Foto’s + Verslag Blues Peer 2011

Blues Festival Peer Belgium
15-16-17 Juli 2011

Tekst : Jeroen Bakker ; Foto’s : Marco van Rooijen
Fotoalbum (180 foto’s) , zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627118331921/

Drie dagen per jaar wordt Peer, het gemoedelijke Bruegelstadje overspoeld met duizenden liefhebbers van de blues, rock, bluesrock, rockabilly en allerlei aanverwante muzieksoorten. Het Rhtym and Blues Festival kan terugkijken op een imponerende historie als het gaat om het programmeren van talentvolle maar zeker ook gevestigde acts. Wat die eerste groep betreft lijken de zuiderburen momenteel een sterke ontwikkeling door te maken.
De eerste (vrijdag)avond staat dan ook zoals gebruikelijk in het teken van de Belgische acts en dit jaar zijn dat Tollos, Doghouse Sam & His Magnatones en Rusty Roots. Als klap op de vuurpijl is er een heuse All Star Blues Band van diverse Belgische bands zoals El Fish, The Electric Kings en The Seatsniffers, die de openingsavond afsluiten. Wegens verplichtingen elders (Zwarte Cross/Danny Bryant) lukte het Bluesmagazine niet op deze avond aanwezig te zijn maar is het pas de zaterdagmiddag om 12 uur dat kan worden aangevangen met de verslaggeving van de 27e BRBF.

De rootsy Americana-klanken van CHARLIE CRUZ & THE LOST SOULS vormen een prima begin van de festivaldag die nog een beetje op gang moet komen. Zolang Tom Petty het verrekt om naar Europa te komen is het toch prettig om Cruz zo dichtbij te hebben. Zoals de band oogt, zo klinkt het ook. Heerlijk ontspannen maar goed gefocussed en voorzien van subtiele gitaarsolo’s klinkt ‘Savage Delight’ door de festivaltent. Bijzonder geslaagd is ook het gast-optreden van Rhythm Chief Dusty die vandaag als ‘Lost Soul’ bij zijn stadsgenoten de pedalsteelgitaar bedient en daar, maar dat zal niemand verbazen, bijzonder goed mee wegkomt. Na als festivalopener en opwarmer voor Los Lonely Boys te hebben gefungeerd zou er best eens iets moois in het verschiet kunnen liggen voor deze band.

‘Stel je voor hoe het zou zijn om een keer op dat podium te staan’. Voor sommigen blijft het een droom, voor anderen wordt het werkelijkheid en blijft het zelfs niet bij die ene keer. Vandaag staan de graag geziene Belgen van LAST CALL in de hoedanigheid van muzikant op het enorme podium. Na een korte afwezigheid heeft Last Call in april de draad weer opgepakt om zodoende precies op tijd klaar te zijn voor het festivalseizoen. Prima keuze aangezien de mannen zich, onder leiding van de charismatische Henk van der Sypt, niet beperken tot één stijl waarmee het feest op het podium ook overslaat op de stoelen achterin. ‘Do You Want To Boogie?’ is niet aan dovemansoren gericht. De oproep tijdens ‘Anselma’ wordt door velen geïnterpreteerd als ‘Bestel Maar’ waarmee de drukte bij de bar rap blijkt toe te nemen.

Een eerste blik op het festivalterrein liet al een hoog ‘kuivengehalte’ zien en wie het programmaboekje erbij pakt kan concluderen dat dit niet meer dan logisch is. Peer is dit weekend het episch centrum voor iedereen die de rockabilly een warm hart toedraagt en daar zijn de uiterlijke kenmerken een essentieel onderdeel van. Veel van deze liefhebbers zien we vooraan bij JD McPHERSON die zojuist nog even de Zwarte Crossmodder van zijn leather boots poetste. Na enkele, zeer succesvolle cluboptredens in Nederland is de jonge Amerikaan samen met The Black Crowes rechtstreeks vanuit Lichtenvoorde naar het Belgische Peer afgereisd. Het is een indrukwekkend gezicht wanneer ‘bekende koppen’ als Triggerfinger-frontman Ruben Block, Paladin Brian Fahey, Walter ‘Seatsniffer’ Broes en Ian Siegal elkaar hartelijk begroeten in de Front-of-stage-area. Het is een uitgelezen ontmoetingsplek en iedereen is toch wel een beetje nieuwsgierig naar de verrichtingen van McPherson die met zijn album ‘Signs and Signifiers’, vol authentieke rootsmuziek, een ijzersterk debuut afleverde. We lijken werkelijk tientallen jaren terug te gaan in de tijd en die onheilspellende titeltrack blijkt live nog meer indrukwekkend te zijn. Ook voor het snellere werk ben je bij McPherson aan het juiste adres. Er staan met oud-leden van o.a. Los Straitjackets dan ook ervaren vakgenoten naast hem. ‘Rockabilly rules’ lijkt het motto en ‘Fire Bug’ of ‘Ooh My Head’ brengen met groot gemak de Creepers van de vloer. JD McPherson een ontdekking danwel hoogtepunt? Zeker weten!

IAN SIEGAL lijkt bekende gezichten te herkennen in het publiek. Dat is heel goed mogeljik aangezien dit podium geen vreemde bodem is voor de Britse rasperformer. Het is 7 jaar geleden dat Mr. Siegal hier voor de eerste keer een dusdanig goede indruk maakte dat nog dezelfde dag een afspraak voor de volgende editie van het festival werd vastgelegd. Toen de mogelijkheid werd geboden om hem in 2008 wederom op het programma te krijgen werd ook die kans met beide handen aangegrepen. Siegal behoort tot de categorie artiesten die het op het podium iedere keer weer interessant weet te maken. Zo bevatten zijn shows altijd een paar unieke momenten die een optreden van Siegal iedere keer zo memorabel maken. Vooral naar vandaag is enorm uitgekeken. Hij heeft met het album ‘The Skinny’ dan ook wel iets te melden en daarmee tegelijkertijd een groot verwachtingspatroon gecreëerd. Omdat een ontdekkingstocht naar de roots niet kon uitblijven liet Siegal zich onderdompelen in de modder van de Delta. Een grote kans dat je daar enkele zeer geschikte muzikanten tegenkomt uit het nageslacht van namen als R.L. Burnside, Junior Kimbrough of Jim Dickinson. Jim’s zoon Cody van The North Mississippi Allstars stond in 2007 ook al eens op dit festival en vormde recentelijk in de studio, een belangrijk aandeel in het succes van bovengenoemd album. Logisch dat deze cross-over een vervolg moest krijgen op het podium. Met de aanwezigheid van trouwe metgezel/bassist Andy Graham en toetsenist Paddy Milner is deze band voor de gelegenheid omgedoopt tot THE MISSISSIPPI MUDBLOODS. Die naam is aanvankelijk iets misleidend aangezien driekwart van de band uit de UK afkomstig is.Toch heeft Siegal met de aankondiging van ‘special guest’ / gitarist Luther Dickinson tijdens ‘Picnic Jam’ natuurlijk een sterke troef en tevens echte North Mississippi Allstar achter de hand. Het blijkt daarnaast een goede gelegenheid te zijn om hier familieleden te ontmoeten want Cody’s broer Luther zal even later op de avond met The Black Crowes te zien zijn als afsluiter van de tweede dag. Siegal maakt de verwachtingen overigens meer dan waar. Ook live blijken de Skinny-tracks ijzersterk overeind en krijgt zelfs het funky ‘Sign ‘O’ The Times’ van Prince een lichtelijk Delta-gevoel.

THE PALADINS waren in 1989 al eens te zien tijdens het BRBF en ook tien jaar later werd dezelfde festivalweide in vuur en vlam gezet. Een ontmoeting met The Paladins is alsof je een goede vriend na langdurige afwezigheid weer ontmoet. Het ‘bij-braten’ bestaat in dit geval uit een ‘best-of-setlist’ want voor nieuw werk hoef je echt niet meer bij ze aan te kloppen. Maakt niet uit wanneer de hele tent uit volle borst ‘Going Down To Big Mary’s’ brult. Traditiegetrouw krijgt bassist Thomas Yearsley weer zijn momenten in de spotlight tijdens ‘Get On The Right Track’ en zoals gebruikelijk is het aan drummer Brian Fahey om hem niet te laten ontsporen. Yearsley gaat nog altijd als een bezetene te keer met uitzinnige reacties als gevolg. De band speelt letterlijk voor heel even het licht uit de lampen. Zonder Dave Gonzalez zou de carriere van Seatsniffer Walter er wellicht heel anders uitgezien hebben en het is een prachtig gezicht om beide gelijkgestemden een gitaarduel te zien uitvechten. Na al die jaren weten The Paladins nog altijd niet van ophouden en klinkt nog vol overtuiging ‘Let’s Buzz’ uit duizenden kelen. Het heilige vuur is nog niet gedoofd. Rockabilly rules again!

Waar vorig jaar The Fun Lovin’ Criminals als last-minute-vervanger van Jerry Lee Lewis mochten aantreden gaat dit jaar het predikaat ‘meest omstreden act van het festival’ naar TRIGGERFINGER. Het Vlaamse trio heeft het afgelopen jaar in Nederland geen enkel festival gemist en is dit weekend in Peer wellicht de hardste band die hier ooit heeft gestaan. Het stuwende drumwerk van de maniakale Mario Goossens in combinatie met de zwaar pompende bastonen van Monsieur Paul onder leiding van de bezeten frontman/zanger/gitarist Ruben Block doen de tent schudden op de grondvesten. Samen met Big Dave van The Electric Kings en Walter Broes van The Seatsniffers wordt het voor de tweede keer een gezellig Belgisch samenzijn op het podium. Hoewel voor veel bezoekers het bluesgehalte van het trio op voorhand niet geheel duidelijk is, maakt ‘Antwerp’s Loudest’ een verpletterende indruk met een intensiteit waar menige bluesveteranen nog een hele dikke punt aan kunnen zuigen. Als een verpletterende en niets ontziende tank dendert Triggerfinger genadeloos over het festivalterrein.

Veel tijd om even bij te komen is er niet. Het is tijd voor mannen met baarden. THE BLACK CROWES zijn voor acht optredens in Europa om voor onbepaalde tijd afscheid te nemen van de fans. Onder de noemer ‘Say Goodbye To The Bad Guys’ worden slechts enkele cluboptredens met een paar festivalshows afgewisseld. Krijgen de clubs twee sets voorgeschoteld, één akoestische en één elektrische, op de festivals wordt ruim een uur lang versterkt hitwerk gespeeld. ‘Twice As Hard’, ‘Jealous Again’, ‘Remedy’, ‘Hard To Handle’ en het mooie slidewerk van Luther Dickinson tijdens ‘Wiser Time’, ze komen allemaal voorbij. Het crossen van Lichtenvoorde naar Peer heeft sporen achtergelaten. De nog niet geheel fitte selectie speelde vrijdagavond tijdens het Zwarte Cross Festival om na het optreden in Peer met twee shows in de Amsterdamse Paradiso af te sluiten. Hier in Peer is de tweede festivaldag op een prima wijze afgesloten.

De zondagsrust wordt al vroeg op de dag enigszins ruw verstoord door THE CATSMOKES maar tegelijkertijd vormt dit optreden de perfecte soundtrack voor het spek-met-eieren-ontbijt.
Er is ‘Averbodes finest’ veel aan gelegen om indruk te maken als eerste band van de dag en het lijkt er probleemloos in te slagen met de swingende combinatie van country, rock ‘n’ roll, blues en rockabilly. Het publiek wordt bedankt voor de vroege aanwezigheid. Het is goed ontwaken met deze bescheiden Rockabilly Riot.

Daar waar The Catsmokes veel herrie in de tent teweegbrengen lukt het KING KING om even later een absolute stilte te veroorzaken. De sfeer is zo vroeg op de dag opvallend goed. We zien Schotse ruiten en we horen Schotse accenten van Alan Nimmo die het eerste hoogtepunt van de dag aantekent met Eric Clapton’s ‘Old Love’ die zelfs de stoere rockers in de zaal niet ongeroerd laat. Nimmo’s stem is krachtig, doet in de verte denken aan Paul Rodgers of Frankie Miller, evenals het totaalgeluid van zijn fantastische band die zich het beste laat omschrijven als ‘bluesrock with a whole lotta soul’. Het enthousiasme uit de zaal slaat vooral over op de toetsenist die na afloop juichend het podium verlaat.

De imposante zangeres SHARRIE WILLIAMS is één van de weinige vrouwelijke artiesten die we dit weekend op het podium zien. Alsof zij zich nog meer moet bewijzen dan haar mannelijke collega’s geeft Miss Williams een weergaloze show weg samen met haar band waarin we wederom een vertrouwd gezicht aantreffen. Het is SAX GORDON, oftewel Gordon ‘Sax’ Beadle, een blazer van formaat die heel even de donkere wolken boven Peer wegtoetert. De performance van Williams is innemend, charmant, amusant, grappig en vooral soulvol. Zoals het een echte souldiva betaamt laat haar opkomst even op zich wachten om vervolgens bij haar opkomst vanaf de eerste minuut het Peerse publiek in te pakken. In de toegift krijgen we een flinke smakkerd toegeworpen begeleid door de prachtige woorden ‘I Love You’.

ROBERT RANDOLPH & THE FAMILY BAND maakten precies een week geleden een onuitwisbare indruk in de kleine Congo-tent van het North Sea Jazz Festival maar lijkt er vandaag iets meer moeite mee te hebben. De nadruk ligt vandaag nog meer dan ooit op de blues maar de gospel- en funkinvloeden kunnen niet iedereen bekoren. Pas wanneer de indrukwekkende pedalsteel slide-tonen van ‘Voodoo Chile’ klinken lijkt het feest goed los te komen maar dan zit het optreden er al bijna op en daar kan een stoelendans van de muzikanten niets aan verhelpen.

De populariteit van KITTY, DAISY & LEWIS lijkt na het uitbrengen van ‘Smoking In Heaven’, album nummer twee, geen grenzen te kennen. Zowel jongere muziekliefhebbers op coole festivals als Lowlands of Pukkelpop maar ook de meer ervaren BRBF-bezoekers, iedereen gaat overstag voor het pre-rock ‘n’ roll-geluid van het jonge drietal. Om de beurt neemt één van de drie een vocaal gedeelte voor zijn of haar rekening waarbij bovendien meerdere malen van instrument wordt gewisseld. Het publiek lijkt er in tegenstelling tot vooral Daisy, geen genoeg van te kunnen krijgen.
Wanneer Lewis ‘Say You’ll Be Mine’ zingt, grijpt Kitty de bluesharp stevig beet en is het Daisy die helemaal opgaat in haar opzwepende drumritme. Vorig jaar was het Canned Heat die Peer afsloot met ‘Goin’ Up The Country’, vandaag is het nog vroeg op de avond wanneer de drie een soorgelijke euforie teweeg brengen met deze klassieker.

Helemaal toevallig is de aanwezigheid van RAY MANZAREK & ROBBIE KRIEGER op Blues Peer niet. Het is deze maand veertig jaar geleden dat Jim Morrison in Parijs werd begraven en beide Doors-muzikanten besloten om de herdenking te vervolgen met een Europese tournee ter ere van het 40 jaar geleden uitgebrachte album ‘LA Woman’. Er is altijd veel over deze tribute te doen geweest. Zo wil oud-Doors-drummer John Densmore niets te maken met de wijze waarop de twee de oude tijden doen herleven als Doors Of The 21th Century of Riders On The Storm. Wie zich durft over te geven aan de manier waarop Jim Morrison wordt neergezet door Wild Child-frontman Dave Brock, ziet een prima show waarin zowel show als muziek fascineert van de eerste tot de laatste minuut.

Wanneer het podium in gereedheid wordt gebracht blijkt nog eens het belang van de hoofd-act en afsluiter van het festival. BRIAN SETZER’S ROCKABILLY RIOT! Is on fire en BRBF 2011 wordt vanavond aan de zegekar toegevoegd. Eigenlijk is het Stray Cats min één want bassist Lee Rocker zit er niet bij. Het gebrek wordt even later op de avond keurig gecompenseerd door de aanwezigheid van drie contrabassen op het podium. Drummer Slim Jim Phantom is in goed gezelschap van een collega-drummer en met de aanwezigheid van nog eens twee bassisten en een pianist op het podium is het feest compleet. De mannen zijn een paar jaartjes ouder geworden maar het optreden wordt gekenmerkt door het jeugdige enthousiasme van Setzer en zijn band. Met een enorm aantal Stray Cat- hits als ‘Rock This Town’ of ‘Stray Cat Strut’ en uitvoeringen van ’20 Flight Rock’ of ‘Red Hot’ kan het natuurlijk ook helemaal niet misgaan en is BFBF 2011 vooral een geslaagde editie geworden voor de rockabilly-fans.

Meer foto’s (180) , zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627118331921/

Ook op Blues Magazine ...