STEVE EARLE AND THE DUKES (AND DUCHESSES) 
FEAT. ALLISON MOORER
Effenaar, Eindhoven
13 Oktober 2011

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marcel Houweling

Precies twee jaar geleden maakte Steve Earle in het nabijgelegen Muziekcentrum diepe indruk met een solo-optreden waarin het prachtige oeuvre van Townes Van Zandt centraal stond. Het werd een ‘Close Encouter With…’ of anders gezegd, een intieme avond waarin melancholie en de messcherpe teksten van Earle de Frits Philipszaal deden sidderen.
Nu is Eindhoven wederom opgenomen in de tourkalender die naar aanleiding van het recente album is omgedoopt tot ‘I’ll Never Get Out Of This World Alive Tour’. Deze keer is het podium van De Effenaar de plaats waar de omstreden troubadour het publiek in zijn greep houdt. Vernoemd naar een track van Hank Williams is het album I’ll Never Get Out Of This World Alive een verzameling intrigerende songs geworden vol countryfolk, americana en blues, gecombineerd met een enorme dosis intensiteit van de ‘outlaw poet’. Gelukkig zijn de rock-invloeden op het door T Bone Burnett geproduceerde album niet verdwenen en om het geheel live te kunnen ondersteunen weet Earle zich op het podium omringd door een volledige band.

Hoewel I’ll Never Get Out Of This Alive in tekstueel opzicht mild is in vergelijking tot het eerdere werk blijkt het politieke vuur in de muzikant nog lang niet gedoofd. Het publiek krijgt vanavond ook weer een duidelijk inzicht van de misstanden in de Amerikaanse maatschappij waar het voor veel inwoners moeilijk is om het hoofd boven water te houden. Dat dit helaas ook letterlijk kan worden opgevat blijkt op Earle’s website waarin wordt geattendeerd op een stichting die het Mississippi Delta-gebied probeert te beschermen tegen de gevolgen van de enorme wateroverlast. Het is slechts één van de vele onderwerpen die hem bezighouden en waar hij de bezoekers van zijn concerten graag mee confronteert.
Door grote nalatigheid van de locale maar zeker ook nationale overheid zijn de gevolgen van Katrina in New Orleans op zijn zachtst gezegd nog altijd waarneembaar en ook burgemeester Bloomberg van New York kan, in verband met Wallstreet en de daarmee gepaarde economische hebzucht, op een stevige portie kritiek rekenen. Earle ergert zich kapot en hoewel hij tijdens zijn optredens tegenwoordig iets minder tijd besteedt aan zijn maatschappijkritische statements blijkt het voor enkelen aan de bar teveel gevraagd om voor even aandacht te besteden aan deze serieuze, politieke kant die nu eenmaal onlosmakelijk verbonden is met de muzikant.
Het optreden wordt evenals in Paradiso afgelopen zondag afgetrapt met het nieuwe Waitin’ On The Sky en logischerwijs staat het nieuwe album centraal in de setlist dat veel overeenkomsten kent met het concert in Amsterdam. Toch behoort Earle, zowel solo als met band, tot de categorie live-artiesten die nooit teleurstellen en waarvan je gerust meerdere optredens in één tour kunt meepakken. Ondanks zijn turbulente jeugd verraadt Earle in het folky Molly O de Iers/Schotse afkomst van zijn ouders. De band blijkt met de diverse stijlen prima uit de voeten te kunnen. Voor de bluespuristen is het smullen geblazen met de ruige harmonicablues in Meet Me In The Alleyway. Uiteraard, en tot tevredenheid van veel aanwezigen, wordt niet voorbijgegaan aan albums als Copperhead Road of Guitar Town. The Devil’s Right Hand is een fijne vaste waarde in het repertoire en My Old Friend The Blues, een van de mooiste countrybluesnummers ooit behoort in deze bloedstollend mooie uitvoering ook vanavond tot een memorabel hoogtepunt.

Hoewel het beladen City Of Immigrants een heavy uitvoering kent, Earle eindigt het nummer met een welgemeend That’s The Truth, lijkt hij tegenwoordig milder gestemd dan ooit en toont hij zelfs een romantische kant wanneer hij collega en tevens levenspartner Allison Moorer beloont met een kusje na het slotakkoord van Days Aren’t Long Enough.
Indertijd begonnen als support-act lijkt de rol van haar tijdens de optredens van manlief tegenwoordig steeds grotere vormen aan te nemen. Met het door haar gezongen Broken Girl of de in een country-jasje gestoken A Change Is Gonna Come niet ten onrechte zoals blijkt.
Het blijkt niet het enige liefdespaar in de band want ook gitarist Chris en multi-instrumentaliste Eleanor bleken werk en privé niet gescheiden te kunnen houden. Als Mastersons wordt intensief rondgetoerd maar beiden weten onopvallend te excelleren als begeleiders van de hoofdrolspeler.
De geest van Bill Monroe hangt boven de Effenaar wanneer Dixieland wordt ingezet. Indertijd met de Del McCoury Band opgenomen voor het album Mountain maar ook vanavond voorzien van een onvervalste portie bluegrass waarin uiteraard een vooraanstaande rol is weggelegd voor de vioolpartij. Het begint zowaar een feestje te worden en uiteindelijk zullen er ruim dertig nummers de revue passeren. Earle lijkt het uitstekend naar zijn zin te hebben met de samenstelling van zijn huidige band en het einde is nog lang niet in zicht. Om maar te eindigen met een citaat van de meester zelf: The Revolution Starts Right Now.


Fotoalbum Steve Earle : http://www.marcelhouweling.nl/photos/photoset.html?id=72157622840727232


Ook op Blues Magazine ...