Jason Ricci ft. Enrico Crivellaro
Muziektheater Royal Irene, Blerick
27 november 2015
Tekst: Daan Zeegers
Op vrijdagavond 27 november 2015 maakt de befaamde Jason Ricci zijn rentree in Europa. Er wordt over een ware terugkeer van Ricci gesproken, die na vele persoonlijke dieptepunten zichzelf heeft weten terug te spelen in de hoogste divisie van de bluesscène. Na problemen ontstaan vanuit zijn verslaving en bipolaire stoornis raakte Ricci in aanraking met justitie, waarna hem werd verboden de staat te verlaten. Inmiddels is de stabiele, nuchtere harmonicaspeler back in business. Sinds zijn comeback rekruteerde Ricci zijn band The Bad Kind, won hij een Grammy na zijn inbreng op Johnny Winter’s album ‘Step Back’ en vertaalde hij het werk van Paul Butterfield tijdens diens intrede in de Rock ’n Roll Hall of Fame. Een Europese comeback was slechts een kwestie van tijd en de eer was aan het Limburgse Blerick.
Als om half tien het podium betreedt wordt vloeit het bier al rijkelijk in het publiek. De zaal is al een ruime anderhalf uur open en de stemming zit er al in. Aangezien Jason Ricci pas om tien over half twee stopte, is er geen begin aan om elk nummer te benoemen. Daarom bij deze enkele hoogtepunten van de avond.
Als Jason Ricci aftrapt met Listen Here wordt meteen de toon gezet: een sterk jazznummer wordt vertaald met behulp van Ricci’s eigenheid en een aanzienlijke bijdrage van gitarist Enrico Crivellaro. Snowflakes & Horses volgt een sterk begin op en knalt zoals altijd de pan uit. Sinds een aantal jaren heeft Ricci een langzame bridge in het nummer toegevoegd, waarna wordt toegewerkt naar een rockende climax. Na de slowblues Double Trouble werd de funky medley Cissy Strut/Everything I Play/Stand Up gespeeld. Van de ene medley gaat men over naar de andere: I’m A New Man/Take A Walk On The Wild Side. Dit nummer werd aanzienlijk sneller gespeeld dan dat we gewend zijn.
De nieuwe band brengt duidelijk een meer funky groove aan in de nummers van Ricci. Voor de afwisseling brengt Ricci Enlightenment ten gehore. Deze instrumental heeft een waltz-achtige feel met een goed portie psychedelische rock er overheen. De nummers worden voorzien van lange, intense solo’s en jams, waardoor het inmiddels bijna middennacht is. De band gaat met pauze en keert na zo’n veertig minuten terug.
Video: Walter Wouters
In de tweede set wordt onder andere Broken Toy gespeeld. De slowblues brengt duidelijk een stuk herkenning van Ricci’s show op Moulin Blues een aantal jaar geleden. Er wordt meegezongen en meegeleefd met de sterke ballad, die Ricci fantastisch over weet te brengen. Er kan gezegd worden dat Jason Ricci vocaal niet enorm sterk is, maar hij compenseert dit door het maximaal over te brengen. Zijn vocalen worden overigens afgewisseld door zijn verloofde Kaitlin Dibble, die de band vergezeld bij de nummers Wrong Kind Of Easy, Hoochie Coochie (Wo)Man en I’d Rather Go Blind. Persoonlijk had ik de indruk dat Ricci’s wederhelft er niet helemaal lekker in zat. Dat kwam doordat ze een paar uithalen niet helemaal zuiver haalde. Zowel Jason Ricci als Kaitlin Dibble postten de dag na het optreden een bericht op Facebook waarin ze schreven beiden ziek te zijn geworden. Wellicht dat dat ook een vertekend beeld gaf van de vocale kwaliteiten van Dibble. Tijdens het optreden in Amstelveen de volgende dag zou ze het overigens vele malen beter doen. Echter, het is een welkome afwisseling gezien de lange show en vocalen van Jason Ricci. Het publiek laat Dibble onder luidkeels applaus het podium verlaten. Als afsluiter speelt de band het geweldige Chameleon, dat enorm innovatief en sterk gebracht wordt.
Niet met zijn eigen band The Bad Kind, maar met Enrico Crivellaro & band, bestaande uit drummer Silvio Berger en bassist Simone Serafini. Ondanks dat Ricci het moet stellen met een band die hij niet langer dan één middag kent – met uitzondering van gitarist Enrico – verzorgt de band een spetterend optreden. Het is merkbaar dat nummers niet geheel worden gespeeld zoals we dat gewend zijn, maar dit zorgt voor een fijne verrassing en vraagt het nodige van Ricci als bandleider. Deze rol vult hij overigens uitstekend in. Ricci is heer en meester op het podium en dirigeert de band met het gemak dat een ervaren artiest beaamt. Overigens zou ik de band tekort doen als ik niet even stil zou staan bij de Italiaanse Crivellaro. De gitarist speelde in het verleden met artiesten als Jeff Healey, Lester Butler en James Harman. De Italiaan nailde het optreden compleet! Het spel van Crivellaro is funky, bluesy en heeft hier en daar vleugen jazz. Het lijkt me lastig om je staande te houden naast een virtuoos als Ricci, maar Crivellaro verblikt of verbloost niet en drukt zijn stempel op de avond. Zeker een naam om in de gaten te houden voor mogelijke eigen tours in Nederland.
Concluderend: Na een flink aantal jaar niet te zijn verschenen op Europees toneel, blaast Jason Ricci het dak van het muziektheater. Na grofweg 3,5 uur(!) te hebben gespeeld verlaten Ricci en band het podium. Het tekent de muzikant dat hij na een maand van persoonlijke ellende en ziekte op de dag van het optreden een dergelijke show weggeeft. Daarnaast kunnen we ons afvragen hoe Jason Ricci zou klinken als hij níet ziek is en met zijn eigen band in Europa aantreedt. Iets om ons op te verheugen.
Noot van de redactie: binnenkort volgt het interview met Jason Ricci op Blues Magazine
Foto: Bert Lek, genomen daags erna tijdens het Amstelveen City Blues Festival
Website Jason Ricci
Website Enrico Crivellaro
Mooi verslag Daan…
Dit optreden staat zeker in mijn top 3 van dit jaar en wel op plek 1