Festivals heb je in vele maten, de grote driedaagse festivals met internationale toppers, maar er valt ook zeker zoveel plezier en goede muziek te beleven op de kleine festivals zoals het Hoge Stoep festival in St Michelsgestel. Een tikje op de schouder tijdens het Rory Gallagher Tribute in Ballyshannon met de vraag “jij bent toch die jongen van Bluesmagazine, ik organiseer een festival in St Michelsgestel of ik daar wat aandacht aan kon geven” bracht me naar het Hoge Stoep festival. Daar aangekomen bleek dat een grote groep bekenden van me dit festival al jaren bezoeken. Organisator Jan Olijslagers vertelde me dat hij bij het bestuur van de stichting zijn nek had moeten uitsteken om de Zac Schulze gang voor een tweede te mogen boeken, maar vooral om de Ierse band Ol’Times het festival te laten afsluiten. Maar goed dat Jan een vasthoudend en uiterst aardig mens is want beide bands maakte hun opwachting meer dan waar.
Tekst Jos Verhagen
Foto’s Wiek van Lieshout. Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Hogestoep Festival 2024
(Let op: alle foto’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het festival begon al op vrijdag met, het uit Den Bosch afkomstige Stoner rock gezelschap, Altenator en Blues rockers bij uitstek The Chicago Capitols. De verslaggever kon daar, vanwege andere verplichtingen, op vrijdag niet bij zijn maar het was een memorabele avond geworden zo hoorde ik. De aftrap voor de zaterdag van voor Sean Webster. De in Nederland woonachtige Webster trad hier aan met zijn eigen band en niet met zijn partnership met Erwin Java. Met net een nieuw album uit een mooie gelegenheid om live kennis te maken van het nieuwe materiaal. Vier nieuwe nummers kregen we te horen waaronder het mooie “Not you and me”, waarin de snik, de emotie in Seans stem goed uitkomt, aangevuld met klassiekers als “I put a spell on you”, “Your Eyes on me”, “I have got the blues” en een van zijn favoriete blues ballad bij uitstek “Hear me now”. Lichtelijk verkouden gaf het de stem van Sean net een tikje meer ondertoon, net dat extra tandje hartzeer. Dit alles doorspekt met met zijn fijne gitaarspel en toetsen/hammond ondersteuning van Alex Zwinselman zorgde het voor een fijne opener van het festival.
Tijdens de ombouw op het hoofdpodium verzorgde het duo Reemers en de Greef de pauze muziek op geheel eigen wijze. Beide met jaren ervaring in succesvolle bluesbands als Ramblin’ Dog en Mojo Hand speelden zij eigen en zelfbewerkte Blues/Roots nummers. Het werd gewaardeerd
De organisatie had de band ruim de tijd gegeven, zo stond elke band voor 1,5 uur op het programma en de Belgische Blues band The Bluesbones had geen moeite deze anderhalf uur te vullen. Met een kersverse Belgium bluesaward op zak voor beste bluesband en een zelfde award voor gitarist Stef Paglia stonden zij borg voor een heerlijk optreden. Onder leiding van zanger Nico de Cock trok de band gelijk van leer met een drietal uptempo en swingende tracks. Dat de groove er goed inzat kwam vooral door bassist Geert Boeckx, ook zo’n klasbak. Hoe hij de swingende groove neerlegde in “The End”, magistraal. Magistraal van ook Stef Paglia, vooral zijn solo in de prachtige uitvoering van “I Try” werd uitbundig toegejuicht. Een ander track die de zaak nog meer in vuur en vlam zetten was “Pshycho Mind”, zo wie zo een van de beste nummers van The Bluesbones met verschroeiende Hammond solo van Edwin Risbourg. Ontroerend en aangrijpend was “I Cry” een nummer opgedragen aan Koen Mertens , die van 2016 tot 2019 de drummer was bij de Bluesbones. Een andere track die tot de verbeelding spreekt en gangmaker bij uitstek was het afsluitende Devils Bride, met nummers als dit wordt elk optreden een makkie maar dat is natuurlijk niet zo, je hebt daar muzikaal vakmanschap voor nodig en dat is bij The Bluesbones in overvloed aanwezig.
De roem van The Zac Schulze Gang stijgt snel, aan de vooravond van hun Amerikaanse Tournee als support van Samantha Fish, deed the Gang een korte toer door Duitsland en Nederland. Het was de tweede keer dat zij op het Hoge stoep festival speelden, en The Gang kennende ging het gelijk fel van leer met wat tracks van hun EP Made of Three. Doordat hun eigen werk beperkt is trakteerde Zac Schulze en zijn Gang ons the tal van feestnummers uit de rijke Engelse blues geschiedenis zoals “Wooly Bully”, “Framed” en Dr. Feelgood’s “She does it right”. Een welkom rustpunt was T-bone Walkers “Call It Stormy Monday but Tuesday Is Just as Bad”. Zo rockte The Zac Schulze Gang er op los, en toch voelde het anders dan het gevoel dat zij in Ballyshannon bij het Rory Gallagher tribute opriepen. Het zal de grootsheid van dat straat festival zijn. Neemt niet weg, Zac is een geweldenaar op gitaar, uitbundig beweeglijk en een genot om naar te kijken. Maar zo’n jongen kan niet zonder de strakke ritme sectie, die gevormd werd door zijn broer Ben op drums en bassist Ant Greenwell die ook een aantal nummers zong. Dat Zac kan spelen bleek wel uit de mooie versie van Peter Green’s Oh Well. In bijna twee uur vuurde zij hun vette rock ’n roll op het publiek af dat met volle teugen genoot.
De band Ol’Times had in Ballyshannon de gevoelige snaar bij organisator Jan Olijslager weten te raken, dit gezelschap “buskers” uit Galway, Ierland. “Buskers” is een typische Iers/Schots fenomeen, het zijn jongens die op straat of op andere openbare plaatsen muziek maken en daarmee geld ophalen. Dit groepje “buskers” maakte afgelopen jaar furore in Ballyshannon en ik was dan ook benieuwd hoe zij het eraf zouden brengen. Het vijftal, Gabriele, Manuel, Kai, Colm, and Finn, brengt een vrolijke mix van rock nummers met een southern rock en AC/DC tintje, wat vooral komt door de stem van zanger Gabrielle die veel weg heeft van Bon Scott. Ol’Times is een internationaal gezelschap want naast een Italiaanse zanger, komt gitarist Manuel uit Argentinie. Manuel is een beul op de gitaar, onnavolgbare solo’s tovert hij er uit afgewisseld met vet slide werk. Zeker bij de southern rock nummers, een stijl die hun wel ligt, trekken zijn met lekker lange jams ten strijde zoals in de prachtige uitvoering van “Can’t you see”, de Marshall Tucker band klassieker. Met een show man als Gabrielle in het midden werd het een groot muziek feest, zijn capriolen en publiek opjuttend. Een overtuigend optreden dat als toegift een geweldige jam kende met the Zac Schulze Gang eindigend met de AC/DC’s Let there be rock. De gok die Jan Olijslager genomen had betaalde zich volledig uit, een weergaloos optreden ik kan niet anders zeggen. Resumerend was het hele festival een geweldig feest, de sfeer relaxte, een hulde aan de organisatie en vele vrijwilligers.
Mooi verslag
Mooi verslag maar het is Sint-Michielsgestel en niet St Michelsgestel ☺️
bedankt Jos voor je aanwezigheid en het fraaie verslag!
Was een geweldig en gezellig festival
Ee waren ook heerlijke hamburgers te krijgen… net weer gemist in dit uitstekende artikel:-)