Rory Gallagher – Deuce
Format: CD – LP – Digital / Label: Universal
Releasedatum: 8 maart 2018
Tekst: Paul Op den Kamp
Het tweede album of het moeilijke tweede album. Na het debuut probeert de artiest iets nieuws te brengen zonder te veel af te wijken zijn oorspronkelijke muziek. Soms ontstaan er door die gebeurtenissen geslaagde kunst die met het verstrijken van de jaren alleen maar beter wordt. En zo af toen iets dat tussen wal en schip valt, iets dat niet perse heel erg hoeft te zijn.
Verwarrende tijden, de vroege jaren zeventig. De laatste hippie dromen verdampen na Woodstock en het uiteengaan van de Beatles. Het ontstaan van een nieuwe samenleving blijft uit. Donkere wolken pakken zich samen boven de ideen van de vrije liefde,drugs en “the age of Aquarius”. Ingeklemd tussen de veelkleurige jaren zestig en de zwaardere thematiek van “the seventies” is 1971 een soort overgangsjaar. De laatste hippie dromers verlaten verschrokken hun eigen verklaarde hemelse tuin terwijl in de verte het gegrom en gedonder van de hard & glamrock al te horen is. Het grote experiment mislukt!
Tussen de scherven van uit elkaar spattende bands en stijlen liggen interessante overgans albums. Zo ook ‘Deuce . De messcherpe gitaarriffs liggen precies tussen het houthakkers gehalte van bands als The Faces, The Band of Creedence Clearwater Revival als de hardrock van Led Zeppelin en Kiss.
Razend interessant dat uit diezelfde overgang bepaalde stijlen een decennium soms oversloegen. Het licht Keltische gitaartje uit I’m Not Awake Yet lijkt een nummer van The Smiths dat per abuis op een album van Rory Gallagher terecht is gekomen. Een kleine zoektocht leert dat de gitarist van die band, Johnny Marr, een favoriet album had; de titel daarvan ‘Deuce’. Don’t Know Where I’m Going lijkt dan bijna weer een Bob Dylan nummer, zo rond de periode 65/66.
Met name in het tweede gedeelte van ‘Deuce’ doet de muziek denken aan wijlen Tim Buckley, ook een product van de muzikale versplintering in de vroege jaren zeventig. De manier waarop hij met name vocaal groots kon worden lijkt als twee druppels water op hoe Rory Gallagher hier zingt. Al had Buckley de gitaar erupties toen al vervangen door jazzy, avant-gardistische dromen.
De duistere wendingen die de muziek doet past beter bij een andere grootheid uit die tijd, Richard Thompson, die solo als met zijn vrouw Linda toen aan de weg timmerde met post hippie tijdperk folkrock.
De kapot gevallen scherven van de verloren hippiedroom braken in duizenden stukjes. Ieder kleinste deeltje zoals dit album is een soort van caleidoscoop waarin de verschillende muzikale mogelijkheden zichtbaar werden.
Gold dit album eerder als een van de mindere uit het werk van Rory Gallagher, zou ik er nu voor pleiten om deze status te vervangen door van invloedrijk en interessant. Een onderhoudende als fascinerende luisterbeurt. De artiest blijft zichzelf maar er zijn zoveel dingen die je laten denken aan het werk van anderen.
Tracklist
01. Used To Be
02. I’m Not Awake Yet
03. Don’t Know Where I’m Going
04. Maybe I Will
05. Whole Lot Of People
06. In Your Town
07. Should’ve Learnt My Lesson
08. There’s A Light
09. Out Of My Mind
10. Crest Of A Wave
Website: Rory Gallagher
In mijn bescheiden mening zijn beste studio album