Ian Siegal Presents B.L.U.E.S.
Gezien op zaterdag 14 oktober 2023 in De Kunstmin te Dordrecht
en zondag 15 oktober in de SPOT/De Oosterpoort te Groningen.
Tekst en video: Edwin van der Linden, Foto’s: Edwin van der Linden (Dordrecht) en Gerrie van Barneveld (Groningen). Alle foto’s staan in het fotoalbum Ian Siegal Presents B.L.U.E.S..
Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Dat Ian Siegal een veelzijdige artiest is blijkt wel uit de diversiteit in zijn albums. De Covid periode heeft hem waarschijnlijk aan het denken gezet wat verder? Naast de gelegenheidsband Birdmens kwam hij in 2022 met het B.L.U.E.S. project. Samen met bevriende Nederlandse muzikanten spelen ze de muziek van hun muzikale helden. Ik zag deze gelegenheidsband bij Ribs and Blues in 2022. Gelukkig kwam er een vervolg in 2023. Bij binnenkomst in zaal Machine3 van het Energiehuis in Dordrecht was duidelijk dat dit ook een andere avond ging worden. In tegenstelling tot 2022 waren er nu ook toetsen aanwezig. De toetsen werden deze avond gespeeld door Ilja De Neve in plaats van Roel Spanjer zoals ik in de vorige recensies heb gelezen. Een andere personele wisselingen ten opzichte van 2022 is de vervanging van Big Pete (op tournee met Deb Ryder) door Big Dave, bij de kenners bekend van 44Rave en The Electric Kings. De andere muzikanten, Dusty en Darryl Ciggaar (Dry Riverbed Trio) en Mischa den Haring (T-99) zijn hetzelfde als in 2022. De set begon met het aanstekelijke door Muddy Waters geschreven ‘Back At The Chicken Shack’ in de versie van Luther “guitar Junior” Johnson’s. Tijdens het nummer kwam Ian op en startte direct Muddy’s ‘Walking Through The Park’. Een paar heerlijke Chicago blues nummers om mee te starten waarin Big Dave liet zien waar hij goed in is. Heerlijke soepel mondharmonica spel, een waardige vervanger van Big Pete. Ian vertelde regelmatig over de blues en dat de muziek die wij nu jazz noemen oorspronkelijk in de jaren 20 van de vorige eeuw ook blues werd genoemd. Als voorbeeld werd ‘Buddy Bolden’s Blues’ met heel veel passie gezongen door Ian en met zeer veel gevoel op piano Ilja de Neve. Bij Lonnie Johson’s ‘Tomorrow night’ mocht Big Dave laten horen dat zijn stem van fluweel is, wat een gevoel. Na Muddy’s ‘Can’t be satisfied’ kwamen er twee nummers van een van favoriete blues mannen, Sonny Boy Williamson II, ‘One way out’ en ‘Help me”
Video: Ian Siegal plays B.L.U.E.S. – Help me
Bij de laatste weet ik nooit of ik de deze versie of de harde versie van Walter Trout het beste vind. Het zal aan de mood van de avond liggen. Vanavond was de mood slow en past de versie van Sonny Boy perfect in de show. De tijd vloog letterlijk voorbij tot aan de pauze. Na de pauze begon het lekker slow met ‘Just to be with you’ van opnieuw Muddy Waters. Mocht je ingedut zijn werd je wakker gemaakt door ‘The crawl’ in de Fabulous Thunderbirds versie en gezongen door Darryl Ciggaar. Siegal in het midden van het podium ging aan de kant om hem alle credits te geven bij het meeschreeuwen van het publiek. De 97 jarige Billy Boy Arnold werd geëerd met zijn nummer ‘Rockin’ it is’. Wat een gevoel kan Big Dave in zijn smoelenschuiver leggen, en vergeet niet het strakke ritme dat Mischa den Haring het nummer geeft op zijn gitaar. Het vervolg ‘Champagne en reefer’ kennen we al van Ian zijn eigen shows maar omdat dit natuurlijk een Muddy song is misstaat hij niet in deze set. Richting het einde mocht Mischa den Haring zijn kunnen tonen in de sfeer die we kennen van T-99, Boogie Funk van Freddie King. Bij het horen van ‘If the sea was whiskey’ weet je eigenlijk al wat er gebeuren gaat. De show nadert zijn einde. Siegal, Big Dave en ten Haring zongen eendrachtig de slotakkoorden en kwamen uit in de ‘Bye bye blues’. Na een luide aanmoediging aangemoedigd door Ian Siegal zelf waren de twee toegiften niet te versmaden. Siegal begon over de historie van St. James Infirmary, een Amerikaanse tradiotional uit de jaren 20. Echter het ziekhuis heeft nooit bestaan in New Orleans en het nummer gaat terug tot in de 19e eeuw waarin het The ‘Unfortunate Rake’ heette. Een rake is een zeeman die zijn geld gebruikte voor prostituees en stierf aan een geslachtsziekte. St. James Infirmary had een hoofdrol voor pianist Ilja De Neve en werd prachtig gezongen door Ian. De afsluiter was in stijl, Howlin’ Wolf’s ‘How many more years’. Heerlijk om Ian met zijn schorre stem dit te horen zingen. Het was een prachtige avond. Een kleine kanttekening, het gehalte Muddy Waters was erg groot. Waarom worden bijv. BB King en Albert King niet genoemd. Was dit erg, in zijn geheel niet. Het was de rit van Oss naar Dordrecht meer dan waard.
De playlist met de origine nummers is te vinden op Spotify:
Ian Siegal B.L.U.E.S Playlist Dordrecht
Hi Blues Magazine, Spelen Dusty & Darryl Ciggaar ook weer mee in de nieuwe tour van Ian Siegal? Groet, Ben Korzelius. ( Dordrecht / ‘So What!’ – ATOS Radio)