige uitvoering van Little Wing. De variaties en speltechniek die hij hier liet zien belooft veel goeds voor de toekomst. Aan het einde nog een staartje King of the World meegepikt en dat swingde als een dolle, het spelplezier spatte er van af. Maar ja, het zijn de keuzes die je moet maken.

In de zaal stond Ian Siegal alweer klaar met in zijn band de broertjes Ciggaar, de harde kern van The Dry Riverbed Trio. Ian had er zin in en putte uit zijn omvangrijke oeuvre vooral de pareltjes met roots naar New Orleans. Je voelde het moeras, en in zijn kenmerkende verhalende stijl van spelen vulde Dusty Ciggaar de gaten met zijn aparte gitaarsound dat bijdroeg aan het gevoel, de swing. Onmogelijk om niet mee te bewegen te dansen op deze klanken. Dat de Leif de Leeuw band de grote publiekstrekker was gedurende het optreden van Ian, de zaal liep naarmate het eind naderde steeds verder leeg en dat was jammer want het was genieten.

De zaal bij Leif de Leeuw puilde uit en terecht. Leif, die Allman Brothers bloed in zijn aderen heeft, speelde met zijn band een weergaloze set. Vol fantastisch solo werk van alle muzikanten in zijn band, of het nu de bas solo was, de toetsen, of de drumsolo van zijn twee drummers, met zijn gitaarpartijen en de twin solo’s met Sem maakten het geheel af. Ik ben niet zo goed in het onthouden van nummers maar alles klonk zo bekend en werd gespeeld met zoveel gevoel en passie, het leverde een staande ovatie op, die volledig verdiend was.

Moe maar nog niet klaar want na het prefect optreden van Leif de Leeuw was het even wennen aan de heavy gitaren die Popa Chubby op de zaal afvuurde. In een set vol covers van Jimi Hendrix via Santana en Lou Reed was het optreden een grote jam waarin Popa alles wat hij in zich had van zich afspeelde. Het duurde even om er in te komen maar uiteindelijk speelde hij het klaar om iedereen te verbazen met de lenigheid waarmee hij van toon en van riff wisselde, dan weer van snel tot langzaam, van hard tot subtiel: alles kwam voorbij en als kers op de taart drumde hij nog een lekker potje mee met Stefano Giudici, het beest op de drums. Al met al toch een fijne afsluiter van een top festival. Op naar volgend jaar. Editie twee van dit festival staat gepland voor 8 maart 2025!