Gary Moore
New Album: How Blue Can You Get
Released: 30 April 2021
Via: Provogue
Featuring previously unheard and unreleased material.
Provogue will be releasing a new album, featuring previously unreleased material, from the iconic blues-rock master Gary Moore. How Blue Can You Get will be released on 30 April.
This month marks ten years since the tragic passing of the iconic Northern Irish musician and singer-songwriter. He left behind, not only an incredibly formidable back catalogue of music from his esteemed solo career, Thin Lizzy, Skid Row, Colosseum II and more, but also a legacy matched by few others.
Venturing deep into the Moore family archives, some previously unheard and unreleased deep cuts and alternative versions surfaced to accentuate the beguiling mastery of one of blues’ finest modern exponents. Amongst the songs are unheard and unreleased Moore originals – “In My Dreams,” a lusciously glorious slow-moving ballad with every note and bend weeping as Moore pours out his heart along with the stunningly melancholic “Looking At Your Picture”.
The album kicks off a rip-roaring take on Freddie King’s “I’m Tore Down,” a Moore live favourite before he slips into a previously unreleased virtuosic version on Memphis Slim’s “Steppin’ Out.” Elmore James’ “Done Somebody Wrong,” is another that showcases his blues chops, as does the enormous 7-minute never been released before scorching take on BB King’s 1964 hit “How Blue Can You Get.” An alternative version of “Love Can Make A Fool Of You,” makes itself at home deep into the blues-rock heart of Moore, in a way that his most loved songs do, whilst the finale soars into the stratosphere with the beautifully aching “Living With The Blues.”
Despite often being the youngest member in his slew of teenage bands, Gary called the shots. By the age of 15, he was arguably the best guitarist in Belfast, and through the release of the John Mayall/Eric Clapton Bluesbreakers album in 1966, he discovered the blues. In 1990 he released his biggest success, Still Got The Blues. In its ascendancy, the blues were driven by the Blues Brothers movie, John Lee Hooker’s internationally successful album The Healer and the rise to Stevie Ray Vaughan’s stardom. He continued his love affair with the blues for the rest of a career, highlighted by opportunities to play with Albert King, BB King and Albert Collins.
His legacy will live on, and he has and will continue to inspire, from Joe Bonamassa to Paul Gilbert, and Kirk Hammett to Zakk Wylde have all cited him as an influence. Talking to Rolling Stone magazine in 2011, Hammett said, “His influence is strong to the point that the opening lick of the guitar solo of “Master of Puppets” is a variation of a lick that Gary Moore played a lot. I remember the first time hearing his blues album and just getting totally blown away – not only by the playing but by the sound of it too, his tone. And I remember being so inspired that I wrote a couple riffs just based on his sound and his feel. And those riffs ended up in “The Unforgiven” on The Black Album.”
“I met Gary Moore in London on 23 October 1970,” says long-time friend Bernie Marsden. “He was playing with Skid Row and my band Skinny Cat were opening that Friday. We were roughly the same age, dressed in a similar way, except for the beret he wore! We got along well – I immediately realised how good he was, but I also noticed that he was easy going, he cared about the support group and made an effort – believe me, that wasn’t always the case.”
As we sit in 2021, Marsden looks back at those memories that he holds so dear. “Over the next years I turned pro and ran into Gary at gigs in London and socially at the Marquee. We would dig into our pockets and pool our spending money for those evenings but, because it was Gary, we were always offered a few drinks anyway! We spent quite a lot of time together when we weren’t gigging, and soon found out that we had the same influences, mainly Peter Green, Eric Clapton, and Rory Gallagher. I was also with him the day he acquired Peter’s Gibson Les Paul guitar.”
He continues; “We remained close as the years went on, and in 1974 he rang me up to borrow a guitar of mine for a gig he was doing with Colosseum. I still have that guitar today. He was at my wedding in 1980, playing as a part of the pretty impressive house-band, others including Cozy Powell, David Coverdale and Don Airey! We stayed close, and last time we hung out together was on his UK tour with BB King.”
Moore’s solo career was just taking flight when TOTO were heading into superstardom in the early 80s. Steve Lukather remembers Moore and reflects on his admiration for him. “Gary Moore was a force. His intensity, as well as his dynamic sweet soft tones, had such deep feel. He was a master, and I got to watch him play and meet him. He was a very nice man as well. His loss is felt by all who loved him, but we are blessed; we can still hear him play on the records, DVD’s, and all that will live forever. He was a one of a kind.”
His influence continues to stretch and inspire. Chris Robertson, singer-guitarist for Black Stone Cherry, opens up about the power of his music. “Gary Moore took the blues and turned it on its head for me. His ferocity and his style of playing definitely has been an influence on me. There’s a ferociousness on what he does that can’t be matched.”
Don Airey is another long-time friend of his. Reminiscing he says, “Gary was a great singer, lyricist and songwriter, and then there was his guitar playing to contend with, (not to speak of his coruscating Belfast wit).”
He continues, “Working on the “Back on the Streets” album in 1978, Gary overdubbed six different solo takes on “The Road Goes On Forever” each of which was phenomenal, each one different from the others. He asked which I thought was the best. Making a choice, I ventured it would sound even better if double tracked. Having played it once and heard it once, Gary went back into the studio and double-tracked a 16 bar solo in a single take. Chris Tsangarides who was producing and engineering turned round and looked at me wide-eyed. Nothing was said. After a minute or so a voice came up from the studio “Was that any good?” “…Er yes” said Chris “Come in!”. Gary was the most astonishing musician any of us ever worked with and is still a musical reference point after ten years gone – always asking myself ‘Now what would he think of this!’
As the album of these unearthed gems begins to see the light of day, it highlights Moore’s depth and complexity and how his music has touched so many people. Finally, reflecting Marsden remembers, “We grew up in the business together, and he eventually became a major solo star. I wasn’t remotely surprised, of course, as his playing was so astonishing, a great showman and performer. But to me, he was first and foremost, my friend, and I still miss him today! Enjoy this rare recording.”
Gary Moore
Nieuw Album: How Blue Can You Get
Release: 30 April 2021
Via: Provogue
Met niet eerder uitgebracht materiaal.
Luister hier naar ‘In My Dreams’
Gary Moore – How Blue Can You Get
Label: Provogue
Release date: 30 April 2021
Pre-order hier: https://smarturl.it/GaryMoore
Tracklist:
1.I’m Tore Down
2.Steppin’ Out
3.In My Dreams
4.How Blue Can You Get
5.Looking At Your Picture
6.Love Can Make A Fool Of You
7.Done Somebody Wrong
8.Living With The Blues
Provogue gaat een nieuw album uitbrengen met niet eerder uitgebracht materiaal van de iconische bluesrockmeester Gary Moore. How Blue Can You Get wordt op 30 april uitgebracht.
Deze maand is het tien jaar geleden dat de Noord-Ierse muzikant en singer-songwriter overleed. Hij liet niet alleen een ongelooflijke catalogus van muziek achter uit zijn solocarrière, Thin Lizzy, Skid Row, Colosseum II en meer, maar ook een legacy die door weinig anderen werd geëvenaard.
Uit de archieven van de familie Moore, doken enkele niet eerder uitgebrachte opnames en alternatieve versies op. Onder de nummers bevinden zich ongehoorde en onuitgebrachte Moore-originelen – “In My Dreams”, een heerlijk traag bewegende ballad met elke noot en bend die huilt terwijl Moore zijn hart uitstort, samen met het verbluffend melancholische “Looking At Your Picture.”
Het album trapt af met een brullende versie van Freddie King’s “I’m Tore Down”, een live favoriet van Moore, voordat hij in een nooit eerder uitgebrachte virtuoze versie van Memphis Slim’s “Steppin ‘Out” glijdt. Elmore James ‘”Done Somebody Wrong”, is een andere die zijn blues skills laat zien, net als de 7-minuten durende nooit eerder uitgebrachte versie van BB King’s hit uit 1964 “How Blue Can You Get.” Een alternatieve versie van “Love Can Make A Fool Of You”, voelt zich thuis diep in het bluesrockhart van Moore, zoals de meeste van zijn liefdesliedjes dat doen, terwijl de finale de stratosfeer in zweeft met het prachtig doch pijnlijke “Living With The Blues.”
Ondanks dat hij vaak het jongste lid was in een reeks aan tienerbands, nam Gary vaak de leiding. Op 15-jarige leeftijd was hij al één van de beste gitaristen in Belfast, en door de release van het John Mayall / Eric Clapton Bluesbreakers-album in 1966 ontdekte hij de blues. In 1990 bracht hij zijn grootste album uit, Still Got The Blues. In zijn opkomst werd de blues gedreven door de Blues Brothers-film, het internationaal succesvolle album ‘The Healer ‘van John Lee Hooker en de opkomst van Stevie Ray Vaughan. Hij zette zijn liefdesrelatie met de blues voort voor de rest van zijn carrière, met als hoogtepunt de mogelijkheid om te spelen met grootheden als Albert King, BB King en Albert Collins.
Zijn nalatenschap zal voortleven, en hij zal blijven inspireren, van Joe Bonamassa tot Paul Gilbert, en Kirk Hammett tot Zakk Wylde hebben hem allemaal genoemd als een invloed. In een gesprek met het tijdschrift Rolling Stone in 2011 zei Hammett: “Zijn invloed is zo sterk dat de openingslick van de gitaarsolo van” Master of Puppets “een variatie is op een lick die Gary Moore veel speelde. Ik herinner me de eerste keer dat ik zijn blues album hoorde en gewoon helemaal weggeblazen werd – niet alleen door het spel, maar ook door de sound, zijn toon. En ik herinner me dat ik zo geïnspireerd was dat ik een paar riffs schreef alleen op basis van zijn geluid en zijn feel. En die riffs kwamen in “The Unforgiven” op The Black Album. ”
“Ik ontmoette Gary Moore in Londen op 23 oktober 1970”, zegt oude vriend Bernie Marsden. “Hij speelde met Skid Row en mijn band Skinny Cat opende voor hen. We waren ongeveer even oud, op dezelfde manier gekleed, op de baret die hij droeg na! We konden het goed met elkaar vinden – Ik zag meteen hoe goed hij was, en hij was gemakkelijk in de omgang, hij was altijd erg dankbaar en behulpzaam naar ons als support act, dat was in deze business niet altijd vanzelfsprekend.”
Nu in 2021, kijkt Marsden terug naar die herinneringen die hij zo dierbaar is. “In de daaropvolgende jaren werd ik een professional en kwam Gary vaak tegen bij optredens in Londen en bij de Marquee. We graven in onze zakken en verzamelden ons zakgeld voor die avonden, maar omdat het Gary was, kregen we altijd een paar drankjes aangeboden. We brachten best veel tijd samen door als we niet aan het optreden waren, en kwamen er al snel achter dat we dezelfde invloeden hadden, voornamelijk Peter Green, Eric Clapton en Rory Gallagher. Ik was ook bij hem op de dag dat hij Peter’s Gibson Les Paul kocht.”
Hij gaat door; “We bleven hecht in de loop der jaren, en in 1974 belde hij me op om een gitaar van mij te lenen voor een optreden dat hij deed in het Colosseum. Ik heb die gitaar nog steeds. Hij was op mijn bruiloft in 1980 en was onderdeel van de behoorlijk indrukwekkende huisband, met onder andere Cosy Powell, David Coverdale en Don Airey! We bleven heel hecht, en de laatste keer dat we samen hingen was op zijn UK tour met BB King. “Moore’s solo carrière begon net van de grond te komen toen TOTO naar sterrendom vloog in de vroege jaren 80Steve Lukather herinnert zich Moore en denkt na over zijn bewondering voor hem. “Gary Moore was geweldig. Zijn intensiteit, evenals zijn dynamische zoete zachte tonen, hadden zo’n diep gevoel. Hij was een meester, en ik mocht hem zien spelen en hem ontmoeten. Hij was ook een erg aardige man. Het verlies wordt nog steeds gevoeld door iedereen die van hem hield, maar we zijn gezegend; we kunnen hem nog steeds horen spelen op de platen, dvd’s en alles wat voor altijd zal leven. Hij was uniek in zijn soort. ‘
Don Airey, ook een oude vriend van hem, zegt: “Gary was een geweldige zanger, tekstschrijver en songwriter, en dan was er zijn gitaarspel (om nog maar te zwijgen van zijn overdreven Belfast-humor).”
Hij vervolgt: “Toen Gary in 1978 aan het album “Back on the Streets” werkte, nam hij zes verschillende solo’s op voor “The Road Goes On Forever,” elk fenomenaal en totaal verschillend van de andere. Hij vroeg welke ik dacht dat het beste was. Toen ik een keuze maakte, stelde ik voor dat het nog beter zou klinken als de solo gedubbeld werd. Nadat hij het één keer had gespeeld en het één keer had gehoord, ging Gary terug de studio in en dubbel trackte een solo van 16 maten in één enkele take. Chris Tsangarides, die de producer en engineer was, draaide zich om en keek mij met grote ogen aan. Er werd niets gezegd. Na ongeveer een minuut klonk er een stem uit de studio: “Was dat goed?” “… Eh ja” zei Chris “Kom maar weer hierheen!” Gary was één van de meest verbluffende muzikanten waar ik ooit mee heb samengewerkt en blijft nog steeds een fenomeen.
Terwijl het album met deze opgegraven edelstenen het daglicht begint te zien, benadrukt het de diepte en complexiteit van Moore en hoe zijn muziek zoveel mensen heeft geraakt. Tot slot herinnert Marsden zich het volgende: ‘We zijn samen opgegroeid in het vak en hij werd uiteindelijk een grote solo-ster. Dat verraste mij uiteraard niet, omdat zijn spel zo verbazingwekkend was. Maar voor mij is en blijft hij op de eerste plaats mijn vriend, en ik mis hem nog heel erg. Geniet van deze zeldzame opname.”
We horen graag je mening! Voeg reactie toe