In gesprek met Laurence Jones @ Metropool in Enschede op 13 november 2019
In maart 2017 heeft Blues Magazine een interview gedaan met Laurence Jones in de Schwarzer Adler in Rheinberg (lees hier dat interview) en in dat interview is het muzikale verleden van hem zeer uitgebreid aan de orde geweest. Het is niet de bedoeling dat allemaal te herhalen en het gesprek gaat nu over zijn nieuwste cd getiteld – ‘Laurence Jones Band’ – (lees hier de recensie op Blues Magazine).
Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Nineke Loedeman. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Via manager Nederland Jessica de Wal is de afspraak prima geregeld en worden we, na een zeer hartelijke begroeting door toermanager Steven Selby en Laurence zelf, meegenomen naar de kleedkamer voor het interview.
In Blues Magazine zijn veel van jouw cd’s gerecenseerd en die hebben allemaal een titel. Wat ons meteen opviel is dat de cd gewoon ‘Laurence Jones Band’ heet. Is daar een speciale reden voor?
“Het is een beetje terug naar het begin en dan zien tot waar ik nu gekomen ben. Mijn eerste band heette The Laurence Jones Band en het leek me wel passend en een soort waardering om de cd ‘Laurence Jones Band’ te noemen. Zeg maar een beetje old school terug. Hiertussen zit de bluesrock die me gevormd heeft met de bijbehorende invloeden die vele muzikanten ook ondergaan hebben: van de Allman Brothers Band, Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton, Gary Moore e.d. Wat je op de cd hoort, hoor je het ook op het podium, soms de nummers wat langer, maar dezelfde basis.”
Hoe is de cd tot stand gekomen, ik begreep dat jullie er langer dan anders aan gewerkt hebben. In Miami en op Curacao. Niet de minste plekken.
“Inderdaad duurde het totaal twee jaar. Manager Jan Lagendijk en Gregory Elias geloofden in ons en gaven ons de tijd om rustig aan de cd te werken. We hebben nog nooit zoveel tijd gekregen om een cd te maken. In totaal heb ik heb ik zo’n zeventig songs geschreven.”
Sorry, zeventig songs? Is songs schrijven niet moeilijk voor je?
“Nee, gisteren heb ik er nog twee geschreven. Wel alvast de teksten, de muziek komt later. Bij de cd ‘The Truth’ ging het andersom. Deze zeventig songs schreven we in Miami. We zaten daar vier maanden in, wat we noemden, The Doghouse. Een vriend uit de UK heeft daar een huis en wij zaten in een huisje ernaast, waar de honden verbleven. (Of ze er nog zaten is mij ontgaan!). We probeerden van alles: van rock, blues tot pop.
Daarna heb ik er zestien uitgekozen en zijn we er als band mee aan de slag gegaan. Elk bandlid was erin betrokken en dat geeft hen ook voldoening. Het zijn ook hun songs geworden en op het podium stralen ze dat ook uit. Het is echt een eenheid en we hebben er groot plezier in ze live te spelen.
Daarna ging het naar Curacao om opnames te doen met producer Gregory Elias, die daar woont. Een vriend van hem bezit daar een studio. Gregory deed ook de productie van ‘The Truth’, we werkten er met hetzelfde team. Dat is een groot voordeel. Je hoeft niet alles opnieuw uit te leggen, je kent elkaar en weet wat te doen staat. We wilden de nieuwe cd meer in de richting van een ‘livesound’ en weer wat rockier krijgen dan ‘The Truth’. Het zeg maar zestiger/zeventiger jaren old school geluid. De drums bijvoorbeeld zijn met drie microfoons opgenomen, richting een John Bonham geluid. Toen ging het weer naar Miami om de opnames af te ronden in de Top Stop Music Studios.”
Is er een kans dat jullie dan vanuit Miami een voet aan de grond proberen te krijgen in Amerika?
“Nee, daar zijn we nog helemaal niet mee bezig. Amerika is een moeilijk verhaal, als Europeaan daar doorbreken is erg moeilijk, je moet zeker connecties hebben, de visa zijn er duur, ik geloof zo’n 10.000 dollar voor een tour, de afstanden erg groot en reizen is dus duur. Europa is prima en daar is nog genoeg te ‘veroveren’. Nederland gaat uitstekend en Duitsland nu ook. We waren pas nog in Frankrijk en de shows waren uitverkocht dus eerst maar verder in Europa.”
Zoals in de cd recensie geschreven lijkt je stem ook beter, meer op de voorgrond. Zoals bij de cd-release in Cafe Hofsteenge te Grolloo viel dat echt positief op. Krachtiger, helderder en zuiver. Heb je les gehad?
“Bij ‘The Truth’ heeft zangcoach Guianko Gomez mij adviezen gegeven en bij zo’n vijf nummers geholpen. Op deze cd heeft producer Gregory Elias mij gesteund. Hij is een Grammy Award Winning Vocal Coach en weet precies hoe en wat. De bedoeling is de zang meer in symbiose te laten gaan met de gitaar, een zeg maar twee-eenheid te vormen. De gitaar en de blues blijven de basis, zonder gitaar vind ik het maar niks!”
Helemaal mee eens Laurence. Mijn voorbeeld van mij: In de zeventiger jaren gingen we naar Lou Reed, net na zijn geweldige LP Rock N’ Roll Animal met magistraal gitaarwerk van Steve Hunter en Dick Wagner. Op het podium: geen van beide gitaristen en een saxofonist deed de gitaarpartijen. Wat een afknapper!
Hoe kwam je erbij om Daytripper van The Beatles op de cd te zetten? In de recensie staat dat het een beetje een dissonant is, vind het er niet echt tussen passen. Live in Grolloo maakten jullie er wel een geweldige en stevige uitvoering van.
“Dat was een idee van Gregory. Hij kwam ermee en hebben we het gedaan. Ik zou er zelf niet op gekomen zijn. Hij had het idee om Stevie Ray Vaughan’s Cross Fire te combineren met Daytripper. Dit uit groot respect voor hen en waardering voor de muziek waarmee ik ben opgegroeid.”
Bassist Greg Smith zit niet meer in de band. Hij was toch een vaste waarde in het geheel de laatste jaren, ook bij deze cd.
“Hij is helaas ziek geworden, moest in het ziekenhuis opgenomen worden en we moesten wel door. Gelukkig was Jack Timmis beschikbaar. Ik ken hem al jaren, ontmoette hem bij een Krissy Matthews concert en hebben contact gehouden. Toen bleek dat het met Greg langer kon gaan duren, heb ik afscheid van Greg moeten nemen. Ik wens hem natuurlijk het allerbeste en bedank hem voor alles wat hij gedaan heeft. Hopelijk gaat het snel beter met hem.”
Het blijkt dat we met Blues Magazine in 2011 interviews hebben gedaan met Virgil And The Accelerators en daarin was Jack Timmis de bassist. Toen had Jack al contact met Blues Magazine. Nu dus weer! Kleine wereld, de blueswereld.
Zijn er eventueel plannen voor een live-cd? Dat is er nog niet van gekomen en lijkt mij wel een toegevoegde waarde omdat jullie liveoptredens zeer succesvol zijn?
“Dat willen we zeker wel doen maar het management is nog niet zover. Het zal er zeker wel van komen denk ik.”
Laatste vraag. Wat kunnen we verwachten. Dezelfde show als bij de releaseparty in Grolloo? Alle nummers in volgorde van de cd met drie andere nummers op het eind of verras je ons?
“De volgorde zal anders zijn, niet alle nieuwe nummers spelen we, ook enkele favoriete covers zoals Lenny (Stevie Ray Vaughan), Fortunate Son( John Fogerty), All Along The Watchtower( Bob Dylan) en Before You Accuse Me (Eric Clapton) en publieksfavoriet Thunder In The Sky en als laatste Live It Up. Dat is het plan, maar je weet maar nooit…”
Blues Magazine bedankt je voor dit zeer prettige gesprek en we wensen jullie een top optreden.
“Jullie ook bedankt voor het gesprek en ik hoop dat de lezers het leuk vinden en naar onze optredens komen of blijven komen.”
Noot van de redactie: Na afloop van dit gesprek gaf de band een zinderend concert in Metropool te Enschede. Lees HIER het verslag!
Website Laurence Jones
We horen graag je mening! Voeg reactie toe