Cuby + Blizzards
Grolloo Blues
Formats: 2-CD / 2-LP
Label: Continental Record Services
Release datum: 26 September 2021
o.a. te bestellen bij Bol.com
Tekst: Hans Wolven
26 september, een gedenkwaarde dag. Het prachtig dubbelalbum met opnames die door Cuby’s eigen geluidsman Ed Roose zijn geselecteerd en bewerkt voor Grolloo Blues komt uit
Tien jaar na het overlijden van de Nederlandse blueszanger Harry Muskee -op 26 september 2011- presenteert de Cuby + Blizzards Foundation de allerlaatste toegift van deze legendarische bluesband.
Als er iemand een lederen blues medaille met een stevige gouden rand heeft verdiend dan is het wel de voormalige geluidstechnicus van Cuby and the Blizzards. Ed Roose.
Hij is de hoofdpersoon in dit geweldige project. Een beter memorial is niet te bedenken. Een reis door diverse nummers die Cuby op het podium liet horen. Ed Roose is aan het puzzelen geweest, is aan het mixen gewest, is met muzikanten aan het werk geweest. Heeft de juiste samenstelling gevonden om tot dit bijzonder eervol album te komen.
Ed Roose dook in zijn archieven en kwam met een memorabel live-album op de proppen. Nog één keer Grolloo Blues met Harry ‘Cuby’ Muskee, die we missen maar nooit zullen vergeten. Nationale bluesliefhebbers koesteren zijn oeuvre, dat nu compleet is.
In de cd uitvoering begint het feest met Low Country Blues. De gedragen stem van Harry sleept je als het ware door het verhaal heen.
I feel so bad. In deze uitvoering had ik dit nummer nog nooit gehoord. Zelfs met een blazerssectie die een ander arrangement gebruikt dan in de uitvoering die eerder op vinyl verscheen.
Distant smile klinkt mij weer heerlijk in de oren. Mede omdat ik de uitvoering op single nog heb. Grijsgedraaid en nu in het archief. Een nummer dat je altijd bij blijft.
En dat geld ook voor het nummer The sky is crying. Een prachtige blues. En wel alleen zoals Harry Muskee dit alleen maar kon. Deze uitvoering is naar mijn mening aardig bewerkt. Muziek aan toe gevoegd en sommige stukken weg gelaten. Ik mis hier het sprankelende piano spel van eerdere opnames.
Mean black snake gehuld in een John Lee Hooker jasje. Harry alleen met akoestische gitaar. Hier speelt Erwin Java een schitterende ondersteunende rol. Het nummer leeft op de stem van Harry.
Brother boose kende ik wel maar ook niet eerder gehoord in deze uitvoering. Het is allemaal wat aangedikt. Niet onverdienstelijk maar niet zoals ik het kende.
Nobody in town is naar mijn mening wat teveel verbouwd. Was niet nodig geweest. Drumpartij en bas drijven teveel in dit nummer.
Op naar een klassieker Somebody will know someday. Hier komt de kracht van Harry Muskee tot zijn recht. Huilend leunt zijn stem op de muziek, Een nummer dat hij veel live op het podium heeft gebracht. De emotie ten top. De sax partij in plaats van een piano klinkt ook niet verkeerd. Het vult de emotie perfect aan.
Stranger. Lekker stevig. Recht toe recht aan. Blues zoals blues is bedoeld. Ruig en heftig. De gitaar van Erwin Java klinkt vanouds.
En ja natuurlijk mocht Windows of my eyes niet ontbreken. Een nummer dat een nationale hit werd. Zelfs niet bluesliefhebbers konden dit nummer waarderen. Een mooie remix.
Blues is a bad habbit is een nummer waarbij ik persoonlijk de piano van Herman Brood mis. Helmig van der Vegt speelt het op zijn manier. En de gitaar van Erwin Java sneert als zoals hij dat kan. En Harry maakt er een feestje van.
Too blind to see is naar mijn menig wat teveel bewerkt. Zeker wanneer je het oorspronkelijke nummer kent. Er zit nog net geen viool partij achter. En soms loopt het wat minder. Ik kan er nog wel meer over zeggen, maar ondanks dat is het een gaaf nummer.
Om er nog een opvallend nummer uit te halen is wel Five long years. Cuby op zijn best.
Helmig op de hammond. Herman Dijnum op de bas en Hans Laffaile op drums en natuurlijk Erwin Java op gitaar. Het nummer is aangepast aan de tijd, want de oorspronkelijke opname klinkt veel magerder.
Al met al is dit een album dat gekoesterd moet worden. Een tijdsbeeld gevangen. Een testament van Harry Muskee. Een album dat je als bluesliefhebber zeker moet hebben. En zoals Cuby het op zijn manier zingt. Dit is een album als Once in a lifetime!
Trackinfo:
1. Low Country Blues 03:13
2. I Feel So Bad 04:27
3. Distant Smile 05:08
4. The Sky Is Crying 04:20
5. Brother Booze 05:12
6. Mean Black Snake 02:18
7. Nobody In Town 04:34
8. Somebody Will Know Someday 06:35
9. Stranger 03:52
10. Window Of My Eyes 03:12
11. Deadlines 05:32
12. Blues Is A Bad Habit 03:14
13. Too Blind To See 09:53
14. One Bourbon, One Scotch, One Beer 04:25
15. More Than I Could Ask For 03:07
16. I’m In Love 09:03
17. The Devil Made Religion 02:49
18. If You Were An Alien 05:58
19. Dancing Bear 05:06
20. Rambling On My Mind 07:29
21. Just For Fun 04:07
22. Just Can’t Quit 03:26
23. Five Long Years 05:18
24. Once In A Lifetime 05:39
Harry Muskee – Vocals
Erwin Java – Guitar
Helmig van der Vegt – Piano & Organ
Herman Deinum/Feico Nijdam – Bass Guitar
Hans Lafaille – Drums
Horns:
Miklós Fürst
Bert Pfeiffer
Peter van Soest
Wouter Schueler
Executive producer: Jan Lagendijk
Produced, Mixed and Mastered by Ed Roose
Project Coördinator: Johan Derksen
Cuby & the Blizzards
Cuby & the Blizzards is een bekende bluesband uit Assen, die in 1964 ontstaat rond zanger Harry Muskee en sologitarist Eelco Gelling.
In de oorspronkelijke bezetting maken ook Hans Kinds (slaggitaar), Willy Middel (bas) en Hans Waterman (de opvolger van drummer Dick Beekman) deel uit van de band.
Voor hun eerste langspeelplaat Desolation uit 1966 krijgt de groep een Edison. De tweede LP, Groeten uit Grollo uit 1967, wordt een klassieker in de Nederlandse popgeschiedenis en bevat onder meer het legendarische Somebody Will Know Someday. Muskee is door liefdesverdriet in afzondering gaan wonen in een boerderij in Grolloo, onder de rook van Assen.
In de jaren die volgen wordt Grolloo een bedevaartsoord voor tal van Nederlandse artiesten en kunstenaars. Het dorp krijgt landelijke bekendheid en wordt een toeristische trekpleister.
Van der Vegt, La Faille en Deinum komen terug en sologitarist Erwin Java completeert de formatie. Eelco Gelling is er dus niet meer bij. Hij speelt onder meer in zijn eigen bands, zoals Blues Connection en de Eelco Gelling Band en onderhoudt nog maar sporadisch (muzikaal) contact met zijn vroegere maatje Muskee.
Onder beheer van de inmiddels in het leven geroepen Stichting tot Behoud van het Cultureel Erfgoed Harry Muskee, wordt op 1 juni 2011 het C+B Museum geopend, dat in Grolloo is gevestigd in het boerderijtje aan de Voorstreek waar Harry Muskee tussen 1965 en 1971 woonde. Negen dagen later viert Muskee er zijn zeventigste verjaardag. Een dag later sluiten Cuby + Blizzards het eerste Groeten uit Grolloo-festival af. Het is het laatste optreden van de roemruchte groep.
Muskee is dan al ziek en sterft op 26 september aan de gevolgen van leverkanker waarmee Cuby + Blizzards definitief historie werden.
geweldige CD. Hier en daar zijn de nummers wat aangepast en wat aangedikt. Op een enkel nummer mis je het piano spel van Herman Brood. Maar op ieder nummer mis je natuurlijk het fantastische gitaar spel van Eelco Gelling. Wat laten we eerlijk zijn dat is ongeëvenaard. Daar kan echt niemand aan tippen.
Ik weet niet wie het eerste stukje over C+B heeft geschreven, maar het is beslist niet uit de pen van een Cuby kenner gevloeid……
Dijnum, Lafaille, Brother boose en het piano spel van Brood dat wordt gemist in een nummer dat pas werd opgenomen nadat Brood al jaren op de eeuwige jachtvelden verbleef…..
Dat geldt evenzo voor het gemis van ‘het fantastische gitaar spel van Eelco Gelling’; tenminste twaalf van de vierentwintig nummers kwamen tot stand zonder deelname van Gelling.
Dat zijn spel in goede doen ongeëvenaard is waar echt niemand aan kan tippen, is natuurlijk wel recht in de roos geschoten!
Je moet inderdaad niet te veel willen tornen aan nummers die in je geheugen gegrift staan en orgineel zijn.Ik heb alles van Muskee dus deze effe niet sorry hiervoor.
Heb het nu een aantal keren gedraaid en ben er heel blij mee. Alleen vind ik het jammer van de reacties hierboven. Natuurlijk Herman Brood heeft zijn eigen karakter maar dat doe niks af aan de kwaliteit van Helmig. Natuurlijk een fantastisch toetsenist. En eigenlijk geld dat ook voor Eelco en Erwin. Natuurlijk is Eelco ongevenaard maar is Erwin minder? Juist op deze lp is te horen hoe goed hij is en een waardig opvolger van Eelco.
In de recensie over ‘Somebody will know someday’ wordt gesproken over een sax partij.
Er komt in het hele nummer geen sax voor!
Voor mij ben je echt geen muziekkenner als je dit soort fouten maakt.
Een jaartje geleden is het album ‘Still Believe’ uitgebracht, een eerbetoon aan Herman Brood, door Hans Lafaille.
Dat album had precies hetzelfde geluid als dit ‘Grolloo Blues ‘ album.
Je moet ervan houden.
Zoals de vorige schrijver, Rene, bedoeld; Je moet niet teveel tornen aan nummers.
Overigens vind ik Grolloo Blues goed aan te horen, hoewel er hier en daar net effe teveel
aangedikt en toegevoegd is qua sound.
PS, Geef mij maar gewoon de originele albums, Desolation en Groeten uit Grolloo.
Cuby en zijn band, met Eelco en Herman op zijn best.
Helemaal met Hanno eens
Dit toch echt wel een album die thuis hoort tussen de rest van de albums van cuby and the blizards
Prachtige trombone solo in Rambling on my mind (Vlissingen 2008). Weet iemand wie hier blaast?
Geweldig album. Heel mooi nummers. Goede opnamen en mooi gemonteerd. Een geweldige Technicus.
Ik ben Eddie Roose, de technicus dit album heeft opgenomen, geproduceerd en gemasterd en zou graag even het één en ander willen uitleggen hierover, ook als reactie op sommige reviews hierboven. Waarvoor overigens mijn dank.
Alle nummers zijn live opnamen van het geluid zoals dat uit de mengtafel naar de PA(geluidsinstallatie) werden gestuurd, dus een stereomix. Met uitzondering van Once in a Lifetime, is er nergens geknipt of iets toegevoegd en bij dat ene nummer is slechts, de afkondiging van de band, crew, personeel, de buren en de hond in het tussenstuk waar Harry afscheid neemt van het aanwezige publiek, eruit geknipt omdat de genoemde mensen lang niet allemaal dezelfde zijn als op de andere opnamen.
Verder is er qua mastering alleen ingegrepen op de klankbalans (waar nodig) en de dynamiek (verschil tussen de harde en zachtere passages) omdat die dynamiek live nu eenmaal groter is dan wenselijk op een hifi installatie.
In Somebody Will Know Someday is sprake van een flügelhorn (soort trompet met een warmere klank), en wordt de trombone solo in Ramblin on my Mind gespeeld door Bert Pfeifer.
Wil me verder niet echt mengen in de eeuwige Eelco/Erwin discussie behalve dan door te stellen dat het beiden geniale gitaristen zijn. Ik zag ook nog een opmerking over Brood en Helmig. Die kun je niet vergelijken. Herman was een fantastische performer en liedjesschrijver, maar qua piano spelen kan hij niet in de schaduw staan van Helmig.
Genoeg hierover. Ik hoop dat velen plezier zullen beleven aan dit album.
met vriendelijke groet, Ed Roose
Ed heel goed dat je met deze reactie komt! een geweldig album dat in iedere C&B collectie thuis hoort!!
lees ook eens de cd bespreking op bluesnrootscorner