Blues Touch Festival
met Memo Gonzalez & the Bluescasters, King Mo, Tinez Roots Club, The Gundogs, Ruben Hoeke Band, Michael Dotson & Band, PennyLeen Paradise, C-Jays en Blue Flamingo
Vivaldi, Oss
zaterdag 2 oktober 2010
zalencentrum Vivaldi, Oss
2 oktober 2010
www.bluestouch.nl
Tekst : Andre Wittebroek / Foto’s : Marco van Rooijen
Onze grote vriend Marco van Rooijen attendeerde me enkele weken geleden op dit festival in Oss. Het blijkt dit jaar al voor de 17de keer plaats te vinden en ik als bluesliefhebber moet met schaamrood op de kaken bekennen er nog nooit van gehoord te hebben!! Nou nu dus wel en na afgelopen zaterdag zal het zeker niet bij deze ene keer blijven…
Het begint al meteen bij binnenkomst, erg aardige behulpzame mensen die direct vertellen wie waar speelt , hoe de zalen zijn ingedeeld en waar de bars zijn! Omdat er na afloop weer naar Winterswijk gereden moest worden ging het barbezoek aan mij voorbij. Spa’tje was alles. Blues kan ook zonder de whisky, wine and gin, Stevie!
Al verkennend liep ik tegen hetzelfde aan als Jolanda bij het Take Roots festival: veel artiesten op meerdere podia tegelijk: hoe doen we dat? Om te beginnen wilde ik ze allemaal zien, wat inhield dat er van sommige artiesten hooguit 3 tot 4 nummers bekeken konden worden en daarop moest er dan een beoordeling komen. Toch wel gelukt naar mijn idee, maar anderen zullen misschien een andere mening hebben omdat ze meer gezien hebben, maar daar zijn de reacties voor of niet?
De muziek zelf
In de Grote Zaal, die al redelijk vol liep, traden als eersten de C-Jays op die een mix speelden van delta blues, rock and roll en rock and billy. Lekkere ongecompliceerde vrolijke muziek gespeeld met hartstocht en passie. Het repertoire bestond vooral uit covers zoals Put A Spell On You,, Cotton Fields Back Home, Red House. Leuke band.
Daarna als de weerlicht naar de Spiegelzaal naar Pennyleen Paradise. Haar muziek had een groot Candy Dulfer gehalte, swingend, goed gespeeld, goede stem maar voor mij was het te ‘poppy”. Vind ik ook van Candy. Prima muziek hoor maar weinig te maken met blues. Haar buhnepresentatie en contact met het publiek was heel goed en het publiek reageerde goed. Dus heb je het toch goed gedaan.
Na vier van haar nummers op naar het Bluescafe naar Tinez Roots Club. Dit is de hobbyband van Henk Punter van King Mo. 2 saxofoons, een Hammond orgel en een drumstel en that’s it. Geen sologitaar en bassist, maar het swingt als de bekende trein. Erg strak , vaak funky gespeeld waarbij het warme, vette unieke Hammond geluid de bas niet deed missen. Het sterke ritmische drumspel van Henk maakte het af. Prima band, zelfs ik betrapte mijzelf op oncontroleerbare bewegingen van mijn lichaam die op dansen moesten lijken!
Dan de eerste echte bluesband van de avond Michael Dotson. Voor mij een aangename verrassing, kende de man niet maar hij speelde de echte Chicagoblues zoals het hoort. Geen bluesrock met ballen, maar ingetogen met die heerlijke bluesswing in lange uitgesponnen nummers. Zijn ietwat rauwe maar o zo aangename stem voegde dat extra toe. Zijn Nederlandse begeleiders Thijs Westenberg op 2de gitaar, Hans Hofstede op bas en Eric Broer van Dijk waren erg sterk. Vooral de interactie tussen Michael en Thijs was geweldig. Na de show Michael zelf kort gesproken en hij wilde de lezers van BluesMagazine laten weten dat hij het een geweldig festival vond. Op mijn vraag waarom een Nederlandse band om zich heen was het antwoord kort maar krachtig: te duur om een Amerikaanse begeleidingsband mee te nemen. In Europa speel ik veel met deze mensen, in Amerika heb ik ook geen vaste band: veel muzikale vrienden en daaruit kies ik dan voor een tour. Waarom koos je voor de gitaar? Buddy Guy! Muzikaal gezien? Nee, ik woonde niet ver van hem vandaan en alle leuke meisjes zeiden dan : Daar heb je Buddy Guy en waren weg van hem. Ik speelde nog geen gitaar toen , maar kende Buddy Guy dus eerder dan de blues!! Die meisjes zag ik ook wel zitten : dus snel gitaar leren spelen!
Tijdens het optreden van Michael Dotson naar een man die ik absoluut wilde zien: Memo Gonzales & the Bluescasters .Waarom? Kende de man niet maar een collega van mij, Wim Hummel, vroeg een paar maanden geleden of ik de muziek van een TV-spotje bij een begrafenisverzekering kende!!. Hij vond dat zo’n prachtig nummer, dus heeft hij het opgezocht op Google en het bleek dus om ene Memo Gonzales te gaan.( P.S; heb zelf het spotje nog steeds niet gezien! Ik moet eerlijk bekennen dat hij mijn hooggespannen verwachtingen absoluut niet waarmaakte. Heel veel mondharmonica, teveel, en van zo’n forsgebouwde man verwacht je een diepe warme volle stem, maar wat eruit kwam was erg dun. Wel zuiver maar het paste niet, vond ik. Er zaten veel Texmex invloeden in , een beetje Los Lonely Boys maar dan 3 niveau’s lager. De nummers waren ook wat aan de poppy kant. Goede muziek zeker maar niet voor mij.
Na de Tinez Roots club was het in het bluescafe de beurt aan The Gundogs. Een zeer charmante bezoekster Wendy genaamd vertelde mij dat er een plaatselijke held in meespeelde. Prima, prima band a la Rory Gallagher, Wolfpin e.d. Ook hier een 3 mans formatie die staat als een huis. Heerlijke recht toe recht aan bluesrock van de bovenste plank. De hele show was het bomvol voor het podium in de kleine zaal (plaatselijke speelde mee?) en terecht. Weinig vernieuwend (moet dat ook altijd?) maar heel goed.
Inmiddels was ons allerbekende King Mo al begonnen. In het begin was het niet helemaal vol omdat de andere bands nog speelden, maar halverwege de set was het helemaal volgelopen en gingen hier op nummers als Big Legged Woman de voetjes al ras van de vloer. Ik ben een grote fan van hun muziek en ook deze keer weer een geweldig goed optreden net als in Enschede op 5 augustus. Zie verslag daarvan in bluesmagazine. En Sjors wat een geweldig mooie solo in Every Day I Have The Blues, tranentrekkend. Een van de beste Nederlandse bands voor mij momenteel, hun muziek is mijn muziek! Punt!!
Dan als laatste naar de Ruben Hoeke Band. Het is inmiddels half twee! De power knalde mij al in de oren toen ik de zaal binnenkwam. Wat een kracht, een power, een orkaan van bluesrockgeweld. Helaas was het geluid erg hard afgesteld en dat was minder. Oordoppen waren een absolute noodzaak. Toch jammer dat men niet in de gaten schijnt te hebben dat het te hoge volume ook mensen wegjaagt, hoe goed er ook gespeeld wordt. En dat werd er zeker. De drummer, wat een kanjer! Geweldig, retestrak, power: kan niet beter. Kan met de besten mee, zonder twijfel. Hij zou in een pure rockband ook niet misstaan. Het gitaarspel van Ruben staat buiten kijf, zanger/bluesharp Frank prima en de bassist onopvallend opvallend aanwezig. Houd je van powerblues dan is deze band een eerste vereiste om te gaan zien. Als toetje speelde het laatste nummer Phil B. van King Mo nog mee en dat was een waardige afsluiter van een prachtige avond en halve nacht (inmiddels bijna 3 uur).
Resumerend niets dan lof voor de vlekkeloze organisatie, 11 bands verdeeld over 3 podia en dan van 20.30 tot 02.50 uur. Ga er maar aan staan. Knap stuk werk van de BluesTouch mensen. Vicky van Zijl (Wendy) en Marc Dollevoet deden de presentatie en dat zeer goed en duidelijk.
Al met al een prima festival dat aan de lijst voor volgend jaar toegevoegd kan worden om opnieuw te bezoeken. Het was het zeker waard om er om half vijf voor thuis te komen!
Dag Andre en Marco, lekker festival, zo te zien en te lezen. Veel variatie ook weer, iets wat ik erg kan waarderen. Tja King Mo geweldig natuurlijk, maar helaas Ruben Hoeke weer wat te hard. dat zijn dingen die gewoon elke keer weer terug komen. Dan dat de amerikaanse artiesten vaak een backing group van ons landje hebben, is een groot compliment voor Nederland, maar geeft niet altijd de sound weer die je verwacht hoor. Vaak pakt het echter goed uit. Goed voorbeeld, is byv, John Primer die regelmatig speelt met The Little Boogie Boy Blues band.
Een van mijn absolute kanjers zou zeker ook Memo Gonzalez zijn. het laatste album is ronduit geweldig, maar smaken verschillen nietwaar.
Leuk verslag, en flink aan de wandel geweest jullie heren. IK hoop jullie eens een keertje te mogen vergezellen ergens. Thanks Frank
Prachtige plaatjes.De complimenten.
Prachtige foto’s. Met belangstelling heb ik uw recensies gelezen. Het is inderdaad moeilijk om over 3 nummers van een band een algemene indruk weer te geven.
Wanneer u het optreden van Pennyleen Paradise helemaal had gezien, was uw reactie waarschijnlijk anders geweest. Zij heeft 1 nummer á la Candy Dulfer gepeeld. De andere nummers waren stevige rock en fantastische soul!
Ook de ballads waren van een hoog niveau. Deze muziek heeft niet veel te maken met hetgeen Candy Dulfer maakt. Jammer dat een vrouw met een sax altijd wordt vergeleken met haar. Pennyleen heeft een dijk van een stem en een geweldige performance. Fantastisch optgreden!
Dank je voor je reactie Leen. Zou heel goed kunnen wat je zegt, helaas heb ik maar 3 nummers kunnen zien en ja..kunnen de “minderen’geweest zijn.
Ik geloof je op je woord dat ze veel meer kan dan van wat ik gezien heb.Als ze in de buurt is zal ik zeker nog een keer gaan kijken!
Groeten Andre
Jammer dat die geweldige organisatie het samen met de verhuurder nodig vond om de asbakken weer op tafel te zetten, zodat ik mijn aan astma lijdende vrouw (3 jaar aanvalvrij) na een uur weer naar huis kon brengen met een gierende aanval van astma en nog 9 aanvallen in de week erna. Met geen enkele schadeloosstelling en niet eens een simpele sorry blijven wij wel met een flinke kater achter ondanks dat goede programma. Nogmaals bedankt