Het concert van vanavond is al groots aangekondigd in september vorig jaar, niet lang na hun verpletterende show als afsluiter tijdens het Holland International Blues Festival in Grolloo. Ook hun optreden het jaar daarvoor in de Grote zaal van TivoliVredenburg was er een om door een ringetje te halen. De twaalfkoppige blues-, rock- en soulmachine Tedeschi Trucks Band, geformeerd in 2010, is dit jaar éénmalig in Nederland. Vanavond brengt de band rondom Susan Tedeschi en echtgenoot Derek Trucks, hun avondvullende concert ‘An Evening With Tedeschi Trucks Band’ naar AFAS Live. Let wel, avondvullend én zelfs een seated concert!
Vandaag de dag is de Tedeschi Trucks Band dé blues, rock en soul-act van het allerhoogste niveau. Hun uitgebreide tour is begonnen op 17 maart en duurt tot en met 8 april en voert de band langs grote zalen in verscheidene Europese landen zoals Duitsland, Zwitserland, Denemarken, België en Nederland.
Aangezien ondergetekende, net als beide dochters, behoorlijk fan is, hebben we al in september een paar uitstekende kaarten kunnen bemachtigen en zetten we op vrijdagmiddag bijtijds koers naar Amsterdam. Daar treffen we Blues Magazine fotograaf Edwin Birkhoff en na een hapje eten en bijkletsen, zoeken wij dames de stoelen op, terwijl Edwin de fotografen-ingang neemt. Helaas is het beleid vanavond slechts twee nummers fotograferen en alleen van de zijkant. Maar zoals uit bijgaande fraaie foto’s blijkt, is dat geen enkele belemmering geweest!
Tedeschi Trucks Band
AFAS Live, Amsterdam
31 maart 2017
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Edwin Birkhoff. Het album met alle foto’s is HIER te vinden.
De AFAS Live zit praktisch vol met fans uit het hele land en de sfeer is uitstekend te noemen. Geen voorprogramma vanavond en ietsje later dan gepland, loopt de band rustig om 20.15 uur het podium op. Er wordt alvast wat gejuicht zo links en rechts en alle bandleden nemen kalm hun plek in.
Een mooie overzichtelijke opstelling, met op links toetsenist / fluitist Kofi Burbridge en bassist Timothy Lefebvre, achterin het immense dubbele drumstel van Tyler Greenwell en JJ Johnson, op rechts achter vinden we de backing vocalisten Mike Mattison, Mark Rivers en Alecia Chakour , op rechtsvoor de blazerssectie met Kebbi Williams op sax, Ephraim Owens op trompet en Elizabeth Lea op trombone. Susan Tedeschi en gitarist Derek Trucks nemen hun plaats middenvoor in.
Het imposante ensemble staat klaar om te beginnen en dat doen ze met Anyhow, waarin we direct al een mooie dwarsfluitsolo krijgen voorgeschoteld van Kofi Burbridge. Direct is er al een zekere energie voelbaar, die later op de avond zal uitgroeien tot immense proporties. Vervolgd wordt met een swingend Laugh About It waarin tromboniste Elizabeth direct van zich laat horen met een spetterende solo. Alles aan deze dame swingt, ze danst gedurende het gehele optreden en is een genot om naar te kijken. Ook Derek is inmiddels opgewarmd en geeft zijn eerste verbluffende gitaarsolo af! Het iets rustiger It’s So Heavy zet ons weer netjes terug op aarde en de kop van de show is er nu af.
Met Bound For Glory ontstaat het eerste magische moment. Het nummer begint wat kalm maar al snel ontstaat er een interactie tussen Kofi en Derek. Dit gaat over in een lange jam waarbij Derek een onwereldse solo uit zijn Gibson tovert. De achtergrond vocalisten springen daarna bij en het publiek reageert uitzinnig op deze lawine van pure en vooral swingende gospelklanken. De zaal staat op de kop en er wordt enthousiast meegezongen en mee-geklapt.
Wat volgt is een sterke set, met een mooie afwisseling in tempo, sound en stijl. Een prachtige mix van veel eigen werk en enkele covers. Susan’s kenmerkende, soulvolle stem heeft een lekker rauw randje en zij neemt verreweg de meeste zangpartijen voor haar rekening. Ze is goed bij stem en haar ferme uithalen geven net dat beetje extra wat nodig is om al die energie tot in je tenen te voelen. Haar vocale inspanningen krijgen zo nu en dan even rust als Mike Mattison de microfoonstandaard grijpt en naar voren komt. Deze man ademt soul, is gospel, blues en jazz tegelijk en zingt vanavond een aantal songs op zijn kenmerkende expressieve wijze.
Ik heb zelden zo’n aangrijpende intro van Midnight In Harlem gehoord als deze vrijdagavond. Derek weet dit prachtnummer op uiterst intense wijze op te bouwen, op een dusdanige manier die mij kippenvel geeft en me zelfs tot tranen roert. De man zingt met zijn gitaar, hij is in mijn ogen een ware snarenkunstenaar die me daarnaast ook nog telkens blijft verrassen en verbazen. De song gaat vervolgens los in een lange orkaan van muziekklanken waaraan alle muzikanten volop deelnemen. Midnight In Harlem is daarmee een van de (vele) hoogtepunten van de avond.
De avond gaat in een roes voorbij, een avond vol blues, rock, soul, gospel en jazz en dat allemaal in de juiste proporties. Zeker, er is weinig tot geen interactie met het publiek. Is dat een probleem? Denk het niet. Ik meende trouwens dat Derek zich lichamelijk meer richting publiek heeft gewend dan ooit tevoren en is zelfs lachend gespot! En Susan is wellicht een vrouw van weinig woorden, maar met des te meer power & passie. Saxofonist Kebbi Williams is goed in vorm en zet enkele spetterende jazzy solo’s neer. Nog enkele hoogtepunten zijn een door Mike gezongen Anyday, Susan’s Angel From Montgomery en een schitterend gezongen The Sky Is Crying, waarin Susan ook laat zien een uiterst begenadigd gitariste te zijn.
I Want More bevat een waanzinnige baslijn van Tim Lefebvre, die als een hypnotiserende groove door het nummer dendert. De man is een instituut op de basgitaar. De imposante dwarsfluitsolo van Kofi zorgt voor een wederom opzwepende sensatie, terwijl het nummer vloeiend overgaat in de Latijns-Amerikaanse klanken van de Santana cover Soul Sacrifice. Hier worden de drumskills van Tyler en JJ ook even fijntjes aangetipt. Meerdere malen vanavond voel ik de Allman Brothers Band vibe vanaf het podium zó de zaal in glijden. Hiermee eindigt de lange, twee uur durende set. Natuurlijk is de avond niet compleet zonder een afrondende toegift en die bestaat uit onder andere een lang uitgesponnen Made Up Mind. Het publiek is inmiddels gaan staan en zingt uit volle borst mee.
Wel interessant is om te horen wat de verschillende beweegredenen zijn om deze band te gaan zien. De een komt voor het bigband concept, dus compleet met vette blazers en backingvocalisten, een ander komt juist voor die bovenaardse gitaarkwaliteiten van Derek Trucks, en weer een ander komt voor de soul-en gospel invloeden.
Hoewel de AFAS Live net niet helemaal uitverkocht is, verdient dit collectief van 12 uiterst bevlogen rasmuzikanten wel degelijk een dergelijk groot podium. Ik had eerst mijn twijfels erover, maar het bleek toch ook wel heel prettig dat het een seated concert was, dat maakte het tot een zeer ontspannen en verzorgd geheel. Vanaf mijn zitplaats op de vijfde rij, zag ik alleen maar enthousiaste gezichten, van een jong en ouder publiek.
Hoe het ook mag zijn, naar mijn idee was dit een heel geslaagde belevenis, deze Evening With Tedeschi Trucks Band. Dit is dé live band bij uitstek en en ook nog eens een band die maar blijft groeien. Op onze wat langere terugreis naar Enschede (die ons nota bene langs Almere leidde wegens wegwerkzaamheden op de A1) knalt uiteraard ‘Live From The Fox Oakland‘ uit de speakers. Want nee…we krijgen er maar geen genoeg van!
Setlist: (onder voorbehoud)
Anyhow
Laugh About It
It’s So Heavy
Don’t Know What It Means
Bound for Glory
Midnight in Harlem
Angel From Montgomery / Sugaree
The Sky Is Crying
Anyday / Blue Sky
Leavin’ Trunk
Volunteered Slavery
I Want More / Soul Sacrifice
toegift:
Right On Time
Made Up Mind
Het album met alle foto’s is HIER te vinden.
Gave foto’s! Kleur zwart-wit effect is echt mooi gedaan.
Prima recensie. Kan mij er wel in vinden. Kwaliteit viert hoogtij. Helaas een minimale interactie met het publiek maar wat kan het schelen. Ik vond het na 1 uur ietwat inzakken maar de laatste 45 minuten weer toenemende power. Blijft een geweldige band.
Derek zingt met zijn gitaar, is oprecht een goede zin in het mooie verslag van Nineke. Hij zingt niet alleen met zijn gitaar, maar smelt moeiteloos alle klanken samen met de andere geweldige bandleden. Susan en Derek zijn niet zo spraakzaam tijdens hun optreden, maar we zijn in Utrecht (2015) backstage geweest en waren verrast met dit mooie, vriendelijke en zeer spraakzame stel.
Super Nineke en Edwin, mooi verslag en alles is waar.
Geen avond is hetzelfde, altijd andere set en andere invulling en jams. De muzikale vrijheid van de bandleden zorgt altijd voor spanning. Let the music do the talking is het motto, net als bij het instituut ABB waar Derek mee opgegroeid is. Hij is een rasmuzikant en wil het maximale uit zichzelf en ‘zijn’ ensemble halen, en daar geniet hij weer intens van. En dat is een serieuze aangelegenheid kennelijk ;-). Wat een band!!
Dit was de derde keer dat we de band gezien hebben. Helemaal waar Nineke en Edwin. Een heel mooi concert, we hebben er weer van genoten. Gelukkig hoefden we dit keer niet terug te rijden naar Haren (Gn) omdat we bij familie in Haarlem bleven.
De solo’s van Susan waren erg goed en voor mij ook kippevel momenten.
Alecia Chakour gaf weer een heerlijke solo weer, wat kan die vrouw zingen.
Gewoon een geweldige band waarin iedereen zijn moment krijgt naast Derek en Susan.
Als ze weer in Nederland komen gaan we beslist weer heen.
Ik heb er niet vaak de smoor in dat ik tegenwoordig in Kroatië woon.
Maar af en toe, zéker na het zien van de schitterende foto’s en het lezen van het concertverslag, kan ik enige jaloezie niet ontkennen.
En misschien moet ik er maar een keer een vliegreisje voor over hebben.