Verslag: Bluesrock Festival – Openluchttheater De Doolhof, Tegelen 7 September 2019

Bluesrock Tegelen 2019 | Ronkende gitaren en blazende Hammonds

De 36e editie van het Tegelse Bluesrockfestival deed zijn naam eer aan. Het affiche beloofde veel Bluesrock met enkele in deze bluesstroming bekende namen, zoals Julian Sas, Danny Bryant, DeWolff en Kenny Neal. Geen historische of supergrote namen, maar een hele dag door veel kwaliteit. De organisatie heeft de laatste jaren ook andere muzikale stromingen erin laten stromen om een breder publiek te krijgen, dit jaar dus niet deze zijsprong.
Rond de 1500 muziekliefhebbers hebben het altijd fantastische Doolhoftheater bezocht. Zoals vorig jaar was John Hendrix de presentator en bleef Jan Smeets wat op de achtergrond. De weersomstandigheden waren Tegelen goedgezind, een wolkje, kleine bui en overwegend zon.

Tekst: Frank Schatorjé / Foto’s: Marco van Rooijen. Alle foto’s zijn te bekijken in het album Blues Rock Festival 2019. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Om 13.00 uur werd de aftrap verzorgd door Vendetta Drive, een frisse band uit het Limburgse Horst. Ze hadden indruk gemaakt bij diverse Limburgse optredens met een sound die een cross-over van The Allman Brothers, Led Zeppelin, DeWolff en Rory Gallagher mag heten. Mooi gespeelde en krachtige eigen nummers in de set bleven constant uitnodigend. Enkele nummers met een subtiele opbouw, rustig en melodieus en in de song opbouwend naar een opzwepend hoogtepunt. Er stond een goed ingespeelde band met Joep Hoebers, Rens Coenen, Ray Groothuis en Luc Verdellen, een driekoppige blazerssectie, twee achtergrond zangeressen Joan Jacobs en Kelly Kleuskens. En oh mijn god!, wat een prachtige uitvoering van de Etta James klassieker “I’d Rather Go Blind”. Deze band, een aanrader voor de podia en festivals!

The Cards, een nieuwe naam voor mij, met de “standaard” bluesrock bezetting. Soms een knipoog naar The Cream. Drie gerenommeerde muzikanten met uiteenlopende achtergronden, de meest bekende is Paul Quinn, (nog steeds) gitarist van Saxon. Koen Herfst was drummer voor Armin van Buuren en zanger/bassist Harrison Young is in diverse Jazzacts te bewonderen. Klasse muzikanten, die muzikaal “out of the Box”spelen. Veel enthousiasme ontstond er bij het spelen van de covers van Cream en Motorhead’s “Ace of Space”. Bij de eigen nummers moet de aandacht nog wat gewonnen worden, maar een prettige kennismaking.

Van de Bluesrock bewegen we ons naar de Souldiva Dede Priest, die met begeleidingsband Johnny Clark’s Outlaws, de Blues en Soul gaat vermengen. Let wel, de stem van Dede Priest is er een uit duizenden, veel beleving, soul en passie. Toch miste ik de vonk die ik graag heb bij zo’n gepassioneerd optreden.

De set had strakker gekund en de begeleiding wat minder statisch. Onderhoudend, maar ik heb tijdens het optreden steeds het gevoel dat er iets meer in moet zitten.

De uitstekende zang, prachtig aangevuld met vioolspel door Dede Priest verlangt nog wat naar meer passie in de balans met de band! Inspiratiebron en grote voorbeeld Big Mama Thornton werd door Dede Priest geëerd in een song.

Danny Bryant was al eens te gast in 2006 en 2016, maar nu in 2019, de 3e keer, met een heuse Big Band. Dat belooft veel, 4 blazers, keyboards, bas, drums, gitaar en Danny op sologitaar in een wervelende set, waarin hij er duidelijk plezier in had om zoveel muzikanten om zich heen te hebben. Zijn nieuwe CD “Means Of Escape” kwam uitgebreid aan bod. Songs als “Too Far Gone” en “Warning Signs” werden met overtuiging gespeeld.

De energie en emotie die in zijn muziek zit, is aanwezig gedurende het gehele concert. Grote inspiratiebronnen zijn Joe Bonamassa en Walter Trout. Wat mij betreft mag hij terecht in dat rijtje toegevoegd worden. Net als vorig jaar bij Walter Trout mocht ook Andrew Elt, tourmanager en muzikale vriend “on stage” komen en zijn karaktervolle hardrock stem in één track laten horen.

Uit de swamps van Louisiana stond Kenny Neal in het Tegelse theater. Zoon van Raful Neal en vanaf zijn 3e levensjaar overspoeld met de “Blues”. Tientallen awards en albums verder heeft hij zijn sporen verdiend. Grote festivals weet hij te bespelen met een toegankelijke set. Klassiekers “Funny How Time Slips Away” en meezingers “When the Saints go Marching in”, naast enkele sterke eigen nummers.

De zydeco klassieker “Don’t Mess With My Toot Toot” zorgde nog voor enkele heuse dansbewegingen. Kortom een onderhoudend optreden waarbij ik eerlijk moet zeggen dat ik toch liever naast twee keyboards, enkele blazers of begeleidingsgitaristen zie staan.

Tegelen heeft Julian Sas zien groeien als muzikant door de jaren heen, hij speelde in diverse locaties in Tegelen en Steyl en drie keer op het Bluesrockfestival(2000-2005-2009) en nu dus in 2019. Een goed weerzien, met een grote schare fans, die zich steeds weer verheugen op zijn “drive”, uitstraling en gepassioneerde bluesspel. Hij wordt bij dit optreden begeleid door de sfeervolle pompende hammond van Roland Bakker, meesterlijk hoe hij het bandgeluid opvult. Fotis Anagnostou verzorgt de baspartij en zorgt samen met Lars-Erik van Elsakker voor de strakke begeleiding.

Een sprankelend optreden waarbij hij van de eerste tot de laatste minuut mijn (en dat van vele anderen) aandacht wist vast te houden. Zijn tracks van het nieuwe album “Stand Your Ground” zitten er goed in en in mijn ogen live en op het album, een van zijn beste producties. Laat hem gerust een 5e keer komen maar dan als afsluiter!

Want dat is toch steeds even wennen in Tegelen met DeWolff. Er ontstaat iedere keer een soort tweedeling. Het derde optreden al weer van DeWolff in Tegelen, steeds met hun onuitputtelijke energie en uitgesponnen seventies geluiden, solerend en dampend op het podium.

Voor sommigen iets teveel van dat en ze vertrekken, maar anderen genieten volop van het gedegen samenspel in de wijd uitgesponnen nummers waarin de hammond van Robin Piso stoomt, dampt en voortdurend over de gitaarpartijen van Pablo van de Poel heen golft. Hij soleert of dat hij auditie staat te doen voor Led Zeppelin en het afwisselende drumspel van Luka van de Poel doet de rest.

Originaliteit en energie dat is wat er staat. Door hun specifieke sound, een tweedeling in het publiek, maar wat maakt het uit, de passie die is er en zal bij deze mannen moeten blijven!

Deze 36e editie was er een met veel traditionele geluiden, niet de afwisseling die in vorige jaren is ingezet, maar wie weet, volgend jaar. Het Bluesrockfestival wordt dan enkele weken vooruit geschoven omdat het theater wordt gebruikt voor de 5 jaarlijkse Passiespelen. Op zaterdag 19 september, twee weken later dan normaal is de 37e editie. Noteer het in je agenda!

Tekst: Frank Schatorjé / Foto’s: Marco van Rooijen. Alle foto’s zijn te bekijken in het album Blues Rock Festival 2019.

Ook op Blues Magazine ...