Ian Siegal – The Dust (CD)

[Live] 11. Brand New High Sheriff [Live] (Siegal)
12. Mary Don’t You Weep [Live] (Trad.)
13. Dirt Road/Call Me the Wolf [Live] (Burnett)

De blues-liefhebbers mogen zich weer verblijden met een nieuw album van onze blues-parel van heden ten dage. Ian Siegal heeft in de afgelopen jaren al een onuitwisbare indruk achter gelaten tijdens zijn optredens maar ook veel opzien gebaard met zijn albums. Dit is de volgende in successie als je het mij vraagt. Het album is voornamelijk acoustisch, maar er staan ook een paar live-tracks op. De begeleiding is zeer sober: Ian speelt guitar en percussion en zingt uiteraard weer alsof de duivel hem op de hielen zit. Verder speciale bijdarages van BJ. Cole op pedal steel-guitar en ook Sam Hare die met zijn gitaarspel en vocale bijdrage ook nog een duitje in het zakje gooit. The dust is een album dat eigenlijk wel te verwachten viel, want Siegal doet tijdens zijn gigs ook regelmatig acoustisch getinte dingen, en verkocht ook al eerder opnames in deze trend. Hoe het ook zij, hij kan het gewoon allemaal, en laat zien dat hij behoort tot de allergrootste in de blues-scene, waarbij vergelijkingen als Howlin Wolf, Muddy Waters, maar net zo gemakkelijk ook Tom Waits hem niet vreemd zijn. Siegal gaat op dit album tot in de donkerste krochten van de blueswereld, en de rillingen lopen over je rug van zijn zeer sprekende gitaargeluid. Tijdens zijn optreden in Paradiso verraste Ian het publiek met een aantal covers die werkelijk zijn weerga niet kende, en een paar daarvan vind je ook terug op dit weergaloze album. Ik noem in dit verband I Drink, een compositie van Mary Gauthier, maar door Ian prachtig vorm gegeven. Het nummer Southern Cross Blues behoort tot mijn absolute favourieten van dit album, kortom Laat je meevoeren tot aan de Missisippi and beyond, want Ian is a real treassure, and we have to cherish this one with all of our hearts. Genieten op en top. Mis hem niet in december, want dan komt hij weer naar Nederland voor een aantal concerten… zie concert agenda
Frank Van Engelen

—–

De in 1971 geboren Britse blueszanger en gitarist Ian Siegal heeft weer een fijn plaatje afgeleverd. Het is een antwoord op de vraag van zijn enthousiaste publiek die tijdens zijn intensieve optredens telkens weer prachtige covers te horen kregen van songs van Steve Earle, Elvis Presley, Johnny Cash en vele anderen.
En Ian is er voor gaan zitten. Niet met zijn vaste begeleiding Nic Bjerre (die overigens wel de productie deed van The Dust) en Andy Graham maar wel met Sam Hare op gitaar en zang, die ook een aantal songs (mee)schreef en met meester pedal steel gitarist BJ Cole die bekend is van eigenlijk alles en iedereen maar vooral Beck, The Verve, REM, Robert Plant en Roger Waters.
Een fijne plaat is The Dust zeker geworden. Eentje die niet misstaat in de oude blues traditie. Een stoel, een man met gitaar en waarschijnlijk wel ergens vlakbij een halfvolle fles whisky. Al is het niet alleen blues wat de klok slaat want CCKMP (Steve Earle) en I Drink (Mary Gauthier) komen toch echt uit de Americana hoek. Maar Mr Siegal had al lang en breed bewezen dat ie met stijlen als country en gospel heel goed raad weet.
Vier van de 13 songs zijn live. Brand New High Sheriff Blues lijkt een oude song maar is toch echt van de hand van Ian zelf en past perfect op de plaat die toch eigenlijk draait om de interpretaties van songs die Ian Siegal beïnvloed hebben en vaak te horen zijn bij zijn live optredens. CCKMP, I Drink, The Good Home, Mary Don’t You Weep, Dirt Road/They Call Me The Wolf en verrassing I’m So Lonesome I Could Cry maken deze plaat een heerlijk tussendoortje voor de echte liefhebbers!
Vergeet overigens ook niet om nog even langs nugenerecords.com te gaan voor een aantal live bonustracks! Zeer de moeite!
Frank Langeweg

—–

De nieuwste cd van Ian Siegel heet ‘The Dust’ en is een akoestisch hoogstandje.
Op veler verzoek heeft deze Engelse blues gigant dit schijfje uitgebracht en het klinkt gewoonweg fantastisch. Niet alles is pure blues, er staat veel country blues op deze cd. Neemt niet weg dat het geheel lekker klinkt. Met een stem die soms het midden houd tussen Howlin Wolf an Omar Dykes (van Omar and The Howlers) boeit Ian ons met zijn eigentijdse teksten en lekkere ritmes en gitaarspel. Luister maar naar ‘Southern Cross Blues’, ‘I Drink’ en ‘I Fly Away’. Als je deze drie nummers gehoord hebt ben je verkocht. En dan nog drie live nummers waarvan ‘Dirt Road/Call Me The Wolf’ een zes minuten durend spektakel is. Kortom een aanrader.
BluesBoy Georges

Website Ian Siegal : www.iansiegal.com