Jason Ricci & New Blood
Vrijdag 12 juni 2009
Metropool, Hengelo
Ingestuurd verslag door : Piet de Kleijn (met hulp van vrienden)
Vergezeld door 2 mede Jason Ricci fans en natuurlijk met 2 via Bluesmagazine gewonnen vrijkaartjes in het vooruitzicht reed ik vrijdagavond 12 juni richting De Metropool te Hengelo. Het zou maar liefst m’n 3e Jason Ricci concert gaan worden dit jaar ! Tsja, de mondharmonica is, op de gitaar na, m’n favoriete blues instrument, vandaar ;-)
Even kort : ik had hem vorig jaar voor het eerst gezien als gast van Walter Trout (zie verslag, foto’s en video : www.bluesmagazine.nl/foto-verslag-walter-trout-jason-ricci-tour-november-2008). Dat ( te ) korte optreden had zo’n indruk gemaakt dat vervolgens Moulin Blues werd bezocht en, zoals bekend, was Jason’s optreden daar er een zoals de veeleisende Moulin Blues ‘harde kern’ al lang niet meer had meegemaakt. Lees gerust even de passages over Jason in het gastenboek. Maar in Ospel had Jason ook maar beperkte tijd, dus nu hij voor een mini-tournee even in Nederland & België is, zag ik m’n kans schoon. Met enkele mede fans was het vorige week zaterdag – 6 juni 2009 – De Groene Engel in Oss. Terwijl veel nietsvermoedende bluesliefhebbers die avond naar het voetballen keken of zich vermaakten op Blues Open Geldrop, was ik bij een historisch optreden in Oss. Maar liefst 2 uur en 1 kwartier lang ( non stop ) overtrof Jason daar schijnbaar moeiteloos het indrukwekkende optreden in Ospel.
Maar genoeg over wat al is geweest …
Na een zonnige rit van zo’n anderhalf uur kwamen we rond 20.30 in Hengelo aan en moest er natuurlijk nog maar 1 kaartje extra worden aangeschaft. De Metropool is een complex gebouw waar de tand des tijds niet aan is voorbijgegaan, maar de nieuwbouw zal over ’n paar maanden klaar zijn. Het was nog niet erg druk ( veel te mooi weer misschien voor concertbezoek ), maar al snel liepen we bassist Todd ‘Buck Weed’ Edmunds tegen het lijf, die zich ons nog herinnerde uit Oss. Even bijgepraat onder het genot van een heerlijke koele Hertog Jan Weizener van de tap ( het is dus niet allemaal Grolsch daar ). Daarna snel naar de niet heel grote concert ruimte om samen met zo’n 50 liefhebbers ( schat ik ) te gaan genieten van wat opnieuw een fabelachtig concert zou gaan worden. Dit keer geen voorprogramma en Jason houdt beslist van op tijd beginnen ( begrijpt u deze stille hint, beste artiesten & concert organisatoren ? )
Jason was nu helemaal uit België naar Hengelo gekomen maar dat is, met zijn jarenlange tournee ervaring in een land als de VS, waarschijnlijk een peulenschil. Als doorgewinterde professional gaat de knop om en opende hij dit keer met een nummer van zijn pas verschenen cd ‘Done With The The Devil’, recensie hier : www.bluesmagazine.nl/cd-recensie-jason-ricci-new-blood-done-with-the-devil.
Ik ben niet erg goed in setlists, dus zal me beperken tot enkele favoriete nummers om een beeld proberen te geven van wat al die afwezige 16 miljoen Nederlanders hebben gemist. Als groot harmonica liefhebber heb ik al jarenlang nummers verzameld van de erkende grote namen uit het vak ( dood & levend ) en kan ook genieten van live optredens van de bands die een mouthharp speler in de gelederen hebben. Met die achtergrond durf ik zonder overdrijving te stellen dat Jason nu al behoort tot die heel kleine en zeer selecte groep spelers van de absolute buitencategorie.
Hij paart namelijk een uitzonderlijke techniek aan de longen van een span paarden en de conditie van een marathonloper. Het lijkt wel alsof Jason in trance raakt zodra hij gaat optreden want ik kan echt niet anders verklaren hoe iemand keer op keer zo fenomenaal en schijnbaar moeiteloos kan spelen. Jason weet zichzelf en de meer dan uitstekende band opnieuw naar ongekende hoogten te stuwen middels een zeer uitgebalanceerde setlist, die niet alleen perfect qua tempo afwisselt, maar ook alle ruimte biedt aan blues, funk, jazz en wat Jason alles nog meer te bieden heeft.
Zoals bekend neemt hij live zeer ruim de tijd voor zijn nummers en, in combinatie met zijn ongekend improvisatie talent, resulteert dat in telkens ongehoord mooie uitvoeringen van zijn repertoire. Het beluisteren van zijn – overigens uitstekende – cd’s geeft niet echt een goede indruk van wat hij allemaal presteert tijdens een live optreden. Je moet er echt een keer bij geweest zijn om te weten waar ik over praat.
Gelukkig is er – met Jason’s goedvinden – erg veel historisch live materiaal gratis te downloaden, zie Jason’s gratis legale live concert downloads – search = Jason Ricci : www.archive.org, prima opnames, gemaakt met semi-professionele apparatuur.
De bandleden krijgen ook bij tijd & wijle alle ruimte voor lange solo’s, maar Jason is natuurlijk de man waar het hier om draait en hij zorgt ervoor dat het publiek van begin tot eind helemaal bij de les blijft. Godsallemachtig, wat is hij een fenomenaal talent ! En waar zo veel zeer getalenteerde instrumentalisten op stuk lopen, zingen tijdens hun optredens, heeft Jason al dat rauwe, doorleefde geluid dat je nu nog niet bij hem zou verwachten en dat ook al geen recht wordt gedaan op z’n cd’s. Het feit dat hij een roker ( ! ) is zal daar misschien aan hebben bijgedragen? Afijn, de zang wordt met erg veel gevoel en overtuiging gebracht en maakt dat zijn, veelal zelf geschreven, nummers veel meer aan inhoud winnen dan bij pure ‘instrumentals’ het geval zou zijn. Ik vermoed dat de ‘blues’ Jason zelf bij tijd & wijle niet onberoerd heeft gelaten, getuige bv. het uiterst indrukwekkende nummer ‘Broken Toy’ …
Maar ook de prima band dient hier niet onvermeld te blijven, de indrukwekkende cv’s van de leden leest u hier: www.jasonricci.com/bio.php . De lange solo’s van m.n. gitarist Shawn Starksi tijdens (mijn) favoriete nummers als ‘The Hip Shake’ en vooral die prachtige slow blues ‘The Way I Hurt Myself’ zijn om de vingers bij af te likken. Ik beoordeel blues gitaristen via de manier waarop zij een slow blues met beleving weten te spelen. Blues rock spelen kan bijna elke boerenlul, stukje ‘shredden’ om het vingervlugge werk te demonstreren is al iets lastiger, maar om met echt gevoel de juiste toon te vinden tijdens een lange slow blues solo is iets waar menigeen door de mand valt.
Met de uitdrukking ‘bending the strings’ weten de kenners direct wat ik bedoel : je gitaar laten ‘praten’ door met 3 vingers de ‘pitch’ te veranderen is een techniek die velen jammer genoeg onvoldoende beheersen, dan wel op het juiste moment weten toe te passen. Vrij veel bekende Nederlandse gitaristen falen hier zelfs, maar dat is mijn heel persoonlijke mening.
Maar we dwalen weer af : Jason is een speler die zeer veel moeite investeert in het ‘customizen’ van zijn instrumenten (alles wat u over Jason’s techniek etc wilt weten : www.youtube.com/user/jasonricci) en dat merk je direct. Het schijnbaar onmogelijke klank spectrum dat hij uit een harmonica haalt red je echt niet met een exemplaar ‘made in North Korea’ à 5,99 euro bij Blokker. In tegenstelling tot bijna elke harmonica speler gebruikt hij inmiddels niet meer die welbekende Hohners, de Blues Master Harmonica Mike en de Fender Bassman Amp, maar ik laat hem u dat graag hier zelf uitleggen (zie www.jasonricci.com/endorsements.php ). Bij elk optreden staat dat kleine opengeklapte metalen koffertje vol met kostbare kleinoden prominent in het zicht, op een kruk aan de rand van het podium. En net als bij veel gitaarspelers ligt er een ‘pedal board’ op het podium en samen met een draadloze microfoon geeft hem dit z’n unieke sound. Eenmaal gehoord, nooit meer vergeten !
Maar ook als hij die techniek even weglaat voor het equivalent van een ‘a capella’ solo bij z’n echt schitterende uitvoering van de Lou Reed classic ‘Walk On The Wild Side’ staan je nekharen recht overeind. Geen elektronica, geen ondersteuning van de band : die rijkdom aan smachtende, ijle hoge tonen in een doodstille zaal raakt je recht in het hart, de pure klanken vertellen een verhaal zoals geen enkele ‘lyric’ dat zou kunnen doen. Ik kan hier nog wel uren doorgaan, maar ik weet dat mijn verhaal, hoe uitgebreid en in detail ook, geen recht doet aan wat Jason Ricci laat zien en vooral horen. Oh mensen, wat is kundig bespeelde harmonica toch een ontzettend mooi instrument. En past gewoon in het borstzakje van je shirt, nota bene !
Na 7 kwartier was het tijd voor een welverdiende pauze, want Jason had inmiddels z’n van zweet doordrenkte t-shirt al ’n keer op het podium flink uitgewrongen. Voor ons dus tijd om even wat ervaringen uit te wisselen, natuurlijk onder het genot van een alweer zo’n heerlijke koele Weizener. Een niet toevallig aanwezige beroeps mondharmonica speler onder de toeschouwers vertrouwde ons toe ernstig te overwegen zijn instrument te vernietigen, zo intimiderend ( in de goede zin des woords ) had Jason’s spelen hem geraakt. Maar genoeg over de pauze, want Jason komt terug voor de 2e helft !
Het kleine halfuurtje rust had Jason’s energie aangevuld als was er niks gebeurd, dus de fans werden opnieuw getrakteerd op een dampend vervolg van ruim 5 kwartier, dat aan kwaliteit en diversiteit niets inboet. Jason & de band handhaven moeiteloos hun onwaarschijnlijk hoge niveau van de eerste helft en ik overdrijf niet als ik zeg dat ze de zeer hoog gelegde lat van hun vorige optredens wéér overtreffen. Is er een muzikale grens aan deze man ? Ik vrees van niet …
Om te voorkomen dat ik hier in herhaling verval rest mij nog te vermelden dat we na een concert van bij elkaar geteld 3 ( inderdaad : drie ) uur uitzonderlijke muziek in de gelegenheid werden gesteld voor de inmiddels ook bekende ‘meet & greet’. Jason is, zo zegt hij zelf, niet echt uit op roem en geld, maar speelt nog altijd vooral voor z’n plezier ( getuige z’n al jarenlange moordende toer schema in de VS ) en z’n fans. Dus neemt hij echt alle tijd voor een leuk praatje met iedereen, de gesigneerde cd, en al wat er meer bij zo’n onderonsje hoort.
Niks geen ego, niks geen bodyguards, maar gewoon even lekker lachen & wat kletsen, maar ook zien dat je complimenten hem oprecht iets doen. Een groot artiest als hij nu al is blijkt gelukkig nog niet zó verwend dat een welgemeend compliment hem nog een klein beetje verlegen kan maken. Prachtig ! Ook de andere leden van de band lopen in het wild rond en laten zich graag aanspreken. Tenslotte hebben zij een niet onbelangrijke bijdrage geleverd en zelfs ( drummer Ed Michaels en bassist Todd Edmunds ) een eigen compositie laten horen !
Samenvattend kan ik de lezers die het tot hier hebben volgehouden niet anders raden dan massaal naar zijn voorlopig laatste optreden in Nederland te gaan, op 17 juni a.s. in muziek café Tom Tom in het kleine Brabantse Heythuysen (route: home.wanadoo.nl/cafe.tomtom/routebeschrijving.htm). En let goed op mijn woorden : je zult er beslist geen spijt van hebben ! “Just do it !”
Die andere goede bands & artiesten in je blues agenda komen echt een volgende keer wel weer aan bod. Nu dus Jason Ricci even met dikke vette letters bovenaan noteren en vooral niet vergeten het aan iedereen die je kent te vertellen.
Als je kinderen later met open mond naar je Jason Ricci cd’s luisteren, wil je hen vol trots kunnen zeggen : “Daar ben ik ooit bij geweest !”
Update: HET CONCERT IN CAFE TOMTOM IS UITVERKOCHT !!!
Maar mooier dan een commentator bij een van z’n ontelbare schitterende YouTube video’s het heeft gezegd kan ik het eigenlijk niet : “This is the sound of someone’s soul blowing through his harp … “.
Dit was er met recht een voor de muzikale geschiedenisboekjes.
Filmpjes gemaakt door een van m’n meegereisde fans :
Ingestuurd verslag door : Marte Tulling
Jason had een flink repertoire, hij speelde vanaf 21.15 voor eerst 1,5 uur. Daarna een pauze van ong 30 min en daarna weer 1,5! Na twee flinke toegiften was het toch echt gebeurt en bleef hij cd’s signeren.
Ik kende Jason alleen van youtube en daar was hij al geweldig op, maar live! Wat een energie heeft die man! Een muzikant in hard in nieren, overigens zijn hele band! Super band trouwens, hij stelde zijn gitarist voor die in de top 10 van alle gitaristen staan en dat was zeker te horen. Geweldig spel! Ze hadden overigens een flink tempo in ’t ritme. Jason’s band is goed op Jason en op elkaar in gespeeld, geweldig om te zien. Ze genieten van het optreden en stralen enorm veel energie uit. De drummer zag eruit als een hippie, beetje mellow, maar hij ging te keer als animal van de muppet show! geweldig! De bassist had ook een flinke solo waarin hij je liet horen dat je een basgitaar ook wel als gitaar kon bespelen, GEWELDIG!!!!!
En dat is alleen nog de band! Jason zelf barste van de energie en zo speelde hij ook. Nico Wayne speelt een flink potje mondharmonica, maar Jason speelt toch weer totaal anders. Enorm zuivere noten, de snelheid en het spel. Echt ik stond helemaal verstelt dat dát allemaal kan met een mondharmonia. Overigens kan hij ook zingen, hij heeft een rauwe stem, doet aan tom waits denken, maar toch niet helemaal. SUPER. Hij coverde een aantal nummers, maar had ook zelf geschreven nummers, allemaal helemaal te gek. Zijn cover van mellox down easy (little walker), helemaal geweldig! Totaal anders,weer enorm energie vol nummer. Jason kon overigens niet altijd zijn eigen snelheid bij houden en moest even een flinke teug adem nemen. Mooi om te zien. Ik vond Jason echt helemaal te gek, samen met zijn band. Echt helemaal geweldig.
Na de tijd cdtje (done with the devil) gekocht, heeft niet de heftigheid en de energie die Jason heeft als hij op ’t podium heeft, maar is zeker een knetter gave cd.
Jason is nog maar even in Nederland en Belgie (helemaal geen tour data in duitsland) en gaat dan weer naar de US. Jammer genoeg…..
Website Jason Ricci : www.jasonricci.com
Prima verslag heren!!
Jullie hebben mij in ieder geval erg enthousiast gemaakt, dus zal ik hem de volgende tour zeker gaan zien!!
Misschien wel op het Grolsch Bluesfestival in Schoeppingen, men probeert hem voor volgend jaar te boeken.
Een goede zet gezien jullie bevindingen!!