Andreas Diehlmann Band – ADB
Format: CD / Label: Eigen Beheer
Releasedatum: 30 augustus 2017
Tekst: Peter Marinus
Zo af en toe vind ik, dat ik de morele plicht heb om een aanstormend bluesrock talent uit de anonimiteit te redden. Bij deze doe ik dat dan met de Duitse gitarist-zanger Andreas Diehlmann en zijn band.
Deze muzikant uit Kassel begon al op 11-jarige leeftijd met gitaar spelen en studeerde zelfs klassieke gitaar. Later was hij werkzaam als gitaarleraar, arrangeur en componist en is hij als studio muzikant op menige schlager terug te horen. Gelukkig koos hij bijtijds voor de blues en trad hij toe tot de begeleidingsband van de Amerikaanse blues- en gospelzangeres Sydney Ellis.
Nu is er het album ‘ADB’ met zijn eigen band (Volker Zeller op bas en Tom Bonn op drums). Na het beluisteren van dit album kwam ik tot de volgende conclusie. Het muzikale motto van Diehlmann is: fel, hard en funky. Dat is in zijn gitaarspel terug te horen. Hij valt ergens tussen Jimi Hendrix en Walter Trout in te delen.
Diehlmann begint zijn album met de broeierige swamprocker Way Down South. Een afwisselende akoestisch en elektrisch stampend nummer met gierend slide werk. De cover van de Fleetwood Mac klassieker Oh Well krijgt door de brandende gitaarsolo genoeg eigen “smoel”. De zang doet wel wat gejaagd aan. Rocken kan Diehlmann als de beste. De beuker Come On And Get It is een recht voor z’n raap rocker die zelfs aan “onze” New Adventures doet denken.
Ook de cover van het Big Bill Broonzy nummer Rock Me (=”Rock Me Baby”) is een stevig rockende shuffle met huilend en gierend gitaarwerk. Natuurlijk mag de boogie dan ook niet ontbreken! En die komt vol zinderend slidegitaar spel voorbij in Rita, dat qua rauwheid in het George Thorogood hoekje terecht kan. Af en toe is Diehlmann niet echt origineel. Zo lijkt de slowblues Hard Times wel erg veel op “Red House” van Jimi Hendrix maar dat vergeet je al gauw als je Diehlmann hard en schrijnend op zijn gitaar tekeer hoort gaan. In Gonna Raise Hell zou ik toch zweren dat de baardmannen van ZZ Top aan het werk waren. Draai diens “Beer Drinkers And Hell Raisers” hier maar eens achter aan.
In de slowblues Gone wordt er door Dehlmann stevig van Fleetwood Mac’s “Need Your Love So Bad” gesnoept. Zou Diehlmann trouwens ook wel eens het nummer “Night Life” van “onze” Favium gehoord hebben? Daar lijkt het bij vlagen namelijk ook op.
Bij het lezen van de songtitel Opposites Attract was ik bang dat we een cover van het Paula Abdul voor onze kiezen zouden krijgen maar gelukkig is dat niet zo. Er is hier namelijk sprake van een vet groovend bluesrock nummer waarin Diehlmann er weer lustig op los brult op zijn gitaar.
Het mag duidelijk zijn. De door mij vermelde redenen moeten toch genoeg zijn om dit album van deze Duitse bluesrocker gelijk aan te schaffen.
Tracklist:
01. Way Down South
02. Oh Well
03. Come On And Get It
04. Hard Times
05. Opposites Attract
06. Rock Me
07. Full Grown Men
08. Gonna Raise Hell
09. Gone
10. Rita
Website: Andreas Diehlmann Band
We horen graag je mening! Voeg reactie toe