INTERVIEW MET ALESSANDRO VAN THE CINELLI BROTHERS
Het prachtige accent verraadt zijn Italiaanse afkomst. Drummer Alessandro Cinelli, ook bekend als ‘Nanni’ en met zijn broer Marco oprichter en naamgever van The Cinelli Brothers, is bezig met het inchecken van Palermo terug naar Londen wanneer wij hem bellen. Ondanks alle drukte rondom de activiteiten van de band is het hem gelukt om er even drie dagen tussen uit te gaan met zijn vriendin om zijn ouders in Italië te bezoeken.
Hij schakelt met groot gemak over van Italiaans naar Engels en springt enthousiast van de hak op de tak. Blues Magazine probeerde het gesprek in goede banen te leiden en in verslag te brengen…
Tekst: Jeroen Bakker
Hij droomde er soms hardop over, samen met zijn broer fantaserend hoe het zou zijn om iedere avond in een andere plaats te kunnen optreden. Alessandro knijpt zichzelf nog wel eens in de arm om het allemaal te kunnen bevatten: “Rondvliegen over de hele wereld. Nu is het eindelijk zover en er wordt door ons werkelijk iedere minuut van genoten. Het gevoel dat er zoveel mensen blijken te zijn die in ons geloven en dit mogelijk maken is heel bijzonder. Het vele reizen en weinig slapen is soms zwaar maar weegt niet op tegen de gebeurtenissen zoals we die nu meemaken.”
The Cinelli Brothers hebben onlangs ‘Almost Exactly…’, het vierde album uitgebracht maar lijken nu toch echt grote stappen te hebben gemaakt. Langzaam maar zeker begint heel Europa te vallen voor de energieke jonge gasten die met hun dynamische mix van blues, soul en authentieke R&B overal de podia op stelten zetten.
De voorbeelden van grote conflicten tussen broers in een band zijn bekend. Berucht zijn de ruzies zoals de broertjes Gallagher van Oasis uitvochten maar die nog niets betekenden vergeleken met die van Chris en Rich Robinson, de twee Black Crowes die nu voor altijd de strijdbijl begraven lijken te hebben. Alessandro moet het er om lachten: “Ik ken die verhalen natuurlijk ook maar het contact met mijn broer is uitstekend. Altijd al zo geweest. We groeiden samen op en deden altijd alles met elkaar. Dat is eigenlijk nooit meer anders geworden. Omdat onze ouders veel werkten leerden wij snel om zelf alles op te lossen. Zo ook eventuele probleempjes of irritaties waar je als broers mee te maken krijgt. De tijd dat we elkaar continu op de kast wisten de krijgen ligt al ver achter ons. Onze band is denk ik bijzonder te noemen aangezien we heel veel uren per dag met elkaar optrekken. Ik werk heel graag met Marco. Ik bewonder hem bovendien als muzikant en producer. De sfeer in de band is eveneens heel erg goed. Iedereen wordt overal bij betrokken en levert zijn aandeel. De inspiratie kan ieder moment komen bovendrijven en overal ontstaan. We schrijven soms alleen maar ook met elkaar. Wat zo fascinerend is dat wanneer je samen componeert je ook moet leren iets weg te kunnen laten of om te luisteren naar wat anderen te zeggen hebben. Vervolgens moet je er samen uit zien te komen om het beste resultaat te krijgen. We hebben iedere maandag een overleg met de gehele band waarin alles rondom The Cinelli Brothers wordt besproken. De touragenda wordt doorgenomen, de interviews worden vastgelegd en de plannen voor zowel de korte als de lange termijn worden dan besproken. Ook wordt het gemeld wanneer blijkt dat er interesse is vanuit andere landen. Eventuele bezwaren worden weggenomen en vervolgens wordt er gezamenlijk een beslissing genomen.”
De visie en meningen van Tom ‘JJ’, de bluesharpist, en gitarist Stephen Giry worden weliswaar gerespecteerd maar de beslissing ligt uiteindelijk bij de broers. “Mijn broer en ik denken over de zakelijke kant van de muziek hetzelfde en daarom is het minder moeilijk om de knopen door te hakken. We moeten soms ook snel kunnen schakelen. Dat is deze dagen erg belangrijk want het wordt alsmaar drukker nu The Cinelli Brothers zo gewild zijn.”
“Marco en ik zijn soms erg impulsief en heel vaak te snel enthousiast zonder dat we nadenken over eventuele gevolgen. Vaak is het dan Stephen die ons weer even bij de les krijgt en ons de consequenties uitlegt.” Ondanks het nog korte bestaan van de band zijn er al de nodige kilometers afgelegd.
“Nadat wij opgroeiden in Italië hebben we in Frankrijk en Nederland gewoond. Als Marco Cinelli & Friends reisden we overal naartoe om te kunnen optreden. Tom, onze harmonicaspeler, hebben we ruim tien jaar geleden ontmoet tijdens een jamsessie in Londen en we zijn hem daarna steeds weer tegengekomen. We hebben altijd contact gehouden. Toen wij audities hielden kwam hij ook opdagen en hebben we met hem ‘I’m a King Bee’ van Muddy Waters gespeeld. Hij bleek naast de harmonica gitaar te kunnen spelen en ook nog een geweldige stem te hebben. Marco had al snel zijn voorkeur uitgesproken. “This is the man, I want him!” brulde hij meteen. Met Stephen is het ongeveer op dezelfde manier gegaan. Toen mijn broer in Parijs woonde speelde hij regelmatig samen met de vriendin van Stephen. Zij is namelijk zangeres. Zo hebben wij Stephen leren kennen. We wisten dat hij een geweldige muzikant is die geweldig gitaar kan spelen en ook goed kan zingen. Hij stelde zelf voor om met ons op tournee te gaan en eventueel de rol van bassist op zich te nemen. Toen hij naar Londen kwam bleek het met ons allemaal heel goed te klikken.”
Stephen Giry en zijn vriendin Allison Mareek spelen bijna tien jaar lang als duo in CrossFire. Het is een akoestische combinatie van Folk en Americana. “Stephen is voornamelijk bij ons actief maar hopelijk kunnen we in de toekomst toch muzikaal iets combineren. Het is natuurlijk heel romantisch dat een jongen met zijn vriendin samen muziek maakt. Heel soms komt ze bij ons kijken. Tijdens onze releaseparty eind janurari in New York heeft ze samen met ons op het podium gestaan. Het was bovendien heel bijzonder om ons eerste optreden in New York in een uitverkochte club te spelen. Een droom kwam uit. We waren het jaar daarvoor al in Memphis geweest om de UK te vertegenwoordigen tijdens de International Blues Challenge. We hebben niet gewonnen, volgens mij heeft er zelfs nog nooit een Britse band de halve finales gehaald, maar we werden tweede en daar zijn we best trots op. Door daar enkele mensen daar te hebben ontmoet konden we een jaar later in Woodstock ‘Almost Exactly… opnemen. Er bleek zelfs een fan van ons aanwezig te zijn, Sandra Warren die ons werkelijk de weg heeft gewezen. Zij produceerde ooit een documentaire over het leven van Paul Butterfield en aangezien wij wel eens iets van hem speelden trokken wij al snel haar aandacht. Zij regelde uiteindelijk een lunch met een vriend van haar en tevens de persoon die later ons album zou produceren. Plotseling leek het er op of alles op perfecte wijze in elkaar klikte.”
“We hadden alles al geschreven toen we in de Applehead Recording kwamen om het album op te nemen. Een prachtige studio met niet alleen geweldige faciliteiten maar ook een bijzonder prettige vibe. Je kunt er slapen, eten, leven en ook nog opnemen.” Tracy Bonham en King Crimson hebben er eens gewerkt en ook The Black Crowes blijken er regelmatig rond te hangen. Rich Robinson heeft er een solo-plaat gemaakt en met The Magpie Salute hebben ze daar zelfs in aanwezigheid van publiek gespeeld. Daarna is er nog het album ‘1972’ van The Crowes opgenomen.
“We hebben zelfs gebruik kunnen maken van hun conga’s die daar nog ergens lagen.” In het sferische ‘Ain’t Blue But I Sigh’ dat als een prachtige uitgesponnen jam klinkt waarin de blues met Santana-achtige latin vibes samensmelten, is iets terug te horen van die sfeer. “Het is een track die al langer op de plank lag en die we zelfs al live speelden, maar nu plotseling met de juiste toevoegingen van onder meer een Hammond-orgel helemaal opbloeide. We hebben het eerder samen geschreven met een geweldige singer/songwriter afkomstig uit Jakarta. Hij heet Jorge Susanto. Hij is een vriend van ons die ook in Londen woont.” In de studio werd voor iedere track een dag uitgetrokken. Rich Pagano vervulde niet alleen de rol als producer maar bleek ook muzikaal van groot belang. “Hij begeleidde ons zelfs op piano en gitaar om aan te geven wat hij soms bedoelde. De samenwerking was uitermate prettig maar ook zeer vruchtbaar. We hadden wel veertien nummers kunnen uitbrengen op het album. Het scheelde ook dat we alles ook live gespeeld hebben om te zorgen dat we er goed in zaten. Ik had ooit de droom om als drummer ooit iets uit te kunnen brengen met een sound zoals dat op albums van Creedence Clearwater Revival, The Meters of Sly & The Family Stone te horen is. Volgens mij zijn we daar aardig in geslaagd.”
De band heeft al veel succesvolle optredens op Nederlandse bodem achter de rug maar kijkt heel erg uit naar wat het voorlopige hoogtepunt dient te worden, namelijk het optreden op Moulin Blues dat dit weekend gaat plaatsvinden. Op het moment dat wij Alessandro spreken moeten de UK Blues Awards 2024 nog worden uitgereikt. Volgens hem is Brave Rival de meest favoriete act van dit moment en daarom ook de grootste kanshebber. Deze week is bekend geworden dat The Cinelli Brothers de Award hebben gewonnen. Omdat op deze avond niemand binnen de band hiermee rekening heeft gehouden is er ook geen dankwoord voorbereid maar vloeiden slechts rijkelijk de tranen van geluk. Via de socials is alsnog een uitgebreid dankwoord geschreven. En zo wil het dus dat de organisatie van Moulin Blues de kersverse winnaar van deze prestigieuze prijs in huis heeft weten te halen.
The Cinelli Brothers zullen 3 mei, vrijdagavond om 19.45 act de presence geven.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe