Tekst: Patrick Struijker Boudier
Bas de Haan troubadourt inmiddels al ruim een decennia in de kroegen en op festivals met zijn plattelandsblues. Zondag 1 juli was de Amsterdamse bluessinger/songwriter voor een gig in het Bluescafé Apeldoorn. Helaas was de opkomst (te) mager, maar dat had gelukkig geen invloed op zijn performance. Luie en ontspannen muziek op een warme zondagmiddag.
Het was druk zondag 1 juli in Apeldoorn. Koopzondag, drakenbootraces en optredens in het centrum. Helaas was die drukte niet doorgesijpeld naar het Bluescafé waar het met een man (en vrouw) of 25 in de loop van het optreden niet uitpuilde van bezoekers. Jammer, want de ingrediënten waren volop aanwezig voor een ontspannen afsluiting van het weekend met bluesman Bas de Haan. Zon, een relaxte sfeer, een authentieke en bijzonder aardige muzikant op het podium en erg genietbare blues.
Voor Bas maakt het niet zoveel uit: vele bezoekers of niet, hij maakt er toch wel een show van en praat ontspannen met het publiek dat er wel is. Rond vijf uur trapt hij af met Passion & Pain van zijn gelijknamige cd uit 2005. Na een cover van Keb’ Mo en Het is mooi geweest van Die Jongen Van De Overkant uit 2009, gooit hij er een nieuw nummer in: Omdat Ik Weet Wat Jij Niet Weet. Wanneer een nieuwe cd van Bas de Haan verschijnt is niet bekend, maar als het zo mooi en authentiek klinkt als deze zondag, dan wordt het weer een fijne Nederlandstalige bluescd.
De set van bijna 30 nummers is voor het leeuwendeel opgebouwd uit covers, hier en daar aangevuld met eigen werk van een van zijn vier cd’s en de ene ep. Leuk is dat Bas formulieren heeft neergelegd met verzoeknummers waaruit het publiek kan kiezen. En daar zitten onverwachte keuzes in. Zo kan het gebeuren dat er een bluesy uitvoering wordt gedaan van Love me Tender en er een medley volgt van Rosie en Hallelujah I Love Her So. Ook mooi, en inmiddels bekend voor vaste bezoekers van optredens van Bas de Haan, is de cover van Sympathy For The Devil. Blijft toch verrassend hoe hij het arrangement heeft omgegooid om er een veel dreigender nummer van te maken.
De Haan beheerst zowel de akoestisch gitaar als de elektrische. Prachtig akoestisch is de cover van Nine Inch Nails Hurt, definitief eigen gemaakt in de versie van Johnny Cash. En ook prachtig zijn de eigen composities die hij vooral in de derde set speelt als Dronken Op De Bank en Nooit Meer Blauw.
Het elektrische komt terug in meeslepende en jankende nummers als Walkin’ Blues (op slide), I Can’t Be Satisfied en Blues Upside Down. Wat betreft de setlist vind ik het jammer dat hij niet meer eigen composities doet deze zondag; die zijn sterk genoeg. Van de andere kant: de covers die hij doet, krijgen het publiek goed mee dus daar is ook wat voor te zeggen.
Wat mij het (eigenlijk altijd) het meest bijblijft bij optredens van Bas de Haan is de spontaniteit gekoppeld aan authenticiteit. Hoe spontaan? Ter plekke een arrangement verzinnen voor House of The Rising Sun en dat ook spelen. Hoe authenthiek? De openheid die hij tentoonspreidt op het podium is buiten het podium ook aanwezig. Veel bezoekers of niet, hij maakt er een show van en heeft voor iedereen tussen de sets door een vriendelijk woord over.
Jammer dat het zondag niet zo druk was; Bas de Haan (en Bluescafé Apeldoorn) verdient een groter publiek. Ik heb me in ieder geval uitstekend vermaakt met prima muziek uitgevoerd door een oprechte muzikant. En aan de reacties te horen van het publiek na afloop was ik niet de enige. Voor wie hem binnenkort wil zien optreden: Bas de Haan treedt zaterdag 14 juli op in Vreedenblues in Willem Slok, Utrecht.
Websites: www.basdehaan.nl en www.bluescafe.nl
We horen graag je mening! Voeg reactie toe