Tekst: Jos Verhagen
Foto’s: Marco Van Rooijen, Nineke Loedeman
(Let op: alle foto’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Sinds 1984 bestaat Bluesrock Tegelen, toch was het voor uw verslaggever de eerste keer dat hij dit festival bezocht. Gewapend met twee fotograven gingen we een mooie dag tegemoet. De weergoden waren ons goed gezind met prachtig weer, niet dat het iets uitmaakt al regent in Tegelen met bakken je kunt er droog zitten en staan. Het openluchttheater is daarmee de ideale plaats voor een blues festival, als vanouds georganiseerd door Bureau Pinkpop. Die hadden deze editie voorzien van een puik programma en gezien de drukte viel dat programma in de smaak.
What the Frank
Nog onwennig van wat de gebruiken zijn op dit festival, mag voor de stoeltjes met je luchtgitaar in de aanslag van een band genieten of is dat niet de bedoeling. Als vrij snel kwam ik er achter dat de kon. De opening was voor de Nederlandse band What the Frnk, en wat voor een opening, een verrassende Nederlandse band. Hun blues viel zeer in de smaak en bevestigde mijn gelijk dat de beste bands vroeg in het programma zitten. Althans als je nieuwe ideeën wilt opdoen moet je er vaak vroeg bij zijn, de gevestigde namen zitten vaak achter in het programma. What the Frnk, bestaat zo’n jaar of vier en hadden de pech dat ze door de Corona nu pas aan hun eerste festival seizoen beginnen. Ze hadden hiervoor een blazers trio the Longhorns meegenomen, wat hun muziek vergeleken met de plaat erg verrijkte. Zanger/gitarist Frank Schurgers, de centrale man in de band, is gezegend met een fijne stem en goed gevarieerd gitaar spel. De band is puik, zeker drummer Mano van den Beuken deed zijn naam eer aan met een lekker potje beuken. What the Frnk bracht een mooie mix van eigen werk en wat covers; hoogtepunten Losing the faith en Because of you, een vette uitvoering van the Bobby Blue klassieker Further up down the road, en het afsluitende There’s something about you. Een verrassing deze Nederlandse band die met hun optreden er voor zorgde dat de sfeer er gelijk goed in zat.
Michelle David and the True tones
In 2017 was Michelle David al eens te gast bij Bluesrock Tegelen met the Gospel Sessions en ze zette toen het festival op zijn kop. Nu was de band van de Gospel sessions in ingekrompen tot het trio de True-tones. Dit trio bestaand uit de backbone van de gospel sessions Onno Smit en Paul Willemsen op gitaar en met Bas Bouma drums. Ze hebben de muzikale roots verder uitgediept en samen met Michelle David verder vormgegeven. Bij wijle stampvoetend met blote voeten op haar kleedje brachten ze dampende soul, gospel en blues waarbij ze me deed denken aan Sharon Jones. Het was onderaan het podium afzien, de zware bastonen overstemde het geheel, wat treden hoger en bij de zitplaatsen was het veel beter qua geluid zodat er echt te genieten viel van de boodschap van liefde hoop en vrede die Michelle als een hogepriesteres over haar publiek uitsprak. Hoogtepunten There is a light en Taking it back waarbij ze me ontzettend deed denken aan Diana Ross. Na een wat moeilijk begin een sterke revanche en een prima optreden.
Toby Lee
Na dit optreden was het de beurt aan Toby Lee, gezien de reacties uit het publiek toen hij achter de coulissen zichtbaar was, zeker een van de artiesten waarvoor men naar Tegelen was afgereisd. De roem van deze jonge gitarist (17 jaar) was door zijn optredens bij o.a Joe Bonamassa, Buddy guy, hem al voort uit gesneld. Hij maakte het in zijn set meer dan waar. Openend met Bright lights van Gary Clark jr. eerde hij tal zijn muzikale helden zo kwamen oa. Stevie Ray Vaughn, Gary Moore, Doyle Bramhall en Alvin Lee voorbij. Zijn eigen werk mag er ook wezen zoals het funky One foot on the path met heerlijk baswerk van meester bassist Mat Beale. Kansas city en het mooie Search for happiness. Zelf pas zeventien klonk zijn stem erg volwassen. Hij heeft met meerdere grootheden op het podium gestaan, hier gaf hij zelf de ruimte aan het Limburgse gitaar talent Luca Holkenborg. In een lekker jam waarin ook de slaggitarist Tommy Webb (22) zich niet onbetuigd liet gingen zij met zijn drieën gingen ze geheel los, heerlijk ze zo bezig te zien de drie jonge gitaristen. Toby Lee is een jongen die het zeker gaat maken, hij is de toekomst van de bluesrock en een terechte keus in het programma.
Beaux Gris Gris and the Apocalypse
Na dit spetterende optreden was de muziek van Beaux Gris Gris and the Apocalypse wel weer even wennen. De swampy blues tapt uit een geheel ander vaatje. Robin Davey met zijn aparte gitaargeluid en zangeres Greta Valenti zijn de spil in deze band, die hoe knap was dat, na een paar nummers toch vele bezoekers weer heupwiegend wist mee te krijgen. Zo deinde Bassist Stephen Mildwater met zijn basgrooves over het podium, deed Emma Jonson met haar Keytar een vlijmscherp duet met Robin Davey. Alle bekende krakers uit hun oeuvre kwamen voorbij het anthem Don’t led the bastards drag you downn, Louisiana good ride, en het luidkeels meegezongen Fill me up. Na een korte onderbreking want Greta was missing, bleek dat zij zich tussen het publiek te hebben gegeven om what’s my name (Oe lala Beaux Gris Gris) met het publiek mee te zingen.
Rob Tognoni
Zeventien jaar geleden stond Rob Tognoni ook al eens op het podium van Bluesrock Tegelen, en schijnbaar was dat goed bevallen want hij kreeg voorafgaand aan zijn optreden menig handshake. Rob Tognoni, The Tasmanian devil, was gekomen voor maar een ding, vet rocken. In een niet aflatende wervelwind aan nummers strooide hij de ene na de andere solo het publiek in. Samen met zijn vet groovende bassist Rene Stock, wat een topper, en nieuwe drummer Gerry Reynders staan zij garant voor heerlijk potje blues rock. Jim Bean blues, de ballad Make me live, tot zijn grootste hit Keeping my head above water, alles kwam in sneltrein vaart voorbij. Het viel bij het publiek in de smaak. Hij moest de vele Rory Gallagher shirts vooraan gespot hebben want hij sloot af met de Rory klassieker Shadow play, dat luidkeels werd meegezogen.
Laurence Jones
Het moet gezegd de organisatie van dit festival kent een strak schema want na amper 20 minuten ombouwen stond de volgende act Laurence Jones al weer klaar. Deze Engelse bluesrocker behoort inmiddels tot de top en in deze set had hij een aantal nieuwe nummers van zijn komende album opgenomen. Met dit nieuwe album, dat 9 september uitkomt, is hij in november zeven maal te zien in Nederland. Hij heeft er duidelijk zin in en met brede smile bewoog Laurence zich over het podium. Met een mooie selectie van nummers brengt hij de sfeer er goed in, Can’t keep loving you, de nieuwe single Won’t lie again en een mooie uitvoering van Tonight. De wisselwerking in dit nummer met drummer Samuel Jenkins en de duo zang van Laurence en Bennet pakte ook goed uit en ik houd daarvan. Bennet Holland op toetsen is een vaste waarde binnen de band en heeft zijn eigen stijl bij zijn solo’s vaak staand achter zijn orgel geselt hij de toetsen. Net als bij Toby Lee haalde ook Laurence Jones een lokaal muziek talent op het podium, Lars Broekman, deze mocht het nieuwe nummer Hold me back meespelen en zingen, mooi voor het lokale publiek. Na dit intermezzo gaat Laurence er is een goed voor staan met de titel track van zijn nieuwe album Destination unknown, een gevoelige uitvoering van het eerste nummer dat hij ooit schreef, Thunder in the sky met een splijtende solo. Wat te denken van het vet rockende Fooling Me, wat een tof nummer is dat live vloeiende overlopend in Purple Haze als afsluiter. Door een kleine misrekening met zijn speeltijd bleek er nog ruimte voor een nummer dat werd een What’s it gonna be. Een puik optreden.
Eric Gales
De hoofdact Eric Gales was goed geregeld door bureau Pinkpop, die Eric en zijn gezelschap op de weg naar Dubai had weten te strikken om Nederland nog even aan te doen. De wijze waarop Eric Gales zijn soundcheck leidt is ook mooi om te zien, zijn muzikanten steken netjes hun vinger op als er niet goed is op hun monitor en dat gaat met precisie. Het resultaat van deze werkwijze mag er zijn want vanaf het eerste noten kinkt het geheel als een geoliede machine.
Vast ritueel is het instrumentale Smokestack Lightning om de vingers los te spelen en zoals altijd gaat dat op een magistrale wijze. Het is dit waarom we zo van de man houden. Eric was in vorm met een mooie uitvoering van You don’t know the blues en Survivor. Wat ik persoonlijk zo mooi vind aan Eric Gales is hoe hij ongelofelijk de boel kan laten swingen, de groove en beat in zijn band is weergaloos zoals bijvoorbeeld in het nummer Put that back. Zeker ook hoe hij het publiek op zijn hand krijgt door ze allemaal te laten zwaaien op zijn beats. Zo ook in, heel verrassend Come together van de Beatles, magistraal hoe hij het hele publiek achter zich krijgt. Eric Gales was in een emotionele bui toen iemand, op wat klanken die leken op Jimi Hendrix dat riep; Hij refereerde aan de diep dalen die hij had gezien en hoe hij met hulp van het publiek zijn toehoorders de weg terug weer heeft gevonden. Er liep tranen over zijn wang waarna het de medley Voodoo Child (Slight Return) / Für Elise / Kashmir / Back in Black volgde wat normaal de afsluiter is. Geheel in de funky Eric Gales stijl gaf hij bassist Smokeface de ruimte om de band introductie vorm te geven met een vette funky bas groove. Erg mooi was de ballad To close to the fire, met weer zo’n ongelofelijke solo, kippenvel. De koek was nog niet op wat te denken van, I want me crown, met een waanzinnig keyboard gitaar duel tussen Eric Gales en Jonathan Lovett. Het publiek kon er geen genoeg van krijgen maar de speeltijd was op en daar is Bluesrock Tegelen onverzettelijk in. Aan de ene kant begrijpbaar, maar voor de fans soms hard.
Conclusie:
Bluesrock Tegelen kende een erg goede editie die de naam eer aan deed. Topacts uit Nederland, het aanstromend talent en de gevestigde namen maakte er een waar bluesrock feest van. Persoonlijke hoogtepunten What the Frnk en Eric Gales
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum Bluesrock Tegelen 2022. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.
Een kleine selectie uit het fantastisch foto album:
Mooi verslag