Interview Andreas Diehlmann en concertverslag in (D) 07-05-2022.
Tekst en foto’s: André Wittebroek
Andreas Diehlmann zal waarschijnlijk voor veel Bluesmagazinelezers een grote onbekende zijn. Toch zijn er diverse albums van hem besproken in Bluesmagazine zoals Andreas Diehlmann Band uit 2017 door Peter Marinus, Point Of No Return 2019 door Joop van Rossem en Live 2019 door Peter Marinus. Ze kregen prima recensies en als Peter Marinus in zijn recensie van het live-album schrijft: “Na zo’n goed live-album wil je de band zo snel als het maar kan live zien!”. En dat gaan we vanavond dus doen en koppelen er meteen een interview aan vast om meer van deze Duitse bluesrocker te weten te komen. De band staat bekend om de stevige bluesrock in de stijl van ZZ Top, Cream, Walter Trout , Rory Gallagher e.d.
De band speelt vanavond bij Blues in Nottuln in Nottuln waar regelmatig concerten plaats vinden. (18 juni Tommy Schneller!). Martin Uphoff van Blues in Nottuln heeft het prima geregeld zodat we backstage kunnen beginnen.
Interview.
Een zeer goed gemutste Andreas heet Bluesmagazine van harte welkom en is vereerd met de interesse van Bluesmagazine.
-Kun je ons iets vertellen over je muzikale leven en hoe je tot deze stevige, bluesrock stijl bent gekomen?
Bij ons thuis werd geen blues gespeeld of beluisterd. Toen ik tien/elf jaar was, ben ik begonnen met chello spelen maar dat werd te duur. Toen overgestapt op gitaar en de gitaarlessen in het Guitarbook 1975 van Peter Bursch gebruikt om te oefenen. ( Het lesboek is zeer bekend in de gitaarwereld . Er zijn er maar liefst twee miljoen van verkocht). Daarna muziek gaan studeren, jazz en klassiek gitaar aan de Muziekacademie in Kassel. Een belangrijke les die ik leerde is dat je door muziek emoties kunt overbrengen. ( Lou Reed zei al: Muziek is emotie!). Na de academie ben ik les gaan geven, veel studiowerk voor anderen gedaan en ook geproduceerd. Van 2012 tot 2016 speelde ik in de begeleidingsband van blues- en gospelzangeres Sydney Ellis. In 2017 ben ik mijn eigen band begonnen met een soort powertrio dat stevige bluesrock speelt.
-Waarom een trio en deze muziek?
Mijn voorbeelden zijn ZZ Top, Cream, Jimi Hendrix, AC/DC, dat soort muziek. Mijn grootste voorbeeld is Kid Ramos, die is zo goed en authentiek, ik wou dat ik zo kon spelen…. Swingblues kan ik niet spelen, past niet bij me. Ik houd meer van de Old School stevige, hardere bluesrock. Kwestie van smaak natuurlijk. Op de albums staan wel stukken met orgel en die bespeel ik zelf. Op het podium liever zonder orgel, ik heb het gevoel dat een orgel daar onze muziek als het ware dicht smeert, ruimte voor het trio wegneemt.
-Je speelt allang met drummer Tom Bonn en nu met bassist Jörg Seebald. Je vorige bassist Volker Zeller is vervangen?
Tom en ik kennen elkaar al sinds 1992 en hebben toen de eerste keer samengespeeld. Volker is leraar en kon vanwege zijn beroep niet alle optredens meer meedoen, dus moesten we een vervanger zoeken. Jörg heb ik via internet gevonden. Daar opgeschreven wat de bedoeling is, wat de verwachtingen zijn, soort muziek die we spelen enz. Jörg reageerde erop en het klikte meteen.
-Hoe ben je de Coronatijd doorgekomen, moeilijk zeker?
Nou dat viel best mee. De live-shows zijn maar een deel van wat ik doe. Via internet hebben we toch veel verkocht en omdat ik een eigen platenlabel heb houd je er meer aan over. Elk jaar maken we een album en dat hebben we in de Coronatijd ook gedaan. Point Of No Return, Live, Mercy on Me en de laatste Them Chains is net uit. Verder studiowerk gedaan en gitaarles gegeven. Ik kan gelukkig thuis in mijn eigen Mountain Meadow Studio werken en dat was perfect in de Coronatijd. Veel was dicht maar mijn eigen studio niet natuurlijk en dat was een groot voordeel! We zijn nog van plan dit jaar een elpee met gasten op te nemen. Misschien opnemen in het voormalige Oost-Duitsland. Daar is een sterke bluesrockscene, men houdt er van stevige, rockige blues en rockige muziek. We spelen daar veel en Kassel ligt er dichtbij.
– Jullie maken elk jaar een album, waar komen de ideeën, de inspiratie vandaan?
Wanneer ik een idee heb, kan overal vandaan komen, dan sla ik dat direct op in mijn mobiele telefoon. Voer het thuis in de computer, zoek er dan de riffs, de muziek bij. Teksten zijn voor mij minder belangrijk dan de muziek. De muziek is de basis.
-Wat we kunnen verwachten bij het optreden straks, lijkt me na dit gesprek wel duidelijk. Stevige, harde, lekkere bluesrock of niet? Op welke gitaar?
Klopt, gaat lukken en ontzettend bedankt voor jullie interesse. En op de Stratocaster natuurlijk, die vind ik het meest geschikt voor onze muziek, net als Rory Gallagher.
Het concert.
In de goed gevulde zaal opent de band meteen stevig met de rocker Price To Pay. Mooie, diepe rauwe stem, pompende bas strakke drums en de toon is gezet voor een avondje vette bluesrock. Rock and Roll funky riffs kenmerken Full Grown Man met fijne intermezzo’s, een ZZ Top drive en een mooi vol geluid. Dan volgt de titeltrack van de nieuwe cd Them Chains, het intro heeft een mooi tokkelend gitaartje gevolgd door een rocktrein die heerlijk diep doordendert. De funkblues Made It My Way heeft mooie swingriffs met een heerlijke groove. De wah-wah komt erbij, stuwende bas en soulriffs. Topsong. Dan volgt de slowblues met een zalige langzame groove en helder gitaarwerk Got To Get Over It. Met een bas/drum intro begint Lola Sweet Rock ‘n Rola en het heeft een Afrikaans ritme waarop het publiek meezingt met het refrein. Een mooie uitvoering van het bekende Soulshine van Warren Haynes beëindigt de eerste set. Tussen de nummers vertelt Andreas diverse anekdotes met veel humor.
Na de pauze gaan we verder met The Green Manalishi van Peter Green. Het krijgt een totaal andere en eigen uitvoering met stevige riffs en een splijtende, scheurende gitaarsolo. Het komt erg goed aan bij het publiek. Going Down van Freddie King komt erna en Andreas vertelt dat hij als kleine jongen in de platenzaak de elpeecover zag met witte Stratocaster, die mee naar huis nam, op de platenspeler legde en was verkocht. De uitvoering is knallend, drumsolo van Tom, gitaar-basduel en funky. In ZZ Top stijl dan Rita een heerlijke rocker, strak en met slidegitaar. Old School maar o zo lekkere Blue Jeans Blues is een topslowblues met een prachtige solo aan het eind. Zware riffs en ritmes in de rocker Head Down Low waarna het boogie woogie wordt in het stevige Boogie Woogie Rock ‘n Roll. De prima afsluiter van van de tweede set Gonna Raise Hell heeft een diep donker knijpend gitaargeluid en is rockend.
De toegift bevat twee songs namelijk van ZZ Top’s Just Got Paid met een bijzonder ietwat psychedelisch tussenstuk met verschillende prachtige geluidseffecten op de gitaar, waarna het overbekende Little Wing van Jimi Hendrix het optreden afsluit. Het publiek vindt het laatste nummer prachtig, voor mij had er wel een ander nummer gemogen. Little Wing hoor je al zo vaak en ook al is deze uitvoering prachtig… het wordt al zo vaak door bands gecoverd. (wel persoonlijk natuurlijk).
Conclusie.
Zoals verwacht is het een prachtige avond met stevige bluesrock geworden. Als je van deze muziek houdt is een optreden van de Andreas Diehlmann Band verplichte kost voor de liefhebber!!
Line-up:
Andreas Diehlmann: gitaar, zang
Jörg Sebald: basgitaar
Tom Bonn: drums
Website: www.andreasdiehlmann.de
We horen graag je mening! Voeg reactie toe