Foto Recensie: Ry Cooder – The Prodigal Son

Ry Cooder – The Prodigal Son
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Fantasy Records
Releasedatum: 11 mei 2018

Bestel CD | Bestel LP

Tekst: Gerrit Schinkel

Ryland Peter (Ry) Cooder (Los Angeles, 15 maart 1947), wie kent hem niet. Deze Amerikaanse meestergitarist is al meer dan een halve eeuw actief in de muziek. Zo werkte hij b.v. samen met Captain Beefheart, The Rolling Stones, Van Morrison, Neil Young, The Dooby Brothers, de Malinese gitarist Ali Farka Touré, Taj Mahal en de Cubaanse muzikanten van The Buena Vista Social Club. Bekend is hij ook vanwege zijn talloze film-soundtracks, waarvan Paris, Texas, de film van Wim Wenders uit 1984, wellicht het meest tot de verbeelding spreekt. In 1970 komt zijn debuutalbum ‘Ry Cooder’ uit. Cooder is als het ware een muzikale wereldreiziger want op zijn albums horen we de meest uiteenlopende muziekstijlen.

Vorige maand verscheen ‘The Prodigal Son’, het nieuwste studioalbum van Ry Cooder, als opvolger van ‘Election Special’ uit 2012. Op dit nieuwe album, geproduceerd door Ry Cooder en zijn zoon Joachim, staan elf tracks, waarvan er drie door Cooder zelf zijn geschreven.

Het album opent met de melodieuze gospel Straight Street van The Pilgrim Brothers uit de laat 40’er begin 50’er jaren. Mooie ingetogen zang. De zeer herkenbare Coorder stijl is te horen in het door hemzelf geschreven Shrinking Man, waarin hij weer een zijn status als multi-instrumentalist bevestigt. Samen met zoon Joachim schreef Cooder Gentrification, een song met fraai akoestisch en elektrisch gitaarwerk. Schitterend is Blind Willie Johnson’s gospel Everybody Ought To Treat A Stranger Right. Een fraaie slide, mooi drumwerk en heerlijke backingvocals.
Na het titelnummer, de traditional The Prodigal Son, een uptempo countryblues, komt de tweede cover van Blind Willie Johnson, het ook door veel anderen (o.a. Pops Staples, Nina Simone, Sister Rosetta Tharpe, Ben Harper en Tom Jones) opgenomen Nobody’s Fault But Mine. Met zijn ‘bibberende’ zang, de korte gitaarakkoorden en de sobere begeleiding maakt Cooder van deze gospel uit 1927 een zeer indrukwekkende versie. Op You Must Unload van Blind Alfred Reed uit 1927 zingt Cooder weer ingetogen en is er verder fraai basspel van Robert Frances Commagere. Mooi is ook de bijdrage van violiste Aubrey Haynie. Cooder toont zijn klasse op banjo en mandoline in Blind Roosevelt Graves’ I’ll Be Rested When The Roll Is Called.
Van The Stanley Brothers is Harbor Of Love. Een mooie versie, met fragiele zang van Cooder en een fraaie slide. Na het epische zelf geschreven Jesus And Woody, is het slotakkoord William Dawson’s In His Care. Een uptempo gospel, heerlijke lapsteel en backingvocals.  

Conclusie:
Het was het wachten waard, want na zes jaar heeft Ry Cooder met ‘The Prodigal Son’ weer een meesterwerk afgeleverd. Het zoveelste van een bevlogen muzikant.

Ry Cooder - The Prodigal Son (Live in studio)


Tracks:
01. Straight Street
02. Shrinking Man
03. Gentrification
04. Everybody Ought To Treat A Stranger Right
05. The Prodigal Son
06. Nobody’s Fault But Mine
07. You Must Unload
08. I’ll Be Rested When The Roll Is Called
09. Harbor Of Love
10. Jesus And Woody
11. In His Care

Line-up:
Ry Cooder – gitaar, banjo, mandoline, zang, bas, keyboards
Joachim Cooder- drums, percussie
Robert Frances Commagere – bas (track 7)
Aubrey Haynie – viool (track 7)
Terry Evans, Arnold McCuller, Bobby King – backingvocals

Website: Ry Cooder


Ook op Blues Magazine ...