Tekst: Jos Verhagen / Fotografie: Nineke Loedeman en Marco van Rooijen. Alle foto’s staan in het fotoalbum Bluesfestival De Doolhof Tegelen 2023. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Geschokt reageerde ik op het bericht dat Bluesrock Tegelen niet door zou gaan, wegens onderbezetting bij organisator Bureau Pinkpop. Zo zou één van de langstlopende Bluesrockfestivals het loodje leggen. Gelukkig zijn er in Nederland mensen die in het ontstane gat zijn gesprongen en met een puike line up die bluesrockers naar het natuurtheater De Doolhof hebben weten te lokken! Het was al vroeg druk in De Doolhof, je kon merken dat men er zin in had!
Het festival opende met The Juke Joints en die zetten gelijk de toon. Hun levendige set bluesrockte en swingde als een dolle. ‘Boogie Mike’ Michel Staat en ‘Sonnyboy’ v.d. Broek trokken gelijk fel van leer. Omdat het al een hele tijd geleden was dat ik The Juke Joints live had gezien, kan ik niet anders zeggen: wat een top-act om je festival mee te beginnen!
Sonny Boy die Don’t Give Up inzette met zijn accordeon, wat werd doorgezet met de Muddy Waters kraker The Blues Had A Baby. Na het publiek op de banken te hebben gekregen met Going To My Hometown werd het optreden afgesloten met een een heerlijk mondharmonica/gitaar duel dat gedragen werd door de stampende drum en bass van Peter Kempe en Derk Korpershoek.
Het gejoel om een toegift hield niet op en het feestje werd nog even voortgezet met de toegift Mojo Hand. Een geweldig weerzien met een top band.
De organisatie had meer Nederlandse bands weten te strikken, ik kan zeggen allen toppers. Na de Juke Joints traden The Original Strikes in het strijdperk.
Big Pete en vooral Sjors Nederlof hadden er zin in en strooiden de ene na de andere solo over ons uit. Hoogtepunt, de dijk van een gitaarsolo die Sjors neerlegde in de Sonny Boy Williams klassieker Keep The Business To Yourself, hij liet blijken tot de top van Nederland te behoren.
Geheel anders dan de vrolijke noot van de Juke Joints spelen The Original Strikes serieuze blues, en was het vanaf de opener Black Cat Bone tot aan de toegift Hip Shake genieten geblazen.
Als derde trad de voor mij onbekende Italiaanse gitarist Jimi Barbiani aan. Het werd een optreden met twee gezichten: aan de ene kant liet hij lekker ruige bluesrock horen in de stijl van ZZ Top en aan de andere kant jazzy bluesy freewheelen a la Jeff Beck.
Zijn tribute aan deze laatste in de vorm van Cause We Ended As Lovers was een puik staaltje gitaar beheersing. Andere fijne tracks waren Boogie Chillen en Boogie Man, waarin hij fel van leer trok.
Wie ook fel van leer trok van Julian Sas. Julian opereert tegenwoordig als trio en dat komt zijn set ten goede; als je van zijn ruige werk houdt tenminste. Openend met The World Is On Fire van zijn laatste album ‘Electracoustic’ vallen direct zijn karakteristieke poses op, het is zijn manier hoe hij helemaal opgaat in zijn optreden. Het enige wat rustiger nummer was The Blues For The Lost And Found, wat gepresenteerd werd in een geweldige dik 10 minuten durende versie, en waarin de gitaar trukendoos volledig open ging.
Het verhoogde de sfeer nog meer en doorpakkend in met een vette slide van het oudje Tale Spreader, het verpletterende The devil got my number werd het optreden afgesloten met het onvermijdelijke Bullfrog Blues van Rory Gallagher en de favoriete afsluiter van een Julian Sas Show.
Zo liet Julian Sas blijken de topgitarist te zijn zoals wij hem kennen, alles uit de kast halend voor zijn publiek.
Na dit geweld was het even bijkomen maar Henrik Freischlader was snel klaar met het opzetten van zijn band en trakteerde ons op een geweldige set. Muzikaal gezien snijd hij een geheel ander thema aan in zijn blues en maar zijn gitaarspel was weergaloos. Ondanks dat zij een lange rit van dik twaalf uur achter de rug hadden, komend uit Marseille, was daar op het podium weinig van te merken.
Ondersteund door de sterke ritme sectie Hardy Fischötter drums en Armin Alic op bas was het genieten geblazen. Het samenspel met de Hammond van Moritz Fuhrhop geeft de nummers veel diepgang en Henrik de ruimte om te excelleren.
Zoals hij het publiek in vervoering bracht met de prachtige slow blues The Question en de Elmore James kraker The Sky Is Crying kunnen maar weinigen. Als afsluiter gaf nogmaals een staaltje van zijn kunnen in een interpretatie van Foxy Lady. Henrik Freischlader was, naast de Juke Joints, een persoonlijk hoogtepunt.
Als er een band was waar het publiek voor gekomen was dan het voor Marcel Scherpenzeel plays Rory. Gezien het aantal Rory Gallagher t-Shirts heeft de man iets magisch waardoor hij vele fans heeft ook in Nederland. Marcel Scherpenzeel is een man die exact weet hoe je de nummers van Rory moet vertolken. Jarenlang maakte hij deel uit van de Band of Friends, maar na de dood van drummers Ted McKenna was de snit er daar uit. De Band Of Friends vonden twee nieuwe gitaristen om de plek van Marcel op te vullen, dat zegt genoeg over zijn kwaliteiten.
Toch kan Marcel Rory niet loslaten en in de Corona crisis deed hij al een korte tour. Nu staat hij hier op het Bluesfestival De Doolhof. Marcel startte met een nummertje om de geluidstechnicus de kans te geven alles goed af te stellen, om vervolgens door te starten met Tore Down, een nummer dat Rory graag speelde, maar dat een Freddie King nummer is.
Hierna startte Marcel met zijn Rory Gallagher best of show waarin alle klassiekers voorbij kwamen, Shin Kicker, Tattooed Lady, Shadow Play, Laundromat en Million Miles Away. De sfeer zat er goed in en het was voorbij voordat je er erg in had.
Na deze publieksfavoriet was het voor Danny Bryant jammer dat een deel van het publiek al was vertrokken. Jammer want Danny met zijn typische stijl van optreden legde op momenten heerlijke slow blues nummers neer. Slow blues is zijn sterke wapen en dat komt vooral door zijn manier van zingen met die snik in zijn stem.
De set opende met wat uptempo werk in nummers als Tired Of Trying, Rescue Me en Rage To Survive. De in Tegelen woonachtige Andrew Elt kwam Danny vergezellen met zijn krachtige stem en dit keer ook met mondharmonica, Hij bracht het nodige vuur in de set, Trash Can Woman en Unchained werden zo een waar feestje.
Het hoogtepunt van de set van Danny kon niet anders zijn dan zijn opus magnum op het gebied van de slow blues ballad Painkiller. Hij werd hierbij op meesterlijke wijze ondersteunt door toetsenist Jamie Pipe.
Lou Giesen
Roger Rutten
De eerste versie van Bluesrock Festival De Doolhof onder de nieuwe organisatoren was een succes. Binnen het thema bluesrock was er volop variatie en de skills en spelvreugde van de artiesten samen met het lekkere weer en de alom aanwezige gezelligheid deed de rest, het is een top festival geworden. Hulde aan alle vrijwilligers en de organisatie Stichting De Doolhof van Roger Rutten (TIRR Mussic Agency) en Lou Giesen (Bluesrock festival “Oppe Ruiver”).
Op naar een vervolg zou ik willen zeggen en die staat gepland voor 7 september 2024!
Had er graag naar toe gegaan. Blij dat er nog zoveel echte en goede muziek wordt gemaakt.