BETH HART ‘THE THANKFUL TOUR’
Special Guest: JOHN OATES
Ziggo Dome, Amsterdam
26 November 2022
Halverwege de avond was het al vrij duidelijk dat dit een haast onmogelijke opgave dreigde worden. Meerdere malen had ze namelijk al aangegeven niet volledig fit te zijn maar na bijna anderhalf uur gooide ze dan toch de handdoek in de ring. Beth Hart had zich zaterdag nog graag opgemaakt voor de finale van het optreden en er zouden nog zeker twee toegiften, waaronder ‘Whole Lotta Love’, bijkomen maar na een eerdere last-minute afgelasting in Grolloo afgelopen juni, kregen de Nederlandse fans nu opnieuw een teleurstelling te verwerken. De zangeres was verkouden en kon gewoon niet meer verder na een tot dan toe uitermate boeiende en intense set. Omdat het grootste gedeelte van de show daadwerkelijk heeft plaatsgevonden zal er volgens concertorganisator MOJO geen vervangend optreden plaatsvinden.
Tekst: Jeroen Bakker / Fotografie: Harry Pater
De Ziggo Dome was al vroeg op de avond goed gevuld. Op een paar plaatsen na zelfs ook uitverkocht. De bezoekers die op tijd waren voor het voorprogramma kregen de helft van het beroemde duo Hall & Oates te zien. John Oates, die met die snor ja, was toch al van plan naar Europa te gaan in verband met pers-activiteiten rondom zijn recent uitgebrachte nieuwe muziek waarvan onlangs ‘Pushin’ A Rock’ al te horen was.
Kon hij dus mooi alvast een voorproefje hiervan presenteren als speciale gast tijdens deze tour. Een hele band meenemen bleek wat lastig en daarom liet John zich voor de gelegenheid begeleiden door zijn percussionist. Het lukt beiden maar nauwelijks om het rumoer in de zaal te overstemmen. Een groot deel van het publiek is op zoek naar het juiste plaatsje, want het betreft uitsluitend zitplaatsen vanavond, als Oates zijn akoestische set is begonnen. Het andere deel heeft zelfs geen idee wie daar op het podium te zien is. Moet je voorstellen: De man die altijd al in de schaduw stond van zijn energieke collega maar mede verantwoordelijk is voor zoveel hitsuccessen, slaagt er zelfs nu niet in om de aandacht op zich gevestigd te krijgen. Bij ‘She’s Gone’ lijkt er sprake van enige herkenning en ook ‘Out of Touch’ klinkt sommigen bekend in de oren. John vindt het allemaal prima en heeft het ogenschijnlijk zelfs enorm naar z’n zin. Hij werd ’s middags al in de stad gespot tijdens diverse toeristische uitstapjes waar hij zich eveneens uitstekend wist te vermaken. Beetje rondhangen en wat herinneringen ophalen. Lang geleden speelde hij hier zelfs nog in het Vondelpark. Dankzij de successen uit de jaren tachtig met Daryl Hall heeft hij zijn zaakjes goed voor elkaar. Heeft nu volledige artistieke vrijheid en kan alles doen wat hij wilt. Grote hits zullen er niet meer komen maar zijn recente inductie in The Mustache Hall of Fame heeft hem toch maar een plekje opgeleverd naast illustere namen als Salvador Dali, Theodore Roosevelt en Tom Selleck. Vergeet niet, John Oates is een vooraanstaand Movember-ambassadeur. Tijdens ‘What A Wonderful World’ verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. Later op de avond zien we hem nog even terug.
Het is overduidelijk waar iedereen voor gekomen is en dat blijkt ook wel wanneer iets na negen uur de verlichting in de Ziggo Dome dimt, de keiharde metalen intro-tonen van Mushroom Head klinken en vervolgens een hartstochtelijk gejuich opstijgt voor de in Nederland zo geliefde Beth. Met haar band start ze met ‘Tell Her You Belong To Me’, een track waar ze indertijd maar liefst een jaar lang aan heeft gewerkt. Hoewel dit niet de eerste keer is dat ze hier staat maakt ze toch een wat nerveuze indruk. Wanneer ze vervolgens eens uitgebreid om haar heen kijkt, lijkt ze toch echt weer onder de indruk van al die mensen die speciaal voor haar zijn gekomen. Het is niet voor niets dat deze tour is omgedoopt tot ‘The Thankful Tour’, ze is oprecht dankbaar en beseft nog altijd maar al te goed waar ze ooit vandaan is gekomen. ‘This is so fucking cool’, aldus Beth die haar tranen al weer de vrije loop laat, een gebruikelijk ritueel van de hyper-emotionele zangeres die gewoonweg zichzelf is en er absoluut niet mee bezig is om te denken wat anderen van haar vinden.
Voor wie de levensloop van Beth Hart niet geheel onbekend is klinkt het misschien een beetje vreemd om te moeten constateren dat dit niet bepaald een makkelijk jaar is voor de zangeres. Het is namelijk nog nooit makkelijk geweest in haar leven, Na zo ongeveer bijna alles te hebben overwonnen waar een ander aan onderdoor zou zijn gegaan, lijkt Beth er de laatste jaren, uiteraard mede geholpen door haar man Scott die we hier vanavond ook weer zien rondlopen, beter voor te staan dan ooit. Desondanks verloopt de huidige tournee bepaald niet gemakkelijk. Na begin dit jaar enkele optredens tijdens haar Amerikaanse tour wegens gezondheidsproblemen te moeten annuleren bleef ook de Europese tour die daarop volgde niet gevrijwaard van de nodige turbulentie. Een beknelde zenuw zorgde er voor dat de tourstart in Duitsland zelfs met twee weken werd vertraagd.
Van het indrukwekkende Zeppelin Tribute-album wordt ‘When The Levee Breaks’ gedaan. Hoewel niet eens afkomstig van Led Zeppelin, staat Beth hier vocaal sterk haar mannetje zo als vrouwelijke equivalent van Robert Plant. Het is haar op het lijf geschreven, De uithalen van de zangeres zijn oppermachtig. De logge groove beukt hard door de grote zaal. Wie vroegtijdig de zaal verlaat voor een hapje, drankje of plasje, komt niet meteen weer binnen maar dient te wachten tot de band klaar is. Pas bij het volgende nummer kun je weer gaan zitten. Het verloop tijdens de show lijkt op deze manier beter georganiseerd maar stuit ook op enig onbegrip bij sommige bezoekers.
De keuze om ‘Rhymes’ van Al Green te vertolken lijkt aanvankelijk opmerkelijk maar de zangeres kan met de Memphis Soul van de nog altijd actieve soul-dominee prima overweg, zoals eerder bleek tijdens haar samenwerking met Joe Bonamassa op het album ‘Seesaw’ waarop zij gezamenlijk enkele klassiekers vakkundig onder handen namen.
Verrassend is ook het arrangement van ‘Bang Bang, Boom Boom’ dat vanavond ook in een reggae-jasje prima past. Aanvankelijk lijkt er weinig aan de hand maar we zien Beth regelmatig even de tijd nemen om een slokje te nemen en de ademhaling weer op peil te krijgen. Ze bekend toch nog maar even een testje te hebben gedaan voorafgaand aan het concert.
Op halve kracht het optreden afwerken lijkt in ieder geval geen optie. Bij Beth Hart geldt de regel ‘muziek is beleving’ en dat is precies wat haar als artieste zo interessant maakt. Op de rand van het podium gaat ze er even bij zitten en spreekt de zaal toe alsof ze aan de bar zit met een goede kennis. Ze vertelt over ‘Thankful’ en wat haar heeft bewogen om dit te schrijven. Het is een ode aan het leven. Juist nu, na een periode van zoveel shit is het belangrijk te beseffen wat je hebt. Het komt er op neer dat je de kleine dingen weet te waarderen en niets zomaar voor lief neemt. Begeleidt door slechts een akoestische gitaar slaagt ze er toch weer in om een hal met 17 duizend toeschouwers om te toveren in een knusse huiskamer. Moeiteloos passen ook de recentere liedjes, die van ‘War In My Mind’ dat drie jaar geleden werd uitgebracht, in haar toch al zo indrukwekkende oeuvre. Het album dat hier al eens een ‘episch werkstuk’ werd genoemd, bevat enkele juweeltjes die op een avond als deze ontzettend sterk overeind blijven. Maar liefst vijf op een rij krijgt het publiek het er voorgeschoteld waarbij de hoogtepunten vanachter de piano worden gespeeld. ‘Woman Down’, ‘Rub Me For Luck’, ‘Without Words In The Way’, ‘Sugar Shack’ kunnen moeiteloos uitgroeien tot vaste waarden in de setlist. Ze toont zich kwetsbaar, gevoelig maar ook strijdbaar en steeds weer intens.
Desondanks lijkt zelfs deze sympathieke ‘powerwoman’ niet onoverwinnelijk want wanneer John Oates nog even mag opdraven om zijn, samen met Daryl Hall geschreven ‘You Make My Dreams’ met Beth te duetteren is het overduidelijk dat de zangeres echt niet meer verder kan.
Hoewel je het kon zien aankomen is het toch een abrupt einde van een, toch weer memorabel optreden van de geweldige zangeres.
De teleurstelling slaat bij het verlaten van de zaal al snel om in dankbaarheid. ‘Thankful’ dat we deze avond, deze ervaring met Beth Hart hebben kunnen delen.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe