Format: CD
Release: 24 december 2022

Tekst: Jos Verhagen

Die hard bluesfans kennen The Blues Rats nog wel van 30 jaar geleden. Toen was het dat deze Belgisch blues band furore maakte. Uiteindelijk stopte de band om dat werk en muziek maken niet meer te combineren viel. Maar het blues bloed kruipt waar het gaan kan en zo kwamen de oud bandleden weer bij elkaar en begon het blues bloed weer te kriebelen. Als eerbetoon aan de inmiddels overleden bassist Lucien Heylen werd voor het herstart opnieuw de naam The Blues Rats gekozen.

De CD is voorzien van mooi Art werk en boekje met de song teksten. Het desolate van de verroeste trein en de onmetelijke grootheid van het rangeerterrein op de achterkant hoor je terug in de nummers op dit Album. Of de Blues Rats klinken zoals vroeger daar kan ik alleen maar naar raden. Wat ik hoor is een goed geproduceerd album met 14 fijne blues songs met een randje classic rock en americana. De sound doet denken aan Creedence en Tom Petty. De gitaarsound die Ronny Defou hier creërt speelt daar samen met de mondharmonica van Wim Desair een belangrijke rol in. De stem van René Dillen doet de rest, zijn stem heeft net dat rauwe randje dat op sommige nummers goed tot zijn recht komt. Deze drie mannen zijn de backbone en de oud leden van de Blue Rats. Ivan Coppens op basgitaar en David Dolezal vormen de ritmesectie.

Net na de herstart brak de corona uit en dat was een zegen, zo hadden ze de tijd om de nummers goed uit te werken en te verfijnen. Onvermijdelijk komt de Corona blues voorbij en dit is een verdomd aanstekelijk nummer. Op een akoestische gitaarbodem blaast de mondharmonica lekker door het nummer heen. Ondanks dat de Corona veel leed veroorzaakt heeft, brengt het hoop. Die semi akoestisch stijl bevalt me wel, zeker in een nummers als Take me down to the riveren No Passion without love. Mooie liedjes over menselijke gevoelens. In een lekker loom tempo, loopt de Cd door, met een mondharmonica die op de juiste momenten de nummers van jus voorziet.

De Blues Rats zijn op hun best, naar mijn mening, als het tempo wat omhoog gaat. Lekker rocky nummers alsI am still waiting for you en Walking your blues away. I Don’t care no more brengt een mooie variatie, het opent met een basloopje waarop Rene Dillen op zijn best klinkt; de vette donker klinkende gitaar en de jankende mondharmonica maken het af. Song for Zappa, raakt de juiste toon, het is de manier om je voorbeeld, je inspiratie bron te bezingen; de tekst is prachtig en de mondharmonica voelt aan als John Popper (Blues Traveler). Het album sluit af met Just comfort me, wat opent met Wim Desair die klinkt als in Once upon a time in the west. Verlaten woestijnen, a horse with no name, dat is het gevoel Just Comfort me oproept. Zo wordt het album The Last Train naarmate het vordert steeds beter. Laten we hopen dat The Last Train niet het einde is van deze hernieuwde kennismaking met The Blues Rats.

Meer info zie: https://www.facebook.com/people/Blues-Rats/100063710343715/

Tracklist:
1. The Last Train
2. Don’t Lie To Me Baby
3. Gazing
4. Wanna Kick My Bucket List
5. The Corona Blues
6. Oops I’m in Love
7. I’m Still Waiting For You
8. Take Me Down To The River
9. No Passion Without Love
10. I Don’t Worry No More
11. Walking Your Blues Away
12. I Don’t Care No More
13. Song For Zappa
14. Just Comfort Me

The Blues Rats zijn:
René Dillen – zang slaggitaar
Rony Defau – Sologitaar en slide
Wim Desair – Mondharmonica
Ivan Coppen- Basgitaar
David Dolezal – Slagwerk


Ook op Blues Magazine ...