Na een eerder gesprek dat Blues Magazine met hem had rond de release van het prachtige album Coexist, ruim drie jaar geleden (lees hier dat interview), werd op Highlands 2013 de afspraak gemaakt om weer eens bij te praten met Ruben Hoeke. Het resultaat is een openhartig gesprek waarin we het onder meer hebben over zijn ontmoeting met Slash en waarin we vernemen hoe The Rolling Stones hem net even te snel af waren. Ruben maakt daarnaast van de gelegenheid gebruik uit te leggen waarom het vervelend is om in een ‘hoekje’ gestopt te worden…
Tekst: Jeroen Bakker
‘Het Highlands Festival is ons uitstekend bevallen. Hoewel we na een late thuiskomer van het optreden in Bergen op Zoom al weer vroeg richting Amersfoort moesten om daar de tweede dag van het festival te openen hebben we er een prima optreden gegeven’. Ruben maakt graag van de gelegenheid nog even gebruik om de organisatie van Highlands een groot compliment te geven en steekt de loftrompet op over de vele vrijwilligers die zo vriendelijk, enthousiast en meedenkend zijn. ‘Van de geluidsmixer tot de monitorman tot de pannekoekenbakker, iedereen droeg zijn of haar steentje bij’, aldus Hoeke die toegeeft nog nooit op het festival te zijn geweest. Hij toont zich verrast. ‘Ik was er nog nooit geweest. Ik kom zelden op festivals, behalve als ik er zelf speel’.
Op dat laatste komt hij overigens snel terug. ‘De laatste keer was Slash in de Heineken Music Hall maar dat was omdat ik een interview met hem deed. Hij is de gitarist met wie het allemaal is begonnen. Hij is niet eens mijn alltime favorite gitarist maar hij is wel degene die precies twintig jaar geleden voor de kickstart zorgde. Toen ik hem dat vertelde reageerde hij met een gemeende ‘Fucking awesome’. Heb hem helaas niet het laatste album mee kunnen geven want die was op dat moment nog niet gereed. Jammer want Loaded is wel de beste die ik heb gemaakt’.
De eerste storm sinds de release van Loaded is reeds geluwd. Tijd dus voor een eerste evaluatie. ‘Het is echt fantastisch hoe het album is ontvangen. De reacties zijn overwegend positief. Wat heet! Het album heeft overal op positieve reacties kunnen rekenen en is in vrijwel ieder medium de hemel in geschreven. Van het plaatselijke suffertje tot de landelijke popbladen zijn de kritieken lovend. Collegagitaristen waaronder Ad Vandenberg, toch niet de eerste de beste, vinden het allemaal te gek’. Het waren dezelfde collega’s die hem in 2008 verkozen tot beste gitarist van Nederland. Dus niet de beste bluesgitarist’, geeft hij nadrukkelijk aan. Hoeke bekent het bezwaarlijk te vinden uitsluitend te worden gezien als een bluesgitarist. ‘Het klopt gewoon niet aangezien ik al zoveel andere dingen heb gedaan maar mensen blijven je toch zien als de zoon van Rob Hoeke, een boogie-woogie bluespionier, dus daarom wordt er denk ik automatisch gedacht dat jij ook blues speelt. Er was thuis nooit veel op muziekgebied te beleven. Wanneer mijn vader drie a vier optredens per week had is de stilte thuis soms heel prettig. Ik heb jaren gespeeld met The Lau, Roberto Jacketti & The Scooters, had mijn eigen pop-rock bands en organiseerde jamsessies in allerlei verschillende stijlen. Verder van de blues kun je bijna niet komen’. Hij benadrukt het nog eens duidelijk: ‘Luister naar mijn laatste plaat. Dat is gewoon Rock ’N Roll, wat overigens niet wil zeggen dat ik de blues geen warm hart toedraag hoor. De blues zal wel altijd de rode draad blijven.’
Een veel gemaakte opmerking is dat het bandgeluid enorm strak is en het album een goed op elkaar ingespeeld stel muzikanten laat horen. Je zou dus bijna vermoeden dat de bandleden met niets anders bezig zijn dan de Ruben Hoeke Band. Hier blijkt echter niets van te kloppen. ‘Behalve het schrijven van collumns wat ik ruim twee jaar heb gedaan maar waar ik overigens kort geleden mee ben gestopt, doe ik diverse workshops. In september begin ik in Amsterdam en Wormerveer. Daarnaast ben ik ook nog eens vader van twee jonge kinderen dus je zult begrijpen dat ik het behoorlijk druk heb. Repeteren met de band doen we eigenlijk niet. We treden veel met elkaar op en dat we elkaar al lange tijd kennen speelt natuurlijk ook mee.
Zo speel ik met Frank van Pardo al ruim zeven jaar samen. Hij stond bekend als ‘Frank de blueskoning van de Zaanstreek’. Ik keek altijd tegen hem op. Met Arjen, de drummer, heb ik vanaf het begin een heel bijzondere muzikale klik. Hij is mijn muzikale soulmate. Op de meest rare punten spelen wij gewoon dezelfde dingen. Het leidt dikwijls tot een merkwaardige spanningsboog maar we komen altijd weer op het juiste moment bij elkaar’.
‘Het schrijven doe ik allemaal zelf. Voordat we de studio in gaan heb ik de muziek al in mijn gedachten maar ik houd altijd ruimte open voor invulling van de band. Ik doe weliswaar heel veel zelf maar probeer er democratisch mee om te gaan. Soms kom ik met een nummer dat uiteindelijk niet werkt. Als we het niet recht krijgen kan het voorkomen dat we halverwege stoppen of dat we het nog wel voltooien maar dat ik het halverwege de mix alsnog laat afvallen. Het moet namelijk ook tussen de andere nummers van het album passen. Daarbij vind ik ook de volgorde erg belangrijk omdat een album in zijn geheel prettig moet zijn om te beluisteren. Zo leek het me een goed idee om te openen met een knaller en te eindigen met een ballad’.
Dat Hoeke bovendien de neiging heeft producer-taken op zich te nemen blijkt te kloppen. ‘Toen indertijd mijn eerste album Sugar werd opgenomen zei de producer dat hij mij maar moest laten gaan omdat ik hetzelfde dacht als hij’. Desondanks is voor Loaded de ervaren producer Erwin Musper aangetrokken.‘Hij heeft het masterproces verzorgd voor Loaded, een belangrijke rol. Ik maak zelf een mix en hij gaat het dan zodanig bewerken dat het allemaal mooi in elkaar overloopt. Ik ben heel erg tevreden met het eindresultaat. Hij is dan ook niet de eerste de beste. Erwin werkte als engineer ooit eens samen met Mick Jagger en Elton John maar was ook betrokken in de studio bij bands als Def Leppard, Scorpions, Bon Jovi en Van Halen’.
In het verleden werd vaak samengewerkt met gastmuzikanten maar die zien we niet terug op de laatste release. ‘De huidige band is zo sterk geworden dat gastmuzikanten nauwelijks meer iets toevoegen’. Betekent dit dat de band tijdens het opnemen van de eerste albums niet goed genoeg was? Hoeke benadrukt dat dit zeker niet het geval is. ‘Het is gewoon anders’. Indertijd maakte ik eens lijstje van muzikanten waarmee ik had samengewerkt en het leek me een goed idee ze te vragen om mee te werken op mijn album. Tot mijn grote verbazing stemde iedereen toe. Ik houd nu eenmaal van een soort muzikaal verbroederingsproces’.
Zijn er nog muzikanten met wie er graag nog eens samengewerkt zou worden?
‘Met B.B. King zou natuurlijk geweldig zijn. Ik heb hem wel eens gesproken maar ik ben niet iemand die zich heel nadrukkelijk profileert en daar direkt werk van gaat maken. Met ex-Rolling Stone Mick Taylor was het er bijna van gekomen. Ik kwam hem tegen op een terras in Amsterdam en daar hebben we een paar uur over muziek gesproken. Ik kreeg vervolgens een mail van zijn vriendin of ik het zag zitten om met hem een band te beginnen. Moet je nagaan dat zelfs Jimi Hendrix een fan van hem was. Ik heb die mail diverse malen bekeken of ik het wel goed begrepen had. Kort daarna maakten de Rolling Stones bekend dat Taylor met hen op tournee ging tijdens de ‘50 And Counting’-Tour. Eigenlijk maakt het me niet uit met wie.
Zo zag ik onlangs een 13-jarig talent spelen en toen dacht ik hoe leuk het zou zijn met hem samen te werken. Ik zag datzelfde enthousiasme en plezier wat ik ook had op die leeftijd. En dat is het belangrijkste dat er is. Zodra het ‘een moeten’ wordt blijft het lastig om het vol te houden. Dat had ik ook al op jonge leeftijd. Heb nog eens op het conservatorium gezeten omdat je toch iets moest. Ik heb nooit noten leren lezen. Werd wel eens betrapt door een leraar die beweerde dat ik heel iets anders speelde dan dat het papier aangaf. Viel ik mooi door de mand. Ik kon alles spelen maar kon het niet benoemen. Ik kwam maandagochtend met wallen onder mijn ogen de klas binnen omdat ik het hele weekend gespeeld had. Was daar de enige met een band en ben er uiteindelijk maar vanaf gegaan’.
Wanneer we het gesprek gaan afronden en vragen of hij nog ergens op terug wil komen geeft Hoeke aan dat hij in de commissie heeft plaatsgenomen van The Dutch Blues Foundation. Een enorme verrassing aangezien hij nog wel eens pittige kritiek uitte aan het adres van de stichting. ‘Ze waren hierdoor toch wel geïnteresseerd geraakt en we hebben in een gesprek afgesproken dat er een plaatsje voor mij is vrijgehouden. Tja, als je een grote waffel hebt…’
We horen graag je mening! Voeg reactie toe