Interview Joanna Connor
Jovel, Münster (D)
22-10-2021
Tekst: André Wittebroek
Joanna Connor had 22 oktober een duo-optreden met Eamonn McCormack ln zaal Jovel in Münster en dat was voor Blues Magazine een mooie gelegenheid met haar een interview te gaan doen plus een show review. Dankzij de bemiddeling van Eamonn McCormack was het allemaal snel en prima geregeld.
Joanna heeft net een nieuw album uitgebracht, 4801 South Indiana Avenue, dat geproduceerd is door Joe Bonamassa en Josh Smith. Dat maakte ons nieuwsgierig naar het verhaal erachter en wat meer daarover van Joanna persoonlijk te horen.
Om kwart voor zeven begaf ik me backstage waar Joanna en Eamonn zaten. Na mij aan haar voorgesteld te hebben (Eamonn ken ik al heel lang) konden we beginnen.
– Blues Magazine heeft in het verleden twee albums van jou besproken. Six Strings Stories (2016) en Rise (2019). Ze kregen prima kritieken en ze klonken best heavy en bestonden uit een mix van blues, punk, rock en zelfs rap. Live ging het er vaak ook stevig aan toe. Je nieuwe album schijnt toch wat anders te zijn. Kun je daar iets over vertellen?
Dat is toch de invloed van Joe Bonamassa. Hij wilde meer uit mijn gitaarspel en zang halen. Het waren erg intensieve opnames, hij pushte mij om de meer diepe ziel van mij in de muziek te krijgen. Iedereen heeft een kant die hij of zij vaak laat zien; de aardige, vriendelijke, gewone, maar men heeft ook een andere kant, de donkere, de bezetene. Vaak gevoed door pijn en tegenslag. Dat heb ik ook meegemaakt en die wilde Joe laten zien in dit album. De gitaar is een emotioneel instrument en het kan zoveel emotie oproepen. Dit is dan ook het eerste echte bluesalbum geworden dat ik gemaakt heb.
– Hoe ben je met hem in contact gekomen? Het is zo’n druk baasje!
Eigenlijk ken ik hem al heel lang. Nou ja kennen. Ik speelde in een club en de manager vroeg aan mij of deze jongen het voorprogramma mocht doen. Prima, zei ik. Het bleek Joe Bonamassa te zijn! Toen nog erg jong en niet bekend. Een paar jaar geleden kwam er van mij een video op You-Tube en Joe zag die en zette die op zijn eigen website en meteen kwamen er heel veel reacties op. Ik gebruik de sociale media om meer mensen te bereiken, die nieuwe technieken zijn daarvoor erg geschikt.
Toen nam hij contact met mij op om samen een nieuw album te gaan maken.
Ik was totaal verbaasd, Joe Bonamassa momenteel een van de bekendste en beroemdste gitaristen, wilde met mij gaan werken. Hij nodigde mij uit in Nashville en er was direkt een klik, hij is ontzettend aardig en een keiharde werker en weet wat hij wil. Hij was soms, zoals hij zelf zegt een beetje een tiran, om mij daar te krijgen wat hij voor ogen had. Samen en met Josh Smith zijn we tot een prachtig album gekomen wat direkt debuteerde op nummer een van de Billboard Bluescharts!
– Jouw grootste album succes?
Jazeker. Sinds 1989 heb ik een eigen band en heb twaalf albums gemaakt. De platenmaatschappijen vonden er vaak iets niet goed aan; of teveel blues, of teveel rock, of dit of dat. Vaak afgewezen door platenmaatschappijen en festivals om die reden. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd: Joanna, je doet het goed, blijf bij jezelf en doe wat je zelf wilt, volg je hart. En nu na al die jaren kan ik zeggen: Ik had gelijk!
– Die titel 4801 South Indiana Avenue heeft vast een betekenis?
Absoluut, dit was het adres van de legendarische Chicago bluesclub Theresa’s Lounge. Daar begon het allemaal zo’n beetje. Er waren veel bluesclubs en altijd speelde wel een bekende bluesartiest ergens. Toen ik voor het eerst in Chicago was en dat meemaakte wilde ik naar Chicago verhuizen. Ik was tweeentwintig. Op een gegeven moment speelde ik bij de houseband van Buddy Guy in de club Kingston Mines, dat was 1985. Toen ik zesentwintig was, zei hij dat ik de dinsdagavonden met een eigen band kon spelen, ik had niet eens een band. Snel wat samengesteld en heb er in totaal zeker 1500 keer opgetreden in al die jaren.
Het waren de eind jaren tachtig, begin jaren negentig en iedereen die in Chicago of in de buurt was kwam in Kingston Mines. Aretha Franklin, Herbie Hancock, Bruce Willes, Nicolas Cage, Otis Rush, Junior Wells, Mick Jagger teveel om op te noemen. Het meest dierbare moment voor mij was dat ik kon jammen met Jimmy Page, een van mijn grootste invloeden. Ik was zo nerveus maar hij was ontzetten aardig en stelde me direkt op mijn gemak. Ben nog steeds gek op de tijdloze muziek van Led Zeppelin.
– Hoe ben je eigenlijk tot de muziek en de gitaar gekomen, geboren in New York en daarna?
Inderdaad geboren in Brooklyn New York. We zijn al vroeg verhuisd naar Massachusetts. Ik zat op dansles en mijn moeder zei: Na de danslessen koop ik een gitaar voor je. Ze wist waarschijnlijk al dat het iets voor me was. Ze hield namelijk zelf ontzettend van blues en thuis luisterde ze veel naar blues, dus ik ook; Buddy Guy, Junior Wells, Muddy Waters enz. Ik speelde saxofoon en kon ook muziek lezen. Ze nam me mee naar jazz- en blues concerten en zo kreeg ik de smaak te pakken. Ze kocht dus een gitaar, ik speelde eerst ritmegitaar en heb mezelf leren spelen. Toen ik naar Chicago ging heb ik me suf geoefend en het ging steeds beter. Ik ben mijn moeder zo dankbaar voor wat ze gedaan heeft met en voor mij. Het album is ook aan haar opgedragen.
– Je speelt vanavond niet met je eigen band maar met Eamonn’s band.
Klopt, mijn eigen band is in de States. We kennen elkaar van Chicago. Vele muzikanten komen daar uit de Church, de gospelhoek. Ze krijgen de ritmes al heel jong mee. Goede artiesten zoals Aretha Franklin, zelfs Michael Jackson.
– Het schijnt straks een stevig Iers bluesrock avondje te worden? Jij bent toch geen Ierse?
Eamonn is natuurlijk Iers, maar ze hebben in uit een DNA-onderzoek gevonden dat mijn family oorspronkelijk uit Ierland komt! Dus voelen Eamonn en ik ons als een soort Ierse family, hij is heel aardig. Zoals alle Ieren!!
Dan moet er een eind aan het gesprek komen men gaat zich voor de show voorbereiden.
Het was een zeer prettig en open gesprek met een zeer geïnteresseerde en goed gehumeurde Joanna Connor!
We horen graag je mening! Voeg reactie toe