Omineuze titel: ‘The Eclipse Sessions’. Gaat de zon onder boven John Hiatt? Hij kijkt ook wat somber en bedachtzaam op het binnenhoesje, en sommige songtitels beloven ook al niet veel goeds. Poor Imitation Of God, Nothing In My Heart, en vooral Over The Hill geven te denken.
Zou het wel goed met hem gaan? Per slot van rekening is de meester-singersongwriter de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels gepasseerd, en heeft hij het jaarlijkse aantal shows drastisch gereduceerd. Bovendien heeft het vier jaar geduurd voordat er een opvolger was voor het bluesy getinte ‘Terms Of My Surrender’, waar AllMusic over schreef: “Another solid chapter in a recording career that’s drifted into an unexpected but pleasing renaissance.”
Gauw bellen, met Nashville!
Tekst: Dietmar Terpstra
Maar nee, alles ok. Na wat gerommel met de telefoon krijgen we een montere John Hiatt aan de lijn, die gaarne bereid is toe te lichten wat er zoals speelt.
Ja, hij is 66, en het lichaam zegt af en toe ‘stop’. Hij toert minder. Dat vind-ie jammer, want dat is wat hij doet, liedjes schrijven en die dan vervolgens komen spelen, waar dan ook ter wereld ze ‘m maar willen hebben. A song-and-dance-man, zoals collega Dylan zichzelf ook bij voorkeur noemt. Maar het werd wat veel, 250 keer per jaar op het podium. Bovendien begon het thuisfront te protesteren, vandaar ook dat-ie nu weer in de stad woont, waar hij aanschouwt dat dochter Lilly met ‘Trinity Lane’ een pracht van een soloplaat heeft afgeleverd, een andere dochter afgestudeerd is en nu haar brood verdient als welzijnswerker, en zoonlief huizen renoveert.
‘The Eclipse Sessions‘ zijn voor een groot deel opgenomen in Nashville, de woonplaats van Hiatt en zijn familie, precies tijdens de grote zonsverduistering van 2017. “We zaten in de studio, een eindje buiten de stad. Ineens werd het nagenoeg donker, we gingen naar buiten om het te bekijken. Omdat we buiten de stad zaten merkten we dat de natuur in de war raakte, de dieren reageerden alsof er een cycloon naderde, de herten kwamen het bos uit, ze dachten waarschijnlijk dat het avond was. Het was bijzonder om mee te maken, ’t voelde een beetje als vroeger, toen Nashville nog een kleine gemeenschap was.”
Het album ‘Terms Of My Surrender’ ondervond veel waardering, zowel van critici als van fans. Op het album vervatte Hiatt zijn blues in als altijd pakkende songs, zoals Here To Stay en The Wind Don’t Have To Hurry. “Now the thought police are coming, Right up to your door. They say you have no liberty, If you’re who they’re looking for. No writ of habeas corpus. No platform of dissent. Now the wind don’t have to hurry. Only the wind knows where you went”, dichtte hij destijds. Had hij de komst van de nieuwe president al in 2014 voorzien?
Als altijd verrast Hiatt anno 2018 met even intelligente als pakkende teksten, gevat in vernuftig geboetseerde songs, die evenwel klinken alsof hij ze zo uit zijn mouw schudt, maar altijd een mooie brug, een verrassende wending of een eigenaardige twist bevatten. Niet voor niets wordt hij tegenwoordig ook in de VS beschouwd als een van de beste songwriters van de laatste vijftig jaar. ‘The Eclipse Sessions’ is zijn 23ste studioplaat, een reis die in 1974 begon met ‘Hangin’ Round The Observatory’, een album op het Epic-label, waarop hij pop, soul, rock en folk mengde, en zich aldus schaarde in de rij musici die niet in een hokje te duwen zijn, en dus onverkoopbaar bleek door de gevestigde platenindustrie.
In 1983 kreeg hij een loyale fanbasis in Nederland met het door David Geffen uitgebrachte, briljante maar onevenwichtige album ‘Riding With The King’, dat hij in samenwerking met de al even ongrijpbare Nick Lowe (op een LP-kant aan de knoppen) maakte. She Loves The Jerk en You May Allready Be A Winner, alsmede de titelsong, waren onmiskenbare prijsnummers.
Riding With The King
Het bracht hem geen geluk, Geffen liet Hiatt gaan, en om van zijn overvloedig drankgebruik los te komen moest hij naar een ontwenningskliniek. Zijn tweede vrouw had zich inmiddels van het leven beroofd.
In 1986 leek het allemaal goed te komen, hij tekende bij A&M, onderdeel van Universal. Samen met Nick Lowe, Ry Cooder en Jim Keltner vormde hij een supergroep, en bracht hij het album ‘Bring The Family’ uit, dat zijn doorbraak naar een veel groter publiek werd, mede dankzij de in Amsterdam geschreven hit Have A Little Faith In Me. Andere fraaie tracks van dat album waren onder meer Memphis In The Meantime, Lipstick Sunset (let op die door merg en been gaande slide van Ry Cooder!) en het fijne rockertje Your Dad Did. Met Little Village probeerde hij dit succes te herhalen, maar vanwege botsende ego’s mislukte dat volledig.
Lipstick Sunset, met Sonny Landreth op slide. Ook heel mooi.
Sinds 2003 opereert Hiatt onder de hoede van het ook in Nashville gevestigde label New West Records, waar hij het roster deelt met americana-genoten als Buddy Miller, Luther Dickinson, Richard Thompson, Rodney Crowell en dochter Lilly. In november 2005 bracht New West een prachtdeel uit in de DVD-serie ‘Live From Austin, Texas’, met Hiatt in een glansrol. De opnames dateren uit 1993.
“Ik was uitgeput”, verklaart Hiatt het hiaat van vier jaar. ‘’Sinds 2000 heb ik vrijwel onafgebroken platen gemaakt en getourd. Ik heb in die tijd enorm veel shows gedaan, en ik wilde wel weer eens thuis zijn, bij de familie. Even op adem komen. Bovendien was ik, voor het eerst eigenlijk, volledig inspiratieloos. Dat is trouwens een fenomeen dat troubadours als ik wel vaker overkomt. Het is de prijs die je betaalt voor het leven dat je leidt.’’ Hiatt verwoordt een en ander treffend in zijn song Robber’s Highway, waar hij op zeker moment zegt: ‘’I had words, chords and strings, now I don’t have any of those things’. ‘’Inderdaad, hoewel die song ook een metafoor is. Ik dacht aan iemand, altijd onderweg met zijn songs, en waar dat toe leidde. En dat die songs op een gegeven moment niet meer als vanzelf kwamen, zoals ze dat altijd gedaan hadden. Anyway, ik was blij dat ik eens wat tijd kon doorbrengen met de familie en met vrienden. Het werd tijd.’’
Er is altijd een groter verband, ook in de gebeurtenissen en gevoelens die Hiatt beschrijft in zijn liedjes, die eigenlijk altijd kleine, maar rake verhaaltjes zijn. Er is ook een verband tussen ‘The Eclipse Sessions’ en platen die hij eerder uitbracht, te weten ‘Bring The Family’ en het veelgeprezen ‘Crossing Muddy Water’ uit 2000, waarmee hij definitief een rootsier kant op ging. Althans voor de oppervlakkige luisteraar, en dat kwam dan vooral omdat hij daarin veel meer dan voorheen akoestisch te werk ging. “De overeenkomst tussen die albums is dat ik bij alle drie eigenlijk geen vooropgezet plan had. Ik ging muziek maken, zonder vastomlijnd idee, in de zin van ‘laten we dit eens proberen, kijken hoe het uitpakt’. Pas later kwam ik tot de ontdekking dat er een onderlinge samenhang tussen de songs was, ze werden een geheel.”
“Het is waar, de verhalen veranderen naarmate je ouder wordt. Het ambacht an sich verandert niet, ik bewandel dezelfde grond als vroeger, maar ineens bezing ik het fenomeen ‘ouder worden’. Dat is nu mijn wereld. Kijk, ik schrijf al songs sinds ik 11 jaar oud ben, en ik speel in bands sinds mijn twaalfde. Dingen opnemen doe ik ook al heel lang, en ik hou bijzonder veel van al die drie aspecten van het vak. Op het podium krijg ik mijn beloning, want daar heb ik contact, verbinding met mijn publiek. Het is geweldig om te doen. Maar naarmate ik ouder wordt, word het fysiek zwaarder, ik doe nog maar de helft van het aantal shows dat ik vroeger deed.”
John Hiatt komt naar alle waarschijnlijkheid komend voorjaar weer naar Europa voor shows. Data worden later bekend gemaakt.
‘The Eclipse Sessions’ ligt vanaf 12 oktober in de winkel.
Over The Hill
![John Hiatt - "Over The Hill" [Official Video]](https://www.bluesmagazine.nl/wp-content/plugins/wp-youtube-lyte/lyteCache.php?origThumbUrl=https%3A%2F%2Fi.ytimg.com%2Fvi%2FuWo60XaBq2A%2F0.jpg "Interview | John Hiatt 4")
We horen graag je mening! Voeg reactie toe