Ingestuurd verslag door Evert Hageman

Op 21 november was er in het Mezz in Breda, in samenwerking met de stichting Rhythm & Blues Breda, een aantal optredens onder de noemer: Mezzin’ with the Blues.
Optredens van: Enrico Crivellaro, King Mo, Henrik Freischlader en in de pauzes Ralph de Jong.
Het was voor mij de eerste keer dat ik een optreden in het Mezz meemaakte. Een hele mooie zaal. Intiem genoeg en met een hoog genoeg podium opdat eenieder duidelijk de artiesten kan zien. En de acoustiek is ook erg goed (werd bevestigd door Enrico C.)

Enrico Crivellaro met zijn band bestaande uit: Raphael Wressnig op Hammond B3, Simone Serafini op bas en Silvio Berger op drums trad als eerste op. Helaas mochten ze slechts 40 minuten spelen. Vanaf de eerste noten was het al een genot om deze band te horen. Enrico ging in het 2e nummer reeds de zaal rond. De set draaide voornamelijk om de Hammond. Een prachtige show door Raphael Wressnig; of hij nu zit of staat, voor of achter of bovenop de Hammond het maakt niet uit. Hij zet de Hammond zelfs in de fik met aanstekervloeistof (ala Jerry Lee Lewis). Werkelijk prachtig. Jammer dat het zo kort duurde.

Na een kleine pauze onder het muzikale genot van Ralph de Jong is het de beurt aan King Mo.
Er waren wat probleempjes met de Hammond van Colly Franssen maar dat mocht de pret niet drukken, het gooide alleen de setlist een beetje doorelkaar. Een mooi optreden met een mooie uitvoering van Little Wing door Sjors Nederlof.

Na nog eens het vocale genot van Ralph is er het optreden van Henrik Freischlader en band.
Ik snap niet waarom mensen die band nu zo goed vind. Ik heb ze nu voor de derde keer gezien;
in Duitsland (Schoppingen, waar trouwens niet de band speelde maar Henrik samen met 5Live) en in Giethoorn dit jaar maar dit is rock met een heel klein beetje blues. Oke: hij kan erg goed gitaarspelen en hij is virtuoos maar het kan me absoluut niet bekoren. Mijn maten vonden er ook niet veel aan en soms is hij aan het soleren als een soort ego-tripperij. Het enigste beetje echte/herkenbare blues wat hij heeft gespeeld is dat nummer van Peter Green (of je moet Foxy Lady van JH ook onder blues scharen).

Al met al was het een leuke middag/vroege avond. Een leuke lokatie en leuke muziek.
Het Mezz is echt een aanrader.

De optredens waren rond 20.30 ten einde en wij weer terug naar huis (Eindhoven)…
Enrico Crivellaro speelde diezelfde avond ook nog in het Zinn in Nuenen. Omdat het nog relatief vroeg was ben ik (zonder mijn maten) nog daarnaartoe gegaan. En dat heb ik niet berouwd. Is was er om 22.00 uur en stond weer om 01.45 buiten waarbij de band bijna continu, op 10 minuten pauze na, gespeeld heeft. WAT EEN FEEST! Het publiek en de artiesten genoten.

Het Zinn is een cafe in Nuenen waar een redelijk nieuwe organisatie; www.sunnybluesnuenen.nl bluesartiesten laat optreden. Op 29 december speelt: Miss Delta.

Maar terug naar Enrico en band. Wat kan hij en band mooi spelen. Echte rasartiesten. Zij weten precies het juiste (blues)gevoel te raken. Ik weet niet de titels van alle nummers, want ik houd me daar niet echt mee bezig, maar hoe de band het de boogie-woogie opbouwd en hoe Enrico uitlegd hoe de Funk(blues) door Freddie King en Johnny Guitar Watson is uitgevonden is heel mooi en goed muzikaal vertolkt. Zo’n concert als dit is hoe je blues moet beleven!
Als je echt goede blues wilt horen en zien moet je deze artiesten gaan bekijken.

Enrico Crivellaro (archief foto)

Website Enrico Crivellaro : www.enricocrivellaro.com


Ook op Blues Magazine ...