Jo Harman
Kapel St. Stevenskerk, Nijmegen
27 november 2016
Concerten kun je in, op of bij de meest uiteenlopende locaties bijwonen. Het is in elk geval bijzonder als je een intiem optreden mag bijwonen in een klein gedeelte (kapel) van een eeuwenoude kerk, in dit geval de Grote of Sint Stevenskerk in Nijmegen, die ooit in de zevende eeuw werd gesticht. Het huidige gebouw was in de zestiende eeuw klaar en in de loop van de volgende eeuwen is het regelmatig verbouwd en gerestaureerd, de laatste keer tussen 1959 en 1969 (omdat de kerk als gevolg van bombardementen in WO2 zwaar beschadigd werd).
Tekst en foto’s: Harry Pater
Een jaar geleden (29 november 2015) gaf de veelgeprezen blues-/soulzangeres Jo Harman een akoestisch optreden in een van de zalen in theater/filmcomplex LUX in Nijmegen. Ze werd toen begeleid door pianist Carl Hudson op een mooie zwarte vleugel. Het was een geweldig optreden. Op deze zondagavond is de kapel gevuld met naar schatting zo’n 100-120 muziekliefhebbers uit Nijmegen en de rest van het land. Vanavond wordt Jo Harman begeleid door Gary Sanctuary (George Benson, Michael McDonald) op elektrische piano. Gekleed in een witte bloes en zwart rokje en getooid met een grote hoed betreedt ze het kleine lage podium, tussen het orgel (links) en de preekstoel (rechts) voorin de kapel.
Na een korte introductie begint ze het optreden met I Shall Not Be Moved van haar debuutalbum ‘Dirt On My Tongue’ uit 2013. Ook Jo merkt dat het zo prachtig klinkt, wat haar de opmerking “Jesus, what a great sound!” ontlokt, waarna ze meteen giechelt: “Oops… sorry!”, omdat ze zich beseft in een kerk (“the house of God”) te staan. Maar ze merkt dat dit het aanwezige publiek niet stoort. Ze prijst het feit dat je in Nederland veel meer kunt zeggen dan in Groot Brittannië, ze vertelt dat ze er gewoon mee weg kwam toen ze een paar keer “fuck” had gezegd tijdens een radio-optreden in ons land. Ook bij alle volgende introducties voor de te spelen songs doet ze dat met veel humor, wat overduidelijk door het publiek gewaardeerd wordt. De tweede song komt van haar op 3 februari a.s. verschijnende tweede studiocd ‘People We Become’, is door haarzelf geschreven en heeft als titel Unchained And Alone. Dat nieuwe album is overigens in Nashville opgenomen, met behulp van gerenommeerde Amerikaanse studiomusici.
Ondanks een kleine verkoudheid is Jo Harman heel goed bij stem en zingt alles heel zuiver. Gary Sanctuary bewijst een uitstekende begeleider te zijn, die op de juiste momenten passende accenten laat horen. De eerste cover van vanavond is bekend geworden door Bobby ‘Blue’ Bland, het vaak gecoverde (o.m. Whitesnake, Allman Brothers, Chris Farlowe, Paul Carrack, Paul Weller, Jay-Z en Dana Fuchs) Ain’t No Love In The Heart Of The City. Hierna volgt Cloudy, geschreven door Hamish Stuart van the Average White Band. Je kunt bij wijze van spreken een speld horen vallen, zó muisstil is het in de kapel. Een daverend applaus is dan ook het logische gevolg. Tot besluit van de eerste set zingt ze Bob Dylan’s Forever Young, in de versie van Joan Baez. Ze vertelt dat ze vorig jaar de eer had om deze voor deze zangeres en activiste te mogen zingen, op een Amnesty International bijeenkomst in Berlijn.
Aan het eind van de pauze staat Jo ineens middenin het schip van de kerk, waar ze in haar eentje en zonder enige begeleiding een prachtige uitvoering zingt van de (van Odetta, Harry Belafonte en Joan Baez) bekende spiritual Oh Freedom. Kippenvel! Na opnieuw een daverend applaus gaat het gezelschap terug naar de kapel, waar ze verder gaat met haar This Is My Amnesty en het door haar zeer bewonderde singer-songwriter Foy Vance geschreven Guiding Light. Dit is de enige song waarbij Jo op haar akoestische gitaar speelt, terwijl Gary ook meespeelt. Opnieuw gaan de haren op mijn arm weer rechtop staan! Hierna weer een song van het nieuwe album, When We Were Young getiteld; op de plaat doet Michael McDonald (o.m. Doobie Brothers) de achtergrondvocalen, maar hij is er vanavond niet bij. Ook Two Shades Of Hope is geschreven door Foy Vance en is te vinden op haar EP ‘Found A Place’ (2015). Ze vertelt dat ze het vaak heel moeilijk vindt om deze song te zingen. Wederom een geweldige ballad met kippenvel. Ze vertelt dat ze qua muzieksmaak zit tussen haar vaders platencollectie en haar liefde voor Afro-Amerikaanse muziek, zoals the Moody Blues, David Bowie en Aretha Franklin en Solomon Burke. Hierna zingt ze haar versie van Cat Stevens’ Father And Son in een bloedstollende uitvoering!
Het concert wordt besloten met een bijzondere en soulvolle uitvoering van Donny Hathaway’s versie van John Lennons Jealous Guy, die met een staande ovatie wordt beloond. Als toegift zingt ze het mooie zelfgeschreven Sweet Man Moses (een song over haar vader) en opnieuw staat de hele zaal luid te applaudisseren. Een mooi einde aan een geweldige muzikale avond op een bijzondere locatie.
Website Jo Harman
In de pauze van haar optreden gaf Jo een korte a cappella performance in het schip van de kerk (luister en huiver!):
We horen graag je mening! Voeg reactie toe