Athene-Kusadasi-Athene , 17-22 Augustus 2023
Foto’s: Edwin van der Linden. Voor meer foto’s zie fotoalbum Keeping the Blues Alive at Sea Mediterranean III.
Video: Rich Stacey
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Nadat wij vorig jaar de Keeping the Blues Alive at Sea Mediterranean II hadden bezocht riep mijn vrouw, die blues liefhebber is, gaan we volgend jaar weer? Als fanaat roep je dan meteen ja. Toch even de programmering afgewacht voordat we opnieuw geboekt hebben. Maar met bands als Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepherd, King King, Blackberry smoke, Christone “Kingfish” Ingram en onze Nederlandse trots DeWolff kun je geen nee zeggen.
Het cruiseschip heeft in totaal vijf podiums. Met zoveel goede bands geeft dat vanaf dag 1 al keuzestress. De grote namen natuurlijk, maar bij de kleinere bands, gaan we voor Thorbjørn Risager en When Rivers Meet of de voor mij onbekende namen als Cardinal black of de UK blues award genomineerde Alice Armstrong? Uiteindelijk overal maar een beetje van geproefd en bepaald welke bands we de komende dagen vaker willen zien. De lekkere rock van When Rivers Meet beviel me wel en was ook afwisselt genoeg om een volledige show te bekijken. Cardinal black pakt me helaas niet. Alice Armstrong was een verademing. Wat een power, ook die gaan we vaker bekijken.
Het eerste grote concert op het hoofdpodium, een tot podium omgebouwd zwembad en arena, was Kenny Wayne Shepherd. Wat blijft het een genot om naar deze man te kijken. Tijdens deze show speelde hij veel nummers van zijn 1e album Ledbetter Heights. Natuurlijk ontbraken ook “Blue on black” en “Voodoo Chile” niet. Kenny beloofde het publiek dat zijn tweede show compleet anders zou zijn. Dat belooft wat, want dit was erg goed. De 1e dag vrolijk afgesloten met een deel van het concert van The Cinelli brothers. Wat blijft dit een leuke band. Uptempo nummers als “Married women” afgewisseld met gospel “No place for me” en de harmonica blues, “Save me” liggen allemaal lekker in het gehoor en de tijd vloog voorbij.
Op de dagen dat de cruise geen stad aandoet begint de dag met akoestische sessies in het Atrium. Dom Martin was de eerste die wij zagen. Wat heeft die man een indrukwekkend levensverhaal. Verslaafd, ontvoerd en bijna vermoord. Maar nu clean en sober. Rory Gallagher heeft hem door zijn moeilijke tijd heen gehaald. Het Atrium was helemaal stil bij deze mooie ingetogen show. Wat een talent.
Thornbjørn Risager mocht op hoofd podium doordat Kirk Fletcher helaas moest afzeggen. De set lijkt veel op die van de dag ervoor dus na drie kwart van de set een van fantastische restaurants opgezocht en wat rust gepakt tot aan Laura Cox. De Française Cox is voor mij een onbekende. Door sociale media is zij populair geworden bij het publiek. Haar openingszin “We are on a blues cruise but do you like Rock & Roll”? Stevig was het zeker. Ze speelde voornamelijk nummers van haar nieuwe live album “Head above water” en gebruikte zowel een gewone gitaar als een peddel gitaar. Haar hele show afgekeken waardoor de show van Ruthie Forster al begonnen was. Een goede keuze achteraf, te veel gospel en ze klets te veel met het publiek waardoor er geen gang in zat. De covers van Mississippi John Hurt en Bobby Blue Bland waren leuk maar dan houdt het voor mij op. De zaal (voornamlijk Americanen) vond het echter fantastisch. Op weg naar het hoofdpodium voor een goede plek voor Christone “Kingfish” Ingram. Kingfish was na het bezoek van zijn concert in de Melkweg in 2022 een van de redenen om de cruise te boeken. Kingfish opende sterk met “She Calls Me Kingfish” en “Fresh Out”. Als gast had Kingfish de international blues challenge winnaar Mathias Lattin meegenomen. Kingfish is ondanks zijn eigen jonge leeftijd de mentor van Mathias Lattin.
Bij het hoofdpodium was het een half uur voor aanvang van Joe Bonamassa al behoorlijk druk. Joe blijft toch wel de pijler waar de cruise om draait. Hij had zijn hele topbezetting meegenomen met onder andere Mr. B3 Reese Wynans, Josh Smith en achtergrondzangeres Jade MacRae. De show had weinig verassingen en startte met de verwachtte nummers als “Evil mama” en het altijd mooie “Dust bowl”. Verassend voor mij was dat de ZZ-top cover “Just god paid” weer op de set stond met Joe fantastisch op de Theremin. Opvallend was dat de Hammond B3 niet werkte. Deze werd tijdens de show volledig vervangen door een andere, terwijl Reese Wynans gewoon verder speelde op zijn piano. Wat een klasse actie van de crew leden van de Sixthman organisatie. Ik hoorde later dat de Hammond compleet spanningsloos was en vervangen de enige mogelijkheid was. Bonamassa kon het ook niet laten een compliment te geven, hij had al een boel vervangen zien worden tijdens een show, maar dit was uniek.
Dat Joe een kwartier te vroeg stopte was voor de jongens van DeWolff een verassing. Zij sloten direct aan Bonamassa en waren verbaasd over de drukte. DeWolff speelde in een soort omgebouwde jaren 80 disco met dito dansvloer. Pablo pakte het direct goed aan door het publiek zelf naar voren te trekken door op de dansvloer te gaan spelen. Het publiek kwam direct naar voren en begon meteen te dansen bij de start van “Treasure city moon child” en “Heart stopping kinda show”. De avond geëindigd met Alice Armstrong. Wat heeft deze dame een stem. Ondersteund door onder andere gitarist Matt Long van Catfish houdt zij ondanks het late tijdstip iedereen goed aan het dansen.
Het cruiseschip legt op twee plaatsen aan dit jaar. Op dag 3 in Dubrovnic. De concert dag begint dan ook pas om 18.00, maar wat een dag. Waar kun je op één dag achter elkaar King King, Blackberry Smoke, Christone “Kingfish” Ingram en Kenny Wayne Shepherd zien.
King King begon de dag op het hoofdpodium stevig met “lose control”. De nummers van hun eerste albums zijn toch wel iets steviger. Maar het publiek komt toch voor nummers als “Long history of love”, “Rush hour” en “Whatever it takes to survive”. Het voordeel van een ballad is dat de gitaarsolo’s vaak mooi, lang en gevoelig zijn. Bij “You stopped the rain” was meezingen volgens Alan Nimmo “not a request but a requirement”. Wat ik niet wist is dat het nummer voor zijn broer en bandlid Stevie was geschreven tijdens zijn gezondheidsproblemen.
Kingfish speelde dit maal in het Stardust theater, een theater waar 1100 man in kunnen, bijna dezelfde set als de dag ervoor op het hoofdpodium. Jammer hij kan zoveel meer, maar ondanks dat wat blijft het een genot om naar zijn gitaarspel te luisteren.
Blackberry Smoke is in Europa wel bekend maar niet zo groot als in de USA. Hun show is dan ook erg Amerikaans. Maar hun southern rock pakt vanaf het begin met “Hey Delilah” tot het einde met het de rustige “One Horse Town” en “Ain’t Much Left of Me”.
Kenny Wayne Shephard had een compleet andere show beloofd en wat voor show werd het. 4 van de 13 nummers waren van het album “Trouble is” en 7 van de 13 nummers waren covers en wat voor covers, “Oh Well” van Fleetwood Mack en Slim Harpo’s “I’m a King Bee”. Het ultieme geluksmoment waren de twee afsluiters. Rees Wynans kwam op de B3 spelen en hierdoor hadden we samen met Chris Layton 2 van de 3 double trouble’s, op het podium. Kenny Wayne speelde samen met hen een tribute aan SRV met “The House Is Rockin’“en “Texas flood”. Ik kon de slaap moeilijk vatten.
Op dag 4 mocht DeWolff het spits afbijten op het hoofdpodium. Wat was het heet en met hun standaard pakken zal het zeker geen pretje zijn geweest. Met “Nightttrain” en “Heart stopping kinda show” lokte ze de mensen uit de schaduw naar het ook het podium. Omdat ik graag een show van de The Cinelli Brothers in het geheel wilde zien het laatste nummer Rosita niet afgeluisterd en daardoor Pablo met microfoon in het bubbelbad gemist.
The Cinelli Brothers hadden een andere setlist. De band startte met veel mondharmonica geweld met oa een cover van “She’s Tough” en Paul Buttterfields “Love disease” Daarnaast was er een gast optreden voor Mathias Lattin die door hun liefkozend “fucker” werd genoemd omdat hij de international blues challenge had gewonnen en de Cinelli’s tweede waren geworden. Hun nummer samen “Long distance call” was heerlijk om naar ter luisteren.
De Amerikaanse Vanessa Collier zie je de laatste tijd ook steeds meer in Europa. Ik zag haar afgelopen voorjaar nog bij Ribs and Blues. In tegenstellingen tot Ribs and blues was nu niet Laura Chavez haar gitarist maar Chris Vitarello. Dit geeft een net iets andere minder bluesy sfeer aan het geheel, maar wat blijft dit een spontane artiest die ook nog eens een goede show neerzet en fantastisch saxofoon speelt.
Voor het tweede concert van Joe Bonamassa was er een special met genaamd “Ruthie Forster’s inpired & on Fire”. Eenzelfde soort show werd vorig jaar door Marc Broussard gegeven en was fantastisch. Dit viel echter zwaar tegen. De start met Jimmy Vivino was echt goed maar de rest was rommelig. Haar eigen band mocht twee garagerock nummers doen en Vanessa Collier was nog niet terug van haar eigen concert waardoor er weer iets geïmproviseerd moest worden. De all-star show van Jimmy Vivino, hierover later meer, staat altijd als een huis.
De avond stond weer in het teken van joe Bonamassa, hij speelde een compleet ander set. Veel meer blues met de covers “I Want to Shout About It” en “Double Trouble” van Coco Motoya en Otis Rush. Als klap op de vuurpijl kwam Kenny Wayne Shephard op om de Ann Peeles song “I Feel Like Breaking Up Somebody’s Home Tonight” te spelen, wat een feest.
De avond werd afgesloten met de zogenaamde ‘Campfire’ sessions. Een akoestische show waarbij Charlie Starr van Blackberry smoke, Christone “Kingfish” Ingram, Laura Cox en Vanessa Collier hun nummer akoestisch spelen en de achtergrond van het liedje erbij vertellen. Een heerlijk rustige afsluiting van deze volle warme dag.
Het hoogtepunt van de laatste dag is altijd Jimmy Vivino’s all-star super session. Een heerlijk relaxte jam van de diverse artiesten op het schip. Vivino is de bandleider en Joe Bonamassa (in korte broek en teenslippers) en Josh Smith de vaste gitaristen. Heerlijk om een gitaarduel tussen Joe en Alan Nimmo te zien. Heerlijk om nummers als “Further up on the road” en “Fine little mama” te horen waarbij elke song minimaal twee gitaarsolo’s bevat.
Hoogtepunten, Kingfish die eindelijk uit zijn comfortzone stapte, en een heerlijke versie van “Born under a bad sign” neerzette en Joe en Kenny wayne samen in “Talk to Me Baby” van Elmore James. Als afsluiter iedereen op het podium met “Got my mojo working” met een hele fijne mondharmonica van Tom JJ van de Cinelli Brothers.
Met een concert van Blackberry Smoke waarbij Joe Bonamassa “Deep Elem Blues” meespeelde en King King eindigde deze fantastische week. Doordat het schip in 2024 niet beschikbaar is, zal de volgende cruise pas weer in 2025 plaats vinden. Hopelijk is het programma net zo goed als dit jaar en vorig jaar. Samen met het goede eten op de boot is dit altijd weer een week om naar uit te kijken.
Video Keeping the Blues Alive at Sea Mediterranean III
Mooi verslag