Keeping The Blues Alive Blues Cruise 2022
Athene-Kusadasi-Athene 23-28 Augustus 2022
Tekst & Foto’s: Edwin van de Linden. Alle foto’s van de blues cruise zijn te zien in het album Keeping The Blues Alive Blues Cruise 2022. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Als je vrouw op een cruise wil en jij naar Austin Texas heb je normaal gesproken een probleem. Gelukkig hebben we daar een heleboel thema cruises voor, waaronder de blues cruise van de keeping the blues alive foundation. Keeping the blues alive is a non profit organisatie die opgericht is door Joe Bonamassa. Het doel van deze organisatie is het ondersteunen van muzikanten, door financiële hulp te bieden voor essentiële kosten van levensonderhoud, zoals voedsel, onderdak en meer. Daarnaast probeert de stichting de passie voor de blues te vergroten bij jongeren door blues projecten op scholen en beurzen te financieren en hulpmiddelen aan te bieden die nodig zijn voor muziekonderwijs. De cruise is een van de middelen om geld voor de organisatie bijeen te brengen.
Nadat aan alle covid restricties was voldaan, 3 vaccinaties en een extra covid test in Athene, konden we naar de boot. Extra vroeg ingecheckt om maar niets te missen. Nadat de rugzakken in de kajuit waren gedropt direct naar Toby Lee. Ik volg zijn zondagmorgen blues op Facebook al lang en was benieuwd naar het werk van zijn album “Aquarius”. Dit is echt een talent dat zijn eigen werk mooi combineert met covers als “Hideway”. Het zoeken naar de 5 podia is op zicht een kunst maar gelukkig lagen een aantal podia dicht bij elkaar. Duidelijk is dat een schip niet gemaakt is voor festivals. De artiesten treden op onder een laag plafond met slecht licht, maar wel met het publiek bijna op het podium. Je merkt dan ook dat de artiesten er zin in hebben. The Reverend Shawn Amos gaf een show zo vroeg op de dag waar de spetters van af vlogen. Hij zong meerdere malen door zijn harmonica microfoon wat spectaculaire versies gaf van Bowies “The Jean Genie” en “Mercedes Benz” van Janis Joplin.
Een van de belangrijkste acts na Joe Bonamassa en Walter Trout was King King. Je hoorde van een boel gasten dat dit een van de reden was om de cruise te boeken. Wat opviel was dat dit voornamelijk Amerikanen waren, De Britten kennen King King als geen ander. De show kwam moeilijk op gang. Door omstandigheden begonnen ze een half uur te laat in een zaal die weghad van een jaren 80 disco met stoeltjes er omheen. Toen Alan het publiek aanspoorde om te gaan staan en bij het podium te komen staan begon het feestje te lopen Publiek ging uiteindelijk uit zijn dak bij “Rush hour”, “Waking up” en “Old love” Het was de eerste keer dat ik King King zag met Stevie er bij, dit komt de band zeker ten goede.
Dat het in het altijd warme Athene ook kan spoken bleek bij de voorbereiding van Joe Bonamassa zijn show op het hoofdpodium in de open lucht. Het regende pijpenstelen en op het podium zonder dak moest alles met plastic worden overdekt en kon men na 1 uur eindelijk verder met de voorbereiding. Door allerlei defecte apparatuur werd de start uiteindelijk 1.5 uur uitgesteld. Het publiek wachtte braaf en kreeg een show die van af het met begin met “Dust bowl” tot het einde met “Who killed John Henry” stond als een huis. Goed geluid, goed uitgelicht voor de fotografen en niet onbelangrijk een Bonamassa die zin in de cruise had. De organisatie had alle andere concerten ondertussen verzet naar later op de avond zodat we nog heerlijk tot rust konden komen bij een lay-down show van Keb Mo in het theater. Heerlijk om zo een einde aan de dag te maken en de hut weer op te zoeken.
Bij het ontbijt van dag 2 was het nog niet opgeklaard. Het weer was zelfs slecht. Na een bezoek aan de wal begon in de middag de keuzenstres, dus maar wat heen en weer gelopen op de immense schip. Er waren veel artiesten uit de Bonamassa zijn stal. Na een ingelaste show van Josh Smith naar Jade MacRae. Deze achtergrondzangeres van Bonamassa heeft ook een eigen band. Had haar al een keer eerder gezien bij Bluesmoose radio, maar met een boel bekenden op de boot kon ze een mooie grote band neerzetten met onder andere haar vader op piano en Reese Wynans, toetsenist van Bonamassa, op Hammond. Lekker bluesy met soul invloeden. Met haar stem kan ze alle kanten op. Hoogtepunt, het met haar vader gespeelde “Send me to the electric chair”, een cover van Dinah Washington/Bessie Smith.
Gelukkig was ook de Blues (hard) rock aanwezig, The Kris Barres band. Hij had al aangekondigd werk van oudere meer bluesy cd’s te spelen vanwege de blues cruise. Samen met covers van Freddie king “Going down” en Led zeppelins “rock and Roll” stonden de dames al snel te dansen. Al met al een heerlijke verantwoordelijke bak takke herrie zoals wij dat thuis noemen.
Op het grote podium was de tweede show van Keb Mo begonnen. In een theater komt deze man toch meer tot zijn recht. Gelukkig kwam er een gastoptreden van Joe Bonamassa wat het geheel wel nodig had, iets meer energie en leuke solo’s samen.
Een verassing voor mij was de band Daddy long legs. Wat een energie komt hier van af. Is het blues, is het punk is het Dr Feelgood, Red Devils of Jezus Volt of een mengsel van allemaal. Deze gaan op het lijstje voor de toekomst. Rest van de dag heerlijk gevuld met stukjes van Ana Popovic en Samatha Fish wetende dat ik ze ook nog op het hoofdpodium spelen.
Derde dag is een dag volledig op zee met allerlei activiteiten, akoestische ochtend sessie, handtekening en een amateur jam. Het weer was ondertussen flink opgeklaard richting tropische waardes. De klanken van de James hunter six gaan er goed in bij dit weer. De show beviel me veel beter dan op Moulin’ blues. Deze calypso/jump jive, hoe je het ook wil noemen, past veel beter bij deze temperaturen.
Op het dek waren de temperaturen ondertussen kokend wat Alan Nimo er niet tegenhield om natuurlijk in zijn kilt op te komen. Show week niet veel af van de eerste show, maar een groter podium deed ze goed.
Vanwege de keuzestress de eerste show van Walter Trout overgeslagen. De show vandaag was recht toe recht aan Trout blues rock. Natuurlijk met de Nederlandse inbreng Bob Fridzema op toetsen en gastrollen voor zijn zoon Jon Trout en zijn tourmanager Andrew Elt. Een heerlijk concert met afsluiter met Rory’s “Bullfrog blues”.
Op het hoofdpodium was het ondertussen niet meer zo warm en de achtereenvolgende shows van Samantha Fish en Joe Bonamassa waren heerlijk in de avondzon. Joe had een mooie versie van “slow gin” en aan het einde werd het optreden een gast show. Achtereenvolgens speelde Toby Lee (fantastische versie samen van “Who killed John Henry”), Walter Trout, Marc Broussard, Keb Mo, Tommy Emmanuel (met elektrische gitaar), Ana Popovic en Samantha Fish. Er werd geëindigd met “Goin’ down” met in totaal 7 gitaristen op het podium, wat een feest voor de gitaarliefhebber.
De dag heerlijk rustig akoestisch afgesloten met de zogenaamde “Campfire session” Theater met een nep kampvuur met Jackie Venson, Keb Mo, Samantha Fish en leider Tommy Emmanuel. Na een half uur vielen de oogjes dicht en onze kajuit opgezocht.
Na een wandeling in Kusadasi snel de boot weer opgezocht. De Buddy Guy documentaire “The Torch” stond zeker op mijn wensenlijstje. Wat een mooi verhaal en chemie tussen Buddy Guy en de 23 jarige Quinn Sullivan. Het stokje wordt zeker overgedragen als je kijkt hoeveel jonge blues artiesten er op dit moment zijn. Een van de jonkies is ook Selwyn Birchwood. Wat een goede show. Eigen nummers en covers omdat we vooral niet moeten vergeten waar de muziek vandaan komt. Deze man had zeker een beter podium verdient op de boot, maar gelukkig zagen we hem nog terug bij een van de sessies op het hoofdpodium.
We begonnen al wel een beetje blues moe te worden dus wat rustpauzes ingelast en gefocust op het hoofdpodium. Tommy Emmanuel gaf zijn eerste eigen show. Hij was voor mij een onbekende, maar wat kan deze man een boel met zijn gitaar, naast gitaarspelen gebruikt hij di gitaar ook als drumstel en dit ook door elkaar heen. Fantastische show. Hierna was er op het hoofdpodium weer een special guest show met de soulzanger Marc Broussard. Met de start van de Stevie wonder cover “higher ground” zat de sfeer er meteen goed in van deze soul/blues show. Marc Broussard had naast verschillende gitaristen ook verschillende zangers en zangeressen uitgenodigd als Elles Bailey en Jade MacRae. Hoogtepunt was toch wel de afsluiter. De Buddy Miles cover ”them changes” werd door Joe Bonamassa en Marc heerlijk gebracht. De dag hard afgesloten met voor ons de ontdekker van de cruise, The Kris Barres band.
De laatste dag begon weer met een akoestische sessie. Enorm verrast door the band The Cold Stares. In de middag maar meteen naar hun elektrische show gegaan. Door hun ochtend optreden was er ook hier veel publiek dat genoot van deze stevige bluesrock band uit Evansville, Indiana.
Door de regen van dinsdag was er hergeprogrammeerd kwamen er in de middag jammer genoeg 3 krachtige bands tegenover elkaar te staan, The Reverend shawn amos, Daddy long legs en Blues pils. Alle drie de podia dan maar af om deze bands nog een keer te zien. The Revered maakte de opmerking dat het meer het Keeping the blues guitar alive festival was. Er was weinig plaats voor de mondharmonica. Was die er wel dan werden ze naast elkaar gezet. Dit klopt in zekere zin wel. Eigenlijk was er geen echte Chicago bluesband aanwezig.
Ana Popovic was eindelijk te zien op het hoofdpodium dat zei verdiend. De toch al uitgebreide band met blazers werd voor deze cruise uitgebreid met achtergrond¬zangeressen. Als familie van de toetsenist en saxofonist waren deze toch in de buurt. Doordat het publiek stond was er meteen een andere sfeer, Ze danste en de dames zongen hard mee met haar nummer “like it on top”
Volgens de vele mensen die wij spraken is de all star jam altijd het hoogtepunt van de cruise. Onder leiding van Jimmy Vivino kwamen alle artiesten voorbij in deze cover show. Teveel om te beschrijven. Dacota John gaf samen met Bonamassa een heerlijke “Leavin Trunck” weer. Kris Barres en Bonamassa waren met de gitaren aan het strijden in “Further On Up The Road”. De all star sessie eindigde niet met een cover maar met “Say goodbye to the blues” van Walter Trout samen met Joe Bonamassa. Normaal is dit nummer een ode aan BB King maar op deze sterfdag van Stevie Ray Vaughan moest het nummer natuurlijk ook aan hem worden opgedragen.
Deze hele mooie week afgesloten met concerten van King King en Walter Trout. Ontzettend moe van alle indrukken de volgende dag het schip verlaten. Was het de grote Bonamassa show? Wel een beetje. Zou ik het vaker doen? Mijn vrouw, veel minder liefhebber, wilde meteen boeken voor volgend jaar. Laten we eerst het programma afwachten maar met alle interacties tussen de artiesten, de verzorging op het schip en de leuke mede passagiers zal ik er zeer zeker over nadenken.
Ana Popovic op het hoofdpodium dat ZIJ VERDIENT … (let op taalfouten a.u.b.)