Foto Verslag “Blues Alive” – 28 maart 2009 Schouwburg, Cuijk

Chick Rodgers

Tekst : Frank van Engelen | Foto’s : Marco van Rooijen

Blues Alive is een formule die jaarlijks zijn entrede maakt in het circuit van de Bluesmuziek. Cuyk staat al jaren lang garant voor de allerbeste uit de Scene, en de opzet is naar mijn idee een beetje vergelijkbaar, met wat er vroeger in de Amsterdamse Meervaart gebeurde. Een lekker intiem sfeertje, en verdeeld over 3 zalen waar dan beurtelings groepen en artiesten optreden door de avond heen.

Het voordeel ervan is, dat je lekker je eigen gang kan uitstippelen, maar het nadeel is dat sommige muziek kan overstelpen, hetgeen ook zeker af en toe het geval was, omdat de geluidsmeters nogal bij sommige bands flink de hoogte in schoten, maar daar straks meer over. Neemt niet weg, dat het gebodene veel variatie bezat en zeker menigeen tevreden zou kunnen stemmen.

Toen ik binnen kwam zag ik al, dat er eigenlijk niets veranderd was, in vergelijking met een aantal jaren geleden. Ik hoorde ook dat het niet uitverkocht was, en ongeveer 800 bezoekers hun weg hadden gevonden naar dit festival.

Dit alles is natuurlijk een gevolg van het feit, dat de blueskaravaan, min of meer zijn laatste halte had bereikt, omdat Heerlen, Tiel, en andere festivals hun al voor waren gegaan. Eerlijk gezegd ken ik niet veel mensen die dit dan ook 3 of 4 keer doen, en dat maakt dat je in Cuyk toch minder bekenden ziet, maar vooral veel plaatselijke bezoekers, en ook uit mensen uit het buitenland, wat een apart sfeertje geeft, en het erg gemoedelijk aan laat doen. Opvallend is ook dat Heerlen, het groter heeft aangepakt, met meer bands en veel meer ruimte, maar dat is natuurlijk voor wat voor een formule je kiest lijkt me.

De lijst van optredende artiesten was behoorlijk indrukwekkend, hoewel ik toch altijd het idee heb dat het kleine zaaltje een wat eigen opzet heeft, en niet echt mee doet in het geheel. Daar komen meestal aucoustisch getinte acts voorbij, die wel publiek trekken overigens, maar lang niet zoveel als de foyerruimte en de grote zaal. Effin, ik zei al veel variatie. New orleans Blues- Chicago-Blues, Bluesrock- Heavy Funky Blues- Soul- jazzy-countryblues, dus het kon werkelijk alle kanten op gaan, en als je daar dan ook nog het nodige nederlands talent bij optelt, moet je toch tot de conclusie komen dat dit festval alleen maar goed doet.

Om 20.15 uur zou het festival beginnen, en Bryan Lee and The Bluespower band zouden hun opwachting maken in de grote zaal, ware het niet dat hij de weg wat later kon vinden, en dat bleek dus geen grapje. Men dacht nl. dat dat als grap was bedoelt, omdat Bryan blind is, echter niets bleek minder waar.

Bryan Lee

Bryan Lee is een bluesartiest die in 1943 in Two Rivers in Wiscounsin werd geboren. Heel vroeg werd hij al beïnvloed door mensen als Elvis Presley en grote bluesartiesten als Freddie King, BB King en ga maar zo door. Op zijn achste jaar sloeg er min of meer toch een soort noodlot toe, en werd Bryan blind. Hij was nu alleen nog maar geënt op zijn enige hobby, nl. de muziek, en luisterde wat af: ging gitaarspelen, en probeerde in zijn eigen stijl dingen te ontdekken. In het begin der jaren 80 was Bryan een begrip in New Orleans, en is dat nog steeds, en dat komt vooral door zijn eigenzinnige, vurige manier van de Blues brengen, die vooral heel veel invloeden kent als Chicago- Jazzy-Funk- Rock en ook eigen versies laat horen van traditionele songs. Bryan Lee is een man, die vooral er veel waarde aan hecht om dingen zich eigen te maken, en doet dat dan ook, in samenwerking met een kei van een begeleidingsband, die inmiddels allemaal dik hun sporen hebben verdiend. Wie kent niet mensen als Bruce Katz, die al jaren zijn maatje is, en een “wizzard” op de toetsen is. Bryan heeft de man ook zeer hoog in het vaandel staan”Take me to the Church” en “Do it Again” zijn uitspraken die een must zijn voor een optreden van Lee. Hij zet een sfeer neer, die gewoon erg vermakelijk is, heftig en swingend tegelijk. Het is echter wel zo, dat hij natuurlijk niet meer de jongste is, en toch veel moet zitten, en het soms allemaal een beetje ingestudeerd lijkt, en het echte show element een beetje ontbreekt, maar dat is wel begrijpelijk. Hij moest enigszins ook een beetje op gang komen en zichzelf ook een beetje inhalen, omdat ie wat later begon. Rond het derde nummer “Ain”t Nobody”s Business” van Whiterspoon zat de gang er in, en meteen viel op wat een jonge begeleidingsband hij bij zich had. Dit was een band die hij 2 weken gebruikte voor zijn tour. De drummer John Peter Perkins, met onwijs veel timing in zijn spel en heel veel energie, doch nergens over de top, en completely in dienst van de artiest. De bassis Richard Alvah ”DR. Porckshop” Ward zette groovy baslijnen neer, die de hele boel lekker smeuiig maakte.

Bryan had helaas geen extra gitarist bij zich, wat ik persoonlijk wel een toevoeging had gevonden, omdat dat het geheel wat heftiger zou maken, en ook Bryan iets meer pit zou geven. Luister in dit verband maar eens naar zijn live album “Live at the Old Absynthe bar” in New orleans. Dat spettert alle kanten op en is een waar feest, met gitaristen die je gewoon laten duizelen n.l. Frank Marino en Kenny Wayne Sheperd.

Bryan gaf met zijn prima band toch een zeer smakelijk optreden, en liet zien dat hij heel wat in zijn mars heeft. Zijn stem is heel erg typisch, en doet qua uithalen denken aan Freddie King, die ongetwijfeld een van zijn grootste helden is. Zijn stem klinkt wel anders , en scheller, maar dat maakt zijn optreden wel uniek trouwens. Zijn gitaarspel is gewoon prima, en meneer beheerst echt wel de nodige lickjes, maar een duel had toch wel helemaal de moeite waard geweest. Echter de verassing voor mij was de toetsenist, die uit italie kwam en de prachtige naam Enrico “Henry” Carpeneto bleek te bevatten. Man, wat is dat een kanjer, prachtvolle sound tovert deze alleskunner uit zijn toetsen, pedalen en alle andere dingen, alsof het een must was. Ik heb zelden zo een groot wonder gezien, hoewel natuurlijk Brother John Katz ook niet te versmaden is. Ik weet zeker dat we van deze man veel meer gaan horen-vreselijk goed gewoon.

De nummers die Bryan liet horen bevatte hoogtepunten uit zijn hele oevre, en dat is vooral ook niet mis. “Braille Blues Daddy”, maar ook van zijn laatste uitstekende album “Katrina Was Her name- Dont Bite The hand That feeds You”, en het onweerstaanbare ”Rich Mann”s Woman”, wat voor mij het absolute hoogtepunt was.

Na een toch wel enerverende set konden wij gewoon bij dit podium blijven en ons opmaken voor Chick Rodgers uit Chicago, Robbert Fossen en The Southside Blues Revue. Natuurlijk duurt het ombouwen even, en heb ik even wat meegepikt van de band in de Foyerruimte.

Bradley's Circus

Dit was Bradley’s Circus, die voor mij een grote verassing waren en een mix lieten zien van rauwe Blues met rock and Roll en Jazzy elementen. Oogtrekkers waren zeker de dames , een die erg goed mondharonica speelde, een goede strot had, en een andere dame die er uit zag als een nachtclub zangeres, en ook af en toe die stijl had, maar die verbazingwekkend goed en zeer rauw kon uithalen, alsof Janis Joplin zelf haar les had gegeven.

Dit alles werd vormgegeven in een pakket van zeer goede songs, waarbij de gitaarman menige ruimte kreeg, en een fantstisch talent bleek te zijn, met een heerlijke slide vooral ook. Een heerlijk energiek vermaak was dit, en binnenkort zal ik hun album bespreken op deze site.

Chick Rodgers

Terug naar de grote zaal, waar het spektakel der Soul – Funk and Blues kan beginnen. Afgetrapt werd met een aantal nummers door Robbert Fossen, die een beetje gespannen leek, en er af en toe niet helemaal goed uitkwam, althans wat ik van hen gewend ben. Nummers als “I’m Living the Blues, en Don’t You Think , I got a right to know” passeerden de revue, om in de tussentijd ook Robbert Tuinhof te kunnen introduceren en de 2 backing zangeressen, en natuurlijk ook de diva uit Chicago Illinois, die spetterend aftrapte met “Let the Good Times Roll”. Vervolgens een heleboel Soulnummers uit de vergetelheid deed herleven ala Aretha Franklin. Ik heb jaren geleden Chick Rodgers ook een aantal keren achter elkaar gezien, en moet zeggen dat ze gegroeid was, maar helaas ook dat het geen echte entertainster is, hoewel ze een gouden strot heeft, maar naar mijn idee niet kan wedijveren met Franklin. Dat kan natuurlijk ook niet, want laatstgenoemende heeft ook een ervaring , waar je U tegen zegt.

Feit is wel dat het een vermakelijke set was, en waarbij menige solo partijen tentoon werden gespreid. Prachtige sax-partijen van Tuinhof, Weergaloze keyboard door Pascall, Armando fel en gedreven op gitaar. Uiterst steady drumwerk, en ook de piano-partijen waren uitstekend. Kortom muzikaal was er veel te horen en te genieten. Wel had de band last van een behoorlijk irritante geluidsstoornis, want de bass raasde bijna je hersenpan in, en deed je haast transformeren, tot een niets willende robot. Gelukkig was het maar even, maar wel zeer hinderlijk en wat mijn ook opviel is dat Robbert ook niet helemaal goed in zijn vel zat, en zijn charismatische elan er die avond niet was, en ook zijn mondharmonica leek een beetje afwezig, hoewel robbert natuurlijk wel de perfecte gastheer is, met die prachtig donkere stem, en natuurlijk de iniatiefnemer van dit spektakel.

Het is pauze in de grote zaal, en ik wend me weer in de foyerruimte waar heftige klanken weerklinken van Sugar Blue en zijn band.

Sugar Blue

Nou, ik kon mijn borst nu echt nat gaan maken, want met wat een enorme passie presenteerde deze band zich in een mix die meer Rock was dan Blues, maar ook zeker veel jazzyrock elementjes leken te bevatten. Het mondharmonica geweld van Sugar Blue stond natuurlijk centraal, maar ook heel veel goede gitaristische hoogstandjes deden van zich spreken, waar ik behoorlijk van onder de indruk was. Een ding is een feit, het klonk vooral wel erg hard allemaal en in de foyer was er die avond toch meer Rock te bleven, wat natuurlijk op zich niet een probleem is, maar wel als het overstelpt naar andere bands toe, en dat was wel het geval bij Chick Rodgers helaas, en dat kon je vooral goed horen in de rustige nummers, waar toch ook helaas weer veel doorheen werd gepraat. Deze band van Sugar Blue bleek ook heel veel jong talent te bevatten Ilaria Lantieri op bass byv., maar ook die gitarist genaamd Anthony Space was een verfrissing in het geheel, en deed zijn naam ook nogal eens eer aan. Dit was Muziek op heel hoog niveau, hoewel op een gegeven moment die duizelingwekkende riedels op de Bluesharp genoeg zijn voor het gehoor. De set werd erg enthousiast ontvangen, en ik denk dat dit zeker een van de hoogtepunten was die avond. Sugar had er veel zin in, en liet ook bekende songs de revue passeren, tot groot genoegen van het publiek, wat ook getrakteerd werd op een toegift, terwijl dat niet bij alle bands kon vanwege het tijdsschema. Time to go, biertje en jawel Joe Louis Walker bekijken in de grote zaal. Ja, je hoor ’t het al, het kleine zaaltje schiet er wat bij in, omdat alles achter elkaar door loopt, en je nu eenmaal niet alles kan zien, en helaas dan ook niet helemaal compleet bent met een review, waarvoor mijn excuus alvast.

De man, waar ik voor kwam liet zien dat hij de allergrootste was van de avond mijn inziens. Wat een stem, persoonlijkheid, sfeer, kwalitieit, variabilitiet, vakmanschap, gedrevenheid, hoffelijkheid is deze Joe Louis Walker. Vanaf het begin tot het eind een waar feest, met wederom een kei van een band bij zich, met jawel een supergitarist in zijn midden.

Joe Louis Walker

Walker is al geruime tijd niet in Nederland geweest, maar behoort al jaren tot de absolute top in de Bluesmuziek, en zijn gitaarspel is eigen, apart, typisch, en zeer variabel. Het is eigenlijk een artiest die gewoon in een andere klasse speelt, en niet vergelijkbaar is. Joe beheerst alle technieken, maar doet gewoon dingen die niemand doet, qua riedelen, effecten, intensiteit, begeleiding en uitmuntende solo`s geven. Woorden schieten mij tekort om deze man te beschrijven. Hij heef inmiddels al 20 cd”s op zijn naam staan, en heeft contact met alle groten uit de Scene. Zijn laatste album “Witness To The Blues” was weer een staaltje vakmanschap en geproduceerd door ook al niet de minste Duke Robillard, en daarnaast ook nog vocale power krijgt van Shemekia Copeland. Deze man heeft dus een enorme hoeveelheid nummers die hij kan laten horen, en geeft gewoon een selectie uit zijn bestand weer, en doet dat met veel variatie en elan.

Walker is een entertainer eerste klas en een perfecte gastheer op een waar feestje, en hij had er ook zin in. De man zet een variatie neer die je zelden beleeft, Slow blues, Funk, Soul, Rock and roll, Jazzy Blues en dat allemaal met veel aandacht ook voor zijn band, maar vooral zijn onovertroffen gitaarwerk, dat van heel ingetogen, vioolachtig, flinterdunn, tot destorsion kan overgaan, en schreeuwt uit de kast. Hij heeft een prachtge stem, die ook afwisselend kan klinken en ook rock and roll niet schuwt. Al met al een alleskunner en “alleseter” qua stijl, waarbij iedereen aan zijn trekkken komt kan ik je melden.

Linwood Taylor

Ik had het net al over zijn side gitarist, Linwood Taylor, en deze bleek een grote verassing te zijn en menig duel voerde met Joe, en hoe. Vuurwerk gewoon in Rock and Roll maar ook veel Funky dingen, en deze heren hadden er duidelijk plezier in. Een absolute hoogtepunt was het Rock and Roll, nummer waarin ze samen duelleerden. De boel werd nog eens opgevoerd door de toegift met nog een grootheid op gitaar. Fatt Harry dus, al jaren een groot bewonderaar van Joe, en nu gewoon even als speciale gast op het podum. Man, wat is de man goed, en kundig, en naar mijn idee al te groot voor Nederland. Fatt Harry is een groot fan ook van Otis Rush, Albert King, en laat dat ook in zijn eigen band horen Fatt Harry and the Fuzzy Licks en ook af en toe in de Robbert Fossen Blues Band, waar hij ook de gitarist is. Het was een spektakel, en Joe Louis Walker zong alleen, en liet het gitaarspel over aan Lynwood en fatt Harry. Wat een gastheer – Top gewoon, en zoveel respect voor Fatt Harry: jawel dat zijn hele dikke maatjes. Een andere man van kaliber is natuurlijk de Bassplayer Henry Oden, die even liet zien dat hij niet voor niets een van de allergrootste is, en dat met verve deed. Een nummer wat ik ook onweerstaanbaar goed vond was de slowblues “mind start to give up living But i Went shopping the Other day” fantastische vondst vond ik, en karakterestiek gitaarspel en daarna loei / intiem uithalen, “wauw wat een song”!

Ik kom woorden tekort om dit optreden te beschrijven, en hoop alleen maar dat ik hem heel snel weer kan zien, het absolute hoogtepunt van dit festival Mr Joe Louis Walker band.

Eamonn McCormack

Een avond met veel variatie, talent, jonge honden, en vooral kwaliteit dat nog een ‘Hardrock’ tint kreeg op het einde van de avond met gitaarplukker Eamomn Mc. Cormack, die het geluid wel heel erg hard deed opblazen, wat pijn aan mijn oren deed, maar wel mooie dingen op gitaar liet horen, hoewel die Led Zeppelin cover voor mij niet had gehoeven, ach iedereen heeft zijn voorkeur nietwaar, en de Bikergroep waren er erg blij mee, en vele meerdere foyergasten. Volgend jaar de tiende editie te verwachten met een thema waarschijnlijk, dus tot dan maar weer. Dank aan iedereen, en ook Marco die ongetwijfeld hier prachtige shots bij gaat zetten – gegroet vrienden en keep it alive- THE BLUES YAHHHHH

Website Blues Alive, Cuijk : www.bluesalive.nl

Foto album

Klik op een foto om de grotere versie te bekijken. Popup scherm verschijnt dan waarna u ook verder kunt ‘bladeren’ door de foto’s via de pijltjes toetsen …