Tekst: Gerda van Eldik ; Foto’s: Ger van Eldik
Toen ik het bericht kreeg dat Enrico Crivellaro naar Nederland zou komen, ontstond bij mij het idee om hem te interviewen. In 2003 had ik hem al mogen ontmoeten tijdens ‘An Evening with The Blues’, toen hij in de begeleidingsband van Finis Tasby speelde. Dat had destijds grote indruk op mij gemaakt.
Twee jaar geleden interviewde ik de sympathieke Canadese zanger/bluesharpspeler David Rotundo. In dat gesprek vertelde hij mij over z’n wonderlijke ontmoeting met Enrico en de mooie vriendschap die daaruit is voortgekomen. Ik mag mij gelukkig prijzen dat het contact met David is gebleven. Zo bracht hij mij in contact met Enrico en konden we een afspraak maken voor een interview.
Ons e-mailcontact verliep niet vlekkeloos. Enrico zat in Mexico en de internetverbinding liet nogal te wensen over. Op verschillende mails kwam geen antwoord en ik begon de moed al een beetje op te geven. Uiteindelijk kwam er dan toch een positief bericht van zijn mobiele telefoon. Enrico had eerst nog een lange, vermoeiende reis te gaan. Vanuit Puerto Escondido voerde een busreis van 2000 km naar het vliegveld, waar hij zou vertrekken naar Italië. Daar kreeg hij twee dagen de tijd om de jetlag te verwerken en alles voor te bereiden voor de tour door Nederland. Zaterdag 27 maart stond het Blues Alive Festival te Cuijk op het programma, waarna Blues Connection (Rijen), de Loods (Aarschot, België), Muziekkaffee De Kroeg (Geldrop), Morrison’s Pub (Rossum), Nix BBBlues Club (Enschede), DJS (Dordrecht) en Festival – La Nuit Du Blues (Ambon, Frankrijk) volgden. Geen dag vrij derhalve voor deze Italiaanse globetrotter.
Wij hadden de locatie in Rossum uitgekozen om op woensdag 31 maart het interview te houden. Om 16.00 u stond de soundcheck gepland. Dat moest eerst gebeuren, omdat boven deze mooie pub een restaurant gevestigd is en de gasten daar rustig van hun diner willen genieten. Na 17.00 u zou er voldoende tijd voor mij zijn om het interview met Enrico te doen. Rossum ligt op nog geen half uurtje rijden van Gorinchem en we waren dan ook precies op tijd. Maar zouden Enrico en zijn band zich ook aan de tijd hebben gehouden? Ger en ik stapten binnen en de band was inderdaad al gearriveerd, maar nog druk aan het opbouwen. Tussendoor werd er al gegeten, want de mannen hadden honger. Het hotel hadden ze immers zonder ontbijt of lunch verlaten.
De begroeting was hartelijk. Door ons contact waren wij al zo bekend met elkaar dat de drie zoenen plus omhelzing eigenlijk niet konden ontbreken. Daarna was het de beurt aan John Lamaire van John Lamaire Acency, die alles zo goed voor ons had geregeld. Verder werden we voorgesteld aan Eric Ruijsink, de baas van de prachtige locatie van het optreden. Na getuige te zijn geweest van de soundcheck moest Enrico zich omkleden om wat foto’s te maken voor een nieuw uit te komen fotoboek, waar André Dieterman zich over ontfermde. Het interview kwam nu echter toch wel wat in het gedrang. Natuurlijk, wij werden beziggehouden door de overige bandleden, maar het ging toch vooral om de frontman. Na een half uur kwamen de mannen blauw van de kou terug, maar alles stond er goed op. ‘Mr. Enrico’ kon zich weer gaan omkleden om vervolgens aan te schuiven voor het eten. Klokslag negen uur moest de show immers beginnen. Maar wanneer kom ik dan aan de beurt?
Geen probleem, ik mocht naast Enrico aanschuiven. Ja, dat was natuurlijk heel gezellig, maar de omgeving was toch wat aan de luidruchtige kant. Een rustig tafeltje voor ons tweeën zat er ook niet in. Maar ook voor dit probleem bestond er een oplossing; ik gaf Enrico de vragen mee, zodat hij mij de antwoorden kon doormailen zodra hij weer thuis was in Italië. Zo aten we dus heel ongedwongen samen en genoten we van een wijntje, terwijl de leuke verhalen over de tafel vlogen. Om tien voor negen werden we gewaarschuwd dat de show toch echt om negen uur moest beginnen. Beneden was de zaal tot de nok toe gevuld. Toch knap, een uitverkocht huis op zomaar een doordeweekse dag. Het toetje en de koffie gingen in een sneltreinvaart naar binnen, waarna het tijd was voor de show. Mijn verzoekjes had ik uiteraard meegegeven. Beneden aangekomen liepen we onze vriend Bert Lek tegen het lijf. Ook Bert had deze avond niet aan zich voorbij laten gaan.
Het publiek keek vol verwachting uit naar de show. Ger, de fotograaf, baande zich dapper een weg naar voren. Het podium was behoorlijk aan de kleine kant. Het drumstel van Silvio Berger stond bijvoorbeeld helemaal klem tussen bar en wand. Op hammond stond Pietro Taucher zijn mannetje. Daartussenin speelde Simone Serafine heel rustig zijn baspartij. Op het podium was er net genoeg plaats voor Enrico, die in een smetteloos witte pantalon en mooi glimmend blauw overhemd de bühne betrad. Ook deze Italiaan zag er keurig verzorgd uit. Intussen had ik een goed plaatsje kunnen veroveren om alles zo goed mogelijk gade te kunnen slaan.
Ik wist dat ons een geheel instrumentale avond te wachten stond. Enrico zou zijn gitaar als de stem van de band laten gelden. ‘Say No More’ was de toepasselijke titel van de song waarmee hij zijn optreden begon. De heerlijke shuffle hoort helemaal thuis in dit nummer. De muziek werd langzaam opgezweept en draaide uit op de eerste solo. Natuurlijk zouden we deze avond veel van ‘the blues guitar’ van zijn cd ‘Mojo Zone’ horen. Het volgende nummer was ‘Sweet And Skanky’ en is een R’n’R tune in de stijl van Freddie King. Enrico is een groot fan van Freddie en prijst zich gelukkig veel verhalen gehoord hebben van Finis Tasby over deze grootheid. Finis Tasby was ooit de bassist van Freddie.
Daarna volgde ‘Hubert’. Dit lekkere rocknummer haalt zijn inspiratie uit Hubert Sumlin. Stuk voor stuk lieten de bandleden zich lekker gelden in deze song. De stemming in de pub zat er goed in en de mensen gingen uit hun dak. ‘Blues For Larry Johnson’ is door Enrico geschreven, omdat Larry beroemd was om zijn blues jams. Legio gitaristen kregen bij hem gratis gitaarles van het hoogste niveau. Helaas mocht Enrico dit nooit meemaken. Larry was net overleden toen de Italiaan voor de deur stond om een jam mee te maken. In dit eerbetoon bewezen de muzikanten stuk voor stuk veel vakmanschap in huis te hebben. Een paar favorieten van mij werden uiteraard niet vergeten. Het wondermooie ‘Last Night In Atlanta’ begon heerlijk ontspannen. Enrico voerde zijn gitaarspel langzaam op. Hij ging er helemaal in op en wist werkelijk van geen ophouden. De frontman voelde zich overduidelijk erg goed en liet zich helemaal meeslepen naar een hoogtepunt. Iedereen was erg onder de indruk en leefde mee.
Tijd voor de pauze en het strekken van de benen. We hadden het prima naar ons zin en ook Eric had er achter de bar duidelijk veel plezier in. De glazen werden weer gevuld en degenen die behoefte hadden aan een sigaret staken er één op in de rookruimte.
Enrico, Silvio, Simone en Pietro lieten niet lang op zich wachten. Vol energie begonnen ze aan de volgende set. Tussendoor liet Enrico zich de zelf meegebrachte Hongaarse drank palinka goed smaken, hetgeen zeker de stemming verhoogde. Het verleidde de hoofdpersoon er zelfs toe het kleine podium te verlaten en zich al spelend een weg door het publiek te banen om zo iedereen te laten meegenieten. Hij wist zelfs een plaats te veroveren achter de bar, waar iedereen hem goed kon aanschouwen. Het publiek wist deze wandeling enorm te waarderen. Op de terugweg kon Enrico het niet laten om al spelend nog wat trucjes uit te halen door de gitaar op de rug te houden en daarna plat op de rug liggend op de vloer ook vrolijk zijn solo te spelen. Zijn spierwitte broek kwam er niet vlekkeloos vanaf, maar dat mocht de pret niet drukken.
Teruggekomen op het kleine podium nam drummer Silvio het stokje over en begon zijn show door van alles en nog wat als slagwerk te gebruiken. Hij zat pal naast de bar en sloeg op alles wat hij maar kon raken. De flessen bleven heel, maar één glas kon de tikjes niet zo goed verdragen en sneuvelde. Hier zagen we een band die het waanzinnig goed naar hun zin had en dat sfeertje wisten ze goed op het publiek over te brengen.
Tijd voor nog een nummer van ‘Mojo Zone’: ‘Casa Babylon’. Een funky nummer, vernoemd naar een club in Puerto Escondido (Mexico). De club is één van Enrico’s favoriete plaatsen om te spelen. In gedachten zien we het mooie strand en de Stille Oceaan al voor ons. Enrico houdt ervan om zijn dubbelnek bariton Danelectro gitaar mee te nemen tijdens zijn optredens. Ook nu was hij die gelukkig niet vergeten. De gitaar heeft een lage B op de onderste snaar en een langere nek dan een gewone gitaar. Het zit een beetje tussen een bas en een gewone gitaar in. Jimmie Vaughan deed in zijn beginjaren wel eens wilde experimenteren met dit instrument. Het is sowieso een prachtig gezicht om Enrico hiermee aan het werk te zien. Verbluffend machtig zijn inderdaad die donkere tonen. Enrico weet hier ook bijzonder goed mee om te gaan. Ook hier werd hij op magistrale wijze begeleid door de meesterlijke hammondspeler Pietro. Bassist Simone kreeg eveneens de ruimte om te soleren. Langzaam kwam de bescheiden Simone op gang, maar na een lange aanloop bereikte ook hij een ongelooflijk hoogtepunt. Alles gooide hij eruit.
Al met al waren we getuige geweest van vier uitzonderlijk goede muzikanten die elkaar vlekkeloos weten aan te vullen. Helaas kwam er ook op deze doordeweekse avond een tijd van gaan. We hadden genoten van heel veel goede muziek. Enrico en zijn band mogen hier beslist nog eens terugkomen. We namen afscheid van de mannen en bedankten de band voor de bijzondere dag die we met hen hadden mogen beleven. We kijken alweer uit naar de volgende ontmoeting.
Het interview met Enrico wordt gepubliceerd in BLOCK, het tijdschrift voor blues, nr. 152. Daarin staat veel informatie over hem die nog niet eerder is gepubliceerd. De liefhebber mag dit derhalve echt niet missen.
Enrico Crivellaro is een leerling van Ronnie Earl, Duke Robillard en Kenny Burrel en heeft zich ontwikkeld tot een gelouterde en explosieve gitarist. Het leidde er onder meer toe dat hij mocht toeren, spelen en platen opnemen met diverse grote artiesten als James Harman, Lester Butler, Jeff Healey, Janiva Magness, Finis Tasby, Bruce Katz, The Royal Crown Revue (uit de film ‘The Mask’) en de legendarische harmonicaspeler Lee Oskar. Enrico is geboren in het Italiaanse Padova, maar verhuisde later naar Los Angeles. Nu leeft hij letterlijk in een koffer, verspreidt hij zijn muziek over de hele wereld en groeit zijn reputatie. Regelmatig toert Enrico door Amerika, Europa, Australië en Azië. Zijn laatste CD “Mojo Zone” is in 2009 uitgebracht bij Electro-Fi en bestaat uit zeventig minuten heerlijke, eerlijke bluesgitaar instrumentals.
====================
A day with Enrico Crivellaro & band
When I got the message that Enrico Crivellaro would come to the Netherlands, the idea of doing an interview with him was born in me. I all ready met Enrico during the 2003 edition of ‘An Evening With The Blues’, when he was playing in the band of Finis Tasby. His performance made a big impression on me.
Two years ago I interviewed the very nice Canadian singer/blues harp player David Rotundo. In this conversation he told me about his curious meeting with Enrico and the deep friendship that was born that night. I’m very lucky that I’m still in touch with David today. Thanks to him I was able to contact Enrico in order to make an appointment for an interview.
Our contact by email was sometimes a bit of a problem. Enrico was in Mexico and the internet connection wasn’t that good. The replies on my emails didn’t come and I started to lose the hope that the appointment would be made. However, in the end there was a positive reaction by mobile phone. Before he would arrive in our country, he would have to travel 2000 km by bus first to the airport in Mexico. After that there was a flight to his home country Italy. Enrico had two days to recover from the jetlag and prepare his tour in the Netherlands. After his start at the Blues Alive Festival (Cuijk), there would be shows at Blues Connection (Rijen), de Loods (Aarschot, Belgium), Muziekkaffee De Kroeg (Geldrop), Morrison’s Pub (Rossum), Nix BBBlues Club (Enschede), DJS (Dordrecht) and Festival – La Nuit Du Blues (Ambon, France). So no single day off for our Italian globetrotter.
We opted for Rossum to do the interview, which would take place on March 31st. The sound check was planned for 4 pm. A very necessary sound check, since there was also a restaurant in this venue. After 5 pm there would be enough time for me. Since Rossum is not far away from our hometown Gorinchem, we arrived on time at the Morrison’s Pub. But would Enrico and his band members be there on time too? When Ger and I entered the pub, the band was all ready there indeed. However, they were busy preparing the stage for the concert. Meanwhile, they all ready started eating, since they left the hotel without having any meal.
The welcome of the band was very warm. Since there had all ready been a lot of contact by email, we all had the feeling that we knew each other for a very long time. After the hug and the three kisses we met John Lamaire of John Lamaire Agency, who had arranged everything for us. We were also introduced to Eric Ruijsink, the landlord of this nice pub. After the sound check Enrico had to go for a while to have some pictures shot for a new photo book, made by André Dieterman. But what about my interview? Off course, there were the other three band members to talk too, but in the end I was there for the front man. After 30 minutes Enrico came back. He was cold, but the job was done. It was time for him to change clothes again, after which we would have dinner. Meanwhile, I was still waiting for my turn…
Everything seemed fine, since I was sitting next to Enrico. This was a very pleasant situation, but there was too much noise in the restaurant and a table for the two of us wasn’t available. However, we found a good solution for this problem; I would give Enrico the questions, so he could answer them when he was back home in Italy. Dinner turned out to be a very nice time, in which we had some good things to eat and drink. Meanwhile, lots of stories were told by all. But that also meant that the band had to be warned ten minutes before the show would begin in order that they wouldn’t stay all night in the restaurant and forget the audience. The pub was sold out (not bad for a Wednesday…) and everybody was looking forward to the concert. When we arrived in the pub we met our good friend Bert Lek, who didn’t want to miss this too.
While the audience was preparing themselves for a good gig, our photographer Ger bravely made his way to the small stage. The drum kit of Silvio Berger was stuck between the bar and the wall, while Pietro Taucher (hammond) and the quiet Simone Serafine (bass) were also looking for some space. There was just a tiny spot for Enrico, perfectly dressed in a white pair of trousers and a shiny blues shirt. I succeeded to get a goo spot to watch the concert.
It was all ready clear that this would be an instrumental night and Enrico’s guitar would be the ‘voice’ of the band. ‘Say No More’ was the title of the first song, that contained a very appropriate shuffle. Slowly the band gave the music some more spice and it even led to the first real solo of the night, that would off course contain a lot of bluesy stuff from his new record ‘Mojo Zone’. The next song was ‘Sweet and Skanky’, an Freddie King-like R&B tune. Enrico is a big fan of Freddie and is very lucky that his good friend Finis Tasby can tell him a lot of stories about this legend. Finis used to be the bass player in Freddie’s band.
Then it was for ‘Hubert’, a rock song inspired by Hubert Sumlin. All band members used this one to show something nice of themselves. The atmosphere in the pub was awesome and the audience had a fantastic time. ‘Blues for Larry Johnson’ was a tribute from Enrico to Larry and his famous blues jams. Lots of guitar players got excellent free guitar lessons from him. Unfortunately, Enrico didn’t get the opportunity to be there during one of these jams. Larry died shortly before Enrico visited a jam. In this tribute the band members proved that they are top class musicians. Off course, they didn’t forget to play a couple of my favourites. ‘Last night in Atlanta’ started very relaxed, but Enrico gave his guitar playing more and more power. He gave the best of himself and offered the audience a magnificent highlight. Everybody was very impressed and showed a lot of appreciation for the music.
It was time for a break. We were having a great time, just like landlord Eric. This also was an opportunity for refill and a quick cigarette. However, Enrico, Silivo, Simone and Pietro didn’t give the audience much time to relax and powerfully started their second set. Between the songs Enrico also enjoyed the Hungarian liquor palinka, which was maybe the cause that at one moment he decided to leave the small stage and started to take a walk in the pub while playing the guitar at the same time. He even got to the bar, where everybody could see him very well. The audience really appreciated this move and went nuts. On his way back to the stage Enrico showed us some tricks with his guitar. While holding the guitar on his back or lying down on the ground he continued to do his solos, something that his white trousers certainly didn’t like…
Back on stage it was time for drummer Silvio to show his skills. He started to hit everything possible with his sticks. Since he was close to the bar, some bottles and glasses fell victim to him too. One glass wasn’t strong enough and was broken by the enthusiastic Silvio. The band was having a fantastic time and the audience was picking up their energy. ‘Casa Babylon’, another song of Mojo Zone, is a funky tribute to one of Enrico’s favourite clubs in Mexico. While the band played the song, we started dreaming about the beach and the Pacific.
Enrico likes to take his double neck Danelectro guitar with him during his tours and Rossum got a piece of it too. This guitar has a low B-string and a longer neck than a normal guitar. Jimmie Vaughan used to do some crazy experiments with it during his young period. It was a nice view to see Enrico play the breathtaking dark notes. Meanwhile Pietro was playing magnificent on his hammond and also Simone got the opportunity to show the people a solo on his bass. After a modest start Simone reached an incredible high level on his instrument while giving the best of himself.
We had all been witnesses of four incredibly good musicians, who are a great band together. Unfortunately, this Wednesday night came to an end too. We said goodbye to the band and thanked them for the great concert and day. Those guys are certainly allowed to come back again! We’re all ready looking forward to the next time.
The interview with Enrico will be published in the blues magazine BLOCK, edition 152. It will contain lots of information that has never been published before, so don’t miss it!
Enrico Crivellaro is a student of Ronnie Earl, Duke Robillard and Kenny Burrel and has developed into an experienced and explosive guitar player. He all ready played, toured and recorded with lots of famous artists like James Harman, Lester Butler, Jeff Healey, Janiva Magness, Finis Tasby, Bruce Katz, The Royal Crown Revue (from the movie ‘The Mask’) and the legendary blues harp player Lee Oskar. Enrico was born in Padova (Italy), but moved to Los Angeles. Nowadays he’s literally living in a suitcase, spreading his music and good reputation all over the world. He often tours in America, Europe, Australia and Asia. His last record Mojo Zone was released in 2009 by Electro-Fi and contains 70 minutes of lovely, honest blues instrumentals.
Links
http://www.enricocrivellaro.com
http://www.johnlemaire.nl
http://www.morrisons.nl
http://www.blockmagazine.nl
http://www.davidrotundo.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe