Release: 3 februari 2023
Label: BEM Records

Tekst: André Wittebroek

Na zijn vorige album Storyteller dat erg goede kritieken kreeg is er nu de opvolger vernoemd naar zijn eigen naam Eamonn McCormack. Waren de teksten van Storyteller erg persoonlijk en gingen vooral over hemzelf en wat hij had meegemaakt of nog meemaakt. Dit album gaat over algemene situaties, momenten en personen. Alle teksten zijn door Eamonn geschreven. De teksten zijn belangrijk en uitgebreid en er zit gelukkig een een tekstvel bij. Net als Storyteller bestaat de band uit Eamonn McCormack gitaar, zang en mondharmonica, Edgar Karg basgitaar en foot-keys en drummer Max Jung Poppe drums en percussie.

Het album opent met een ingetogen, gevoelig tokkelend intro en gaat knallend over met stevige bas, zware drums en sfeervol gitaarspel. De toon is donker, zwaarmoedig en dat past uitstekend bij de tekst over de ellende in de wereld van drugs, oorlog. De titel Living Hell zegt genoeg. In de zang klinkt frustratie, verdriet en is een aanklacht ertegen. Het gitaarwerk is schitterend, bombastisch, breed en groots en op het eind weer tokkelend rustig. Topnummer. Daarna komt in Hats off to Lemmy, een ode aan Lemmy van Motorhead. Een heerlijk recht toe recht aan rock and roll nummer. Hard rockend met ‘geknepen’gitaar en vette ritmesectie met drive en riffs. Rock and roll boogie shoes heeft een basintro en is rockend uptempo met fijne riffs en vet gitaarwerk. Het gaat over dansschoenen in een nachtclub in New York in 1982. Mooie gitaarklanken en een zwaar geluid in Lady Lindy met een geweldige solo op het eind. Een akoestisch intro heeft het rustige Living in the now waarna de zang invalt. Gevoelig en emotioneel gezongen. De titel is duidelijk, je leeft in het heden. Persoonlijk wordt het in Letter to my son waarin vader Eamonn zijn zoon advies over het leven geeft. Mooie ballade met sferisch gitaarspel en een tokkelend gitaartje op de achtergrond net als de bas en drums. Prima in balans. Geronimo, over het beroemde indianen stamhoofd, is wat geluid betreft heel anders, aparte geluiden uit de gitaar (met wah wah pedaal?), vreemde breaks maar mooi. Bluesy wordt het in Angel of love met diepe, lage zang met een echootje erin. Klinkt goed, met een prachtige solo in het midden en en rustig eind. Uptempo wordt het met Social media blues , gitaarspel en zang sterk op de voorgrond waardoor bas en drums meer op de achtergrond blijven. Eamonn’s gitaarklank is nooit echt helder, eerder geknepen en diep, lage tonen en mooi vol en warm. In het midden ineens een ander ritme en hoger tempo met plukkende bas, ritmische drums en dubbel gitaarspel. Mooi. De afsluiter van het album is Eamonn solo akoestisch met gitaar, zang en mondharmonica en heet The magic of sleave league. Het is een ode aan die plek in Donegal Ierland die bekend staat om de spirituele sfeer.

Conclusie.
Het is een ander album geworden dan Storyteller. Hier staat de gitaar veel meer op de voorgrond, echt schitterend spel, bas en drums leggen er een prima basis voor neer en behalve de akoestische songs Living in the now en The magic of sleave league is het een heerlijk stevig rockend album geworden. Het album is opgedragen in herinnering aan Phil Lynnot en Gary Moore en zij zullen er zeer tevreden mee geweest zijn, een duidelijk Ierse stempel heeft het zeker.

 
Links: www.eamonnmccormack.net

Eamonn Mc Cormack is live te zien op:
26 februari, De Bosuil – Weert
11 maart, Metropool – Hengelo
12 maart, Induna – Drachten
6 mei, Blues Cafe – Apeldoorn


Ook op Blues Magazine ...