Verslag: Moulin Blues – Ospel, 3 en 4 Mei 2019

Moulin Blues, Ospel op 3 en 4 mei 2019

Het festival seizoen is geopend en vrijdagmiddag gaan we op pad voor de 34e editie van een van de gezelligste festivals van Nederland: Moulin Blues! Hoewel absoluut niet zo warm als vorig jaar, het scheelt minstens 15 graden, belooft het dit weekeinde toch genieten te worden van veel goede muziek. De line-up liegt er ook dit jaar niet om, we krijgen alleen maar top-acts uit binnen-en buitenland voorgeschoteld! Zoals ieder jaar hebben we ons uiterste best gedaan om alle aandacht aan deze fijne acts te schenken! Lees ons verslag, bekijk onze fotoserie en geniet nog even na of gewoon mee van al die kanjers in de twee (verwarmde) tenten van Moulin Blues 2019!

Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Marco van Rooijen en Nineke Loedeman. Bekijk alle foto’s in het album Moulin Blues 2019. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Vrijdag om 16.00 uur is de aftrap op het hoofdpodium met onze Belgische vrienden, de BOOGIE BEASTS, de Vlaams/Waalse samensmelting van Stinky Lou & The Goon Mat en de band Voodoo Boogie. Het viertal weet met hun set vol broeierige en hypnotiserende grooves, doorspekt met Hill Country blues invloeden, de tent totaal op de kop te zetten.

Vette slide-gitaarpartijen, huilende mondharmonicaklanken en onuitputtelijke energie, kortom muziek die je bij de strot pakt! Zelf noemen ze het trashboogie en daar kan ik me helemaal in vinden! Luister maar eens naar hun album ‘Deep‘.

Het is wellicht nog vroeg maar het publiek is al he-le-maal los en het duurt niet lang of er wordt flink gedanst voor het podium, wát een opener van Moulin Blues 2019!

In het Moulin Blues Café vinden we de winnaars van de Belgische Blues Challenge 2018: BLACK CAT BISCUIT. De band is ontstaan in 2015 en won drie jaar later de BBC. Afgelopen april eindigde de band op de vierde plaats tijdens de European Blues Challenge 2019 in de Azoren, een uitstekend en welverdiend resultaat.

De vijf mannen, die hun strepen verdiend hebben bij verschillende bands, brengen een pittige mixture van frisse nummers gemarineerd in hun ‘special gumbo hot sauce’. BCB bestaat uit Bart ‘Yasser’ Arnauts op gitaar en zang, Mark Sepanski op de harmonica, Stanley Patty op gitaar, Patrick ‘Pat Alley’ Indestege aan de upright bas en Jeff Gijbels op de drums. In februari j.l. bracht de band het album ‘That’s How The Cookie Crumbles‘ uit en deze werd overal uitstekend ontvangen.

Rauwe en frisse muziek brengen de kerels en we horen duidelijk de invloeden van West Coast Swing, Boogie en Texas Blues terug, maar deze muziek heeft toch een geheel eigen geluid. Er hebben zich reeds vele fans voor het podium verzameld en tjonge jonge, ook hier wordt er een dampende set verzorgd! De toon is gezet.

Gitarist DAVE HERRERO is voor velen toch een relatief onbekende maar toert momenteel door Europa. Hij groeide op in een klein strandstadje net buiten Tampa, Florida, ging in dienst als 15jarige en tijdens die periode maakte hij kennis de muziek van de Arc Angels en Johnny Winter. Hij begon 1996 zijn professionele carrière als tourmuzikant in Jacksonville maar verhuisde kort daarna naar Austin waar hij speelde met onder meer met Gary Clark Jr., Charlie Sexton, Lazy Lester en Seth Walker, niet de minste namen!

Dave begint zijn set met een instrumentaal nummer, samen met een uitstekende (Franse) begeleidingsband drummer Pascal Delmas en bassist Mig Toquereau. Het duurt heel even voor de heren op elkaar ingespeeld zijn heb ik het idee. We horen het lekkere What You Done To Me en She’s So Fine, met een hoofdrol voor de uitstekende toetsenist Victor Puertas.

Ook de prachtige slowblues Trouble gaat erin als gesneden koek en Dave Herrero laat hier zien een werkelijk sublieme gitarist te zijn. Ook zijn stem is bijzonder aangenaam met een subtiel rauw randje. Hij weet een vette pot Texas blues neer te zetten op eigen, voortreffelijke wijze. Een erg fijn optreden! Dave  komt overigens dit najaar (november 2019) terug met The Texas Cannonballs. (De tour zal binnenkort aangekondigd worden op Blues Magazine).

Bassist William Troiani, naamgever van de BILLY T BAND, werkte met onder meer Kiss-gitarist Paul Stanley en Lightnin Hopkins maar besloot na 47 jaar in New York te hebben gewoond naar het Scandinavische Oslo te verhuizen. In de Muddy Waters Blues Club aldaar formeerde hij een huisband, die voornamelijk artiesten als Junior Watson, Willie Big Eyes Smith en Louisiana Red begeleidt. De Billy T Band ontstaat in 2003 na het sluiten van de Club.

Zijn goede band bestaat uit drummer Alexander Pettersen (drums), Kjell Lauritzen (piano) en Håkon Høye (rhythm en solo gitaar), en al die mannen zien we straks overigens terug bij het optreden van Joakim Tinderholt. Wat volgt is een fijne pot smeuige Memphis soul & blues, afgewisseld met lekkere uptempo swamprock en alles fijn verpakt in een prettige podiumperformance! Zeer aangename band.

THE REVEREND SHAWN AMOS heeft de laatste jaren volop bewezen een veelzijdig zanger, bevlogen mondharmonicaspeler en schrijver van zinnige teksten te zijn. Zijn recente album ‘Breaks It Down‘ is daar een goed voorbeeld van. The Reverend Shawn Amos is een dominee die op een uitermate swingende wijze zijn boodschap weet te verpakken in muziek die reuze goed aanslaat bij het publiek in Ospel. Naast hem zien we Chris ‘Doctor’ Roberts op gitaar, Chris Thomas op drums en Brady Blade op de basgitaar.

Onberispelijk gekleed in met paars pak, plus strohoed en zonnebril en in fijne gele stappers komt hij het podium opgelopen. The Rev. is gezegend met een soulvolle, melodieuze stem waarmee hij tegelijkertijd rauwe emotie en kracht uitstraalt, hierbij gecompleteerd met huilende klanken uit zijn mondharmonica. Zo ook op het podium van Moulin Blues! Funk, blues, straight-on soul en gospel wordt over het enthousiaste publiek uitgestort, dat inmiddels swingt als een tierelier. En ondertussen swingt hij zelf ook over het podium mee, heerlijk.

In hoog tempo volgen vele flitsende nummers elkaar op. De mannen zijn on fire en stilstaan is geen optie. Hollywood Blues, Miss Me, Coming Down en The Jean Genie swingen van voor tot achter. De dominee weet de tent volledig in te pakken, wat een top optreden!

Leuk weetje: The Reverend Shawn Amos heeft al enkele jaren een hele leuke serie op het YouTube kanaal “Kitchen Table Blues” waarin hij diverse muzikanten in zijn keuken ontvangt om lekker muziek te maken én lekker te eten. Aanrader! Ook bracht hij begin februari een heuse EP uit met nummers van deze serie: ‘Kitchen Table Blues Vol. 1’

Nóg meer Scandinavische blues horen we van de Noorse JOAKIM TINDERHOLT & BAND. Door de jarenlange samenwerking in de Muddy Waters Blues Club zijn bandleden bassist Bill Troiani (Billy T, die zagen we al eerder vandaag) drummer Alexander Pettersen (drums), Kjell Lauritzen (piano), Håkon Høye (rhythm gitaar) en Joakim Tinderholt (leadgitaar) volledig op elkaar ingespeeld. De band begon in 2015 veelvuldig te toeren door Noorwegen en de rest van Europa, waar vele successen volgden. Hun album ‘Hold On’ (2017) ontving veel goede recensies.

We worden verrast door swingende blues en rock & roll, prettig verpakt in een pittige eigen sound maar met dat nodige ruwe randje. Joakim heeft een hele goede stem en ook de performance staat als een huis. De toffe boogie blues Stumble & Fumble zet velen tot dansen aan, inclusief ondergetekende. Deze band willen vaker zien en horen!

In de grote tent loopt Chicago bluesman William Zach ‘Zac’ Harmon  het podium op, strak in’t pak en met zonnebril op de neus. Zodra deze imposante man zijn gitaar begint te bespelen worden we al snel van de sokken geblazen door een geweldige pot machtige soul, blues, gospel en reggae.

ZAC HARMON begon op zijn zestiende met gitaarspelen. Zijn opvoeding en een voorliefde voor verschillende genres binnen de blues brachten hem op 21-jarige leeftijd naar Los Angeles. Nadat hij veel met en voor anderen speelde, begon hij in 2003 met een eigen project en bracht niet veel later het album ‘Live at Babe’s & Ricky’s Inn’ uit.

Zijn voortreffelijke band bestaat uit gitarist Texas Slim, bassist Chris Gipson op basgitaar, Ralph Forrest a.k.a. Powerhouse achter de drumkit en toetsenist Corey Carmichael.

Een indrukwekkend uur volgt en met heerlijke rootsy blues met virtuoze gitaarsolo’s, funky drumgrooves en zijn warme stemgeluid overtuigen Zac Harmon & band het publiek in de grote tent te Ospel vol-ko-men. De slowblues Feet Back On The Ground bevat zo’n schitterende gitaarsolo dat je wilt dat het niet meer stopt. Wat een klasbak.

In het Moulin Blues Café staan we te popelen om het trio GREYHOUNDS aan het werk te zien, dat bestaat uit Anthony Farrell (zang, toetsen), Andrew Trube (zang, gitaar) en drummer Zack Littlefield en deze band uit Austin is voor de eerste maal in Europa. Farrell en Trube verdienden in een verleden hun sporen in de begeleidingsband van JJ Grey en besloten in 2014 hun eigen pad te volgen. Niet zonder succes en inmiddels vier albums verder!

De band trapt af met het funky Amazing en we worden getrakteerd op een aangename, laidback gumbo van R & B, funk & soul. Ook erg mooi is het Rocky Love en het aanstekelijke I Don’t Want No Other Woman. Hun muziek werd eens omschreven als “Hall & Oates meets ZZ Top”, maar we kunnen nu wel constateren dat de heren een volkomen eigen geluid hebben ontwikkeld. We horen goede vocalen, lekker lange jams, een vette vibe en stevige groove, een haast psychedelische sound.

Straks komen de heren terug voor nóg een set, vervolgen komende week hun tour en staan onder andere volgend weekend op de Rhythm & Blues Night in Groningen. Ga ze zien!

Op het hoofdpodium staat de eerste dame van deze editie en dat is de Canadese SUE FOLEY! Sue woont alweer enige tijd in het mekka van de Texas blues, Austin en dat is te horen! Ze nam daar haar eerste album ‘Young Girl Blues’ op voor Antones Records. Sue behoort tot een van de betere roots en bluesartiesten en blinkt uit als componist, gitarist en vocalist. Ook zij toert door Europa met haar trio, bestaande uit bassist Leonardo Valvassori en drummer Tom Bona.

Het zegt veel dat Foley op haar onlangs verschenen album ‘The Ice Queen‘ wordt bijgestaan door de crème de la crème van de Texaanse blues en rock scéne. De opmerkelijkste zijn toch wel Billy Gibbons, Jimmie Vaughan, Chris Layton en Charlie Sexton.

Onder andere Come To Me My Darling, Gaslight en Fools Gold staan onder andere op de setlist en natuurlijk de prachtige slowblues The Ice Queen. Sue is heerlijk goed bij stem en heeft een lekker vet Austin accent waarmee ze het publiek toespreekt en aanspoort. Ze danst, springt en speelt een moordpartij op haar prachtige Telecaster gitaar!

Ze wisselt haar Tele in voor een akoestische gitaar en speelt een aantal songs akoestisch, zittend op een stoel, maar dat haalt naar mijn idee wel de vaart wat uit haar performance. Maar overall is dit wel een sterk optreden van deze alom geliefde vakvrouw en het publiek waardeert haar show ten zeerste.

JOE LOUIS WALKER stond al eens in een ver verleden op Moulin Blues, te weten in het jaar 1998 en mag de eerste dag van Moulin Blues afsluiten. Deze 69jarige icoon van moderne blues brengt met zijn heerlijke band een melange van krachtige blues, gospel, soul, r&b en rock. De carrière van Joe Louis Walker omvat bijna zestig jaar en 24 studioalbums! Op 10 mei aanstaande komt zijn nieuwe schijf ‘Viva Las Vegas Live’ uit, een dubbel CD plus DVD.

Als de band begint duurt het wel heel even voor het allemaal goed op elkaar is afgestemd, maar daarna is zijn gitaarspel vurig en energiek en zit vol vlammende riffs. Hij wordt bijgestaan door zijn top band: bassist Lenny Bradford en drummer Dorian Randolph.

Joe zingt heerlijk en speelt nog zaliger. Hij kan natuurlijk putten uit een rijk repertoire en een pittige set van swingende blues en vette soul volgt. We horen groovy nummers als I’m Not Messin’ Around, Like A Cat, Mean Old Train en Don’t Let Go en met Joe’s indrukwekkende kwalitatief hoogstaande bluesklanken wordt deze eerste dag in stijl afgesloten.

Na een korte, koude en regenachtige nacht maakt Ospel zich op voor dag 2 van een nu al geslaagd Moulin Blues 2019! Het is overwegend droog, de zon schijnt regelmatig tussen de hagelbuien door en de geur van verse koffie en verschaald bier dwarrelt over het terrein. Liefhebbers lopen rond met gekreukelde maar blije smoelen en trekken weer massaal het festivalterrein op. We gaan beginnen!

En dat doen we klokslag 12.00 uur met blues van eigen bodem van PHIL BEE’S FREEDOM in de grote tent. De band heeft heel recent enkele veranderingen ondergaan, zo zien we naast hammond virtuoos Pascal Lanslots, Carlo van Belleghem op de bas, drummer Arie Verhaar en zanger Phil Bee, ook de twee voorlopige vervangers van John F. Klaver en Berland Rours, niemand minder dan Guy Smeets en Stef Paglia, u allen vast welbekend. Vandaag is PBF ook uitgebreid met de twee dames die de backing vocals voor hun rekening nemen: Nicole Verouden en Tarah Ouwerkerk.

Een optreden van Phil Bee en zijn ensemble staat immer garant voor een energieke pot opzwepende blues, jazz en soul waarbij ook nog eens prima gedanst kan worden. Phil’s soulvolle stem stuwt het optreden naar grote hoogten, hij weet zich uitstekend ondersteund door een retestrakke band en ook die twee jonge honden van gitaristen hoef je niets meer te vertellen, zij weten inmiddels wel hoe ze het publiek in moeten pakken. Kortom, een prachtig optreden.

Phil staat met het emotionele One Last Kiss stil bij zijn vriend en maatje, Bluesman Bert Reinders, die kortgeleden is getroffen door een hersenberoerte. Het nummer is een mooi en intiem moment, waarbij menigeen een traan moet wegslikken. I’ll See You On The Other Side…. Met Big Legged Woman wordt de dampende set afgesloten.

Tot ons verdriet bereikte ons korte tijd later het bericht dat Bert op 6 mei is ingeslapen. Wij wensen zijn vrouw Ardi en de kinderen, familie en (blues)vrienden heel veel sterkte.

Uit Toronto komt de vrolijke SAMANTHA MARTIN en haar geweldige begeleidingsband DELTA SUGAR. Deze band stond in 2018 in de halve finale van de International Blues Challenge in Memphis en dat is niet voor niets! Het gezelschap staat garant voor een rollercoaster van onvervalste Memphis soul & blues met een ruw randje. Vanaf het eerste nummer tot en met de laatste bruist dit optreden van energie, power en passie. Dit is een band die je moet meemaken!

Als je naar Samantha luistert wordt je dadelijk gepakt door haar rauwe stemgeluid, want deze dame heeft een geweldige zangstrot! Samen met haar band Delta Sugar zorgt ze voor een energieke show en zetten ze de tent in vuur en vlam. Het publiek danst en zingt mee met onder andere het swingende Rollin’ On The River en Give Me A Ticket For An Aeroplane. Wil je meer van ze zien en horen? De band komt in augustus terug voor meer concerten.

De naam STUDEBAKER JOHN & THE HAWKS verwijst naar het bekende automerk Studebaker Hawk, het model wagen waar ‘Studebaker’ John Grimaldi vandaag de dag overigens nog steeds in rond rijdt. John Grimaldi werd geboren in Chicago waar muziek hem met de paplepel werd ingegoten. Hij ontwikkelde al snel een eigen stijl van gitaarspelen en formeerde in de jaren 70 zijn band: The Hawks.

Naast John zien we de oer-bezetting van The Hawks: Joe Fink op drums, Rick Kreher op gitaar en basgitarist Mike Scharf. John is na 27 jaar terug in Ospel, zo vertelt hij, staand achter zijn dubbele microfoonstandaard. We worden vanmiddag getrakteerd op aanstekelijk dampende Chicago Blues vol boogie, shuffle drums, vet slidegitaarwerk & gruizige harmonicaklanken.

Ondanks het goede spel lijkt het nergens écht te vlammen en klinkt het allemaal een beetje veel van hetzelfde en het optreden dut als zodanig een tikkie in. Toch zijn er genoeg liefhebbers die flink van John’s optreden genieten.

Wij zijn alweer op weg naar het Café waar de donkerharige uit Nieuw Zeeland afkomstige TAMI NEILSON haar optreden gaat beginnen. De práchtig geklede Tami verdiende haar sporen al geruime tijd gedurende tours door Canada, Nieuw Zeeland en ons eigen Europa, waarna ze wegens de uitstekende recensies inmiddels de muziek voor hitseries Nashville en Wanted mocht verzorgen. Vorig jaar bracht ze haar vierde album, ‘Sassafrass!‘ uit.

Haar stemgeluid doet wellicht denken aan Sharon Jones, Mavis Staples en Etta James, toch voegt Tami ook vleugjes rockabilly, country en americana toe aan haar overwegende blues en soulmuziek en dat doet ze voortreffelijk. Tami kan vele stijlen zingen en haar prettige stem heeft nét dat rauwe randje waardoor alles wat smeuïger wordt, haar looks en swingende podium performance zijn een genot om naar te kijken.

Naast Tami, die gekleed is in een kek groen jurkje en met hooggetoepeerd haar, vinden we op het podium, naast haar drummer, ook broerlief Joshua ‘Jay’ Neilson op gitaar. In een heerlijk gebrachte Walk Back In Your Arms horen we goed wat een giga zangstrot deze mooie dame heeft. Al met al een lekker swingend optreden!

Tussen enkele hagelbuien door lopen we vol verwachting naar de grote tent voor THE WEIGHT BAND, ontstaan in 2013 op initiatief van ex-leden van The Band & The Rick Danko Group, en die als missie heeft om het Band-geluid voort te laten leven. Na jaren van toeren bracht de band eerder dit jaar hun debuutalbum ‘World Gone Mad‘ uit, welke overal met lovende kritieken werd ontvangen!

Het gezelschap trapt af met Life Is A Carnival en de rest van het optreden is een trip down memory lane voor velen. De band staat garant voor een rijke muziekstijl, het Woodstock gevoel, en anderhalf uur heerlijke nostalgie. The Weight Band bestaat uit Jim Weider (gitaar, mandoline & zang), Michael Bram (drums en zang), Brian Mitchell (keyboards & vocals), Albert Rogers (bass) en Matt Zeiner (keyboard & vocals).

Er bestaat vandaag geen enkele twijfel over hun roots, de band vermengt zonder blikken of blozen stijlen als country, rhythm & blues, New Orleans funk en soul, oftewel Americana en de gelijkenis met het oude, vertrouwde Band geluid is dan treffend te noemen. Voor Don’t You Say A Word wisselen Brian en Matt van keyboard en voor titelsong World Gone Mad verruilt Brian zijn keyboard voor zijn accordeon en pakt Jim zijn mandoline erbij. Ook The Shape I’m In klinkt goed en authentiek.

De meerstemmigheid is van zeer hoog niveau en het is hier duidelijk: The Weight Band houdt de herinnering aan The Band springlevend op een uitstekende wijze!

Met de JEREMIAH JOHNSON mocht Blues Magazine vorig jaar reeds kennismaken en ik moet zeggen, naar zijn optreden in het Moulin Blues Café kijken we zeer uit! Geboren in Saint Louis, Missouri verhuisde Jeremiah, die toen al een lekker potje gitaar speelde, in 1999 naar Houston Texas waar hij in korte tijd al enkele Blues Challenges achter zijn naam mocht noteren. In 2009 ging hij terug naar St. Louis en nam uiteindelijk vier albums op. De laatste, ‘Straitjacket‘ dateert uit 2018.

Jeremiah heeft vandaag helaas niet zijn eigen band bij zich, maar wel de begeleidingsband van zijn vriend en producer van zijn recente album: Mike Zito. Met Mike toert hij momenteel door Europa en op bas is dat de langgelokte Terry Dry en Matthew Johnson op drums.

De band brengt een vlammende set van een grote portie lekker vuige bluesrock gitaarwerk Texas-style met een uptempo funky bas en uiterst strak drumwerk. Zijn songs zijn doordrenkt van blues(rock) en Southern Boogie maar steeds voorzien van een anders sausje bijvoorbeeld Americana, funk, country en soul.
Van Straitjacket horen we de fijne slowblues Blues In Her Eyes, waarin Jeremiah de mooiste solo’s uit zijn gitaar tovert. Ook de titelsong mag niet ontbreken en al doende krijgt Jeremiah de bezoekers van de Café tent volledig op zijn hand en heeft hij vandaag vele nieuwe fans erbij gekregen.

Op naar de grote tent voor de Amerikaanse rootsrocker ERIC LINDELL en zijn band. Na zijn gedenkwaardige optreden tijdens Moulin Blues 2010 is Eric Lindell terug in Ospel. Eric begon op zijn dertigste met zijn muzikale carrière, in New Orleans. Hij speelde zo veel en vaak waar mogelijk en korte tijd later werd hij opgemerkt door het fameuze Alligator Records, waarna zijn carrière in een versnelling kwam.

Multi instrumentalist Lindell speelt op zijn laatste, zeer goed ontvangen, album ‘Revolution in your Heart‘ zo’n beetje alle instrumenten zoals gitaar, bas, toetsen en mondharmonica. Zijn meer dan prettige stemgeluid completeert het helemaal! De band brengt superrelaxte muziek, een snufje bluesy funk, een mespuntje Memphis soul en een flinke scheut Southern R&B.

De sympathieke Eric Lindell, met grote Stetson en zonnebril, oogt relaxed maar bespeelt wel zijn gitaar vanuit zijn tenen en weet de tent compleet in te pakken. Ook zijn goede band, met een hoofdrol voor de toetsenist staat als een huis en overal waar je kijkt zijn dansende mensen! Wat een ongelooflijk te gek optreden.

We steken nog even over om de Britse BIG JOE LOUIS in het Café te beluisteren. Geboren werd de blonde Louis in Jamaica maar verhuisde in 1970 naar het Verenigd Koninkrijk waar hij al snel naam maakt door optredens met o.a. John Primer, Kenny Neal en R.L. Burnside. Hij bracht zijn eerste album al in 1989 uit.

Met zijn trio bestaande uit Peter Greatorex op drums en Lewis Fielding op de bas, brengt hij een goede portie ritmische rootsrock, virtuoze swingblues, jumpblues met een vleugje soul, maar bovenal met een authentiek geluid!

Om 20.00 uur staan we dan uiteraard stil bij de Nationale Dodenherdenking. Enkele minuten voor achten draagt columnist Gerard Kessels uit Nederweert een indrukwekkende speech voor en dan is het zo maar twee minuten écht stil op het festivalterrein! Kippenvel.

Daarna staan THE PROVEN ONES te popelen om te beginnen! Deze gelegenheidsband uit de VS kun je met recht een all-star ensemble noemen! De band bestaat uit de Boston blueslegende Brian Templeton, stergitarist Kid Ramos, toetsenvirtuoos Anthony Geraci, de fantastische ritme-sectie bassist Willie J. Campbell en drummer Jimi Bott, Joe McCarthy op trompet en Chris Merser op de tenor saxofoon. Allen veelvuldig genomineerd voor en ontvangers van BMA’s in alle soorten en maten!

Ieder voor zich hebben bijdragen geleverd op honderden albums en zijn lid geweest van heel invloedrijke bluesbands, zoals The Fabulous Thunderbirds, Ronnie Earl And The Broadcasters, The Radio Kings, The James Harman Band, Rod Piazza en de Mighty Flyers, The Mannish Boys en Sugar Ray and the Bluetones.

De ruim een uur durende set is gevuld met vele, vele swingende songs als Sittin’ Duck en het prachtige Why Baby Why … Blues, soul, rock van de bovenste plank en dat allemaal in een stevig jasje, uitstekend gebracht door The Proven Ones, een band die hun naam goed heeft gekozen en hier vanavond waarmaakt. Een excellerende Kid Ramos speelt de sterren van de hemel terwijl Brian Templeton immens veel passie in zijn stem legt en de boel opzweept. Willie J en Jimi zijn bijkans de beste ritme-sectie en zijn niet voor niets genomineerd in de BMA’s 2019. De energie dendert van het podium en het publiek geniet volop van dit unieke gezelschap!

BEAUX GRIS GRIS & THE APOCALYPSE is het laatste project van gitarist Robin Davey en zangeres Greta Valenti uit Orange, Californië. Samen met bassiste Ali Coyle en drummer Mark Barrett heeft de band vorig jaar hun album ‘Love & Murder’ uitgebracht en inmiddels is album twee onderweg.

De Britse gitarist Robin Davey kennen we natuurlijk van The HOAX en met zijn kleurrijke echtgenote Greta Valenti speelt hij al samen in de band Well Hung Heart. Ook The Hoax drummer Mark Barrett is vandaag van de partij, evenals keyboardspeelster Emma Jonson.

Charismatische frontvrouw Greta, gekleed is een supergaaf eendelig rood fliebertjespak, kent het klappen van de zweep en weet met haar sterke zangstrot en flamboyante verschijning de tent meteen in vuur en vlam te zetten. De band vermengt pittige uptempo blues, country, swamprock, ballads en cajun in een tot de verbeelding sprekende performance waar de passie en energie vanaf spat.

De bezoekers raken als snel enthousiast en zo slingert het vijftal hun opwindende set de flink gevulde zaal in. Als dan ook nog niemand minder dan Ian Siegal het nummer He’s The President And I Don’t Care (Oval Room) op hilarische wijze komt meezingen is het feest helemaal compleet! De tent ontploft zowaar en Beaux Gris Gris & The Apocalypse heeft in Ospel een meer dan uitstekend visitekaartje achtergelaten! Deze week nog in Nederland!

Vorig jaar stond MIKE ZITO hier ook al in Ospel, met de succesvolle Blues Caravan. Vandaag speelt hij met zijn hechte funky ritmesectie bestaande uit drummer Matthew Johnson en bassist Terry Dry en als gast speelt toetsenvirtuoos Anthony Geraci, net nog aan het werk bij The Proven Ones, de hele show mee. De geliefde en graag geziene Texas bluesman is niet alleen een uitstekende gitarist en zanger, maar ook een muzikant pur sang die weet hoe hij een feestje moet bouwen.

Zijn bekroonde album ‘First Class Life‘ uit 2018 waarin hij min of meer terug keert naar zijn eerste liefde de blues, kreeg wereldwijd geweldige recensies en belandde op menig eindejaarslijstje. Mike’s tomeloze energie en spelplezier spat van het podium en zijn optredens staan bekend vanwege zijn uitstekende vocalen en veel vlammend gitaarwerk, of het nu rock, blues of funk is.

Deze blueslocomotief gaat van start met een swingende Mississippi Nights, gevolgd door First Class Life waarin Anthony Geraci weer eens laat horen waarom hij tot de besten van de aarde behoort. De daaropvolgende set is dampend, ruig en supervet.

Natuurlijk is het onvermijdelijk dat zijn goede vriend Albert Castiglia een deuntje meespeelt en dus wordt de Bobby Blue Bland klassieker I Smell Trouble ingezet, met wederom prachtig toetsenwerk van Anthony. De twee gitaristen doen niets voor elkaar onder, dollen wat met elkaar maar ondertussen vliegen de vonken er af!

Ook maatje Jeremiah Johnson mag nog een stukkie meespelen en is daar zichtbaar zeer content mee! Het optreden stoomt, het publiek geniet en met Gone To Texas wordt er meegezongen en gedanst. Voorzichtig wordt er links en rechts al gefluisterd: Dit is echt de beste act van Moulin Blues!?

We gaan toch nog even snel het Café in om THE HOOCHIES te zien, het kwartet dat bestaat uit: bassist ‘Lut’ Luttik (ex-Drippin’ Honey), Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels) op drums, Richard Koster (Cuban Heels) zang en harp en Roelof Meijerink (ex- Memo Gonzalez) op gitaar.

De mannen zijn geen onbekenden in de Nederlandse blueswereld en hebben een hele berg ervaring. De band bestaat nu ruim 4 jaar en op het podium komt die ervaring helemaal tot uiting in stomende volvette blues.

Nou ben ik altijd een groot fan van de Cuban Heels geweest en ben dan ook aangenaam verrast om veel overeenkomsten te horen. Er wordt een grote portie overtuigende vette, rauwe blues en boogie de tent ingeslingerd van heb ik jou daar! Richard is naast een beest van een mondharmonica speler, ook een hele goede zanger. Een fantastisch set van smerig en ongepolijst werk a la Little Walter en Red Devils. Een werelds optreden van deze te gekke band, die overigens op 25 mei hun debuutalbum zal presenteren!

En dan, als afsluiter beklimmen THE BLUES GIANTS het podium. Gitarist Albert Castiglia, bassist Willie J. Campbell, zanger extraordinaire Sugaray Rayford, gitarist Nick Schnebelen en drummer Jimi Bott hebben dit maal de handen ineen geslagen en gaan zeker zorgen voor een wervelende show waar de vonken vanaf zullen springen. Deze mannen willen maar één ding: een feestje bouwen. Hier staan drie uitstekende zangers, twee super gitaristen en worden allen aangedreven door een ervaren ritme sectie!

Albert Castiglia staat samen met de linkshandige gitarist Nick Schnebelengarant voor het stevige gitaargeweld en uitstekende vocalen. Nick kennen we natuurlijk nog van familie band Trampled Under Foot en zijn eigen Nick Schnebelen Band.

En tja, Sugaray Rayford, deze grote man kennen we nog van zijn imposante optreden hier in 2014.. Deze blues reus vermengd blues met soul & gospel en brengt dit met zijn indrukwekkende stem en vloeiende moves. Sugaray is een echte entertainer en weet te tent naar grote hoogte te brengen. Heet, heter, stomend!

De man is één brok dynamiet, beweegt zijn massieve lichaam als een jonge god, doet daarin bijna niets onder voor Beyonce en werkt zich he-le-maal in het zweet. Wat een power & passie. Nummers als Rub My Back, Woman Don’t Lie (van Luther Johnson met geweldig gitaarwerk van Nick!) en ook de slowblues Same Old Blues weten de bewondering van het publiek te ontvangen. De tent swingt, deint mee en barst bijna uit haar voegen. Buiten mag het dan koud zijn, binnen is het tropisch heet maar vooral hartverwarmend, dat is zeker.

Op de klanken van deze uitstekende afsluiter van wederom een fantastische editie van Moulin Blues gaan we huiswaarts en we bedanken de organisatie en alle medewerkers voor hun gastvrijheid! Ook kijken we nu al uit naar de vijfendertigste editie van Moulin Blues op 1 & 2 mei 2020. Noteert u vast in de agenda?

Ook op Blues Magazine ...