Interview Eamonn McCormack

IN GESPREK MET… EAMONN MCCORMACK

Terwijl het virus wereldwijd blijft rondrazen en onherstelbare schade aanricht in de kunst- en cultuurwereld proberen muzikanten op de meest uiteenlopende manieren het hoofd boven water te houden. Zo ook Eamonn McCormack die zich het nu al memorabele jaar 2020 uiteraard ook heel anders had voorgesteld. De Ierse bluesrock-storyteller werkte vorig jaar aan zijn meest persoonlijke album tot dusver. Met ‘Storyteller’, zijn zevende album in de schappen en een goed gevulde concert-agenda zou de sympathieke performer na een rustige periode weer eens een stevige stempel drukken op de blueswereld. Daarnaast, en minstens zo belangrijk, zou met The Jimi Hendrix Music Festivals 2020 worden stilgestaan bij de 50e sterfdag van Jimi Hendrix op 18 september. Een kleine pas op de plaats dus maar Eamonn probeert er op allerlei manieren het beste van te maken. Met positiviteit kun je ver komen, dat werd wel duidelijk toen wij hem onlangs spraken…

Eamonn McCormack // Photo credits (c) BEM Adventures UG

Tekst: Jeroen Bakker

“Alles gaat goed hier, ik heb al een klein aantal solo-optredens kunnen doen voor een select gezelschap en dat voelde heel erg fijn”, aldus Eamonn. Gedurende de lockdown verblijft hij samen met zijn vrouw en kinderen hoofdzakelijk in het Duitse Marburg want “Het is geen goede tijd om steeds van en naar Ierland te vliegen.”

“Het werken aan ‘Storyteller’ was behoorlijk afwijkend ten opzichte van mijn vorige albums. Ik heb het allemaal op een heel andere manier aangepakt dan dat ik normaliter gewend ben. Normaal gesproken heb ik een paar gitaar-riffs die in mijn hoofd blijven rondhangen waarna ik vervolgens probeer daar structuur in aan te brengen of het te vormen en het eventueel te kunnen gebruiken in een liedje. De sfeer en het gevoel van de muziek bepalen dan het onderwerp waar ik over ga schrijven en zo vormt zich een compleet liedje. Deze keer had ik een blanco stuk papier voor mij liggen en heb ik mijn akoestische gitaar gepakt. Ik heb toen een lijstje gemaakt met onderwerpen waar ik altijd al eens over wilde schrijven en het eerste resultaat van deze manier van werken is ‘The Great Famine’ geworden. Het is een intensief proces geworden maar het werkte voor mij heel goed. Ik merkte pas na lange tijd dat een koffiepauze wel even goed zou zijn. Op dat moment realiseerde ik mij dat enkele grote namen een zelfde werkwijze hanteerden. Zo las ik eens dat Keith Richards ooit beweerde dat wanneer een nummer niet goed klinkt op een akoestische gitaar, dit versterkt ook niet goed uitpakt. Bruce Springsteen presenteerde zelfs zijn volledige ‘Born In The USA’-album geheel akoestisch aan zijn manager terwijl die zeer waarschijnlijk een bandrecorder verwachtte met een demo ervan. En ja, als George Harrison in zijn tuin zit en met alleen een ukelele op één middag een klassieker schrijft met deze organische aanpak dan moet het toch echt wel iets bijzonders zijn. Het heeft mij jaren gekost om dit ‘superster-advies’ op te volgen en om in te zien dat zij gelijk hebben hahaha!”

We kunnen zonder meer veronderstellen dat dit album zijn meest persoonlijke ooit is geworden. Het is werkelijk een rollercoaster van emoties geworden. Eamonn heeft als het ware zijn stijl opnieuw gedefinieerd. Zelf noemt hij het ‘Keltische Ierse-Blues-Rocky-Folky-stijl’. “Op dit album verdiepte ik mij meer in het vertellen van verhalen en als je dat doet ontstaat er automatisch contact met je innerlijke wezen en alle verschillende emoties die daarbij horen. Het gaat van verdriet en woede naar lachen en geluk. De menselijke geest is een wonder. Gevoelens uiten en emoties tonen zijn belangrijk om te kunnen overleven. Ik ben bezorgd over de enorme opkomst van technologie en de afhankelijkheid ervan in het dagelijkse leven want ik denk dat het onze innerlijke emoties onderdrukt. Wat er zich momenteel afspeelt is dan ook heel interessant. De Lockdown heeft ertoe geleid dat veel mensen de manier waarop wij leven heroverwegen en zich bovendien opnieuw afvragen waar het allemaal daadwerkelijk om gaat.”

Het schijnt zo geweest te zijn dat Eamonn slechts drie of vier ruwe schetsen van liedjes bij zich had op het moment dat hij met de platenmaatschappij was overeengekomen om een nieuw album te produceren en uit te brengen. Die informatie blijkt te kloppen. “Ik had alleen de melodie in mijn hoofd voor ‘Every Note That I Play’ en ik had de riffs voor ‘Gypsy Women’ en die van een Texas shuffle. Nadat ik vorig jaar twee keer Chris ‘The Whipper’ Layton van Stevie Ray Vaughan & Double Trouble ben tegengekomen en dat met hem heb besproken, heb ik mij voorgenomen om dat idee nu eindelijk eens uit te werken. Ik heb mijzelf echt verplicht om het deze keer eens aan te pakken ‘so it kind of kicked my ass’. Voor mij is dit de beste manier om mijn gevoelens in muziek te uiten en een bepaalde emotionele diepgang te kunnen bereiken. Ik werk het beste onder druk en kan alleen zo het beste geven wat ik in huis heb.”

Met het verhaal van ‘The Great Famine’, een zeer trieste episode in de geschiedenis van Ierland over De Grote Hongersnood, heeft ‘Storyteller’ een opener die al meteen enorme indruk maakt. “Het onderwerp intrigeerde mij altijd al. Mijn ouders vertelden mij erover en op school werd het ook besproken. Mijn grootouders en de familie van mijn vader zijn erdoor getroffen dus mijn vader heeft er indirect ook mee te maken gehad. Het is altijd een heel ongemakkelijk onderwerp geweest want niemand had vanwege de hongersnood hoeven te sterven. Het aantal slachtoffers is ook nog eens buitenproportioneel. We stonden onder Engelse heerschappij maar Ieren zijn zo koppig als muilezels, die zullen nooit opgeven. Toch zal ik mij altijd afvragen hoe dit toch heeft kunnen gebeuren. Zo triest en bovenal zo zinloos.”

De timing voor de release van ‘Storyteller’ op 2 april j.l. leek ronduit gelukkig. Eamonn kijkt er met gemengde gevoelens op terug. Ongeveer drie weken voor de Lockdown lag het album bij de pers en verschillende DJ’s hadden enkele tracks al in hun programma’s en podcasts opgenomen. Sommigen hadden het album mee naar huis genomen en keerden niet meer terug naar kantoor of radiostudio. Thuis had iedereen plotseling alle tijd om er volledige aandacht aan te besteden en dat heeft heel goed uitgepakt. ‘Storyteller’ is onwijs goed ontvangen en stond binnen no time op 1 in de diverse iTunes-Blueshitlijsten. Daarentegen was er wel vertraging in de fysieke distributie van het album omdat Amazon er zo zijn eigen regels op nahield. Ook de Amerikaanse release is daardoor in de ijskast gezet maar zeer binnenkort zal het er alsnog van komen. Voor mij persoonlijk is het afzeggen van de geplande optredens, inclusief de release-party, wel de grootste teleurstelling gebleken.

Thuis was het overigens heerlijk om tijd met mijn gezin door te brengen. Ik heb twee jonge kinderen en die houden mij behoorlijk fit moet ik zeggen. Kan geen kwaad met al die Corona-kilo’s. Daarnaast heb ik al weer enkele nieuwe nummers gemaakt en heb ik gewerkt aan een nieuwe gitaarversterker die geweldig klinkt. Ik heb alles opnieuw in elkaar gezet zonder hardware en met allemaal losse onderdelen. Vanaf mijn zestiende ben ik al bezig met dit soort klussen. Er is thuis altijd genoeg te doen en daarnaast heb ik mijn eigen oefenruimte/’mancave’ waar ik veel tijd met mijn instrument doorbreng. Uiteraard viel het niet altijd mee om alleen maar thuis te zitten zonder de live-optredens of de mogelijkheid om even met de vrienden af te spreken voor een biertje of een koffie. Gelukkig heb ik thuis mijn eigen Ierse pub gebouwd hahaha. Ik probeer altijd positief te blijven omdat er toch niets voortkomt uit negativiteit. Het was overigens wel heel fijn om na lange tijd weer eens voor een live-publiek te kunnen spelen. Ik heb zowel akoestische als elektrische solo-optredens gedaan en dan meestal voor een klein publiek in een biertuin of in een kleine zaal. Ik mis mijn band maar eind augustus komen we bij elkaar, spelen we in Nederland en is er ook een show in Keulen.”

Onlangs werd bekend gemaakt dat de aangekondigde Jimi Hendrix-tribute-optredens ook zijn uitgesteld. “Ontzettend jammer maar er zit even niets anders op. Ik keek er heel erg naar uit. Jimi is absoluut één van mijn grote voorbeelden. Hij was een enorme showman maar als je daar aan voorbij gaat zie je een begenadigde schrijver en verfijnde muzikant. Bijna iedere keer hoor ik weer iets nieuws in zijn spel. Er zit zoveel passie in en ik houd ook enorm van zijn stemgeluid. Ik was acht jaar oud toen hij stierf maar ik heb het voorrecht om te mogen spelen met mensen die hem hebben gekend en zelfs met hem op het podium hebben gestaan. Wat veel mensen nog niet weten is dat ik al meer dan veertig jaar in het trotse bezit ben van zijn hoed en zweetband.”

Naast die 50e sterfdag van Hendrix is dit ook het jaar dat men stil stond bij het vroegtijdig overlijden van Rory Gallagher, afgelopen juni precies 25 jaar geleden. “Ik voel mij vereerd dat ik ben gevraagd voor het Internationaal Online Tribute Concert en het voelde geweldig om met Max en Eddy van mijn band te kunnen spelen op de stream. We speelden een track van Rory en een nummer dat we zelf hebben opgenomen. Ik kan het gewoon niet geloven dat het al weer 25 jaar geleden is. Ik was in Zaandam om daar in De Kade te spelen. Ik was in de kleedkamer toen mijn broer, een half uur voorafgaand aan de show, vertelde dat Rory was overleden. Het was een van de meest trieste momenten in mijn leven want Rory is niet alleen mijn held maar we waren inmiddels ook goede vrienden geworden en we zagen elkaar regelmatig. Jan Akkerman kwam diezelfde avond nog naar Zaandam voor mijn concert en dat betekende veel voor mij. Het was een emotionele gebeurtenis die je nooit meer vergeet”.

Naast het terugblikken op deze bijzondere momenten wordt er ook vooruitgeblikt. Op dit moment wordt er gerepeteerd met de band en tot het einde van dit jaar zullen er regelmatig solo-optredens plaatsvinden. “Ik kan heel makkelijk werken aan nieuw materiaal met mijn akoestische gitaar maar het leukste is om voor een publiek te spelen. Ik experimenteer met een Godin-gitaar, dat is een elektrische, akoestische gitaar en gitaarsynthesizer in één. Men vindt het geweldig wanneer ik daar een Hendrix-nummer op speel. Ik kijk er heel erg naar uit om 29 augustus in Hoogland bij Café De Noot en 30 augustus in Groesbeek bij Zaal de Comm voor Bluesmoose LIVE te spelen.

Tegen de Nederlandse fans zou ik willen zeggen: “Hang in there, Things will get better eventually. We are all in this together. Stay safe!”

Ook op Blues Magazine ...