Concert Verslag John Mayall : 13 juni 2010 Boerderij, Zoetermeer

tekst: Jeroen Bakker

Er is al zo veel geschreven over ‘de vader van de Engelse blues’ maar het blijft bewonderenswaardig wat John Mayall, in tegenstelling tot veel van zijn leeftijdsgenoten, weet neer te zetten. Wie de tourkalendar van de 76-jarige legendarische muzikant er bij pakt ziet een schema waar slechts vanaf 22 juni een paar dagen vakantie zijn ingeroosterd. Gelukkig is Zoetermeer (enige NL show) tijdens de promotietour van zijn 57^e (!!!) studio-album Tough niet overgeslagen.

Ondanks de moeilijke tijden voor de muziekbusiness blijft het een vreemde gewaarwording om iemand als John Mayall voor aanvang van de show cd’s te zien verkopen en signeren. De Brit oogt zakelijk en zelfs een tikkeltje nors maar moet lachen als hem de vraag wordt gesteld of hij wellicht nerveus is voor het optreden van deze avond.

Zonder zijn vrouw Maggie die op Tough de achtergrondvocalen voor haar rekening neemt maar met Rocky Athas op gitaar, Greg Rzab op bas, Tom Canning op toetsen en Jay Davenport op drums heeft Mayall, zoals we van hem gewend zijn, een stel bekwame muzikanten om zich heen verzameld. Voordat zij het podium betreden heeft Mayall het startschot gegeven met een solo-uitvoering van Sonny Boy Williamsons Another Man Done Gone waarbij hij een fraai staaltje harmonica-werk laat horen. All Your Love van Otis Rush vormt al jaren een vast onderdeel van de setlist maar we hebben deze wel eens in een mindere uitvoering gehoord. Bluesbreakers zijn er vanavond niet bij maar de ‘gepimpte’ begeleidingsband van Mayall speelt Chicago Line alsof het hun eigen nummer betreft. De prachtige sax-solo van Johnny Almond zit er helaas niet in maar de zomer lijkt nu toch echt te zijn begonnen wanneer Mayall That’s Where I Wanna Be zingt in California van het Turning Point-album. Vervolgens maakt hij ‘een sprongetje in de tijd’ met iets nieuws dat niets met liefde te maken heeft: Nothing To Do With Love is afkomstig van Tough dat het vorige najaar is verschenen. De opener van dit album blijkt ook live zeer eigentijds en fris en daarnaast moeiteloos tussen het ‘klassieke’ repertoire te passen.

So Many Roads is vanwege de waanzinnig mooie gitaarsolo van Athas een hoogtepunt te noemen. Het eerbetoon aan de Amerikaanse blues is er altijd geweest in de muziek van Mayall en in het bijzonder die van Freddie King: You Know That You Love Me.

De grote man schrijft zelf niet zo veel maar geeft er toch maar een mooie Texaanse draai aan.

Het geluid is perfect als Mayall meerdere malen tegelijktertijd zowel bluesharp als toetsen speelt en terugblikt tijdens het uit 1968 afkomstige Somebody’s Acting like a Child.

Dream About The Blues begint met een spacy keys- en harp-intro van Mayall waarbij het inderdaad heerlijk wegdroomt met de ogen gesloten. Stoere jongens die hier niets bij voelen.

Zo zakelijk voor aanvang, zo intens genietend staat hij aan de zijkant van het podium als hij de verrichtingen van zijn band aanschouwt tijdens de onvermijdelijke Room To Move.

Mayall gaat vervolgens weer lekker los en demonstreert een partijtje human beatbox terwijl in de zaal wordt gedanst. Greg doet met een bassolo de monden openen van verbazing.

‘You Must Be Crazy!’ roept Mayall het publiek toe wanneer luidruchtig om een toegift wordt gevraagd. Freddie King’s Hideaway krijgt een lange uitvoering waarin het zo bekende Peter Gunn Theme nog even voorbij komt. Het vormt tevens de afsluiter van het optreden.

Een avond met John Mayall bestaat ook in 2010 niet slechts uit het aanschouwen van een legende maar bovenal het nog altijd kunnen genieten van de kwalitatief hoogstaande muziek.

Website John Mayall : www.johnmayall.com