Het is zondag 21 september 14.30uur en de voorbereidingen zijn allemaal afgerond en in afwachting van de start van dit blues-evenement, wat gehouden wordt in een grote party-tent voor de ingang van Jazz of Zo op de Koemarkt in Purmerend. Nadat vorig jaar de eerste editie was geweest kon daar de conclusie uit getrokken worden dat dit wel een vervolg moest krijgen, maar hopelijk met wat meer bezoekers.

De line up voor deze keer waren nu geen 3 maar 4 bands die acte de presence gingen geven. Je kon gerust zeggen dat de top van Nederland aanwezig was, en wat ik zelf uniek vond, en ook bij mijn presentatie vermelde is , dat er gewoon 4 stromingen van blues-muziek waren die dag, en dat zie je op een festival niet zo gauw meer. De band die de aftrap mocht verrichten was Dicky Greenwood met zijn band, die southern soul blues ten gehore bracht op een zeer aangename manier. Hij is een eerste klas entertainer, die gezegend is met een erg mooie stem, die doet denken aan Otis Redding bij vlagen en daarbij dan ook nog een enorme gitaartechniek, waarin hij net zo gemakkelijk BB King, Albert Collins en Albert King voorbij laat komen in bijna allemaal eigen composities. Dicky zijn band had een ietswat gewijzigde samenstelling want bassist (harm van sleen) werd vervangen door de vroegere bassist van South side Blues revue, die dat trouwens zeer kundig deed. Na anderhalf uur spelen zat de sfeer er al goed in, en er was al aardig wat afgedanst, even wat drinken en dan band 2. Die luistert naar de naam BlueSenz en mag gerust Purmerends Trots worden genoemd. Deze heren hebben hard gewerkt en het is nu ook hoorbaar, dat deze jongens iets te melden hebben. Gitarist Jos steekt niet onder stoel of banken dat die Stevy Ray fan is, en hem graag nadoet, en vooral erg goed ook. Tel erbij op dat deze band blues and beyond speelt, doormiddel van ook Santana dingen en rock invloeden te gebruiken. Een juweeltje van de hand van David Crosby bijv. Almost Cut My Hair, kreeg een zeer scherpe uitvoering die luidskeels werd beloond van enthousiasme. De voetjes gingen ook hier weer stevig van de vloer, en het was anderhalf uur rocken met de boys.

Na de volgende pauze betrad Robbert Fossen het podium, die ook een gewijzigde opstelling had, gitarist Fat Harry werd vervangen door jawel Armando van de South side blues revue, en deze man gaf toch een wat pittiger tintje aan het geheel. Robbert deed wat ie altijd doet, Chicago blues spelen van erg hoog niveau, en het was vermakelijk om deze mannen te zien spelen, vooral ook omdat Patrick Obrist inviel voor Monique de Jong, en de drums werden beroerd door de altijd kundige Ronald Oor, dus allemaal prima dacht ik zo. Er was echter 1 minpuntje, Robbert werd enigszins geplaagd door het geluid, en dat was erg jammer. Enfin na het laatste nummer had het publiek er alleen nog maar meer zin in, en waren klaar voor de uitsmijter- de 12 bar blues band. Deze band is denk ik momenteel de band uit Nederland die de meeste optredens heeft, en terrecht, want ze completeerde dit geweldige bluesfeest met een gedreven set van maar liefst 2 uren, die alle klassiekers bevatte en ook nieuw werk van hun recente cd Email from Heaven. Jan was in the mood, en dat was te horen, wat een podium blues-beest- ongelofelijk wat een energie, en in de toegift speelde Robbert ook nog even mondharmonica in deze zinderende finale, die nog eens extra onderstreept werd door de komst van de nieuwe slaggitarist bij deze band-knap hoor. Ik kan vervolgens nog maar 1 ding zeggen ERG BEDANKT ALLEMAAL VOOR EEN WAAR FEEST AND KEEP IT ALIVE
(door frank van engelen-bluesiana radio)


Ook op Blues Magazine ...