Steve Hill – The One Man Blues Rock Band
Format: CD / Label: Manhaton Records
Releasedatum: 11 mei 2018
Tekst: Danny van den Deijssel
De Canadees Steve Hill speelt al sinds zijn 16e gitaar en heeft al in diverse bandjes gespeeld als hij in 2012 besluit om als soloartiest verder te gaan. In dit geval is soloartiest ook echt soloartiest, want Steve bespeelt alle instrumenten zelf in. Dan zul je denken ja dat kan ik ook, eerst de drumpartij, dan de baspartij en dan gitaar en zang en mixen maar. Steve Hill besloot het echter anders te doen en bespeelt alles gelijktijdig, een echte one man band dus.
Als je filmpjes van Steve bekijkt valt zijn podiumopstelling toch wel op. Er zijn meer one man band artiesten te vinden, maar wat mij opviel is dat Steve niet alleen gitaar speelt en dus zijn voeten gebruikt voor de drums. Dat doen de meesten wel, maar Steve vond het toch niet genoeg en besloot ook nog een soort drumstick op de kop van zijn gitaar te monteren waarmee dus een extra instrument kan bespelen. Een mooie vondst die goed uitpakt. Het klinkt daardoor net alsof er een echte drummer meespeelt op de plaat. Een andere interessante gimmick is het feit dat hij zijn gitaar min of mee omgebouwd heeft waardoor de twee lage snaren via een basversterker lopen waardoor hij dus eigenlijk gitaar en bas tegelijk kan spelen. Hierdoor hoeft hij dus geen sequencer te gebruiken die andere soloartiesten soms nodig hebben om een bas toe te voegen aan hun geluid.
Voordat zijn live album ‘The One Man Blues Rock Band’ opgenomen wordt heeft hij reeds drie studioalbums en een EP uitgebracht die simpelweg ‘Solo Recordings Vol. 1, Vol. 2, Vol. 3 heten. Daarmee heeft hij genoeg materiaal geschreven om een mooi live album uit te brengen. Het album is een mooie verzameling waarbij het zwaartepunt op zijn tweede album ligt.
Het stemgeluid van Hill heeft een lekker stevig rauw randje wat zijn songs absoluut ten goede komt. De nummers kenmerken zich nagenoeg allemaal tot lekkere blues/rock die je in de hoek van Black Crowes zou kunnen scharen om toch een vergelijking te maken. Toch vermijdt hij de ballads en slowblues niet. Mooie voorbeelden zijn Out Of Phase en Nothing New (met mondharmonica). Doordat het album een verzameling is van zijn eerste drie albums is ook de ontwikkeling terug te horen. In sommige nummers hoor je terug dat ze opgenomen zijn terwijl hij zijn stijl en techniek aan het ontdekken was terwijl de nummers van zijn derde album al veel verder zijn ontwikkeld en hij meer instrumenten heeft toegevoegd. Dit is bijvoorbeeld te horen in het een na laatste nummer Dangerous waarbij meer hihat en bekkens te horen zijn.
De afsluiter op het album is een cover van Voodoo Child (Slight Return). Een knappe uitvoering waarbij hij laat zien toch echt een goede gitarist te zijn waarbij hij lekker soleert en de drums even laat voor wat het is.
Voor wie Steve Hill live wil gaan zien moet of wachten, of naar de UK waar hij in mei support act is voor King King en Danny Bryant.
Tracklist:
01. Rhythm All Over
02. Go On
03. The Collector
04. Damned
05. Tough Luck
06. Never Is Such A Long Time
07. Hate To See You Go
08. Emily
09. Nothing New
10. Out Of Phase
11. Still Got It Bad
12. The Ballad Of Johnny Wabo
13. Dangerous
14. Voodoo Child (Slight Return)
Website: Steve Hill
We horen graag je mening! Voeg reactie toe