Walter Trout
Support: Danny Bryant
Waerdse Tempel, Heerhugowaard
20 November 2010
Ingestuurd verslag door Ben van Lier
Aangekomen in de ‘Tempel’ worden we onderaan de trap naar de grote zaal verwelkomd door een stel stevige bluesrockers. De toon is gezet, de zaal goed gevuld. Lijf-aan-lijfcontact is niet noodzakelijk. Voor zover er nog sprake is van hoofdhaar, voert grijs de boventoon, hier en daar samengebonden in een hardnekkig staartje.
Mooi op tijd (ong. 21.00u.) trapt Danny Bryant af met zijn RedeyeBand. Een goed uur weet deze jonge rossige Brit te boeien met zijn gitaar, gesteund door zijn vader op bass en een slagwerker, type ‘sportschool’. Danny waagt zich aan Hendrix’ Voodoo Chile en hij komt er makkelijk mee weg. De nodige uren gemaakt op zijn instrument, zo jong als ie is. Zijn stammige postuur levert hem geen reach-problemen en anders pakt ie gewoon bovenhands over!….go, Danny, go, go, go….Méér dan een opwarmer voor zijn vriend en mentor Trout.
Enter mr.Walter Trout himself, gepokt en gemazeld bij o.a. John Mayall, Canned Heat, John Lee Hooker. De volgende twee uur zijn voor hem en zijn mannen ( indrukwekkende drummer trouwens, niet alleen qua omvang!).
Hoe ver de blues reikt hoor je in zijn repertoire. Van het traditionele ‘Dust my Broom’ (Elmore James) tot aan Chuck Berry’s duckwalk en Buddy Guy’s ‘Checkin on my Baby’ in een jam met Danny Bryant, waarbij Walter Danny weet te verleiden tot een ‘vioolduet’. Onderweg worden we getrakteerd op ballads als ‘Hey Baby’, ‘I’m an Open Book’, ‘Say Goodbye to the Blues’. Het laatste, oorspronkelijk geschreven voor Stevie Ray Vaughn, draagt hij op aan Jeff Healey. Trout wisselt af met het funky ‘Living in the Danger Zone’, een stevige ‘Committing Adultery’ en de countryrocker ‘Common Ground’.
Met de motoriek van een trekpop bewegen zijn benen wanneer hij een bepaalde snaar raakt: man en gitaar zijn één.
De veteraan weet er nog een lovesong uit te persen, z’n jeugdliefde in de hoofdrol. Je raadt het, een Fender Stratocaster. Veilig thuis gelaten in California, bevreesd dat hij als ‘echte amerikaan’ gaat schieten, mocht zijn geliefde iets overkomen ‘on tour’.
Hij besluit met Muddy Waters, die ontbrak nog. Als deze performance al iets miste, dan was het misschien een mondorgel. Iets voor de Hammond-man?
Om 00.30u. houden wij het voor gezien en wachten de toegift niet meer af. Plat gespeeld en voldaan keren wij huiswaarts, onze bluesrock-honger gestild.
helemaal vauit vlaanderen zijn we naar heerhugowaard afgezakt om dit duo concert mee te pikken.
Supergoed en nog een nachtje overnacht om dan moe maar tevreden huiswaarts te rijden;