Concertverslag Jimmy Cornett and the Dead Men
Tico Tico, Aalten
7 november 2021
Tekst en foto’s: André Wittebroek
Recensent Peter Marinus van Blues Magazine schreef in zijn recensie over het live-album Live In Roth van Jimmy Cornett and The Dead Men uit 2018 als conclusie: “Liefhebbers van spetterende Southern Rock én van het betere gitaarwerk kunnen dit album blindelings aanschaffen!”.
Henk Haaring van Tico Tico in Aalten is heel lang bezig geweest deze band te contracteren en nu is het eindelijk gelukt. De avond tevoren stond de band nog op het podium in Baden Baden en s’ middags om 15.00 in Aalten, na een zeer korte nachtrust en lange reis.
Maar daar is op de bühne niets van te merken. Geweldige energie en speelplezier kenmerken de hele show.
Voor het podium staat een schitterend zwart gepolijste Harley Davidson en het binnen druppelende publiek kijkt er verbaasd en bewonderend naar. Het wordt de aftrap van het concert. Eigenaar Martin Hubers trapt het gevaarte aan, een daverend geluid en benzinedampen vullen de locatie en rijdt de motor tussen het publiek door de grote deur naar buiten en de band valt in! Een passend begin voor de muziek die komt, stevige boogie!
Drumster Claudia Lippman en gitarist Dennis Amadus betreden het podium en beginnen met een stevig intro, contrabassist Frank Jäger volgt en even later als laatste de charismatische frontman Jimmy Cornett. Het instrumentale intro gaat over in de beukende boogie Hoochie Coochie Man. Meteen is daar die boogie, boogie-rock drive die het concert bepaalt. Wat een groove en ritme en het vele publiek gaat er meteen in mee.
Er is ook een groep fans uit Duitsland meegekomen die vooraan staat en beginnen te swingen en die de teksten letterlijk meezingen. Dit slaat direct over op de rest van het publiek.
De werkelijk fantastische gitarist Dennis Amadus spoort het publiek vaak aan mee te klappen en zingen. Hij heeft een heel eigen stijl en is zo goed. Net als de stem van Jimmy Cornett; helder, dan zacht, dan rauw en zeer goed verstaanbaar. Complimenten aan de mannen van het geluid, perfect gedoseerd, krachtig maar niet te hard. Super gedaan.
De ritmesectie is top. Drumster Claudia Lippman, een wat fragiel uitziende vrouw, maar wat een power met retestrak spel die bij deze muziekstijl zo nodig is net als contrabassist Frank Jäger met zijn pompende diepe basspel. Hoe hij het kan, geen idee, maar tijdens het spelen klimt hij een keer op zijn bas, staat erop en speelt verder tot groot enthousiasme van het publiek!
Na Hoochie Coochie Man volgt het dampende Rollin’81 met topsolo van Dennis Amadus; heerlijk slide-spel van Jimmy Cornett in A Good Day en waarin Jimmy op slide en Dennis elkaar in een duel tot grote hoogte stuwen. Dan een akoestisch intro met prachtige zang van Jimmy in de ballade Sailor waarna het weer stevig gaat in Mama Told Me. (Of dit de titel is?. Jimmy gevraagd om een setlist maar die hebben ze nooit, ligt ook aan publiek wat op dat moment gespeeld wordt), dus kan het zijn dat enkele titels niet kloppen, maar de naam uit de song gehaald.) De ballade Open Road wordt opgedragen aan alle overleden vrienden en muzikanten, Dusty Hill van ZZ Top, de band die een grote inspiratiebron voor de band is, wordt speciaal genoemd. Het laatste nummer voor de pauze Highway is my Home in een meer country-rock stijl gaat over cruisen met de motor : freedom feeling! (De Harley!)
Na de pauze knalt het meteen met het bekende Black Betty in een heel eigen uitvoering, het zeer enthousiaste publiek brult mee en beide gitaristen blinken uit, Jimmy op slide en Dennis op gitaar. Met rock and roll gaat het verder met Shut up and Dance, hier staat Frank op zijn contrabas, waarna in de volgende song Dennis het wah wah-pedaal gebruikt en dat tegendraadse ritmes bevat maar het toch klopt. Knap! Boogie Chillin’ is een lang nummer met verschillende meeslepende ritmes en dynamiek waarin het publiek compleet uit zijn dak gaat. De laatste song gaat over Jimmy’s terugkeer, elke keer weer, naar Sank Pauli met de bekende Reeperbahn, waar hij vandaan komt: When on the road I’m a kind of a singer, maar altijd going home naar Sankt Pauli.
Als toegift wordt Lecker gespeeld en verlaten de bandleden in omgekeerde volgorde dan aan het begin van het optreden het podium onder een daverend applaus.
Conclusie:
Een schitterende muziekmiddag voor een zeer enthousiast publiek in een geweldige sfeer. Topband vol groove, drive en spelplezier en de uitnodiging voor een volgend optreden is er.
Jimmy Cornett zelf was ook zeer enthousiast over locatie en publiek en komt heel graag weer terug.
(P.s. Met een razend enthousiast publiek is een optreden altijd geslaagd en hier dus ook. Jimmy zegt dat het o zo moeilijk is optredens in Nederland te krijgen en dat geldt voor ongeveer alle Duitse bluesbands. Er zit zoveel goeds daar. Kijk niet alleen naar USA en UK, bookers, maar eens dichtbij over de grens en dit geldt ook voor het meeste blues publiek).
Line-up:
Jimmy Cornett: zang, gitaar, harp
Dennis Amadus: leadguitar
Frank Jäger: contrabas
Claudia Lippman: drums
Links:
www.jimmy-cornett.de
We horen graag je mening! Voeg reactie toe