Concertverslag: UK Blues, Rhythm & Rock Festival 2, 3 en 4 februari 2024

UK Blues, Rhythm & Rock Festival
Wintergardens in Blackpool
02, 03 en 04 februari 2024

Tekst & foto’s: Arthur ter Avest

Dat was me het festival wel! Drie dagen, 4 podia en heel veel muziek, voor de liefhebber het mekka van de Britse blues en aanverwante stijlen. De vier podia waren de ‚acoustic stage‘, de ‚introducing stage‘, de ‚Blues Matters stage‘ en de ‚Main stage‘. Omdat grote delen van het festival parallel lopen is het onmogelijk alles te zien, ondergetekende had dus een programma uitgestippeld en vooral hele concerten gezien. Wanneer je dit niet doet, zie je veel stukjes, maar niets wat beklijft.

Jim Kirkpatrick band

De concerten op de ‚introducing stage‘ begonnen de festivaldagen. Op dit podium vond dagelijks een soort competitie plaats, het publiek kreeg bij binnenkomst een token en kon gedurende de dag deze token in de doos van één van de optredende bands stoppen. De ‚winnende‘ band mag dan volgend jaar de respectievelijke dag openen op de ‚Main stage‘. Op vrijdag werd dit podium nog geplaagd door een abominabel slecht geluid, heel veel echo en door het volume veel te schel. Op een optreden van de solo-akoestisch optredende John Carroll na, die insprong voor een band die door ziekte had moeten afzeggen, hebben we hier niets gezien. John was een enthousiaste entertainer die met eigen materiaal en wat covers de boel best aardig aan de gang kreeg. Op zaterdag hebben we de nieuwe band van een aantal bandleden van de Larry Miller Band (door een herseninfarct niet meer in staat op te treden, gaat inmiddels wel wat beter, kan autorijden, speelt weer een beetje gitaar, is zijn spraakvermogen helaas min of meer kwijt) Long Road Home gezien. Deze band speelt een mengeling van rock/ bluesrock à la Bad Company en the Free met prog-invloeden en kwam bij het publiek goed aan. Hun onlangs uitgebrachte cd ‚Are We Invisible?‘ is van grote klasse en belooft voor de toekomst nog veel moois. Op zondag hebben we een stevig concert gezien van de John Angus Band. Veel van het programma op dit podium gaat echter aan je voorbij door de programmering op de andere podia, waarbij er toch altijd publiek is.

Mike Ross

De ‚Acoustic stage’ opende aan het begin van de dag zijn deuren voor een aantal optredens en hier hebben we pareltjes gezien. Op vrijdag hebben we hier een klasse optreden gezien van Mike Ross, een bekende naam in de Engelse bluescene. Mike speelt resonatorgitaar en heeft inmiddels een uitgebreid eigen repertoire. Met zijn band zal hij in november Nederland aandoen, er staat in ieder geval een optreden geprogrammeerd in muziekcafé de Cactus in Hengelo Ov. De zaterdag werd geopend door de waanzinnige band Brave Rival. In Engeland is deze band immens populair en ze had een grote fanschare mee, waardoor het aantal stoelen moest worden uitgebreid van 300 naar ca. 500. De kracht van deze band zit hem in de twee zangeressen die prachtig (samen) zingen, de gitarist die naast krachtige riffs ook mooie solo’s ten beste geeft en de steady ritmesectie. Hun presentatie is hartverwarmend, open, zowel op het podium als met het publiek continu in contact en gespekt met veel humor. Hierna speelden Mississippi Macdonald met zijn gouden stem en de, inmiddels kun je hem wel veteraan van de Britse bluesscene noemen, muzikant Jim Kirkpatrick. Jim heeft lang met Bernie Marsden gespeeld en is ook op Rory Gallagher tribuutfestivals een graag geziene gast. Op zondag hebben we op dit podium Connor Selby solo-akoestisch gezien. Deze nog jonge muzikant heeft zijn hart verpand aan de wat traditionelere blues, hier en daar met lichte jazz doorspekt. Door het klein en teer te houden wist hij de harten van de toehoorders te veroveren.

De ‚Blues Matters stage‘ had de grootste verrassing in petto. Op vrijdag zagen we hier de OC Bluesband, een energieke in de Britse blues gewortelde band waarvan er in Engeland vele spelen. Erg aangenaam. Op zaterdag hebben we één van de eerste concerten van Catfish gezien na hun gedwongen pauze door ernstige gezondheidsperikelen. Dat Matt Long een geweldige zanger en gitarist is, bewees hij gedurende dit optreden. Zijn vader Paul Long, herstellende van kanker, deed ook een duit in het zakje op de toetsen. Jim Kirkpatrick sloot met zijn band de dag af op dit podium met ‚I Fall Apart‘, een meer dan prachtig stuk van Rory Gallagher. Op zondag werd de dag afgesloten met de meest groovende band van Engeland, the Climax Blues Band. Vele fans waren aanwezig en ondanks drie festivaldagen in de benen, gedanst werd er! Op vrijdag speelde de veel jongere zus van wijlen John Bonham (Led Zeppelin) op dit podium met de Bonham Bullick Band. Ondanks dat ze geplaagd werd door een verkoudheidsvirus maakte zij er een best aardige show van. Plotsklaps zag ik echter Robert Plant achterin de zaal staan luisteren en ja, de laatste drie stukken (I can’t uit you, baby – Money (Beatles) en Ramble on) deed hij mee. Ook hij was niet fit, maar tsjonge, wat een entertainer met zelfspot (ik heb Deborah nog in de luiers gezien en nu draag ik ze zelf – bijna) en wat een zanger! Euforie en emotie, wat een belevenis!

Beaux-Gris-Gris

De ‚Main stage‘ tenslotte was superb geprogrammeerd. De vrijdag hebben we daar het ‚gewone‘ concert van Brave Rival gezien. Van deze band gaan we nog wel wat horen en zien! Later speelde Colosseum daar met de geweldenaar Clem Clempson (oa Humble Pie en Jack Bruce Band) op gitaar en Chris Farlowe als zanger. De mix van bluesrock en jazzrock is zeer geslaagd. Hierna trad Eric Bibb mat zijn band op. Hierover hebben we uiterst positieve berichten gehoord, hij speelde helaas tegelijkertijd met de Bonham Bullick Band alwaar wij waren. De zaterdag hebben we genoten van Crow Black Chicken en Elles Bailey. Het hoogtepunt was echter het concert van de Cinelli Brothers met overwegend materiaal van hun nieuwste plaat. Deze is wat commerciëler en rustiger dan eerder uitgebracht werk, de Brothers maken er echter als vanouds een ware happening van. Wat opvalt is de multi-instrumentaliteit en het feit dat ze allemaal kunnen zingen. Op zondag hadden we het genoegen de volgende legende op het podium te mogen zien: Martin Ace van Man. De jaren gaan tellen, maar met een relatief jonge band knalde het heel behoorlijk. In de avonduren zagen we vervolgens Connor Selby met band, retroblues op een verfijnde manier tot ons gebracht, Beaux Gris Gris & the Apocalypse -wat een energie, wat een positive vibe, wat een concert, een highlight!- en GA20 die met hun ietwat logge sound een ongelofelijke macht en kracht de zaal in slingerden. Fantastisch!

GA-20

Volgend jaar vindt dit festival van 31 januari tot 2 februari 2025 plaats met oa. King King, Dom Martin en Alice Armstrong. Ik ga ervan uit dat wij er weer bij zijn: vliegtuig naar Manchester, trein naar Blackpool en dan 3 dagen ‚feest‘!