Moulin Blues
6 en 7 mei 2022, Ospel
Tekst: Jos Verhagen
Foto’s: Nineke Loedeman, Jos Verhagen
Door, familiale omstandigheden, mijn zoon ging trouwen, alleen de zaterdag van Moulin Blues bezocht. Door de beroerde bewegwijzering, als je uit de richting van Asten kwam, helaas Jeremie Albino gemist. Jammer, deze jongen maakte een heerlijke EP Past Dawn vol country soul. Gelukkig wel op tijd om het grootste deel van de Altered five blues band mee te maken. De twee Jeff’s, de charismatisch zanger Jeff Taylor en gitarist Jeff Schroedl, maakte er een fijn blues feestje van en getuige de reacties van het publiek vielen ze in de smaak. Geheel tegen de traditie van Moulin blues in om een toegift toe te staan gaven zij het publiek wat ze wilde namelijk twee toegiften, Holler If you hear me en With a little help from my friend. Voor de recensent een fijne binnenkomer op dit gemoedelijke festival. Gelijk door naar de kleine tent omgedoopt als Moulin blues juke joint voor The Bluesanova’s deze Duitsers zijn een vergeten band in eigen land, hun bluesroots sneeuwt een beetje onder bij alle Duitse gitaristen die we kennen. Het maakt hun muziek echter niet minder mooi.
Op het hoofdpodium was intussen Bywater call aan het soundchecken, deze band was een van mijn redenen om naar Moulin blues af te reizen. De powerhouse stem van Meghan Parnell en de slide gitaar meestergitarist Dave Barnes vormen de basis van Bywater call. Waar het op de plaat nog enigszins beschaafd aan toe gaat, gaat Meghan live vocaal geheel los. Wat een stel longen en betonnen stembanden moet deze vrouw hebben. Het zevenkoppige gezelschap met blazers en heerlijke meervoudige zang gaven een top optreden weg
Na wat bijkletsen met bekenden kwam de gelegenheidsformatie Birdmens op het podium voor hun enige optreden in deze vorm, althans vooralsnog. De Birdmens bestaat uit Ian Siegal, Jon Amor, Jonny Henderson, Dave Doherty, Mark Barrett en Rob Barry. Het was goed om Jon Amor weer eens op een podium te zien, de chemie met Mark Barret, zijn oude strijdmakker uit The Hoax, was sprekend. Twee oude vrienden die elkaar weer ontmoeten. Geleid door de showman bij uitstek Ian Siegal brachten zijn een mooie set blues die afwisselend door Ian Siegal en Jon Amor werden gezongen.
Het half uurtje pauze werd overbrugd door de inwendige mens wat te versterken want daarna stond de Texas guitar summit op het programma. Niet weten wat te verwachten duurde het even voordat het publiek in de gaten kreeg wat zich op het podium afspeelde. Om daarna dansend, heupwiegend met de luchtgitaar in de aanslag zich te vergapen aan de drie gitaar grootmeesters Mike Morgan, Anson Funderburgh en Shawn Pittman. De nummers, afwisselend gezongen door de eenogige Mike Morgan en Shawn Pittman, werden door de drie voorzien van puntig gitaar spel waarbij een ieder volop ruimte kreeg om te soleren, heerlijke blues waar je niet genoeg van kunt krijgen.
Na dit blues feestje was het tijd ons op te maken voor de hoofdact Robert Jon and the Wreck. In 2019 stonden zij op de laatste uitvoering van Moulin blues voor de Covid crisis en sinds dit optreden is het de band zeker in Europa voor de wind gegaan. Onlangs tekende ze bij Joe Bonamassa’s Keep the blues alive records, dan weet je dat het in de USA ook wel goedkomt. Destijds was Moulin blues het debuut van gitaarbeul Henry James en basgitaar plukker Warren Murrel. De twee vormen met long time leden zanger/gitarist Robert Jon Burrison en drummer Andrew Espantman en de Nederlandse toetsenist Bob Fridzema de band. Bob verving Steve Maggiora (die momenteel met Toto op tournee is). Niet dat het uitmaakte het leek alsof Bob bij de band hoorde en wij kennen hem als een Hammond wizard wat hij ook tijdens dit optreden meermaals liet horen. Wie ook van zich liet horen was Henry James, in een paar jaar tijd heeft hij zich ontwikkeld als de toonzetter van de band. Hoe hij met zijn gitaar in de hand de hele band meeneemt in dit muzikaal spektakel verraad zijn klasse. Halverwege kwamen vier leden van Bywater Call mee jammen in een geweldige uitvoering van Everyday. Ik hoop dat de opnames hiervan ooit nog op Youtube verschijnen , pure muziekhistorie. Na dit hoogtepunt pakte de band de draad gewoon weer op met een daverende uitvoering van hun nieuwe single Waiting for your man. Om de set af te sluiten in een ongenadige versie van Shine a light on me Brother. Voor het publiek was het nog niet genoeg Cold night zou en moest gespeeld worden. Door wat problemen met de gitaareffecten niet geheel vlekkeloos maar dat mocht de pret niet drukken, het is gewoon een werelds nummer. Dit is waarvoor je naar een festival komt, een groots spektakel.
De overgang naar, volgens de mening van velen, de andere hoofdact van Moulin Blues, Cedric Burnside was dan ook groot. Maar voor wie in is voor zijn roots blues genoot met volle teugen. Ook al is het niet direct my cup of tea, op een of andere manier ga je er wel in mee. Je gaat mee in het gitaarspel en de tonen van de Hill country blues die hij in zijn jeugd mee kreeg van Opa RL Burnside. Na dit uitstapje was het tijd voor de uitsmijter van Moulin Blues 2022. Die eer was weggelegd voor Nikki Hill. Gekleed in een gewaagde outfit en ondersteunt door Matt Hill en Laura Chavez, gaven zij een set bluesrock weg van het betere soort. Dan weer super heavy tegen de metal aanleunend dan weer vol soul met Nikki als een soort vrouwelijke versie van James Brown de aandacht voor zichzelf opeisend. Er bestaat een groot contrast tussen Nikki hill en Laura Chavez, maar in wat zij kunnen zijn ze grootmeesteres. Nikki met haar zang en performance en Laura met haar gitaarspel, beide beestachtig goed.
Zo kwam er een eind aan een geslaagde dag waarbij vooral het optreden van Robert Jon & the Wreck me nog lang zal heugen.
Foto’s:
Dave Barnes
Jeff Schroedl
Jon Amor
Ian Siegal
Nico Duportal van de Lowland Brothers
Bob Fridzema en Warren Murrell
Laura Chaves
Cedric Burnside
Fijne recensie van een blues liefhebber, maar wat een taalfouten……..Lees het nog eens door voor je het plaatst of laat iemand anders het eens lezen. Dit kan echt niet. Succes !
Beste Carel, inderdaad niet best, het enthousiasme neemt soms de overhand. Ik denk de meest fouten wel hersteld te hebben.