An Evening With Tedeschi Trucks Band
RTM Stage Ahoy, Rotterdam 30 oktober 2022
Op zondag 30 oktober speelde de Tedeschi Trucks Band in de RTM Stage, het nieuwe theater podium binnen Ahoy. De RTM Stage opende in 2020 haar deuren en vormt het nieuwste podium binnen het Rotterdamse evenementencomplex. De uitermate geliefde twaalfkoppige Amerikaanse blues-, soul- en rock formatie betreedt voor het eerst sinds drie jaar weer een Nederlands podium en weet al meer dan een decennium lang de harten van menig muziekliefhebber te veroveren. Ze hebben net 50 Amerikaanse shows achter de rug en het concert van vanavond maakt onderdeel uit van de op 17 oktober j.l. gestarte grote Europese tour.
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen. Alle foto’s van de avond staan in het album Tedeschi Trucks Band 2022. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
De band, ooit begonnen als de Derek Trucks & Susan Tedeschi’s Soul Stew Revival, groeide in 2010 uit tot de Tedeschi Trucks Band. Met de heldere, licht rauwe stem van frontvrouw Susan Tedeschi en de gepassioneerde gitaarsolo’s van echtgenoot Derek Trucks zoekt de band geregeld de grenzen van diverse muzikale stijlen op, met name de blues. Zo bracht de band in 2021 nog het album ‘Layla Revisited – Live At Lockn’ uit, een top-to-bottom uitvoering van het klassieke Derek and the Dominos album ‘Layla and Other Assorted Love Songs’!
In 2022 voegde Tedeschi Trucks Band een vijfde album toe aan hun inmiddels grote verzameling muzikale schatten n.l. ‘I Am The Moon’, een verzameling van 24 originele (en ik durf wel te zeggen schitterende) nummers en welke in vier aparte albums is uitgebracht!
Het is volle bak vanavond, het concert is praktisch uitverkocht en alle stoelen in de zaal en balkon zijn gevuld met fans uit het gehele land. We zien veel bekende smoelen in het publiek, van lieve blues vrienden tot leuke muzikanten en ik zie zelfs een aantal leden van de band Harlem Lake, dat een goede plek vooraan heeft bemachtigd! Allemaal muziekliefhebbers in hart en nieren.
Net na achten loopt de band het podium op en trapt de avond af met het swingende Playing With My Emotions van ‘I Am The Moon II’ en wordt direct opgevolgd door, het door Gabe Dixon gezongen, Ain’t That Something van datzelfde album. Natuurlijk mag ook titeltrack I Am The Moon vanavond niet ontbreken!
Wat dat laatste album vooral ook zo bijzonder maakt is dat de band een meeslepende visuele aanvulling op elke audio-release presenteerde. Die vier bijbehorende films werden drie dagen voorafgaand aan elke audio-release gestreamd, via de band’s YouTube-kanaal.
Door deze release kregen de trouwe fans een vroege kans om elk album in zijn geheel te verwerken, zeg maar als een gemeenschappelijke luister- en kijkervaring! Het komt dan ook niet als een verrassing dat dit prestigieuze album onlangs werd genomineerd voor een Grammy Award!
Aan de basgitaar plukkend zien we Brandon Boone, al weer enkele jaren “in dienst”. Verder zien we achterin het imposante dubbele drumstel, met de twee eveneens imposante drummers Tyler Greenwell en Isaac Eady, op rechts achter staan de (backing)vocalisten Mark Rivers, Mike Mattison en Alecia Chakour, dan op links de drie man sterke blazerssectie, met Elizabeth Lea op trombone, Ephraim Owens op trompet en Kebbi Williams op sax. Susan en Derek nemen zoals altijd hun plaats middenvoor in. Een steeds groter wordende rol is weggelegd voor toetsenist Gabe Dixon, sinds 2019 toetsenist en mede liedjesschrijver bij de band, hij is echt The Bomb!
Deze singer/songwriter uit Tennessee bracht zelf al meerdere albums uit en ook schreef hij filmmuziek. Hij speelde met o.a. Paul McCartney en Supertramp. Hij neemt niet alleen de backing vocals voor zijn rekening, maar pakt steeds vaker de voorgrond door complete nummers te zingen. Het spel van deze toetsentovenaar is soms helder tintelend, dan weer swingend en funky en bij vlagen ontroerend. Hij zingt onder andere het swingende Gravity (‘I Am The Moon: III. The Fall’) en Ain’t That Something.
Natuurlijk eist ook Mike Mattison zijn aandeel in leadzang op door onder meer zijn prachtig gezongen Emmaline, van ‘I Am The Moon: III. The Fall’. Alles klopt in deze song, het rustige tempo, Mike’s iets hese stem en ook Gabe’s pianoklanken die een mooie vibe geven aan dit wonderschone liedje.
Deze band speelt iedere avond bijna twee en een half uur onafgebroken en presenteert telkens een andere set. Ze doet dat met een voelbaar enthousiasme en dito energie, elkaar versterkend. En dat alles zonder contact met het publiek. Zo was dat en zo is dat nog steeds. Je moet die houding wel weten te waarderen. De enige die praat op het podium is Susan om zo nu en dan een solist te benoemen. Het simpelweg performen van eigen muziek staat op nummer een bij deze geoliede en uitstekend op elkaar ingespeelde machine.
Mijn hart maakte een sprongetje als met een trage trompetsolo Until You Remember wordt ingezet. Een persoonlijk favoriet nummer, afkomstig van ‘Revelator’ uit 2011. Een rustig, haast intiem nummer waarin Susan’s stem prachtig uitkomt en waarbij Gabe het eerste deel van de solo voor zijn rekening neemt en Derek het laatste deel. Wat mij betreft had Derek alles mogen doen hoor, niet omdat Gabe’s deel niet voldoet maar omdat het origineel met de solo van Derek nu eenmaal, in mijn ogen, fenomenaal is.
Als Derek zijn vertrouwde Gibson SG even wegzet en inruilt voor zijn helderrode 1965 Gibson ES-335 dan weten we, het is tijd voor Pasaquan! (‘I Am The Moon: I. Crescent’). Na de vele nummers vol uitstekende vocalen is dit instrumentale nummer een welkome afwisseling.
Een bijna twintig minuten durend muzikaal oorgasme volgt. De solo’s volgen elkaar vloeiend op: gitaar, orgel, blazers en uiteindelijk de dubbele drum solo! Wat een spektakel en wat een groove! Het gebeuren kan dan ook rekenen op veel bijval van het publiek. Overigens, datzelfde publiek is een zeer goede luisteraar. Nergens gekwek of geneuzel maar muisstil zijn waar nodig. Respectvol luisteren, het kan!
Een nummer dat diepe indruk op mij maakt is Just Won’t Burn, afkomstig van Susan’s gelijknamige album uit 2007! Een echt Susan nummer, ergens herkenbaar maar toch heel anders qua stijl maar wel doorspekt met haar zalige, pittige soleerwerk. Niet alleen haar gitaarspel is vlammend en krachtig, zo ook is haar stem. De vette blazers zetten nog eens extra kracht bij. Gewoon erg, heel erg mooi!
Onverwacht, ik had er wel stiekem op gehoopt, als de band het niet op de setlist staande nummer Sign Of The Times speelt, een nummer uit 2017 van Harry Styles! De band speelde dit nummer als zgn. tryout begin oktober tijdens hun Amerikaanse tour en dat oogstte daar veel bijval. En ik moet ook zeggen dat het nummer vanavond hier heel goed tussenpast. Op eigen wijze gespeeld natuurlijk en met sterke vocalen van Susan. Ook hier in Rotterdam weet het publiek dit te waarderen en gaat er na afloop een luid applaus op.
Bekende lievelingen als Angel Of Montgomery (Bonnie Raitt) en Bound For Glory ontbreken natuurlijk ook niet vanavond, net als een prachtig uitgevoerde Keep On Growing.
Twee en half uur later is de koek op en komt de band nog voor het allerlaatste nummer terug het podium op: Show Me, de ultieme jam van een groep uitgelaten muzikanten en dito publiek, dat inmiddels al naar voren is gestroomd om mee te kunnen dansen en zingen. Wat een afsluiter!
Iedereen op het podium laat nog even horen waarom deze band tot de absolute top behoort. De Tedeschi Trucks Band blijft zichzelf vernieuwen en zorgt nog steeds voor prachtige verrassingen. Ik schreef jaren geleden al “Derek’s solo’s zijn messcherp maar doen toch volkomen natuurlijk aan. Dit is een man die zingt met zijn gitaar!” en zo voelt dat nog steeds! Naar mijn idee was dit een machtig mooie avond gevuld met heerlijke muziek. Het publiek werd volkomen tevreden gesteld en hoewel de zaal er niet erg gezellig uitziet, blijkt het wel een uitstekend geluid te garanderen.(Minpuntje was wellicht de indeling van de rijen stoelen waardoor zeker niet iedereen alles kon zien op het podium.)
Setlist:
Alle foto’s van de avond staan in het album Tedeschi Trucks Band 2022. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Een mooi verslag Nineke, waarin ik me helemaal kan vinden. Het was in mijn beleving telkens onbeschrijfelijk stil in de zaal gedurende de vele laag volume momenten, kippenvel!!!!!!!
Mooi verslag met dito foto’s. Mooi werk Nineke en Marco.
Sluit mij bij alles aan in deze mooi opgestelde recensie. Geweldige zaal met prima akoestiek maar had ook het idee dat met name vooraan (de duurste tickets) de rijen te breed waren waardoor de stoelen aan de buitenzijdes geen goed zicht op het podium gaven. Gelukkig zat ik op de 2e rij in het middelste vak. Wat een geluid! Mogelijk doordat er geen bars in de zaal waren én door de overrompelende muziek: inderdaad onbeschrijfelijk stil tijdens de nummers. Mijn 8ste TTB concert en misschien wel het aller sterkste. Concerten op zich natuurlijk ook vaak moeilijk te vergelijken. Ze deelden in Grolloo het podium met Bonnie Raitt en in Bonn jamden ze met Gregg Allman & Friends. Dat waren natuurlijk kippenvel momenten maar zondag in Rotterdam zorgde de band aan de lopende band voor kippenvel. Derek’s spel is gewoon niet van deze planeet! Voor mij hét concert van 2022! Puike foto’s. Onvergetelijke avond!
De rijen vooraan waren inderdaad te breed opgesteld. Ik zat op de 7de rij helemaal links. Helaas wat beperkt zicht, maat het geluid was top!!! Dit i.t.t. het concert van een paar jaar geleden in Tivoli waar het geluid veel te hard was.
Een geweldig mooi verslag Nineke en kan mij in alles er in vinden. Deze band is niet van deze planeet. Ik ben er nog altijd niet van bekomen. Het was de 10e keer dat ik ze zag en net als Blues Sjeng was dit het allerbeste, wat zeker niet wil zeggen dat de andere 9 niet zo goed waren…….in tegendeel. Pasaquan laat horen wat Derek allemaal in zijn mars heeft, Mountain Jam 2.0. Wat was het een heerlijke en onvergetelijke avond in een qua geluid goed Ahoy.
Mooi verslag Nineke!!
Prachtig verslag en dito foto’s. Topwerk.
Mooie recencie maar voor ons was het teleurstellend zittend op de plaatsen G 1 2 en 3 maar 3/4 zicht op het podium de blazers niet te zien door een groot scherm met zwart doek zo sfeerloos deze plekken en deze zaal vredenburg was te hard maar meer sfeer het is dat de band geweldig was anders waren wij eerder vertrokken , het concert gevoel kwam met de toegift konden we voor het podium gaan staan complimenten voor de muzikanten een nul voor de organisatie nooit meer naar deze zaal , ondanks het geweldige geluid , kijk uit naar jason isbell in het altijd sfeervolle paradiso ondanks dat het geluid wat minder is groeten lucas een groot muziek liefhebber
Prima verwoord Nineke, het was een grandioos concert. Een sound welke je zelden hoort. Sommige nummers waren zeer ingetogen, had tranen in mijn ogen, geweldig als muziek je kan ontroeren en raken.
Interactie met publiek niet gemist, heb genoten hoe deze band met passie hun muziek ten gehore bracht.
Het was de vierde keer; Moulin Blues, Tivoli, Afas en nu Ahoy.
Ik vond het leuk om erbij te zijn maar ik vond het geluid veel te hard en te schel. We zaten achteraan op de verhoging en het was echt niet te doen. Zoveel mensen met dopjes in. Ik had het vermoeden dat als je meer vooraan zat, je wat ‘onder’ de geluidsprojectie zat en daar minder last van zou hebben. Ook het gebrek aan interactie superjammer. Maar ik lees nu dat dit normaal is.. Dat kan voor de beleving nog wel een groot verschil maken. Persoonlijk had ik nog gehoopt op Midnight in Harlem. Je meest geluisterd track zal zeker gewaardeerd worden door je fans als je live komt spelen. Al met al.. leuk, maar ook jammer..
Mooi verslag waar ik me prima in kan vinden. Voor mij de 1e keer in de RTM Stage van Ahoy. Ik zat op de 3e rij van de tribune en heb fantastisch genoten. Met Derek Trucks van een andere planeet, geweldig!!